ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ



ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ

http://dpsd.tumblr.com/

http://radioblacksheep.blogspot.com

www.reactfestival.gr




Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011


Διαβάστε Περισότερα...
Δεκτή η μήνυση για Έσχατη Προδοσία


Είχαμε όλοι(;) ακούσει ότι κάποιος έκανε μήνυση στην κυβέρνηση για έσχατη προδοσία, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Λίγο αργότερα ακούσαμε ότι ο εισαγγελέας την έκανε δεκτή. Τότε είναι που κανείς μας δεν πίστευε στ' αυτιά του - και στα μάτια του. Έτσι κι εγώ. Kαι, φύσει περίεργος άνθρωπος, έψαξα και βρήκα τον ίδιο τον μηνυτή, και παραβρέθηκα στην αρχή της διαδικασίας, στον ανακριτή στην Χαλκίδα. Κι απ' ότι είδα, δεν ήμουν η μόνη...


(Οι δύο σατιρικές αφίσες
που μοιράζονταν στην εκδήλωση)

Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου, 56 ετών, χειρούργος-ογκολόγος κάτοικος Χαλκίδας, κατέθεσε τον Μάιο μήνυση κατά των βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, υπουργών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και κατά των μελών της "Τρόικας" (ονομαστικά και με τις διευθύνσεις τους!) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Όσον αφορά την ίδια τη μήνυση, το κείμενο της οποίας καθώς και πλήθος στοιχείων μπορεί να δει κανείς στο blog του κ. Αντωνίου http://zoidosia.blogspot.com, γίνεται ονομαστικά κατά των ανωτέρω υπευθύνων και με τρόπο που η διαδικασία δεν περνάει από τη Βουλή. Συγκεκριμένα, παρά την ασυλία που προσφέρεται από το Σύνταγμα σε βουλευτές και υπουργούς, η έσχατη προδοσία αποτελεί αυτόφωρο έγκλημα, για το οποίο ο εισαγγελέας μπορεί να διατάξει την άμεση δίωξη χωρίς την άδεια της Βουλής. Επίσης, παρόλο που το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε στις 6 Μαΐου, επειδη είναι διαρκές η δίωξη μπορεί να γίνει ακόμη και σήμερα - όπως και γίνεται.
Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, ΔΕΝ έβαλε την υπόθεση στο αρχείο αλλά έκανε δεκτή τη μήνυση και ξεκίνησε τη διαδικασία ορίζοντας την προανάκριση. Μάλιστα, το έκανε αυτό με ιδιαίτερη ταχύτητα: έλαβε την υπόθεση στα χέρια του στα μέσα Οκτώβρη, και μέσα σε δύο μήνες την προχώρησε (για όσους ξέρουν τους ρυθμούς αυτών των διαδικασιών, πρόκειται πράγματι για
μεγάλη έκπληξη). Έτσι, ορίστηκε η προανάκριση για την Τρίτη 11 Ιανουαρίου, οπότε και κατέθεσε ο κ. Αντωνίου στον ανακριτή στη Χαλκίδα.
Στην προανακριτική αυτή διαδικασία ο κ. Αντωνίου κατέθεσε συμπληρωματικά υπομνήματα και στοιχεία για την υπόθεση. Μια βασική περιγραφή αυτών μπορείτε να δείτε στο blog http://stoxasmos-politikh.blogspot.com: στο blog αυτό μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα πολλά στοιχεία για την κατάθεση του κ. Αντωνίου, καθώς επίσης βίντεο από την ομιλία του αργότερα την ίδια μέρα αλλά και βίντεο από εκπομπές του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα, ο οποίος εδώ και καιρό φιλοξενεί τον κ. Αντωνίου στα δελτία ενημέρωσης του κ. Τέρενς Κουίκ. Έξω από το γραφείο του ανακριτή, αρκετός κόσμος ήταν συγκεντρωμένος και τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα.
Αφού ο κ. Αντωνίου έκανε κάποιες σύντομες δηλώσεις προς τη δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα προχώρησε μαζί με τους παρεβρισκόμενους προς το Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου, όπου και άλλος κόσμος τον περίμενε για να ξεκινήσει η εκδήλωση συμπαράστασης. Το θέατρο βρίσκεται απένταντι από το Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας.
Η εκδήλωση αυτή είχε την ενεργό υποστήριξη απλών πολιτών αλλά και κινημάτων για την άμεση δημοκρατία. Είναι εντυπωσιακή η προσέλευση του κόσμου: παρόλο που η είδηση δεν έχει διαδοθεί ιδιαίτερα, πάνω από 250 άτομα βρέθηκαν εκεί (σε μια δεδομένη χρονική στιγμή μέτρησα 150 καθήμενους, ενώ σε άλλη φάση μετρήθηκαν 270 από τους διοργανωτές). Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η διασπορά των συμμετεχόντων: κάποιοι παρεβρισκόμενοι ήρθαν επί τούτου, μόνοι τους, από τις Σέρρες, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και την Κόρινθο! Στο γεμάτο θέατρο, λοιπόν, και μέσα σε ιδιαίτερη συγκίνηση, λόγω της θερμής υποδοχής που του επιφυλάχτηκε, ο κ. Αντωνίου έκανε την ομιλία του.

Μιας και μπορεί να βρει κανείς όλη την επιχειρηματολογία του, ή να δει το βίντεο της ομιλίας του, δεν θα καλύψω εδώ με λεπτομέρεια τα λεγόμενά του, αλλά θα αρκεστώ σε μια μικρή αναφορά σε αυτά που μου έναναν ιδιαίτερη εντύπωση. Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε ο κ. Αντωνίου, το Μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση η οποία όμως έχει αντικαταστήσει το ίδιο το Σύνταγμα: όπως και το Σύνταγμα, αναφέρει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα και παραμέμππει στη συνέχεια σε νόμους που θα εξειδικεύουν αυτές τις κατευθύνσεις. Καταλύει δηλαδή το Σύνταγμα. "Αν είναι έτσι, να το δηλώσουμε επισήμως και να λεγόμαστε Τροϊτκιστάν" και όχι Ελλάδα, κι εμείς Τροϊκανοί!", είπε χαρακτηριστικά. Βάση αυτής της δανειακής σύμβασης που υπογράψανε, αν δεν πληρώσουμε μία δόση, οι δανειστές μας μπορούν να προβούν σε κατάσχεση κάθε δημόσιας περιουσίας μας, χωρίς περιορισμό - εξ' ου και τα δημοσιεύματα για τα νησιά μας! "Ποιος είναι ο λόγος νομίζετε που δεν υπεγράφη η σύμβαση για τον Αστακό;", είπε, "γιατί δεν απάντησαν ποτέ γιατί δεν προχώρησε αυτή η σύμβαση; Αφού, το Ελληνικό κράτος δεν είχε δικαιοδοσία να υπογράψει τίποτα χωρίς τη συναίνεση των δανειστών του". Μάλιστα, τυχόν δικαστική διένεξη που θα προκύψει (με πολίτες π.χ.) θα επιλύεται με το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό, δηλαδή με το δίκαιο των δανειστών μας. Επίσης έχει καταλυθεί το ίδιο το πολίτευμά μας, η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, καθώς καταργείται στην πράξη η διάκριση των εξουσιών (που είναι θεμελιακή για την Κοινοβ. Δημοκρ.). "Δεν έχει νόημα να πάει κανείς στον στρατό πια, πρέπει να αρνηθούν οι νέοι να πάνε στο στρατό αφού πλέον ο στρατός δεν ανήκει στη χώρα και θα χρησιμοποιηθεί και εναντίον των πολιτών της", είπε χαρακτηριστικά.
"Ο κ. Παπούλιας είναι συγκατηγορούμενος διότι θα έπρεπε να έχει διαλύσει τη Βουλή", είπε, τονίζοντας όμως ότι δεν έχει υπογράψει διάφορα προεδρικά διατάγματα μέχρι στιγμής. "Το Μνημόνιο προβλέπει οι ρυθμίσεις να γίνονται με Π.Δ. και όχι με νόμους, για να μην περνάνε από τη Βουλή". "Κανονικά, όλοι οι βουλευτές που δεν συμφωνούν πρέπει να παραιτηθούν, να μην παραμένουν εκεί δίνοντας νομιμοποίηση σε αυτή τη Βουλή. Πώς θα στεκόταν τότε μία μονοκομματική Βουλή;", είπε ο κ. Αντωνίου και στη συνέχεια προέτρεψε όλους μας "να μην αφήσουμε κανέναν τους να πλησιάσει τα μνημεία της χώρας και τα εθνικά σύμβολα στις εορτές (π.χ. 25η Μαρτίου), να μην πλησιάσει κανείς τους. [...] Σε αυτά τα χώματα χύθηκε αίμα για την ελευθερία, δεν μπορούν αυτοί να τα πουλάνε". "Ο Τσολάκογλου καταδικάστηκε για εθνική αναξιότητα επειδή έδωσε το 1940 ως λεία πολέμου στρατιωτική περιουσία στους κατακτητές. Σε αυτούς που πουλάνε όλη την ελληνική γη για μια δανειακή σύμβαση, τι πρέπει να γίνει;" αναρωτήθηκε, τονίζοντας ότι τα χρήματα των δανείων αυτών, σύμφωνά πάντα με το ίδιο το Μνημόνιο, δεν προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, όπως μας λένε, αλλά για τη στήριξη της ρευστότητας των τραπεζών!

Πολλά ακόμη θα μπορούσα να γράψω γι' αυτή την εξαίρετη μέρα. Με ιδιαίτερη χαρά, πάντως, διαπίστωσα ότι ο κ. Αντωνίου, δεν είναι ένας γραφικός τύπος που απλά "τα πήρε στο κρανίο", αλλά ένας σοβαρός άνθρωπος που με μεθοδικότητα και πολύ δουλειά έκανε αυτό που θεώρησε καθήκον του. Με πολύ διάβασμα και έρευνα, βρήκε μόνος του όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν τις κατηγορίες του αλλά και τον νομικό τρόπο να τις θέσει σε "τροχιά", μιας και μέχρι στιγμής κινείται χωρίς δικηγόρο - "όταν προσπάθησα να κινηθώ με δικηγόρο, ζημιά μου έκανε παρά καλό", όπως μου είπε.


Αναφορικά με τυχόν βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον κ. Δημήτρη Αντωνίου, θα ενημέρωσω σύντομα και αφού υπάρξει συνεννόηση μαζί του. Προς το παρόν, και σε νομικό επίπεδο, δεν είναι επιθυμητή η όποια εμπλοκή. Οπότε, κλείνω προς το παρόν, αυτό το ρεπορτάζ με τα ίδια του τα λόγια:

Το πρόβλημα είναι η ηττοπάθεια. "Αυτοί δεν θα φερόντουσαν σαν λύκοι αν εμείς δεν φερόμασταν ως αρνιά. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν λύκοι. Λυσσασμένοι λύκοι!"

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ν. Τεμπονέρας. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.


