Θέσεις προς τη Σύγκλητο και τις Πρυτανικές Αρχές

από τη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων

Στον προεκλογικό λόγο του ο Πρύτανης κ. Τρούμπης υποστήριζε ότι η Πανεπιστημιακή Μονάδα της Σύρου θα αποτελούσε γι’ αυτόν το πρώτο και κύριο μέλημα του. Μετά από 2,5 χρόνια Πρυτανείας του όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί ούτε για μισή ημέρα στο νησί, αλλά τα προβλήματα του μοναδικού Τμήματος στη Σύρο αυξάνονται συνεχώς.

Στην προηγούμενη επιστολή μας προς τον κ. Πρύτανη (25/01/09, http://dpsdfs.blogspot.com/2009/01/blog-post_26.html ) είχαμε θίξει κάποια σημαντικά ζητήματα για το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αν και η επιστολή απευθυνόταν στο πρόσωπο του αφανούς Πρύτανη, απάντηση μέχρι σήμερα δεν έχουμε πάρει. Ενώ από τη μία μεριά βρισκόμαστε για μία ακόμα φορά αντιμέτωποι με την αδιαφορία, όχι μόνο των μελών της Συγκλήτου, αλλά και της Πρυτανικής Αρχής, παρακολουθούμε συγχρόνως τις παραιτήσεις τους για το θεαθήναι που δημοσιεύτηκαν στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Όμως, όποιο μέσο μας έδινε τη δυνατότητα παράθεσης σχολίου του αναγνώστη, αναρτούσαμε ως απάντηση την επιστολή μας.

Επιπλέον, διαβάσαμε επιστολές του Πρύτανη, όπως για παράδειγμα την επιστολή για την επίθεση στο Γ. Πανούση και για άλλα άσχετα θέματα, καμία όμως απαντητική επιστολή δεν διαβάσαμε για τα ζητήματα που είχαμε θέσει. Ευτυχώς είδαμε νεότερη φωτογραφία του Πρύτανη μας σε δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας της Σύρου δίπλα στον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, που αντί να απαιτήσει από αυτόν παραπάνω έκπτωση στα φοιτητικά εισητήρια (σήμερα για να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι Σύρο - Πειραιά μετ’ επιστροφής χρειαζόμαστε 40 ευρώ), παρουσίασε τον “Άτλαντα” Νησιωτικής Πολιτικής!!!

Ως απάντηση στην πλήρη αδιαφορία προς το μέρος μας, ένα κρίσιμο και υπολογίσιμο πλήθος φοιτητών σχεδίαζε τη μαζική του παράσταση στη Σύγκλητο της 26 Φεβρουαρίου 2009. Λόγω κακών καιρικών συνθηκών, το ταξίδι δεν κατέστη δυνατό. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να είμαστε διαλεκτικοί από απόσταση. Εφόσον δεν μας δίνεται η δυνατότητα εισήγησης θεμάτων στην ημερήσια διάταξη της Συγκλήτου, θα απαιτούσαμε να συζητηθούν ουσιαστικά τα παρακάτω θέματα:

Περιοδεύουσα Σύγκλητος

Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου παρουσιάζει μία μεγάλη αντίφαση. Ενώ είναι ένα περιφερειακό Πανεπιστήμιο και μάλιστα διασκορπισμένο σε πέντε, σύντομα σε έξι νησιά, η διοίκηση του είναι συγκεντρωμένη εξ’ ολοκλήρου στη Μυτιλήνη.
Η Σύγκλητος που αποτελεί το ανώτατο όργανο διοίκησης του Πανεπιστημίου διεξάγεται πάντα σε αυτό το νησί. Εξαίρεση αποτελούν οι φορές που υπάρχουν εορταστικοί λόγοι, για παράδειγμα τότε που ιδρύθηκε το Τμήμα στη Σύρο και διεξήχθη πανηγυρική Σύγκλητος εκεί, και το περσινό παράδειγμα της Ρόδου, όταν διεξήχθη εκεί για τους προφανείς λόγους αποφυγής διαμαρτυριών από μεριάς φοιτητών.
Εφόσον, όλες οι πρυτανικές αρχές χρόνια τώρα έχουν δείξει την αδυναμία τους να βρίσκονται κοντά στα προβλήματα όλων των νησιών κι έχουν επαφή μόνο με τους «αντιπροσώπους» αυτών στη Σύγκλητο, κρίνεται αναγκαίο η Σύγκλητος να γίνει περιοδεύουσα. Με αυτόν τον τρόπο, θα γνωρίσουν όλα τα μέλη του Πανεπιστημίου τον λόγο ύπαρξης αυτού του οργάνου, τον τρόπο λειτουργίας του, την ισχύ του.
Από τη στιγμή που αυτό το μέτρο χρειάζεται μόνο μία μικρή αλλαγή στις συνήθειες ορισμένων, απαιτούμε να εφαρμοστεί από την επόμενη κιόλας Σύγκλητο.
Ακόμα περισσότερο, σε κάθε Σύγκλητο θα πρέπει να δίνεται βαρύτητα στα προβλήματα του νησιού στο οποίο διεξάγεται.
Από τη στιγμή που η Σύρος αποτελούσε την πρώτη προτεραιότητα του Πρύτανη μόνο στον προεκλογικό του λόγο και το μοναδικό Τμήμα του Πανεπιστημίου που έχασε πρόσφατα το ακαδημαϊκό του εξάμηνο, προτάσσοντας τα αιτήματά του για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία, περιμένουμε σήμερα να αποφασιστεί η επόμενη Σύγκλητος να διεξαχθεί στη Σύρο και να αρχίσει από εδώ και πέρα η περιοδεία της σε όλα τα νησιά.

Προσωπικό (Διδακτικό - Διοικητικό - Εργαστηρίων)

Το Τμήμα μας παρουσιάζει τρομακτικές ελλείψεις σε όλο το φάσμα του προσωπικού του και πραγματικά αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί με τη δημιουργία των νέων Τμημάτων σε Σύρο και Λήμνο.
Όσον αφορά στο διδακτικό προσωπικό, το Τμήμα έχει μόλις 9 μέλη ΔΕΠ, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα στα γνωστικά αντίκειμενα που διδάσκει κάθε καθηγητής, στις διπλωματικές εργασίες, στην έρευνα και σε πιο τυπικές διαδικασίες, όπως το δικαίωμα ψήφου στη Σύγκλητο. Οι συμβασιούχοι διδάσκοντες ΠΔ 407, οι οποίοι συχνά μένουν απλήρωτοι, είναι μόνο μία εφήμερη λύση στο πρόβλημα του διδακτικού προσωπικού.
Όσον αφορά στο διοικητικό προσωπικό, η γραμματεία του Τμήματος έχει ΔΥΟ μόλις μόνιμους υπαλλήλους και πέρσυ επρόκειτο να ανασταλλεί η λειτουργία του λόγω λήξης και μη ανανέωσης της σύμβασης των υπόλοιπων υπαλλήλων.
Ένα Πολυτεχνικό τμήμα, πόσο μάλλον ένα Τμήμα Σχεδίασης, έχει βασική ανάγκη τα εργαστήρια. Πέρα από τα εργαστήρια Η/Υ στο Τμήμα δεν υπάρχει κανένα άλλο εργαστήριο και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη ΕΤΕΠ για να το επιβλέπει.
Όλα τα παραπάνω, μας αναγκάζουν να απαιτήσουμε την απόφασή σας στο ότι οι επόμενες θέσεις που θα προκηρυχθούν για προσωπικό θα είναι άμεσες και θα δοθούν για να καλυφθούν τα κενά του τμήματος της Σύρου.

Κτηριακό Σύρου

Δεδομένης της δημιουργίας Πολυτεχνικής Σχολής στη Σύρο στο άμεσο μέλλον, είναι γενική παραδοχή πως ο μόνος χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει τις κτηριακές εγκαταστάσεις, που προϋποθέτουν την ύπαρξη της, είναι αυτός του Πρώην στρατοπέδου. Παρόλα αυτά, 9 χρόνια μετά την ίδρυση του Τμήματος, δεν έχουν καν τελειώσει οι διαδικασίες για να παραχωρηθεί ο χώρος στον Δήμο Ερμούπολης και από τον Δήμο στο Πανεπιστήμιο. Παρ’ όλες τις διαφωνίες μερίδας δημοτικών συμβούλων, πλέον (για πόσο ακόμα δεν μπορούμε να ξέρουμε) είναι θέληση του Δήμου να παραχωρηθεί όλο το κομμάτι της έκτασης που ζητά το Τμήμα. Ακόμα, η νομαρχία Κυκλάδων έχει αποφασίσει να αγοράσει μια ακόμα έκταση δίπλα σε αυτή που παραχωρεί ο Δήμος, ώστε το οικόπεδο να είναι τέτοιο που να καλύπτει πραγματικά τις ανάγκες για τη δημιουργία Σχολής.
Λαμβάνοντας υπόψη την καλή θέληση των τοπικών φορέων γεννιέται η απορία της αιτίας της καθυστέρησης. Τρία πράγματα γνωρίζουμε πάνω σε αυτό:
1) Σε κάποιον υπάλληλο στο Υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ υπάρχουν κάποια χαρτιά - πρωτόκολλα που επισημοποιούν την παραχώρηση στον Δήμο. Δεν έχει γίνει όμως αρκετή προσπάθεια να βρεθούν και να προωθηθούν αυτά τα πρωτόκολλα, ώστε να ολοκληρωθεί η Παραχώρηση.
2) Το υπουργείο Άμυνας μόλις τελειώσει η παραπάνω διαδικασία θα πουλήσει το υπόλοιπο οικόπεδο. Για να αγοραστεί αυτή η έκταση από την Νομαρχία Κυκλάδων πρέπει να πουληθεί στην Αντικειμενική της αξία και όχι παραπάνω. Σε αντίθετη περίπτωση θα είναι μικρότερο το κομμάτι που θα αγοραστεί.
3) Δεν υπάρχουν έτοιμες μελέτες για το Κτήριο Α, έτσι ώστε με το που τελειώσει η διαδικασία με τα πρωτόκολλα, να αρχίσει το χτίσιμο.
Η παραπάνω διαδικασία μπορεί να τελειώσει σε 6 μήνες από σήμερα.

Απαιτούμε λοιπόν από εσάς δύο πράγματα:
- Να κινήσετε άμεσα τις διαδικασίες προώθησης των πρωτοκόλλων από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Πιστεύουμε ότι ένας Πρύτανης Πανεπιστημίου, αν ασχοληθεί, έχει τη δύναμη και είναι ο μόνος από το Πανεπιστήμιο που μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο.
- Να απαιτήσετε από την Τεχνική Υπηρεσία του Πανεπιστημίου μας να αρχίσει άμεσα τις μελέτες στα κτίρια του πρώην Στρατοπέδου, ώστε να μην υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση μετά την Παραχώρηση.

Νόμος Πλαίσιο

Η απόφαση της Συγκλήτου για το Νόμο - Πλαίσιο περιέχει τα εξής αποσπάσματα: για το Σχέδιο Νόμου ότι “χαρακτηρίζεται από έλλειψη οράματος”, “αγνοεί την πραγματικότητα του συνολικού ακαδημαϊκού γίγνεσθαι”, “οι πρωτοβουλίες αυτορρύθμισης μπορούν να επιφέρουν επιθυμητά αποτελέσματα προς την ακαδημαϊκή αριστεία, χωρίς αναγκαστικές νομοθετικές ρυθμίσεις”, και εισηγείται “να επανέλθει ένα Σχέδιο Νόμου ως ολοκληρωμένο σύνολο”. Από τη στιγμή που αυτό δεν έγινε ποτέ από την πολιτεία και ψηφίστηκε το απορριφθέντο, όπως φαίνεται από τα γραφόμενα της απόφασης, προσχέδιο νόμου, γιατί σήμερα αυτό εφαρμόζεται κατά γράμμα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου; Δεν είναι αντίθετο προς την απόφαση της Συγκλήτου;

Πρακτικά, φέτος είναι η πρώτη χρονιά εφαρμογής του και βλέπουμε τα επιπρόσθετα προβλήματα που προκαλεί ο Νόμος αυτός. Από τη στιγμή που εφαρμόστηκε όχι μόνο ο περιορισμός στον αριθμό των δωρεάν συγγραμμάτων αλλά και η λίστα συγγραμμάτων, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουν έρθει μέχρι και αυτή τη στιγμή λίγα παραπάνω από τα μισά συγγράμματα του προηγούμενου εξαμήνου. Ακόμα, είδαμε να χάνετε πολύ εύκολα στη Σύρο ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο το οποίο είχε διεξαχθεί 9 εβδομάδες και όχι τις απόλυτες 13, που ορίζει ο Νόμος. Αυτό τρομοκρατεί και θίγει άμεσα τους φοιτητικούς αγώνες, αφού η Πολιτεία δεν μπορεί να τους περιορίσει διαφορετικά.

