Μετανάστες και η συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις

της Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
http://afroditealsalech.blogspot.com/

Τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή τα γεγονότα που ακολούθησαν της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή, διεξάγεται ένας μονόλογος (και ουχί διάλογος) σχετικά με τους μετανάστες και το δικαίωμα συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις, ο οποίος αποτυπώνεται εύληπτα στις φράσεις του κ. Σούρλα, του αντιπροέδρου της Βουλής, που απηύθυνε δια του θώκου του προεδρείου της Βουλής, στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου σχετικά με την Δημοτική Αστυνομία. Παραθέτω το απόσπασμα:

” [Ω]ς προεδρεύων, πιστεύω ότι εκφράζω το σύνολο του Κοινοβουλίου όταν θα πω ότι δεν είμαστε ρατσιστές, ότι φιλοξενούμε και δεχόμαστε με απεριόριστη αγάπη και συμπάθεια τους άλλους που έρχονται, τους αλλοδαπούς. Αλλά πρέπει να πούμε και πιστεύω ότι εκφράζω όλους σας, ότι εκείνοι οφείλουν να μην αναμειγνύονται στα εσωτερικά μας. Δεν έχουν καμιά δουλειά να συμμετέχουν σε διάφορες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και πολύ περισσότερο να συμμετέχουν σε βανδαλισμούς και λεηλασίες.”
(9/12/ 2008- πρακτικά της Βουλής)

Σημειώνεται ότι ουδείς εκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων αντέδρασε σε αυτή την πρωτοφανή παρέμβαση του κ. Σούρλα, η οποία εκτιμώ πως, εκτός των άλλων, ξεπερνούσε τις αρμοδιότητες του αντιπροέδρου της Βουλής, οι οποίες δια του Κανονισμού της Βουλής, επικεντρώνονται στη διασφάλιση της απρόσκοπτης διεξαγωγής των εργασιών της Βουλής των Ελλήνων.

Κατά δεύτερον, φρονώ πως η τεχνική της αναζήτησης αποδιοπομπαίου τράγου είναι παλαιά, κλασσική, και δοκιμασμένη. Όσο όμως και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και το δάχτυλο αυτό το ονομάζουμε είτε “κουκουλοφόρος”, είτε “μετανάστης”, είτε “κακομαθημένα παιδάκια”, η πραγματικότητα μας ξεπερνά. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πανθομολογουμένως, ήταν η θρυαλλίδα που έφερε στην επιφάνεια μείζονα προβλήματα της Ελλάδας, προβλήματα κοινωνικά, ηθικά, πολιτειακά, θεσμικά, οικονομικά, διαχειριστικά αλλά και διοικητικά. Το να εθελοτυφλούμε είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και α-νόητο.

Επικεντρώνομαι όμως στο θέμα της συμμετοχής των μεταναστών στις πορείες.

Σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, όπως την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, άρθρο 11, την Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, άρθρο 20, και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, άρθρο 21, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι κατοχυρώνεται για «παν πρόσωπο» και « η άσκηση του δικαιώματος αυτού δεν επιτρέπεται να υπαχθή εις έτερους περιορισμούς» (ΕΣΔΑ, 11, παρ. 2)

Πέρα όμως της νομικής πλευράς, υπάρχει η πολιτική πλευρά, η πλέον βαρύνουσα.

Η προαναφερθείσα δήλωση του Αντιπροέδρου της Βουλής, και με τη σιωπηλή συγκατάθεση του συνόλου της Βουλής, οδηγεί στα εξής συμπεράσματα:

• 1. Ότι ο αλλοδαπός/-ή που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί την Ελλάδα μια δεύτερη πατρίδα του.
• 2. Ότι ο αλλοδαπός/-ή που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για το επίπεδο ζωής του στην χώρα παραμονής του.
• 3. Ότι ο αλλοδαπός γονιός που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να εκφράσει την αλληλεγγύη και συμπαράστασή της προς τους γονείς του άτυχου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
• 4. Ότι τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί ή έχουν έρθει σε μικρή ηλικία στην Ελλάδα και φοιτούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία του οιονεί φίλου και συμμαθητή τους.