Διαβάστε Περισότερα...
Τα στοιχεία πάρθηκαν από ανακοίνωση της Α ΕΛΜΕ Αχαΐας



Ήταν και πάλι τέτοιες μέρες, τέλος διακοπών Χριστουγέννων, πριν 20 χρόνια. Στα σχολεία όμως δεν επικρατούσε ησυχία, η κοινωνία έβραζε υπόκωφα. Είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των εργοστασίων, των «προβληματικών». Στην Πάτρα, η Πειραϊκή-Πατραϊκή είχε γίνει από την άνοιξη του 1990 ένα ιδιότυπο κέντρο αντίστασης και αγώνα. . «Ή όλοι ή κανένας» έγραφε το πανό στην πύλη του εργοστασίου της Πάτρας, απαντώντας στις μαζικές απολύσεις και τα σχέδια συρρίκνωσης. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των απολυμένων της Πατραϊκής «Αλληλεγγύη» έφερνε στα σπίτια και τα καφενεία το μήνυμα του αγώνα, τη μουσική της αντίστασης.

Ο Δεκέμβρης του 1990 ξεκίνησε με μαζικές καταλήψεις σε γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια όλης της χώρας ως απάντηση στα αντιδραστικά, αντιεκπαιδευτικά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την παιδεία. Οι μαθητές διοργάνωναν σχεδόν καθημερινά μεγάλες πορείες και παρά τις απειλές της κυβέρνησης συνέχισαν τον αγώνα τους ακόμα και μέσα στις γιορτές. Με την αρχή του 1991 πολλά σχολεία εξακολουθούσαν να βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ παράλληλα οι καθηγητές αρνούνταν να υπακούσουν στην εντολή να παίρνουν απουσίες στο δρόμο. Ταυτόχρονα παρακρατικές ομάδες προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους, ακολουθώντας εντολές και παραινέσεις για να «περιφρουρήσουν το δικαίωμα των μαθητών που θέλουν να κάνουν μαθήματα».

Στην Πάτρα, μια τέτοια ομάδα, με επικεφαλής τον Δημοτικό σύμβουλο Καλαμπόκα προσπαθεί να «ανακαταλάβει» σχολεία και να διώξει τους καταληψίες μαθητές. H προσπαθεια ανακαταληψης του πολυκλαδικου αποτυγχανει λογω της εγκαιρης παρουσιας καθηγητων στην πορτα του σχολείου (τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονταν στο κτίριο του Πολυκλαδικού). Η ομάδα αποχωρεί, συνεχίζοντας προς τα σχολεία στην Τριών Ναυάρχων. Τα ίδια. Μετά προχωρούν προς το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο στα Ψηλά Αλώνια. Χωρίς πολλά λόγια επιτίθενται και δέρνουν τους μαθητές. Φτάνουν στο χώρο φοιτητές, δάσκαλοι και σπουδαστές. Δέχονται και αυτοί επίθεση, με ιδιαίτερη βιαιότητα. Τα ραδιόφωνα της πόλης ενημερώνουν για τα γεγονότα. Κλιμάκιο της ΕΛΜΕ αποφασίζει να μεταβεί στο σχολικό συγκρότημα. Μόλις φτάνει αντικρίζει τραυματισμένους μαθητές και το σχολείο καταλλειμένο από την ομάδα των τραμπούκων. Προσπαθούν να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου για να δουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό. Τότε δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση. Αλυσίδες, λοστοί, καρέκλες κατεβαίνουν στα κεφάλια τους. Και ξαφνικά απόλυτη σιωπή.

Ένας καθηγητής αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο ακόμα αρκετά τραυματισμένοι. Η κατάσταση του ενός είναι σοβαρή. Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Ο Νίκος Τεμπονέρας, μαθηματικός, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) είναι κλινικά νεκρός. Μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Χιλιάδες κόσμος μαζεύεται έξω από το νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Στις 12 το βράδυ μια σιωπηλή πορεία χιλιάδων ανθρώπων κατεβαίνει από το νοσοκομείο προς την Νομαρχία Αχαΐας. Το ανακοινωθέν του νοσοκομείου επιβεβαιώνει τα χειρότερα. Ο Τεμπονέρας είναι νεκρός. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.

Ο Νίκος Τεμπονέρας συνάντησε τους εκατοντάδες νεκρούς αγωνιστές του Λαϊκού κινήματος. Ο άνθρωπος Νίκος Τεμπονέρας είναι απών. Ο αγωνιστής Νίκος Τεμπονέρας είναι παρών. Ζει στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας και μας δείχνει με καθαρό τρόπο το δρόμο του αγώνα και της αντίστασης που οφείλει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός και σήμερα.

Οι αγώνες που έγιναν και θα γίνουν ξαναποκτούν σήμερα επιτακτικό και κυριολεκτικό νόημα, όταν οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται, τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται, η ανεργία καλπάζει (ιδιαίτερα στη νεολαία) και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας οδηγείται στο περιθώριο. Η δραματική περικοπή των εισοδημάτων των εργαζομένων, η άγρια φοροεπιδρομή, η εγκατάλειψη και στη συνέχεια η εκποίηση κοινωνικών δομών (υγείας, παιδείας, πρόνοιας), το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και χώρου αποτελούν την πεμπτουσία της πολιτικής της τρόικα και της κυβέρνησης. Ο λαός στη φτώχεια, οι τοκογλύφοι δανειστές της χώρας στην εξουσία. Η οικονομική και όχι μόνο «κατοχή» της χώρας είναι γεγονός. Μας προορίζουν για σύγχρονους δούλους. Να τους δείξουμε την πόρτα της εξόδου.

Ο αγώνας για «Παιδεία», χρειάζεται να ενταθεί κυρίως ενάντια στην πολιτική της ραγδαίας υποχώρησης του δημόσιου χαρακτήρα της και της εκχώρησής της στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση αποτελεί εργαλείο του μνημονίου που θα οδηγήσει τα σχολεία και την εκπαίδευση σε περαιτέρω μαρασμό και υποβάθμιση. Η Γνώση στους λίγους και εκλεκτούς, η πλειοψηφία της νεολαίας στην αναλώσιμη δεξιότητα και ανασφάλεια, εκπαιδευτικοί ημερομίσθιοι μέσω ΕΣΠΑ, «μέντορες», συγχώνευση και κλείσιμο σχολείων, αποτελούν μερικά σημεία που αποκαλύπτουν το σύγχρονο μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν. Το «νέο σχολείο» φαίνεται να απαντά στην μέχρι τώρα ημιμάθεια με τις ξένες γλώσσες σε βάρος της μητρικής, τη διάσπαση των επιστημονικών πεδίων, τις δύσκολες εξετάσεις και τις αγγλοσαξωνικού τύπου «τράπεζες θεμάτων», δηλαδή την αμάθεια. Από την άλλη μεριά το «νέο Πανεπιστήμιο» οδηγείται στα επιχειρηματικά συμφέροντα και σε ατομικά πτυχία ως «βεβαιώσεις σπουδών». Γι’ αυτό η ανάπτυξη πανεκπαιδευτικών μετώπων έρχεται πάλι στο προσκήνιο.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Infowar: Το απεχθές χρέος και ο λογαριασμός όσων φάγαμε


Διαβάστε Περισότερα...
Του Άρη Χατζηστεφάνου

Επειδή δεν θα πληρώναμε ποτέ σε ένα εστιατόριο χωρίς πρώτα να δούμε το λογαριασμό αποφασίσαμε ότι έτσι θα πρέπει να γίνει και με την αποπληρωμή του χρέους. Ζητάμε το αυτονόητο. Να μας φέρουν το λογαριασμό από αυτά που φάγαμε μαζί τους.


Ρίχνουμε λοιπόν κλεφτές ματιές στην έννοια του απεχθούς χρέους, παρακολουθούμε τον πρόεδρο του Ισημερινού να κάνει μια από τις μεγαλύτερες τρίπλες στην παγκόσμια οικονομική ιστορία και αφήνουμε τον Λιστ να πενθεί για την εκτέλεση ενός αυτοκράτορα που χρώσταγε πολλά.



Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει


Διαβάστε Περισότερα...
Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ΄΄έσωσε΄΄ τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

Του Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος, 27.12.2010

Σχόλιο: Πάνω κάτω αυτα προτείνει και ο Κ. Λαπαβίτσας για την Ελληνική Οικονομία.

Αστυνομικός της «ΔΙΑΣ» τραυμάτισε θανάσιμα 7χρονη


Διαβάστε Περισότερα...
Αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ τραυμάτισε θανάσιμα με τη μοτοσικλέτα του επτάχρονο κορίτσι, μπροστά σε καταυλισμό τσιγγάνων στην οδό Κύπρου 59 στο Μενίδι, στην προσπάθεια του να προσπεράσει προπορευόμενο κλειστό φορτηγάκι.

Ο αστυνομικός συνελήφθη από την Τροχαία Νέας Ιωνίας και αναμένεται να οδηγηθεί στον εισαγγελέα. Ωστόσο, ενταση επικρατεί στην οδό Κύπρου, όπου περισσότεροι απο 100 Ρομά κάτοικοι της περιοχής, πετούν πέτρες και άλλα αντικείμενα προς δυνάμεις των ΜΑΤ που προσπαθούν να τους απωθήσουν κάνοντας περιορισμένη χρήση χημικών.

Όπως έγινε γνωστό από την αστυνομία ο μοτοσικλετιστής της ομάδας ΔΙΑΣ πήγαινε να αναλάβει υπηρεσία και έκανε ελιγμό για να προσπεράσει προπορευόμενο κλειστό φορτηγάκι, με αποτέλεσμα να μη δει το κορίτσι που ήταν στο δρόμο μπροστά στον καταυλισμό και να το χτυπήσει.

Η επτάχρονη διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ συνοδεία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο ΚΑΤ, όπου κατέληξε.

Ο αστυνομικός κρατείται στο τμήμα Τροχαίας Νέας Ιωνίας, όπου σχηματίζεται δικογραφία για το περιστατικό.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Αποανάπτυξη: Μια απάντηση στην κρίση


Διαβάστε Περισότερα...

Απέναντι στο σύστημα του καπιταλισμού, των ιδιωτικών τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων αγορών υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και αυτοοργανώνονται στο πλαίσιο μιας άλλης οικονομίας που δεν στηρίζεται στα χρήματα και το κέρδος. Επαναπροσδιορίζουν τις ανάγκες τους, μειώνουν την κατανάλωση, αυτοδιαχειρίζονται την τροφή και την ενέργεια τους, τοπικοποιούν την παραγωγή. Όλα αυτά την ώρα που στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, μια ερευνητική ομάδα εργάζεται πάνω στην ιδέα της βιώσιμης αποανάπτυξης, «μιας ομαλής οικονομικής απομεγέθυνσης για ένα βιώσιμο μέλλον στο οποίο θα ζούμε καλύτερα καταναλώνοντας λιγότερα».