Γι’ αυτούς τους λόγους και για τα επόμενα δεινά που θα επέλθουν από το νόμο έκτρωμα, απαιτούμε να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του στο Πανεπιστήμιο μας που ήταν ενάντια του, να αναθεωρηθεί η απόφαση της Συγκλήτου για το θέμα και να αρχίσει μία ευρεία συζήτηση για το Νόμο - Πλαίσιο, δίνοντας βάση στις αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων και όχι των λίγων “αντιπροσώπων”.

Πολιτιστική εβδομάδα

Αναφορικά με το θέμα της πολιτιστικής εβδομάδας, κρίνεται απαραίτητη η ύπαρξη ενός θεσμού κατά τον οποίο θα ενισχύονται η επικοινωνία και οι σχέσεις των φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα μέσω εκδηλώσεων που προάγουν τον πολιτισμό, θα προβάλλεται το αντικείμενο κάθε σχολής στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Αντί αυτού, η πολιτιστική εβδομάδα έχει εξελιχθεί σε ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων και αποτελεί ντροπή για το πανεπιστήμιο μας. Είναι απαράδεκτο τη στιγμή που υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα στα περισσότερα τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου να υφίσταται ενός θεσμός απροκάλυπτης σπατάλης των δημόσιων οικονομικών πόρων με μοναδικό σκοπό την ατομική οικονομική ενίσχυση των κομματαρχών του εκάστοτε νησιού. Για την παρούσα προβληματική κατάσταση, μεγάλη ευθύνη έχει και η διοίκηση του πανεπιστημίου που παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις μας, ακόμα και σήμερα παραμένουν αδρανείς συντηρώντας την.
Η πάγια θέση του φοιτητικού μας συλλόγου είναι ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτική αναδιοργάνωση του θεσμού αυτού, έτσι ώστε να προωθούνται οι αξίες για τις οποίες δημιουργήθηκε και εάν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό τότε θα ήταν προτιμότερο να καταργηθεί. Επίσης, ως φοιτητικός σύλλογος κάθε χρόνο καταθέτουμε αίτημα πραγματοποίησης της πολιτιστικής στη Σύρο, με σκοπό να αποδείξουμε πως πρέπει να πραγματοποιείται η πολιτιστική και ποιό είναι το πραγματικό κόστος. Το αίτημα μας απορρίπτεται παραδοσιακά κάθε χρόνο για προφανείς λόγους και συμφέροντα. Έχοντας κατανοήσει πλέον ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ η πολιτιστική εβδομάδα στη Σύρο και εξαιτίας του ότι για κάποιους 'ανεξήγητους' λόγους δεν διακρίνουμε κάποια στοιχειώδη διάθεση αλλαγής της κατάστασης αυτής, αποφασίσαμε την αποχή μας από την φετινή πολιτιστική, ενώ ταυτόχρονα ζητάμε να μας διατεθούν τα χρήματα που αναλογούν στο σύλλογο μας έτσι ώστε να διοργανωθεί, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η πρώτη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

Επίλογος

Απαιτούμε στην επόμενη Σύγκλητο, που ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί στη Σύρο, ουσιαστική απάντηση στα ζητήματα που θέτουμε, με στοιχεία, δεδομένα και χρονοδιαγράμματα. Η αδιαφορία σας για μία ακόμη φορά θα αποδείξει την ανικανότητά σας να ανταπεξέλθετε στις απαιτήσεις της κάθε μονάδας. Θα πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες που σας αναλογούν. Σε διαφορετική περίπτωση παραιτηθείτε.

Φοιτητικός Σύλλογος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων, Σύρος, 25/2/2009

Ο πολιτευτής Αντιπρύτανης μας Κώστας Ζώρας

«Δράση»: Αυτό θα είναι το όνομα του νέου κόμματος, η ίδρυση του οποίου θα ανακοινωθεί στα τέλη Μαρτίου. Θα συμμετέχουν οι πολιτικοί Στέφανος Μάνος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος και ίσως και άλλοι.

Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες μας, στις συζητήσεις για τη δημιουργία του νέου κόμματος που ξεκίνησαν το περασμένο καλοκαίρι έλαβαν μέρος γνωστές προσωπικότητες του πνευματικού και επιχειρηματικού κόσμου που αναμένεται και να συμμετάσχουν στη νέα πολιτική κίνηση. Τα ονόματα που ακούγονται από τον πανεπιστημιακό χώρο είναι μεταξύ άλλων των Κ. Στεφάνου, Κ. Ζώρα, Δ. Δημητράκου, Α. Διαμαντόπουλου, Γ. Μπήτρου, Π. Καζάκου. Επίσης, θα συμμετέχουν πιθανότατα και οι επιχειρηματίες Κ. Πετρόπουλος, Α. Αϊβαλιώτης και ο συγγραφέας Ν. Δήμου.

Το νέο κόμμα θα κινείται πολιτικά στον κεντρώο χώρο και θα δίνει έμφαση -όπως άλλωστε φαίνεται και από την ονομασία του-στην προώθηση συγκεκριμένων μέτρων και μεταρρυθμίσεων. Η «Δράση» θα λάβει μέρος στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, που σύμφωνα με τους εμπνευστές του εγχειρήματος παρέχουν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για τη νέα πολιτική κίνηση, με δεδομένη την απογοήτευση που επικρατεί στον χώρο των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/02/2009

Το παρακράτος (ξανα)μπαίνει στο παιχνίδι

TV Χωρίς Σύνορα - Αποστολή με email Όλα τα πεδία υποχρεωτικά
E-mail παραλήπτη:
E-mail ή όνομα αποστολέα (λατινικά):
Κωδικός αποστολής [όπως εμφανίζεται - Νέα εικόνα]
TVXS.gr Project Το παρακράτος (ξανα)μπαίνει στο παιχνίδι http://www.tvxs.gr/v6059
Κλείσιμο

Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου.
Η επίθεση, χθές το βράδυ, με χειροβομβίδα στο «Στέκι των Μεταναστών» στα Εξάρχεια αποτελεί την πιο σημαντική πολιτική εξέλιξη των ημερών.

Είναι πιο σημαντική και από την πρόσφατη απόδραση Παλαιοκώστα στον Κορυδαλλό. Η τελευταία αυτή περίπτωση ήταν απλώς μια ακόμη απόδειξη της πλήρους διάλυσης της αστυνομίας και της κρατικής μηχανής- έργο της σεμνής και ταπεινής νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Η χθεσινή επίθεση σηματοδοτεί την ενεργή επανεμφάνιση του παρακράτους στα πολιτικά πράγματα με σκοπό το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου αίματος.

Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες η χειροβομβίδα κατά τύχη δεν έσκασε μέσα στο στέκι όπου συνεδρίαζαν 30 περίπου άτομα, από τις επιτροπές των Αντιρρησιών Συνείδησης στον Στρατό. Η έκρηξη ήταν πολυ ισχυρή και προκάλεσε ζημιές στα διπλανά διαμερίσματα .Η φωτογραφία της ζαρντινιέρας έξω από το στέκι είναι χαρακτηριστικη. Παρ ολίγο θα υπήρχαν θύματα και μάλιστα στα Εξάρχεια, για δεύτερη φορά μέσα σε 3 μήνες. Τα όσα υποθέτει κανείς ότι θα επακολουθούσαν αποδεικνύουν και το μέγεθος της προβοκάτσιας.

Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με κύκλους που προωθούν την στρατηγική της έντασης, ακριβώς όπως ξεκίνησε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και κορυφώθηκε την δεκαετία του 70. Χρειάζεται να θυμηθούμε ορισμένα γεγονότα από την γειτονική χώρα:

-Το 1969 ξεκινούν βομβιστικές επιθέσεις με κορυφαίο γεγονός την Σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου που είχε ως αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 84 τραυματίες. Η αστυνομία κατηγορεί τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα για να αποκαλυφθεί μετά από χρόνια και μετά από πολλές προσπάθειες της αριστεράς, ότι η επίθεση ήταν έργο της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη».

-Παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια .Τον Απρίλιο του 1972 ύστερα από μια βομβιστική επίθεση στο Πετεάνο, δολοφονούνται τρεις καραμπινιέροι. Οι αρχές κατηγορουν ξανά την αριστερά, για να αποδειχθεί το 1990 ότι δράστες –και της βοβμιστικής επίθεσης και των δολοφονιών των καραμπινιέρων- ήταν στελέχη ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων, με επικεφαλής τον νεοφασίστα τρομοκράτη Βίνσεντ Βινσινγκουέρρα. Στην δική του ο Βινσινγκουέρρα ομολόγησε αφοπλιστικά: «kάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και ειδικότερα από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Οπως μου είχε εξηγήσει σε μια συνέντευξη ο ιδρυτής των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, σύστησαν μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο την κυριότερη-αριστερή- τρομοκρατική οργάνωση της Ιταλίας ακριβώς για να αντιδράσουν σε παρόμοια περιστατικά και την τρομοκρατία της ακροδεξιάς. Η διαφορά της σημερινής Ελλάδας είναι βρισκόμαστε ήδη στην εποχή της «διάχυτης τρομοκρατίας»: υπάρχουν ομάδες όπως ο «Επαναστατικός Αγώνας» και η «Σέχτα Επαναστατών» που διεκδικούν αυτόν τον ρόλο. Αν χθες είχε χυθεί αίμα, η «απάντηση» των προηγούμενων οργανώσεων θα δικαιολογείτο όπως ακριβώς και η επίθεση εναντίον της αστυνομικής περιπόλου στα Εξάρχεια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Σε αυτόν τον νέο κύκλο του αίματος που από τύχη δεν ξεκίνησε χθες, οι κυβερνητικές ευθύνες είναι τεράστιες. Οι αποδείξεις από την δράση του παρακράτους στην διάρκεια των συγκρούσεων του Δεκέμβρη κατατέθηκαν ακόμη και στην Βουλή, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός υπουργού. Αλλά από την κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα. Οσοι ενδιαφέρονται να μην αντικατασταθεί η δημοκρατία και η μαζική δράση από την κριτική των όπλων θα πρέπει να αντιδράσουν ενεργά σε οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια. Και θα πρέπει να αντιδράσουν ΤΩΡΑ.

από το http://www.tvxs.gr/v6059

White Riots (ή «Άκου ανθρωπάκο»)

της Σώτης Τριανταφύλλου, από ένα παλιό τεύχος της Athens Voice

· Οι «εξεγέρσεις», οι ταραχές, οι βανδαλισμοί οφείλονται πάντα (πάντα), είτε σε συγκεκριμένη συναίσθηση αδικίας, είτε σε γενικευμένη δυσαρέσκεια. Οι χούλιγκανς των δρόμων οφείλουν την ύπαρξή τους στους χούλιγκανς της επίσημης πολιτικής, ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος: η κοινωνική «βάση» βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση ― όπως σωστά λένε οι μαρξιστές ―- με τις ηγεσίες, ακόμα κι όταν αυτές δεν βρίσκονται στην εξουσία. Το παρόν (η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τα «μπάχαλα») συμβαίνει «επειδή», όχι «για να»: αν οι νέοι και οι λιγότερο νέοι είχαν μεγαλώσει σε μια πιο πολιτισμένη κοινωνία, με μια όχι τόσο χονδροειδή αριστερά και με κυβερνήσεις που να μην επιβάλλουν σύστημα επιβίωσης των 700 ευρώ μηνιαίως, ίσως να ενεργούσαν με περισσότερη νηφαλιότητα. Ωστόσο, το πρόβλημα απέχει αρκετά από το να είναι οικονομικό.

· Oι “urban riots” αποτελούν διαφορετικό φαινόμενο από όσα γνωρίζει η Ελλάδα των αγροτών, των δημοσίων υπαλλήλων, των παπάδων και των ταξιτζήδων. Στον χώρο της πόλης αναδύονται καινούργια στρώματα και καινούργια προβλήματα: φυλετικές διακρίσεις, υποβάθμιση σχολείων, κατάπτωση των εσώτερων πόλεων (με παράλληλο εξωραϊσμό των προαστίων) στεγαστική ανεπάρκεια. Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει τη νοημοσύνη των πολιτικών: περιβαλλόμαστε άραγε από ηλιθίους;

· Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι: Γιατί αποθεώνεται ο αρνητικός ηρωισμός; Γιατί η βία δεν ενσωματώνει σαφώς εκπεφρασμένες ιδέες; Είναι μήπως οι αναρχικοί (με ή/και χωρίς εισαγωγικά) προγλωσσικοί, ή απλώς χάνουν το δίκιο τους εξαιτίας της ίδιας τους της βαναυσότητας; Τι σημαίνει «ταξικό μίσος» το 2008; Αμφιβάλλω ότι οι ηγεσίες, οι «νοικοκυραίοι» που τις αναδεικνύουν (και οι οποίοι βρέθηκαν, ξαφνικά, μπροστά στις σπασμένες τους βιτρίνες), καθώς και οι εργατοπατέρες μπορούν να σκεφτούν τέτοια ερωτήματα∙ πολύ λιγότερο μπορούν να τα απαντήσουν.

