Κόπηκε η αρτηρία μου. Κι η καρδιά μου πασχίζει να ξαναχτυπήσει.
Έχει παγώσει το μυαλό μου. Και βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.
Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.
Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω, το μόνο που σας νοιάζει; Τα λεφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;
Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.
Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.
Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.
Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.
Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...
Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρω;
Σ’ αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.
Κι όσο για την πολιτική;
Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...
Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’ αρχίδια του Αντρέα.
Και η κυβέρνηση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζεται μία κυβέρνηση για να παραιτηθεί;
Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.
Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.
Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακρωτηριάζει και την ελπίδα μου.
Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.
Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.
Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.
Την ιστορία που διαστρεβλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.
Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.
Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.
Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρίμμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.
Κι αρχίζουμε από την αρχή.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Ούτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.
Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.
Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.
Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.
Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.
Έχει παγώσει το μυαλό μου. Και βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.
Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.
Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω, το μόνο που σας νοιάζει; Τα λεφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;
Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.
Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.
Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.
Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.
Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...
Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρω;
Σ’ αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.
Κι όσο για την πολιτική;
Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...
Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’ αρχίδια του Αντρέα.
Και η κυβέρνηση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζεται μία κυβέρνηση για να παραιτηθεί;
Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.
Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.
Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακρωτηριάζει και την ελπίδα μου.
Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.
Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.
Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.
Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.
Την ιστορία που διαστρεβλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.
Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.
Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.
Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρίμμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.
Κι αρχίζουμε από την αρχή.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Ούτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.
Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.
Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.
Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.
Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου