design goodbyes

Αγαπητοί φοιτητές και διδάσκοντες,

Όπως ενημερώθηκα την περασμένη εβδομάδα, δεν πρόκειται να είμαι πλέον μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού του Τμήματος, μετά από περικοπές του Υπουργείου Παιδείας και (αν είναι ποτέ δυνατόν) Θρησκευμάτων. Πιο συγκεκριμένα, δεν πρόκειται να ανανεωθεί η σύμβαση μου, από το τρέχον εξάμηνο. Λυπάμαι ιδιαίτερα για την εξέλιξη αυτή, αλλά κατανοώ τους λόγους.

Σας γράφω για να σας αποχαιρετίσω και να σας ευχαριστήσω για την όμορφη και δημιουργική συνεργασία και τελικά για τη μοναδική εμπειρία που μου προσέφερε η επαφή μαζί σας τα προηγούμενα τέσσερα περίπου χρόνια. Θέλω να πιστεύω πως υπήρξα αρωγός της κριτικής σκέψης και της δημιουργικής έκφρασης σας, μέσω των μαθημάτων των Στούντιο, αλλά και των συζητήσεων μας στους διαδρόμους των κτηρίων και τα στενά της Ερμούπολης. Ελπίζω πως άφησα ένα ίχνος της αγάπης μου για το αντικείμενο, καθώς και της εκτίμησης μου (και δέους) της νεανικής δύναμης και ορμής σας.

Η επαφή μου με το τμήμα είχε και ανάστροφα αποτελέσματα: με επηρέασε βαθύτατα και άρα υποβοήθησε την ωρίμανση μου ως άνθρωπο και ως επαγγελματία. Θέλω να πιστεύω πως οι θετικές αυτές επιδράσεις μπορούν να αναγνωρισθούν και στους φοιτητές μας.

Παράλληλα, (και για να μην ξεχνιόμαστε), είδα εκ των έσω το δεινόσαυρο που ονομάζουμε Ελληνικό Δημόσιο σε όλο του το μεγαλείο. Είναι άξιο λόγου πως καταφέρνουμε ακόμα να επιβιώνουμε, να συντηρούμε τις όποιες δομές μας έχουν απομείνει, με βάση τον παραλογισμό και οριακά τον σουρεαλισμό, ως δομική αρχή λειτουργίας. Πολύ συχνά οι φοιτητές μας και οι διδάσκοντες (φαντάζομαι και οι διοικητικοί υπάλληλοι) υποχρεούνται σε καταστάσεις που μόνο ως αναξιοπρεπείς και εξευτελιστικές μπορώ να τις περιγράψω – γεγονός επιεικώς απαράδεκτο για μία σύγχρονη κοινωνία.

Εξηγώντας και τη μειούμενη (κατά τα τελευταία δύο χρόνια) συμμετοχή μου στο τμήμα: βασίστηκε στο γεγονός ότι αδυνατούσα να ακολουθήσω την προδιαγεγραμμένη Ακαδημαϊκή πορεία, για πλήρη ένταξη μου στη δομή, όπως αυτή περιγράφεται από τον κανονισμό λειτουργίας των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Το πρώτο εμπόδιο που αντιμετώπισα ήταν η δυσκολία αναγνώρισης των διπλωμάτων του εξωτερικού (6 χρόνια σπουδών, τα 5 από τα οποία είναι αναγνωρισμένα από το Royal College of Art, του Λονδίνου), καθώς διάφοροι δυστυχείς δημόσιοι υπάλληλοι φρόντισαν να με συγκινήσουν και να με καθυστερήσουν με τη βλακεία τους. Σε συνέχεια δε, θα ήταν απαραίτητη η απόκτηση Διδακτορικού διπλώματος για την πλήρη συμμετοχή μου στην Ακαδημαϊκή δομή. Μια μακροχρόνια διαδικασία, δηλαδή, η οποία δεν υποστηρίζεται ουσιαστικά – και άρα δεν είμαι (μέχρι σήμερα, τουλάχιστον) διατεθειμένος να ακολουθήσω. Με «το ένα πόδι μέσα, ένα έξω», λοιπόν, δεν μπορούσα να λειτουργήσω, μιας και δεν ανταποκρίνεται στο δυναμικό μου (είναι και αναξιοπρεπές, τελικά). Από την άλλη δυστυχώς, ο κόσμος της αγοράς, ιδιαίτερα ευέλικτος και επιθετικός, φρόντισε να με σαγηνεύσει και να αναγνωρίσει το δυναμικό αυτό άμεσα, και χωρίς κωλυσιεργίες και γραφειοκρατία να με εντάξει στους κόλπους του, σε μόνιμη βάση (!?).

Αλλάζοντας το θέμα, θα ήθελα να αναφερθώ και στα γεγονότα του Δεκεμβρίου που μας πέρασε. Η Ελληνική νεολαία / κοινωνία με εξέπληξε (θετικά και αρνητικά), γιατί απέδειξε ότι ακόμη έχει «ραχοκοκαλιά», μνήμη και δυναμικά εκφράζει την ανάγκη της για πολιτική σκέψη, ανάλυση και εν τέλει για τη διαμόρφωση συνείδησης – πράγμα που δεν υφίσταται σε πολλά άλλα κράτη του «ανεπτυγμένου» Δυτικού κόσμου (σύμφωνα, πάντα, με τη δική μου εκτίμηση και εμπειρία). Διευκρινιστικά, θα ήθελα να εκφράσω την αντίρρηση μου στην έκφραση μέσω της βίας – ενθυμούμενοι βέβαια πάντα τη ρήση «ο, τι σπέρνεις, θερίζεις». Αν η ηθική της κοινωνίας μας υποτάσσει να γίνουν οι Πολίτες πελάτες, αυτά είναι τα αποτελέσματα.

Να σας αποχαιρετήσω, λοιπόν, επισήμως και να θυμίσω ότι (ανεπισήμως) είμαι ακόμη εδώ και εάν κάποιος (φοιτητής / διδάσκον) επιθυμεί να έλθει σε επαφή μαζί μου!

Κλείνοντας, θα εκτιμούσα οποιοδήποτε σχολιασμό του τρόπου διδασκαλίας και εν γένει της παρουσίας μου στη σχολή– εν είδει «αξιολόγησης», μιας και ποτέ δεν είχα τροφοδότηση από επίσημο κανάλι. Επίσης, να ευχαριστήσω τον Ι. Δαρζέντα για την υποστήριξη και εμπιστοσύνη του, αλλά και την υπομονή του κατά τις παρεμβάσεις μου στα συμβούλια σπουδών!

Καλή συνέχεια και χαιρετισμούς στη «Φραγκοσυριανή γλυκιά!»

Με τιμή,

Χριστόφορος Μπρέλλης ;-)