· Πώς «κινείται» σήμερα το εργατικό κίνημα; Απάντηση: οι εργάτες θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι∙ έχουμε, προ πολλού, παγιωθεί ως μια μικρή, μισο-ευρωπαϊκή γραφειοκρατία όπου οι εργαζόμενοι συνδικαλίζονται αλλοπρόσαλλα, ανέξοδα και ανώδυνα, με μοναδικό στόχο την οικονομική τους «εξασφάλιση». Ξέρω τον αντίλογο: ξέρω τα απαρχαιωμένα αιτήματα του ΚΚΕ, τα επιχειρήματα περί του αδιάσειστου δίκιου της φτωχολογιάς. Ωστόσο, τα ζητήματα είναι πιο σύνθετα∙ γι’ αυτό και η παραδοσιακή αριστερά δεν μπορεί να ελέγξει ένα τόσο μεγάλο και βίαιο πλήθος.

· Οι προαναφερθέντες μικροαστοί διαμαρτύρονται, μαζί με βουρκωμένους δημοσιογράφους, για την καταστροφή των περιουσιών τους. Είμαστε έθνος γέρων που κραδαίνουν μαγκούρες χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω τους. Οι καταστροφές, οι λεηλασίες οδηγούν σε όλο και πιο μισαλλόδοξες θέσεις: γιατί οι Πακιστανοί πλιατσικολογούν; Απάντηση: γιατί τούς προσφέρεται η δυνατότητα. Εξάλλου, η κλοπή ηλεκτρονικών υπολογιστών από μαγαζιά του κέντρου δεν συνιστά «βίαιο έγκλημα». Βίαιο έγκλημα είναι ο πυροβολισμός άοπλων πολιτών.

· Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, που προέβη σε συναισθηματικές δηλώσεις μετά τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις διάβαζε. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό που αδυνατεί να εκφράσει απλή συντριβή, χωρίς να συμβουλεύεται έγγραφα τα οποία έχουν συνταχθεί από άλλους; Και ο οποίος αρνείται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τις καταχρήσεις αστυνομικής εξουσίας και την θεσμοποίηση των λεγόμενων κουκουλοφόρων; (Σημειώνω εδώ ότι κι εγώ γίνομαι «κουκουλοφόρος» όταν θέλω να προστατευτώ από τα ασφυξιογόνα: ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί οι περιβόητοι κουκουλοφόροι; Έχουμε ήδη γνωρίσει δύο γενιές κουκουλοφόρων: η πρώτη πρέπει να πλησιάζει πια την ηλικία της συνταξιοδότησης).
· Να αναρωτηθούμε: γιατί «τσιρίζουν» τα πιτσιρίκια στην Ελλάδα; Απάντηση: επειδή τσιρίζουν οι μεγάλοι. Γιατί καίνε τις σημαίες; Διότι η απλή αυτή και αβλαβής πράξη προξενεί τη φρίκη των Ελληναράδων. Και διότι συμβολίζει την εθνικόφρονα δεξιά (εκείνη που δίδαξε στους Έλληνες πώς να ασκούν βία, πώς να δολοφονούν, να βυσσοδομούν και να νοθεύουν τη δημοκρατία), καθώς και την εθνικόφρονα αριστερά που, εξ αιτίας της στενοκεφαλιάς της, απέτυχε στο να δημιουργήσει επαναστατικό πολιτισμό.
· Η μόλις προηγούμενη γενιά της σημερινής συντηρητικής παράταξης σκορπούσε τον τρόμο και δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Ήταν «εκτός ελέγχου», όπως ακούγεται σήμερα για τους «ταραχοποιούς». Οι σημερινοί mean streets μοιάζουν με αυλή κολεγίου μπροστά στις ασχημίες της δεξιάς, του παρακράτους και του παλατιού μέχρι το 1974. Όμως, πάσχουμε από συλλογική αμνησία: σαν να έχουμε δεχτεί κλοτσιά στο κεφάλι.
· Ο μύθος των Εξαρχείων: σε χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές οι παρουσιαστές επέμεναν ότι «ο άτυχος Αλέξης δεν σύχναζε στα Εξάρχεια». Συμπεραίνω ότι όποιος «συχνάζει» στα Εξάρχεια, συμμετέχει στα σύγχρονα Σόδομα και μπορεί να αποβεί «άτυχος». Ή ότι είναι «αναρχικός». Ή πρεζάκι. Ή μέλος της περιθωριακής και δύσοσμης underclass. Ή όλα μαζί. Ωστόσο, οι πολίτες που δεν γνωρίζουν τα Εξάρχεια πρέπει να μάθουν ότι πρόκειται για την κατ’ εξοχήν κεντρική συνοικία της πρωτεύουσας όπου η τιμή του τετραγωνικού ξεπερνάει τις 3.000 ευρώ.

· Ποια θα έπρεπε να ήσαν τα αιτήματά μας: λιγότερη αστυνομία∙ άοπλη αστυνομία
(«περισσότερη» αστυνομία ισοδυναμεί με περισσότερα εγκλήματα: πρόκειται για ιστορικό hard fact. H αστυνομία, οι φυλακές, τα συστήματα καταστολής και σωφρονισμού προηγούνται των εγκληματιών∙ κατά κάποιον τρόπο τούς επινοούν). Κατάργηση της ιδιωτικής αστυνομίας και των ειδικών φρουρών: τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από τα σώματα Κ.Δ.Ο.Α. (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια).

· Τέλος: αν έχει κάποια σημασία, και σε ό,τι με αφορά, είμαι πάντα και ολοκληρωτικά εναντίον της βίας. Αν έχω ένα ίνδαλμα από την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο Γκάντι: και μ’ αυτό, I rest my case.

(το βρήκαμε στο sigxroniekfrasi.blogspot.com και το αναδημοσιεύουμε)

«Εξεταστική» στην κατάληψη

Ο Ιός του Σαββάτου (21 Φεβρουαρίου 2009)

ios@enet.gr / www.iospress.gr § ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

Ο Δεκέμβρης του 2008 ανήκει πια στην Ιστορία: μαθητές και φοιτητές επέστρεψαν στα θρανία και τα έδρανά τους, οι σπασμένες βιτρίνες και τα κατεστραμμένα ΑΤΜ των τραπεζών αποκαταστάθηκαν, τα ξηλωμένα πλακόστρωτα επιδιορθώθηκαν. Αόρατα πλέον στον εξωτερικό παρατηρητή, τα σημάδια του παραμένουν ωστόσο παρόντα στις συνειδήσεις αυτών που τον έζησαν. Και τις επιπτώσεις του θα μας πάρει μάλλον κάμποσο καιρό μέχρι να τις αντιληφθούμε σε όλη τους την έκταση.

Το διαπιστώσαμε ακόμη μια φορά το περασμένο Σαββατοκύριακο, ερχόμενοι σε επαφή με το φεστιβάλ που οργάνωσαν οι φοιτητές του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστήμιου Αιγαίου, στη Σύρο, ως επιστέγασμα της τρίμηνης σχεδόν κατάληψης της σχολής τους. Η τελευταία ξεκίνησε στις 7 Δεκεμβρίου, αμέσως μετά το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και έληξε μόλις την περασμένη Τετάρτη. Το μικρό σχετικά μέγεθος της σχολής (περίπου 300 φοιτητές) και η απουσία κομματικών φοιτητικών παρατάξεων προσδίδουν σ' αυτή την εμπειρία κάποια ιδιάζοντα και συγχρόνως εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Ενα από τα πρώτα πράγματα που σου ξεκαθαρίζουν, είναι η άρνησή τους ν' ακολουθήσουν την πεπατημένη του ελάχιστου κόστους μέσα από ένα συμβιβασμό βολικό για τους πάντες. Εξ ου και το «τράβηγμα» της κατάληψης σε μάκρος, μέχρι το χάσιμο του εξαμήνου, που βιώνεται -και ερμηνεύεται- σαν η ελάχιστη δυνατή αυτοθυσία που θα μπορούσε να θέσει σε κίνηση κάποια διαδικασία αλλαγών: «Ο αγώνας μας για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία είναι πιο σοβαρός απ' ό,τι νομίζετε», διαβάζουμε στην ανοιχτή επιστολή που απευθύνουν προς τον πρύτανη (25.1.09). «Καταρρίπτεται η αντίληψη ότι θα κάνουμε δυο βδομάδες κατάληψη και, όταν καταλαγιάσει η οργή μας, θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας. Η απώλεια του εξαμήνου μπορεί να λειτουργήσει ως ένα μέσο που θα κινήσει τον προβληματισμό σας». Ακολουθούν τρεις σελίδες με συγκεκριμένα αιτήματα και υποδείξεις, που γίνονται ακόμη πιο συγκεκριμένα σε αντίστοιχη επιστολή των φοιτητών προς την Προσωρινή Γ.Σ. του τμήματος: από τη ρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων του τμήματος, την πρόσληψη του απαραίτητου διοικητικού και διδακτικού προσωπικού (που δεν θα μένει απλήρωτο, όπως οι τωρινοί «βοηθοί» του Π.Δ. 407), την έγκαιρη παράδοση των συγγραμμάτων ή τη διάθεση σημειώσεων στα ελληνικά («δεν απορρίπτουμε την αγγλική γλώσσα, εφόσον είναι αναγκαία για τις εργασίες, αλλά είναι αδιανόητο να παραμένουν επί χρόνια σημειώσεις αμετάφραστες») μέχρι την αλλαγή χαρακτήρα -ή την κατάργηση- της λεγόμενης «πολιτιστικής εβδομάδας» του Πανεπιστημίου, που «έχει εξελιχθεί σε αλόγιστη σπατάλη χρημάτων και στην εκμετάλλευσή τους για προσωπικά οφέλη, κυρίως υπό την αιγίδα των εκάστοτε κομματικών νεολαιών που κυριαρχούν σε κάθε νησί». Μικρά, πρακτικά αιτήματα που διαψεύδουν όσους ισχυρίζονται πως τα πρόσφατα δεκεμβριανά δεν εξέφρασαν παρά μόνο τυφλά ξεσπάσματα οργής.

Αυτές οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις και προτάσεις δεν είναι άλλωστε καθόλου αποκομμένες από το γενικότερο κλίμα κοινωνικής ασφυξίας, απογοήτευσης από τη λειτουργία των θεσμών και αγωνίας για το μέλλον που οδήγησε στην απρόσμενη φετινή έκρηξη.

Επιπλέον, οι φοιτητές της Σύρου μπορεί να ζουν πολύ μακριά από τα Εξάρχεια, ξέρουν όμως πολύ καλά από πρώτο χέρι τι θα πει αστυνομική αυθαιρεσία: διαρκείς έλεγχοι «εξακρίβωσης στοιχείων» σε βάρος τους από ασφαλίτες που τους κουβαλάνε κάθε τρεις και λίγο στο τμήμα (και κάποιες φορές τούς αναγκάζουν να περνάνε τις νύχτες εκεί) χωρίς τον παραμικρό λόγο, απλά και μόνο για τσαμπουκά, χωρίς να γράφουν το παραμικρό στο βιβλίο συμβάντων, έτσι ώστε τα θύματά τους να μην έχουν την παραμικρή νομική βάση για να ζητήσουν το λόγο. Σου αναφέρουν επίσης περιστατικά ανοίγματος φακέλου, με λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων, για ασήμαντες αφορμές (π.χ. μίμηση της σειρήνας του περιπολικού) ή το ταπεινωτικό γδύσιμο επιβατών μετά την αποβίβασή τους στο λιμάνι, με πρόσχημα τον... έλεγχο διακίνησης ναρκωτικών!

Δεν ήταν δύσκολο, ως εκ τούτου, ο φόνος του Γρηγορόπουλου να βιωθεί ως η ακραία προέκταση της (αθέατης αλλά αποπνικτικής) αστυνομικής βίας που οι ίδιοι υφίστανται σε καθημερινή βάση: «3 σφαίρες για 1 λέξη» είναι το σύνθημα, αποτυπωμένο με στένσιλ, με το οποίο γέμισαν τους τοίχους της πόλης ήδη από τις πρώτες νυχτερινές ώρες μετά το φόνο. Οι διαδηλώσεις δε της πρώτης βδομάδας του Δεκέμβρη, οι μεγαλύτερες στο νησί από το 1991, κατέληγαν σταθερά στο κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κυκλάδων. Στην πιο τεταμένη απ' αυτές (10.12), κάποιοι νέοι από την πόλη είχαν έρθει με μπουκάλια και διάθεση να τα σπάσουν. Τελικά, με τη μεσολάβηση των φοιτητών, η σύγκρουση αποφεύχθηκε με τον εξαναγκασμό των παραταγμένων αστυνομικών να βγάλουν τα πηλήκιά τους και να κρατήσουν συμβολικά ενός λεπτού σιγή για το φόνο του Αλέξη.

