Η Δημοκρατία οπλίζει - Ο Αστυνόμος πυροβολεί

Τις τελευταίες μέρες όλη η Ελλάδα γίνεται μάρτυρας συγκλονιστικών γεγονότων. Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου δολοφονήσαμε ένα παιδί. Έφτασε μία σφαίρα από έναν ειδικό φρουρό για να ξυπνήσει το κοιμισμένο θηρίο. Η αυθόρμητη και άμεση κινητοποίηση εκδηλώθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μέχρι αυτή την ώρα μας προκαλεί να συμμετέχουμε. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι τούτο το συμβάν ήταν τυχαίο;

Παρά τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, η ελληνική κυβέρνηση απέχει. Όντας ανίκανη να διαχειριστεί τις βαριές πολιτικές της ευθύνες, εμμένει στο τραγικό γεγονός και μόνο στις υλικές καταστροφές. Αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε είναι οι πραγματικές αιτίες: Ποιος δίνει στον ένστολο το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου; Ποιος μας αναγκάζει να βγαίνουμε στους δρόμους και να αποδοκιμάζουμε το σύστημα; Ο κάθε Έλληνας βαθιά μέσα του νιώθει οργή για τα όσα συμβαίνουν γύρω του καθημερινά. Βαρέθηκε να χειραγωγείται από διεφθαρμένους εξουσιαστές.

Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στα θεμέλια της σημερινής κοινωνίας. Ο νέος από την παιδική του ηλικία βιώνει την καταπίεση του ελληνικού συστήματος. Στην αθώα ηλικία των δέκα χρόνων βλέπει πείνα, φτώχεια και εμφύλιους πολέμους. Πάει δεκαπέντε και δεν έχει χρόνο ούτε αυτά να δει, αφού το σχολείο πλέον δεν είναι αρκετό για να πάρει τις απαραίτητες γνώσεις. Στα είκοσι, μπαίνει σε έναν αγώνα δρόμου, όπου ή θα φάει ή θα φαγωθεί από τους συνομήλικούς του. Στα τριάντα, έχει βρει το νόημα της ζωής στις διαφημίσεις και στα υλικά αγαθά. Και στα σαράντα, βάζει επιτόκιο στα όνειρα που έκανε μικρός, ξεχνώντας πως δανείστηκε τον κόσμο από τα παιδιά του. Δεν σκέφτεται πολύ, γιατί όταν σκέφτεται ανατριχιάζει και περιμένει να λυτρωθεί «ήσυχος», από έναν κόσμο για τον οποίο είναι συνένοχος με τη σιωπή του. Απαιτεί από τη νεολαία να βγάλει το φίδι από την τρύπα, αφού και ο ίδιος έκανε το χρέος του: Ο πατέρας του ήταν στο Πολυτεχνείου το’73.

Όπως και τότε, βρισκόμαστε ακόμη μία φορά να ζητάμε την άμεση παραίτηση των κυβερνητικών φορέων αλλά και του πρωθυπουργού. Τις μέρες αυτές μπορούμε όλοι να δούμε τη δημοκρατία να πεθαίνει. Ο πρωθυργός, το κύριο αντιπροσωπευτιό όργανο όλων μας, αντί να προχωρήσουμε στην κατάργηση των ειδικών δυνάμεων, πισωγυρίζει με νόμους χουντικούς κι αραχνιασμένους. Δίνει την εξουσία στην αστυνομία να καταστείλει τις συγκεντρώσεις στους δημόσιους χώρους, στην αστυνομία που έγινε εκτελεστής του συστήματος του με την άμεση συνέπεια τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού. Πρώτη κίνηση, ας είναι ο αφοπλισμός των ειδικών φρουρών και των ΜΑΤ. Ο αφοπλισμός κάθε δύναμης καταστολής του άοπλου πολίτη, είναι αυτό που επιτάσσει η συνείδηση που μας απέμεινε. Ο ίδιος είναι συνυπεύθυνος για τη δυσλειτουργία κάθε τομέα του δημοσίου και για την ποιότητα της ζωής μας.

Πιστεύουμε όμως πως ευθύνες για τα τεκταινόμενα φέρουμε όλοι μας. Είναι και η συμπεριφορά του καθενός μας όπως και ο τρόπος ζωής, λόγοι για τα όσα συμβαίνουν. Πέρα από τους φοιτητές, τους νέους και τον απλό πολίτη, που σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να αποδεχτεί τις ευθύνες του, οι άνθρωποι που έβαλαν το δολοφόνο σε θέση ισχύος, με ένα νόμιμο όπλο στο χέρι του, είναι οι κύριοι υπαίτιοι. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως οι σφαίρες εξοστρακίζονται, αλλά οι ιδέες μας θα βρου το στόχο τους.

Αν ο στοχασμός δίνε την άδεια να τραβήξεις κάθε σκέψη στα άκρα, ας διαλέξουμε το άκρο αυτό που θα μας εξασφαλίσει λιγότερα από το τέλειο και όχι περισσότερα από το χειρότερο. Συγκλονισμένοι από την αντίδραση και την καταπιεσμένη αγανάκτηση, ας αναδημιουργήσουμε μία κοινωνία βιώσιμη. Με γνώμονα την αξιοπρέπεια, απαιτούμε ένα αύριο χωρίς άγχος και πίεση. Κανείς δεν είπε ότι αυτό είναι εύκολο, αλλά είναι πλέον βαρετό να χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία τη δυσκολία των πραγμάτων. Μεγαλύτερο λάφυρο του ξεσηκωμού αυτού είναι η συνειδητοποίηση της συνολικής εποχής μας. Μέσα σε όλους αυτούς που φταίνε τοποθετήσαμε τους εαυτούς μας. Ας μην μας συγχωρέσουμε τόσο εύκολα.