Απαντώντας στις ερωτήσεις του tvxs, ο Γιώργος Καλλής, καθηγητής του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, του Ινστιτούτου ICREA και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αποανάπτυξη, αναπτύσσει τη θεωρία και τις εφαρμογές της.

Στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα δεν μιλάμε για τίποτα άλλο παρά για ανάπτυξη, η οποία πολιτικά προβάλλεται ως η λύση στο πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, εσείς προτείνετε μια άλλη λύση: Αποανάπτυξη τώρα! Δηλαδή;

Η ιδέα της ανάπτυξης, η μανία με την ανάπτυξη έχει μεγάλη ιστορία ξεκινώντας πριν τουλάχιστον 60 χρόνια κυρίως στις δυτικές χώρες κι έχει γίνει ο κύριος στόχος κι η κύρια επιδίωξη. Δηλαδή, όλο και μεγαλύτερο εισόδημα, όλο και περισσότερο κέρδος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά αυτό δεν είναι η λύση στην κατάσταση που βιώνουμε τώρα αλλά είναι η αιτία του προβλήματος. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και οικολογική και κοινωνική. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι όλα γίνονται προς χάρην της ανάπτυξης και του χρήματος. Οπότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια παράδοξη, οξύμωρη κατάσταση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα, τονώνοντας τις αιτίες που το προκάλεσαν. Ακούμε συνέχεια ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της υπερκατανάλωσης, του εύκολου χρήματος, της έκπτωσης των ηθικών αξιών μπροστά στο κυνήγι του χρήματος. Αυτό κατά μια έννοια είναι η διάγνωση. Και μετά τι επεξεργαζόμαστε; Πως θα καταφέρουμε ξανά να μπούμε στον ίδιο δρόμο. Ώστε να αρχίσουμε ξανά να καταναλώνουμε και να παίρνουμε δάνεια, ξαναμπαίνοντας στην ίδια κατάσταση. Αυτός ο παραλογισμός αποδεικνύει το παράδοξο της ανάπτυξης προς χάρην της ανάπτυξης. Αυτή είναι μια μεριά του προβλήματος.

Αποανάπτυξη – κλιματική αλλαγή. Σχετίζονται και με ποιον τρόπο; Είναι απαραίτητα τα… οικολογικά χαρακτηριστικά σε ένα κοινωνικό κίνημα για την αποανάπτυξη;

Η άλλη είναι πλευρά είναι ακριβώς η οικολογική. Όπως ξέρουμε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Όσο περισσότερο κινούμαστε στον άξονα της ανάπτυξης, τόσο περισσότερο επιδεινώνεται το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, με φυσικές καταστροφές και τώρα αλλά και πολύ μεγαλύτερες αργότερα. Όποτε βρισκόμενοι σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, το να ξαναμπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης, η οποία ούτε οικονομικά είναι βιώσιμη, ούτε κοινωνικά προσφέρει πλέον – το επίπεδο ευημερίας μιας χώρας δεν προοδεύει όσο και να αυξάνεται το ΑΕΠ – θα είναι πραγματικά καταστροφικό.

Ο δρόμος της αποαναπτυξης;

Σε αυτή τη φάση μπαίνει σαν υπόθεση εργασίας η θεωρία της απόανάπτυξης που προτείνει να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο κυνήγι της ανάπτυξης αλλάζοντας την κοινωνία, αλλάζοντας τους θεσμούς και δημιουργώντας μια κοινωνία η οποία θα ευημερεί. Προφανώς είναι πολύ δύσκολο για μια χώρα μόνη της να μπει σε αυτό το δρόμο, όμως υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες είναι εφαρμόσιμες. Μπορεί να μην υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα χωρών που να έχουν επιλέξει το δρόμο της αποανάπτυξης αλλά παράλληλα πρέπει να επισημανθεί ότι η ιδέα της συνεχούς αύξησης της παραγωγής, της ανάπτυξης και της κατανάλωσης είναι πολύ πρόσφατη. Πολλοί πολιτισμοί που ευημερούσαν στο παρελθόν δεν βασίζονταν σε αυτή την ιδέα. Πρόκειται για μια σύγχρονη ιδέα την οποία σήμερα θεωρούμε δεδομένη. Κατά το παρελθόν δεν ήταν δεδομένη και δεν είναι απαραίτητη για την ευημερία.

Στην Καταλονία υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που λειτουργούν με μη καπιταλιστικά μοντέλα. Πρόκειται για εφαρμογή της θεωρίας της αποανάπτυξης;

Κατά ένα μέρος ναι. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιου τύπου. Η Καταλονία δεν είναι το μόνο μέρος στο οποίο συμβαίνει αυτό. Και στην Ισλανδία υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά κι αν πάμε πίσω στην κρίση της Αργεντινής θα βρούμε κι εκεί πολλές ομάδες πολιτών οι οποίοι αυτοοργανώθηκαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση, βλέποντας το αδιέξοδο και το ατέρμονο της προσπάθειας για την επιβίωση της οικονομίας της αγοράς. Οργάνωσαν διάφορες κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες διασκέδασης, παραγωγής τέχνης, παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων με αυτόνομο τρόπο έξω από το πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Από τη χρήση άλλων μονάδων συναλλαγής πέρα από τα χρήματα – με ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων – τράπεζες χρόνου, εναλλακτικά νομίσματα, συνεταιριστικές ομάδες παραγωγής (κοοπερατίβες). Δημιουργείται έτσι ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής από αυτό που διαμορφώνει μια καπιταλιστική κοινωνία κατανάλωσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, υπήρξαν πολλά παραδείγματα παράλληλων οικονομιών οι οποίες χάθηκαν μέσα στο σύγχρονο σύστημα της αγοράς. Αυτό ήταν στο παρελθόν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας που την έκανε και πολύ ανθεκτικότερη. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Στη σημερινή Ελλάδα όμως όλοι εξαρτόμαστε από το χρήμα κι από τη στιγμή που καταρρέουν τα εισοδήματα τότε πραγματικά η χρεοκοπία γίνεται κοινωνική κρίση. Παλιά η χρεοκοπία ήταν στους τίτλους των εφημερίδων, δεν αποτελούσε κοινωνική κρίση. Η θεωρία της αποανάπτυξης πρεσβεύει ότι πρέπει να επανακτήσουμε εκείνους τους τρόπους οικονομικής και κοινωνικής συναλλαγής, οι οποίοι δεν είναι χρηματικοί και δεν βασίζονται στην οικονομία της αγοράς.