Ακολούθησε, στα μέσα Δεκεμβρίου, η κατάληψη του κτιρίου της Περιφέρειας με αίτημα την παραίτηση του περιφερειάρχη. Οταν η τοπική εφημερίδα «Κοινή Γνώμη» επιτέθηκε στους φοιτητές, χρησιμοποιώντας επιλεκτικά αποσπάσματα από κείμενό τους, αυτοί ανταπέδωσαν με τον πιο πρωτότυπο τρόπο: κυκλοφόρησαν σε όλη την πόλη προκήρυξη υπό μορφήν εφημερίδας, με τίτλο «Η πραγματική Κοινή Γνώμη», όπου παρέθεταν το αυθεντικό κείμενό τους, το διαστρεβλωτικό ρεπορτάζ, την απάντησή τους και μια διακήρυξη υπέρ της ανάγκης για «δημιουργία εναλλακτικού εντύπου».

Αποκορύφωμα όλης αυτής της κινητοποίησης ήταν το τριήμερο «φεστιβάλ αναζήτησης, επικοινωνίας και αφύπνισης», με τίτλο «React» (Να αντιδράσεις), που οργάνωσαν στις 13-15 Φεβρουαρίου. «Η αρχική ιδέα πίσω από τη διοργάνωση ήταν η προσέλκυση της τοπικής κοινωνίας στον αγώνα μας», εξηγούν. «Εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής και βίντεο, χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις, εργαστήρια, γκράφιτι και συναυλίες πλαισίωσαν τις εκδηλώσεις που σκορπίστηκαν σε όλη την πόλη. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού δεχτήκαμε αρκετούς επισκέπτες εντός κι εκτός Σύρου, ενώ στην ανοιχτή συμμετοχή για έργα της έκθεσης ανταποκρίθηκαν καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα». Πηγή έμπνευσης των εκθεμάτων, πολύ μικρό μέρος των οποίων παρουσιάζεται εδώ, αποτέλεσαν φυσικά η εξέγερση του Δεκέμβρη και οι κοινωνικές συνθήκες που την πυροδότησαν.

Επιπλέον, στους επισκέπτες μοιράστηκαν δύο φυλλάδια: ένα με προβληματισμούς της Καταστασιακής Διεθνούς «για τον πολιτικό χαρακτήρα του design» κι ένα με πληροφορίες για τα εργασιακά δικαιώματα των μισθωτών.

Μια τελευταία επισήμανση των φοιτητών, αφορά το συλλογικό τρόπο δουλειάς τους κατά την προετοιμασία και οργάνωση των εκδηλώσεων: «Χωριστήκαμε σε ομάδες οι οποίες συνεργάζονταν στη βάση της συνέλευσης. Η ομάδα επικοινωνιακού σχεδιασμού δημιούργησε π.χ. την εικόνα του φεστιβάλ προς την κοινωνία. Κάνοντας πράξη αυτά που διδασκόμαστε, πραγματοποιήσαμε την πιο επιτυχημένη και ουσιαστική εξεταστική μας, αποδεικνύοντας ότι ένα Πανεπιστήμιο θα πρέπει να αποτελεί ένα ανοιχτό και δημιουργικό κοινωνικό χώρο».

Εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο για την Κ. Κούνεβα

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ!

Εκδήλωση - συζήτηση στο Αμφιθέατρο (παλιό 1ο Γυμνάσιο)
Τρίτη 24 Φλεβάρη, 20.00 μ.μ.

Θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας "Το αλάτι της γης"

Διοργάνωση: Σύλλογος δασκάλων και νηπιαγωγών Σύρου - Τήνου - Μυκόνου, Α' ΕΛΜΕ Κυκλάδων, Συντονιστικό Σωματείων και Συνδικαλιστών Ν. Κυκλάδων

Ψηφισμα για τα κέντρα ελευθέρων σπουδών Συγκλήτου Πανεπιστημίου Αιγαίου

Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου:
* εκφράζει την αντίθεσή της σε κάθε προσπάθεια, από όπου αυτή και αν προέρχεται, η οποία άμεσα ή έμμεσα θίγει το κύρος και την υπόσταση της Δημόσιας δωρεάν Ανώτατης Εκπαίδευσης, η οποία είχε και συνεχίζει να έχει κυρίαρχη συνεισφορά στην ανάπτυξη εθνικού κοινωνικού κεφαλαίου και στην ανάπτυξη της χώρας
* απορρίπτει, σε όλους τους τόνους, κάθε προσπάθεια υπονόμευσης του συνταγματικά κατοχυρωμένου χαρακτήρα της Δημόσιας δωρεάν Ανώτατης Εκπαίδευσης και της υποβάθμισης δια της εμπορευματοποίησης του κοινωνικού αγαθού της Εκπαίδευσης
* αποτυπώνει την πολιτική ευθύνη των αρμοδίων παραγόντων της Πολιτείας, οι οποίοι τα τελευταία είκοσι χρόνια, μετά την Οδηγία 89/48 για ένα γενικό σύστημα αναγνώρισης των διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που πιστοποιούν επαγγελματική εκπαίδευση, μετά το ΠΔ 165/2000 και τα διάδοχά του που τη μετέφεραν στην Ελληνική έννομη τάξη, αλλά κυρίως μετά τη συνολική Οδηγία 2005/36, επέτρεπαν θεσμικά, την χωρίς κανέναν έλεγχο ίδρυση και λειτουργία κέντρων ελευθέρων σπουδών, είτε αυτοτελώς είτε σε συνεργασία με Πανεπιστήμια της αλλοδαπής, παρακολουθούσαν, τη διόγκωση των προβλημάτων χωρίς να λαμβάνουν οποιοδήποτε μέτρο πρόληψης ή έστω έγκαιρης προετοιμασίας για την αντιμετώπιση των διαφαινόμενων αδιεξόδων
* τονίζει την κατηγορηματική διαφωνία της σε όποια επιχειρούμενη ψευδεπίγραφη «αναβάθμιση» των κάθε λογής κέντρων ελευθέρων σπουδών, ατυχώς αποκαλούμενων «ιδρυμάτων του αυτού εκπαιδευτικού επιπέδου με τα Πανεπιστήμια», δια της αναγνώρισης στους αποφοίτους τους επαγγελματικών δικαιωμάτων ίδιων με εκείνα των πτυχιούχων και διπλωματούχων των Ελληνικών Πανεπιστημίων στην αγορά εργασίας του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα
* δηλώνει την αντίθεσή της στις προβλέψεις βιαστικής εφαρμογής της Οδηγίας 2005/36 για την αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων και άμεσης συμμόρφωσης με την πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, η οποία θα θίξει ευθέως τον πυρήνα των στόχων και της λειτουργίας της Ανώτατης Εκπαίδευσης
* επιθυμεί να ενημερώσει την Ελληνική περιφέρεια - και κυρίως τη νησιωτική στην οποία δραστηριοποιείται - ότι η Οδηγία 2005/36, σε συνδυασμό με το νομοθετικό πλαίσιο περί μετεγγραφών, θα πλήξει δραματικά την ακαδημαϊκή λειτουργία των περιφερειακών Πανεπιστημίων και δευτερογενώς θα διαταράξει τον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό ιστό στο σύνολο της Ελληνικής περιφέρειας
* καλεί τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να εκφράσουν την ξεκάθαρη υποστήριξή τους στο διαχρονικό ρόλο και τις προοπτικές των Δημόσιων Ελληνικών Πανεπιστημίων, αλλά και να συνεισφέρουν στη σύνταξη άρτιων επιστημονικών απόψεων, ενισχύοντας την απαιτούμενη νομική επιχειρηματολογία για την αντιμετώπιση της πλέον απαξιωτικής παρέμβασης στην πορεία της παιδείας της χώρας
* και κυρίως καλεί την Κυβέρνηση, την έσχατη ώρα, να αναλογιστεί την ιστορικότητα των στιγμών για τη λειτουργία της Ανώτατης Εκπαίδευσης και την Ελληνική κοινωνία, να σταθεί αρωγός στο πλευρό των Δημόσιων Πανεπιστημίων, να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, συνεργαζόμενη με τα λοιπά διαφωνούντα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να θέσει άμεσα και εμφατικά το θέμα στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να συντάξει νομικά άρτια επιχειρηματολογία, εκφράζοντας με σαφήνεια την απαίτηση για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή η απονομή επαγγελματικών δικαιωμάτων θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα «ουσιαστικής αξίας εκπαίδευσης» μέσα στα Πανεπιστήμια

