Ν. Τεμπονέρας. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.

Τα στοιχεία πάρθηκαν από ανακοίνωση της Α ΕΛΜΕ Αχαΐας



Ήταν και πάλι τέτοιες μέρες, τέλος διακοπών Χριστουγέννων, πριν 20 χρόνια. Στα σχολεία όμως δεν επικρατούσε ησυχία, η κοινωνία έβραζε υπόκωφα. Είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των εργοστασίων, των «προβληματικών». Στην Πάτρα, η Πειραϊκή-Πατραϊκή είχε γίνει από την άνοιξη του 1990 ένα ιδιότυπο κέντρο αντίστασης και αγώνα. . «Ή όλοι ή κανένας» έγραφε το πανό στην πύλη του εργοστασίου της Πάτρας, απαντώντας στις μαζικές απολύσεις και τα σχέδια συρρίκνωσης. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των απολυμένων της Πατραϊκής «Αλληλεγγύη» έφερνε στα σπίτια και τα καφενεία το μήνυμα του αγώνα, τη μουσική της αντίστασης.

Ο Δεκέμβρης του 1990 ξεκίνησε με μαζικές καταλήψεις σε γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια όλης της χώρας ως απάντηση στα αντιδραστικά, αντιεκπαιδευτικά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την παιδεία. Οι μαθητές διοργάνωναν σχεδόν καθημερινά μεγάλες πορείες και παρά τις απειλές της κυβέρνησης συνέχισαν τον αγώνα τους ακόμα και μέσα στις γιορτές. Με την αρχή του 1991 πολλά σχολεία εξακολουθούσαν να βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ παράλληλα οι καθηγητές αρνούνταν να υπακούσουν στην εντολή να παίρνουν απουσίες στο δρόμο. Ταυτόχρονα παρακρατικές ομάδες προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους, ακολουθώντας εντολές και παραινέσεις για να «περιφρουρήσουν το δικαίωμα των μαθητών που θέλουν να κάνουν μαθήματα».

Στην Πάτρα, μια τέτοια ομάδα, με επικεφαλής τον Δημοτικό σύμβουλο Καλαμπόκα προσπαθεί να «ανακαταλάβει» σχολεία και να διώξει τους καταληψίες μαθητές. H προσπαθεια ανακαταληψης του πολυκλαδικου αποτυγχανει λογω της εγκαιρης παρουσιας καθηγητων στην πορτα του σχολείου (τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονταν στο κτίριο του Πολυκλαδικού). Η ομάδα αποχωρεί, συνεχίζοντας προς τα σχολεία στην Τριών Ναυάρχων. Τα ίδια. Μετά προχωρούν προς το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο στα Ψηλά Αλώνια. Χωρίς πολλά λόγια επιτίθενται και δέρνουν τους μαθητές. Φτάνουν στο χώρο φοιτητές, δάσκαλοι και σπουδαστές. Δέχονται και αυτοί επίθεση, με ιδιαίτερη βιαιότητα. Τα ραδιόφωνα της πόλης ενημερώνουν για τα γεγονότα. Κλιμάκιο της ΕΛΜΕ αποφασίζει να μεταβεί στο σχολικό συγκρότημα. Μόλις φτάνει αντικρίζει τραυματισμένους μαθητές και το σχολείο καταλλειμένο από την ομάδα των τραμπούκων. Προσπαθούν να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου για να δουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό. Τότε δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση. Αλυσίδες, λοστοί, καρέκλες κατεβαίνουν στα κεφάλια τους. Και ξαφνικά απόλυτη σιωπή.

Ένας καθηγητής αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο ακόμα αρκετά τραυματισμένοι. Η κατάσταση του ενός είναι σοβαρή. Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Ο Νίκος Τεμπονέρας, μαθηματικός, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) είναι κλινικά νεκρός. Μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Χιλιάδες κόσμος μαζεύεται έξω από το νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Στις 12 το βράδυ μια σιωπηλή πορεία χιλιάδων ανθρώπων κατεβαίνει από το νοσοκομείο προς την Νομαρχία Αχαΐας. Το ανακοινωθέν του νοσοκομείου επιβεβαιώνει τα χειρότερα. Ο Τεμπονέρας είναι νεκρός. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.

Ο Νίκος Τεμπονέρας συνάντησε τους εκατοντάδες νεκρούς αγωνιστές του Λαϊκού κινήματος. Ο άνθρωπος Νίκος Τεμπονέρας είναι απών. Ο αγωνιστής Νίκος Τεμπονέρας είναι παρών. Ζει στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας και μας δείχνει με καθαρό τρόπο το δρόμο του αγώνα και της αντίστασης που οφείλει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός και σήμερα.

Οι αγώνες που έγιναν και θα γίνουν ξαναποκτούν σήμερα επιτακτικό και κυριολεκτικό νόημα, όταν οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται, τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται, η ανεργία καλπάζει (ιδιαίτερα στη νεολαία) και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας οδηγείται στο περιθώριο. Η δραματική περικοπή των εισοδημάτων των εργαζομένων, η άγρια φοροεπιδρομή, η εγκατάλειψη και στη συνέχεια η εκποίηση κοινωνικών δομών (υγείας, παιδείας, πρόνοιας), το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και χώρου αποτελούν την πεμπτουσία της πολιτικής της τρόικα και της κυβέρνησης. Ο λαός στη φτώχεια, οι τοκογλύφοι δανειστές της χώρας στην εξουσία. Η οικονομική και όχι μόνο «κατοχή» της χώρας είναι γεγονός. Μας προορίζουν για σύγχρονους δούλους. Να τους δείξουμε την πόρτα της εξόδου.

Ο αγώνας για «Παιδεία», χρειάζεται να ενταθεί κυρίως ενάντια στην πολιτική της ραγδαίας υποχώρησης του δημόσιου χαρακτήρα της και της εκχώρησής της στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση αποτελεί εργαλείο του μνημονίου που θα οδηγήσει τα σχολεία και την εκπαίδευση σε περαιτέρω μαρασμό και υποβάθμιση. Η Γνώση στους λίγους και εκλεκτούς, η πλειοψηφία της νεολαίας στην αναλώσιμη δεξιότητα και ανασφάλεια, εκπαιδευτικοί ημερομίσθιοι μέσω ΕΣΠΑ, «μέντορες», συγχώνευση και κλείσιμο σχολείων, αποτελούν μερικά σημεία που αποκαλύπτουν το σύγχρονο μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν. Το «νέο σχολείο» φαίνεται να απαντά στην μέχρι τώρα ημιμάθεια με τις ξένες γλώσσες σε βάρος της μητρικής, τη διάσπαση των επιστημονικών πεδίων, τις δύσκολες εξετάσεις και τις αγγλοσαξωνικού τύπου «τράπεζες θεμάτων», δηλαδή την αμάθεια. Από την άλλη μεριά το «νέο Πανεπιστήμιο» οδηγείται στα επιχειρηματικά συμφέροντα και σε ατομικά πτυχία ως «βεβαιώσεις σπουδών». Γι’ αυτό η ανάπτυξη πανεκπαιδευτικών μετώπων έρχεται πάλι στο προσκήνιο.