Τώρα έχουμε ένα καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο. Μια τέτοια θεωρία θα έβρισκε απέναντί της έναν αντίπαλο που λέγεται σύστημα, αν εφαρμοζόταν σε ένα μικρό τοπικό επίπεδο και βέβαια απόψεις που θα την έκριναν ως ουτοπική…

Δεν μπορούμε να μην ελπίζουμε ότι κάτι το οποίο είναι διαφορετικό έχει μέλλον. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η Ελλάδα είναι μια κατάσταση από την οποία η Λατινική Αμερική πέρασε πριν από σαράντα χρόνια περίπου. Πρέπει να εξετάζουμε τις εναλλακτικές λύσεις και να εργαζόμαστε για να τις εφαρμόσουμε. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι η αυτοοργάνωση, ο πειραματισμός και η επανάκτηση μη καπιταλιστικών οικονομικών μοντέλων. Τέτοια παραδείγματα σαν κι αυτό της Καταλονίας είναι κι αυτά που θα δείξουμε και στο ντοκιμαντέρ «Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ». Πάντως η αλλαγή στο επίπεδο των αποφάσεων δεν θα είναι αρκετή. Το εγχείρημα θα φτάσει στα όριά του όταν θα συγκρουστεί αναγκαστικά με το κεντρικό σύστημα οπότε η αλλαγή πρέπει να είναι παράλληλη. Δηλαδή, παράλληλα τα άτομα τα οποία εργάζονται στις αυτοοργανωτικές ομάδας πρέπει να έχουν και μια πολιτική στάση. Μέσα από το σύστημα της Δημοκρατίας πρέπει να ελπίζουμε, όσο κι αν αυτό φαίνεται δύσκολο, ότι θα υπάρξουν κι οι ανάλογες αλλαγές που θα είναι ευνοϊκές προς την απόδοση αυτού του μοντέλου. Γιατί αν το υπόλοιπο σύστημα συνεχίσει να κινείται στο ίδιο μοτίβο με τα fast track και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα περιορίσει το εγχείρημα σε έναν μικρό και ακίνδυνο χώρο. Η αλλαγή πρέπει να είναι διπλή. Χρειάζεται και πολιτική αλλαγή και αλλαγή στο πρακτικό καθημερινό επίπεδο.

Εφόσον λοιπόν υπάρξει ένα τέτοιο κίνημα είναι απαραίτητος ένας πολιτικός μανδύας; Κι αν ναι ποιος θα είναι αυτός;

Πρέπει να είναι ένα κίνημα που θα βρει πολιτική έκφραση. Δε φαντάζομαι ένα κόμμα το οποίο θα εκπροσωπεί την αυτοανάπτυξη. Φαντάζομαι ένα κίνημα σαν αυτό των ίσων δικαιωμάτων για τις μειονότητες, δηλαδή ένα κοινωνικό κίνημα. Παραδοσιακά αυτά είναι κινήματα της Αριστεράς και νομίζω ότι η ιδέα της αποανάπτυξης είναι μια αριστερή ιδέα, αν και πάρα πολλοί Αριστεροί είναι μαγκωμένοι στην έννοια της ανάπτυξης, δηλαδή θεωρούν ότι τέτοιου είδους ιδέες, όπως αυτή της αποανάπτυξης είναι κάπως ελιτίστικες. Εντός της Αριστεράς πάντα υπάρχουν αντιδράσεις και πάντα υπάρχει μια κόντρα μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι Αριστερά σημαίνει απλά το να πάρουμε την εξουσία και να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλισμό και να παράγουμε περισσότερη ανάπτυξη αλλά με άλλο τρόπο κι αυτών που πιστεύουν ότι Αριστερά σημαίνει κι ένας άλλος τρόπος ζωής. Νομίζω ότι σε αυτόν τον δεύτερο πόλο της Αριστεράς ταιριάζει η αποανάπτυξη. Και πιστεύω ότι η ιδέα της αποανάπτυξης, όσο κι αν φαντάζει οξύμωρη, γιατί είναι αντίθετη σε πολλές βασικές αξίες που πρεσβεύει μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει μέσα στο πλαίσιο της αναζήτησης του συνεχώς μεγαλύτερου κέρδους, έχει κάποια στοιχεία που μπορούν να βρουν απήχηση σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, πολύ μεγαλύτερο ίσως από αυτό που εκφράζει τώρα η παραδοσιακή Αριστερά.