Σε τελική ανάλυση, το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι ο αλλοδαπός που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην Ελλάδα, εργάζεται και πληρώνει φόρους, καθώς και τα παιδιά του τα οποία στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης λαμβάνουν αυτομάτως το δικαίωμα στην ιθαγένεια της χώρας υποδοχής όχι όμως και στην Ελλάδα εξαιτίας του αναχρονιστικού δίκαιου αίματος, οφείλουν δια βίου να θεωρούν τον εαυτό τους “ξένο” και “φιλοξενούμενο” στη χώρα μας. Συνεπώς, προς τι όλη η ρητορεία περί κοινωνικής ένταξης και ενσωμάτωσης; Γιατί η πολιτική ηγεσία δεν παραδέχεται με θάρρος και παρρησία ότι η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας έχει ως πρότυπο το δουλεμπόριο του 18ου αιώνα; Διότι περί αυτού πρόκειται.

Επιπροσθέτως, όπως γνωρίζουμε, τα γεγονότα που ακολούθησαν της δολοφονίας του μαθητή, είχαν αντίκτυπο και στον ελληνισμό της διασποράς. Ως εκ τούτου, η Αγγλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, και οποιαδήποτε άλλη χώρα στην επικράτεια της οποίας σημειώθηκαν επεισόδια από έλληνες μετανάστες, σύμφωνα με την ελληνική λογική, θα έπρεπε να απελάσει αυθωρεί τους εκ καταγωγής έλληνες από την επικράτεια της. Μια παρόμοια ενέργεια όμως, υποθέτω, πως θα προκαλούσε σφοδρές αντιδράσεις από το σύνολο της Βουλής των Ελλήνων. Η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, μόνο σε αντιφάσεις και αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει.

Όσον αφορά στο ζήτημα των βανδαλισμών και τη συμμετοχή/ συνεργεία των αλλοδαπών, πράγματι εγείρεται θέμα. Εγείρεται όμως εν γένει θέμα, ασχέτως φυλής, φύλου, χρώματος ή θρησκεύματος. Αφορά τόσο τους ημεδαπούς όσο και τους αλλοδαπούς της επικράτειας μας. Η βία και οι λεηλασίες στο πλαίσιο μιας λανθάνουσας ή μη, σε εισαγωγικά ή δίχως εισαγωγικά, κοινωνική εξέγερσης, δεν θα πρέπει να αναγιγνώσκονται ως μια συνήθης παραβατική συμπεριφορά δίχως καμία αναφορά σε κοινωνικά αίτια. Ενδεχομένως να αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό αυτής. Επί παραδείγματι, στο Μάη του ‘68, δεν παρατηρήθηκε κανένας εμπρησμός ή λεηλασία καταστήματος. Το βασικό όμως χαρακτηριστικό της εξέγερσης του Λος Άντζελες, το 1992, ήταν οι εμπρησμοί και οι λεηλασίες καταστημάτων. Ποια η διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές εξεγέρσεις; Πρόκειται για το πρώτο από μια σειρά ερωτήματα που εκτιμώ πως θα μας απασχολήσουν στο προσεχές μέλλον.

Την παρούσα στιγμή όμως θα επικεντρωθώ στο ζήτημα της συμμετοχής των αλλοδαπών στις λεηλασίες και βανδαλισμούς.

Κατά αρχάς, μολονότι η συμμετοχή τους δεν αμφισβητείται, εντούτοις σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι η πλειονότητα αυτών πραγματοποιήθηκε από αλλοδαπούς. Το επιχείρημα ότι από τις 176 συλλήψεις οι 100 ήταν αλλοδαποί, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Τουναντίον, θα έλεγα. Πάρα ταύτα, ακόμη κι εάν αποδεχθούμε την άποψη ότι οι αλλοδαποί συμμετείχαν σε ένα υψηλότατο ποσοστό στους βανδαλισμούς και στις λεηλασίες, σε ποιό συμπέρασμα καταλήγουμε; Ότι οι αλλοδαποί στην Ελλάδα είναι κακοποιά στοιχεία; Θα ήταν αστείο, αφελές αλλά και επικίνδυνο.

Κατά δεύτερον, αν και δεν γνωρίζουμε την ακριβή ταυτότητα των συμμετεχόντων στους βανδαλισμούς, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε με σχετική ασφάλεια, λόγω της περιοχής που σημειώθηκαν τα περισσότερα περιστατικά (ευρύτερη περιοχή της πλ. Ομονοίας), στην υπόθεση ότι η πλειονότητά των συμμετεχόντων ήταν «λαθρομετανάστες» δηλαδή, σύμφωνα με το δόκιμο όρο, «μη- καταγεγραμμένοι μετανάστες». Στην Ελλάδα, οι μη καταγεγραμμένοι μετανάστες, είναι κατά κύριο λόγο, αιτούντες άσυλο ή δυνάμει αιτούντες άσυλο, καθώς προέρχονται από χώρες που αποτελούν χρόνιες εστίες κρίσης (Ιρακ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Σομαλία, Πακιστάν, Κογκό, κα.) και βρίσκονται στη χώρα μας σε καθεστώς ομηρίας και άρα de jure παρανομίας. Αφενός, δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα εξαιτίας της Συνθήκης του Δουβλίνου, βάσει της οποίας ο αιτών άσυλο οφείλει να παραμείνει στην πρώτη ασφαλή χώρα που θα φτάσει έως ότου λάβει τελεσίδικη απόφαση στο αίτημά του και η Ελλάδα είναι συνήθως η πρώτη ασφαλής χώρα. Αφετέρου, η Πολιτεία δεν τους παρέχει τα νόμιμα δικαιώματα τους, ένα εκ των οποίων είναι το δικαίωμα υποβολής αιτήσεως ασύλου. Τους κρατάμε παγιδευμένους στην Ελλάδα και τους εξωθούμε στην μαύρη εργασία, η ανοχή στην οποία, ύστερα από χρόνια ενασχόλησής μου με το προσφυγικό, τείνω να πιστέψω πως συνιστά μια έμμεση επιδοματική πολιτική προς τα μικρομεσαία στρώματα. Δηλαδή το κράτος έρχεται και μας λέει ” δεν μπορώ να σε βοηθήσω, σε φορολογώ άδικα, σε αφαιμάσσω, αλλά … σου δίνω τη δυνατότητα να έχεις εργάτες με πολύ χαμηλά μεροκάματα και δίχως ένσημα”. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται, κατά τη γνώμη μου, και η σοβούσα παθογένεια του γραφειοκρατικού/διοικητικού συστήματος με κορυφαίο παράδειγμα τα γεγονότα στη Πέτρου Ράλλη. Σημειώνω ότι δεν είναι τυχαίο ότι το πρωί της 6^ης Δεκεμβρίου, ένας Πακιστανός στην Π. Ράλλη που πήγε για να υποβάλλει αίτημα ασύλου, όπως ορίζει ο νόμος, έπεσε θύμα αστυνομικής βίας και νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ ένας άλλος Πακιστανός στο ίδιο σημείο και για τους ίδιους λόγους, πριν ένα μήνα, έπεσε νεκρός.

Συνεπώς, εγείρεται το εξής ερώτημα. Όταν η πόλη φλέγεται, τι θα συγκρατήσει τον αλλοδαπό που βρίσκεται σε απόλυτη ένδεια από το να εισβάλει και αυτός στα κατεστραμμένα καταστήματα, ή/ και να καταστρέψει και αυτός με τη σειρά του, έτσι ώστε να μπορέσει αφενός να διαμαρτυρηθεί ή και να εκδικηθεί, και αφετέρου, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, να επιβιώσει; Εξάλλου είναι γνωστό ότι τα κλοπιμαία τα μεταπουλούσαν.

Προς επίρρωση αυτών, είναι χαρακτηριστικές οι δύο πρόσφατες εκθέσεις από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch). Στην πρώτη έκθεση του Νοεμβρίου 2008, υπό τον τίτλο «Εγκλωβισμένοι σε μια περιστρεφόμενη πόρτα»«Left to Survive: Systematic Failure to Protect Unaccompanied Migrant Children in Greece», καταγγέλλεται η ελληνική πρακτική της άρνησης παροχής προστασίας στους Ιρακινούς αιτούντες άσυλο, και στην δεύτερη έκθεση του Δεκεμβρίου 2008, υπό τον τίτλο , καταγγέλλεται η αδυναμία της Ελλάδας να προστατεύσει τα ασυνόδευτα παιδιά που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα, ενώ ταυτοχρόνως τα εξωθεί στην μαύρη εργασία.

Οι ενασχολούμενοι με το προσφυγικό ζήτημα, χρόνια υποστηρίζουμε πως οσονούπω
η ευρύτερη περιοχή της Ομονοίας θα εκραγεί, και η έκρηξη αυτή δεν θα οφείλεται στο εγγενές κακό του αλλοδαπού αλλά στη δική μας αδιαφορία και κοντόφθαλμη πολιτική.

Όταν ο κόσμος πεινάει εξεγείρετε, αυτό ορίζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Από το ένστικτο αυτό δεν εξαιρούνται οι αλλοδαποί.