Σε περίπτωση εφαρμογής της θεωρίας της αποανάπτυξης τι θα συμβεί με το έλλειμμα και το χρέος;

Εκεί έγκειται η παράνοια του καπιταλιστικού συστήματος. Δίνει δάνεια στους ανθρώπους με τη λογική ότι θα μπορέσουν να τα ξεχρεώσουν στο μέλλον. Από μόνο του το σύστημα υποθέτει και επιβάλλει ότι στο μέλλον πρέπει να υπάρχει περισσότερος πλούτος. Αυτό είναι παρανοϊκό. Η γη είναι πεπερασμένη. Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε και να υποθέτουμε ότι επ’ αόριστον θα είμαστε όλο και πιο πλούσιοι και θα μπορούμε να ξεπληρώνουμε τους τόκους του παρελθόντος. Είναι φανερό ότι από μόνο του το σύστημα έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Κάποιες χώρες δεν μπορούν πλέον να ξεπληρώσουν τα δάνεια που πήραν στο παρελθόν προκειμένου να έχουν ένα φυσικό ρυθμό ανάπτυξης. Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αυτό είναι δεδομένο. Πρέπει να υπάρξει μια σύμπνοια μεταξύ χωρών και για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα που να ζητά την υλοποίηση της θεωρίας της αποανάπτυξης. Αν πάντως μιλάμε σε πρακτικό επίπεδο, αναφορικά με το έλλειμμα και το χρέος, σίγουρα αυτό σημαίνει άρνηση πληρωμών. Αυτό, όμως δεν μπορεί να γίνει από την Ελλάδα, πρέπει να γίνει μια συνεργασία μεταξύ των χωρών που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση και συντονισμένα θα αρνηθούν να πληρώσουν τα χρέη που σωρευτήκαν στο παρελθόν. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα, μεγάλο πρόβλημα γι’ αυτούς που έχουν αποταμιεύσεις – το οποίο θα είναι και άδικο γιατί αυτοί που δεν ξόδεψαν στο παρελθόν θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα χρήματά τους – αλλά όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει με χειρισμούς και τρόπους που να είναι δίκαιοι. Να θέσει το κράτος ως προτεραιότητα να υποστηρίξει τους μικροκαταθέτες ώστε να μη χάσουν τα χρήματά τους και οι (υπερ)μεγαλοκαταθέτες να επωμιστούν μέρος αυτής της αλλαγής προς μια νέα κατάσταση. Επιπλέον, από τη στιγμή που το κράτος καταφέρει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό - και που δεν είναι μακριά από αυτό - δεν θα χρειάζονται παραπάνω δάνεια οπότε από κει και πέρα μιλάμε για την αποπληρωμή των προηγούμενων χρεών. Εκεί υπάρχει τρόπος να πούμε ότι αρνούμαστε να τα πληρώσουμε και δεν θέλουμε και δάνεια στο μέλλον, ότι δεν μας ενδιαφέρει πια αυτή η λογική του συνεχούς δανεισμού. Εξάλλου ο προϋπολογισμός είναι τόσο υψηλός εξαιτίας της μανίας των μεγάλων επενδύσεων, πχ.fast track και Ολυμπιακοί Αγώνες που γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης και στις οποίες σπαταλάται πάρα πολύ δημόσιο χρήμα με πολύ μικρά κοινωνικά οφέλη. Η λογική της αποανάπτυξης στηρίζεται στο πως θα κάνουμε τα πράγματα πιο απλά, με πιο φθηνό τρόπο και μεγαλύτερο κοινωνικό όφελος.

Ένα παράδειγμα;

Υπάρχει το παράδειγμα της Κούβας. Δεν τρέφω κάποιον θαυμασμό για το κομμουνιστικό καθεστώς της Κούβας αλλά μπορούμε να πάρουμε κάποια παραδείγματα από εκεί. Η Κούβα έχει από τα καλύτερα εκπαιδευτικά και συστήματα δημόσιας υγείας στον κόσμο. Το επίπεδο θνησιμότητας στην Κούβα είναι το ίδιο με αυτό των ΗΠΑ. Οι δημόσιες δαπάνες όμως είναι κατά πολύ μικρότερες. Γιατί; Γιατί πηγαίνουν εκεί που χρειάζεται. Υπάρχουν δημόσιοι γιατροί, αποκεντρωμένα, που παρακολουθούν την υγεία των οικογενειών με τις οποίες είναι επιφορτισμένοι. Δεν χρειάζονται απίθανα μηχανήματα και νοσοκομεία για να προσφέρεις δημόσια υγεία στον πληθυσμό σου. Η δημόσια υγεία μπορεί να είναι και πολύ φθηνή αν επιλέξεις τον δρόμο που επενδύει στον ανθρώπινο κι όχι στον τεχνολογικό παράγοντα. Αντιθέτως στην Ελλάδα επενδύουμε σε καινούρια νοσοκομεία και μηχανήματα, μετά λέμε ότι εκτοξεύονται οι δαπάνες στη δημόσια υγεία και ταυτόχρονα έχουμε κι ένα από τα χειρότερα συστήματα στην Ευρώπη. Αυτή είναι η λογική της αποανάπτυξης. Όχι να γυρίσουμε πίσω ή να επιστρέψουμε στην εξοχή αλλά το πώς να κάνουμε τα πράγματα με πιο απλό και φθηνότερο τρόπο μειώνοντας τη λογική της αγοράς, του κέρδους και του χρήματος σε όλες τις πλευρές της ζωής.

Μιλάτε επίσης για επαναπροσδιορισμό της έννοιας της απασχόλησης…

Μια από τις βασικές προτάσεις στα πλαίσια της θεωρίας της αποανάπτυξης η οποία δεν είναι καινούργια, είναι η μείωση του ωραρίου. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτά που συζητάμε τώρα δηλαδή να μειώσουμε τα όρια συνταξιοδότησης ή να δουλεύουμε παραπάνω αυξάνοντας όλο και περισσότερο την παραγωγή. Στα πλαίσια της θεωρίας της αποανάπτυξης πρέπει να εργαζόμαστε λιγότερο. Όπως παλαιότερα ο χρόνος εργασίας μειώθηκε από το 12ωρο και τις επτά ημέρες στην εβδομάδα στο γνωστό 40ωρο ανά εβδομάδα έτσι και τώρα υπάρχει η δυνατότητα να μειωθεί ακόμη παραπάνω ο χρόνος εργασίας. Το «New Economics Foundation» στην Βρετανία, ένα αρκετά σημαντικό think tank με απήχηση στην αγγλική πολιτική και κοινή γνώμη έχει ξεκινήσει μια καμπάνια για 21ώρες μισθωτής εργασίας την εβδομάδα. Με την απελευθέρωση από τη μισθωτή εργασία θα έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο για να επενδύσουμε στις κοινωνικές σχέσεις, την οικογένεια και τη συμμετοχή μας στα κοινά. Θα υπάρχει χρόνος που θα μπορεί να διοχευτευθεί σε μη αναπτυξιακά ή μη προσοδοφόρα πράγματα. Τι κάνει η ανάπτυξη; Πράγματα που κάποτε συνέβαιναν στο σπίτι, όπως η φροντίδα των παιδιών, η εκπαίδευσή τους, το καθάρισμα του σπιτιού και δεν είχαν αξία στην οικονομία της αγοράς όλα αυτά έχουν πλέον μεταφερθεί στην οικονομία της αγοράς. Πλέον πληρώνουμε για να μας καθαρίσουν το σπίτι, πληρώνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών σε ιδιωτικά σχολεία ή φροντιστήρια. Όλα αυτά πλέον μετρώνται σαν ανάπτυξη του ΑΕΠ και σαν αύξηση της απασχόλησης. Αν όμως το σκεφτούμε σε πραγματικούς αριθμούς, ούτε η απασχόληση έχει πραγματικά αυξηθεί, ούτε η οικονομία έχει βελτιωθεί. Η πρόταση δεν είναι μείωση του χρόνου μισθωτής εργασίας υπό μια έννοια υποαπασχόλησης ή ελαστικής εργασίας, γιατί αυτή είναι μια κριτική επί της θεωρίας της αποανάπτυξης που ασκείται συχνά και εξ αριστερών. Αντίθετα θα υπάρξει η ευκαιρία να δουλέψουν κι αυτοί που είναι άνεργοι. Εφόσον θα δουλεύουμε όλοι λιγότερες ώρες θα υπάρχει περισσότερη εργασία. Φυσικά υπάρχει ένα οικονομικό αντίκτυπο. Οπότε είναι απαραίτητη μια αναδιανομή. Οι έχοντες θα πρέπει να πληρώσουν ένα βασικό σύστημα ελάχιστης ασφάλειας για όλο τον κόσμο ώστε να μην υπάρχει το άγχος της εργασίας για την επιβίωση. Σε αυτή τη λογική μαζί με την πρόταση για μείωση του χρόνου εργασίας, υπάρχει και η πρόταση του βασικού εισοδήματος καθώς και μελέτες για το πώς θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί. Πρόκειται για ένα βασικό ελάχιστο εισόδημα το οποίο θα πληρώνει το κράτος ανεξαιρέτως για όλους τους πολίτες και θα τους εξασφαλίζει τουλάχιστον τα προς το ζην.

Δυο εκδηλώσεις για τη διαφορετική απάντηση στην κρίση θα πραγματοποιηθούν στις αρχές της νέας χρονιάς:

* Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, στο Χώρο Διαλόγου, Αβέρωφ 7Α στο Χαλάνδρι στις 19:30. (Δημοτική Συνεργασία: Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου, Ηλιόσποροι, Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων: Δράση για μια Άλλη Πόλη)

* Την Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011, στις 8 μμ θα γίνει στα γραφεία των Οικολόγων Πράσινων στον Πειραιά, Κουντουριώτου 131, εκδήλωση με θέμα: «Μια Άλλη Οικονομία Είναι Εφικτή». Η εκδήλωση θα έχει δύο μέρη:

α. Προβολή του ντοκιμαντέρ “Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ” (παραγωγή-επιμέλεια Manuel Castells και Joana Conill, Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας, συλλογική μετάφραση- υποτιτλισμός «Ηλιόσποροι»)
β. Συζήτηση για τα εναλλακτικά μη-καπιταλιστικά οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί στη Καταλονία με την Joana Conill και την Amalia Cardenas (ερευνήτριες, συνεργάτιδες του διεθνούς φήμης κοινωνιολόγου Manuel Castells στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας).

* Την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο του Nosotros, Θεμιστοκλέους 66 στα Εξάρχεια, στις 20:00 (Ηλιόσποροι, www.iliosporoi.net)

Θα πραγματοποιηθούν:

Προβολή του ντοκιμαντέρ, «Φόρος τιμής στην Καταλονία ΙΙ», σε παραγωγή-επιμέλεια των Manuel Castells και Joana Conill, από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας. (Συλλογική μετάφραση- υποτιτλισμός: Ηλιόσποροι). Συζήτηση για τα εναλλακτικά μη-καπιταλιστικά οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί στη Καταλονία με την Joana Conill (ερευνήτρια από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Καταλονίας)

Ομιλία- συζήτηση με τον Γιώργο Καλλή (καθηγητής από Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης), με θέμα: «Η απο-ανάπτυξη μια απάντηση για την κρίση».

Πηγή:TVXS