30 Οκτωβρίου 2008

Οι τακτικές και τα εγκλήματα των δυνάμεων της ανωμαλίας

του Ι. Ν. Χατζόπουλου, καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου, Τμήμα Περιβάλλοντος

Σχετικά με το κλείσιμο του σχολείου που έγινε τον περασμένο μήνα και με στόχο να το σκεφθούν σοβαρά αυτοί που σκέπτονται να το ξανακλείσουν θα ήθελα σαν απλός πολίτης να εκφράσω κάποιες απόψεις που βασίζονται στην κοινή λογική. Ας γίνει μια απλή προσπάθεια να ερευνηθεί ο τρόπος που ενεργούν οι δυνάμεις της ανωμαλίας που ακόμα και χαοτικός να είναι ο τρόπος αυτός μπορούμε να τον μελετήσουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα βασισμένοι σε αδιαμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα.

Ουσιαστικά για τις δυνάμεις της ανωμαλίας, η όλη κατάσταση του Δεκέμβρη 2008 έχει κάποιους στόχους και ένας ξεκάθαρος τέτοιος στόχος είναι το κλείσιμο του σχολείου ιδιαίτερα σε επίπεδο δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το κλείσιμο όμως του σχολείου είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπου τόσο οι ηθικοί όσο και οι φυσικοί αυτουργοί είναι εξίσου συνένοχοι. Ιδιαίτερα όμως οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος πρέπει να εντοπισθούν και να ερευνηθεί η σκοπιμότητα για την οποία σχεδιάζουν και εκτελούν το κλείσιμο του σχολείου. Ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή όταν βασίζεται στο κλείσιμο του σχολείου μοιάζει σαν να προσπαθεί κανείς να θεραπεύσει την αίσθηση της όρασης με το εντελώς αντίθετο δηλαδή την τύφλα. Υπόψη ότι το κλείσιμο του σχολείου ουσιαστικά ευτελίζει το δημόσιο σχολείο και τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Από το άλλο μέρος ιδιαίτερα τα μέλη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα πρέπει να διεξάγουν ένα διαρκή αγώνα για μια καλύτερη ζωή η δύναμη του οποίου θα είναι ισχυρή μόνο όταν βασίζεται στον ορθό λόγο. Η εγκατάλειψη του ορθού λόγου και η υιοθέτηση τακτικών αγώνα που ακολουθούν οι «μάζες» υποβαθμίζει την ποιότητα των μελών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και την ποιότητα αυτού του είδους του αγώνα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυνάμεις της ανωμαλίας ελέγχουν εύκολα τα ηγετικά στελέχη των μαζικών κινημάτων, ουσιαστικά οι «μαζικοί αγώνες» και τα «μαζικά κινήματα» τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιπτώσεις εξυπηρετούν άθελα τους τις δυνάμεις της ανωμαλίας. Αν π. χ., αναλύσουμε τα ιστορικά δεδομένα της περιόδου 1944-1974 και υποθέσουμε ότι στόχος των δυνάμεων της ανωμαλίας είναι 200000 πρόσφυγες, 1619 αγνοούμενοι και 9000 νεκροί (6000 έλληνες και 3000 τούρκοι) στην Κύπρο, θα δούμε ότι χωρίς τον έλεγχο της ηγεσίας των μαζικών κινημάτων δεν θα μπορούσαν να πετύχουν το στόχο τους. Το δεύτερο αντάρτικο για παράδειγμα, ήταν το άλλοθι για να διώκονται οι προοδευτικοί άνθρωποι τη δεκαετία του 50 και 60, ήταν το άλλοθι για τη δράση του τότε παρακράτους και ήταν το άλλοθι για την έλευση της χούντας.

Οι δυνάμεις της ανωμαλίας επίσης εκμεταλλεύονται την ψυχολογία της «μάζας» η οποία φροντίζουν να έχει τέτοια παιδεία ώστε να εξοργίζεται εύκολα και να μην μπορεί να ισορροπήσει με τη λογική την επιθυμία και το θυμό. Τη δεκαετία του 60 για παράδειγμα, η «μάζα» (και εγώ προσωπικά μαζί της) είχαμε κατέβει στο πεζοδρόμιο για να προασπίσουμε τις συνταγματικές ελευθερίες (114) και οι δυνάμεις της ανωμαλίας το εκμεταλλεύθηκαν αυτό για να δώσουν ακόμα ένα άλλοθι για την έλευση της χούντας. Αν οι «ηγέτες» των μαζών τότε φρόντιζαν να ορθώσουν ισχυρό λόγο απέναντι στη συνταγματική ανωμαλία και αν οι «μάζες» είχαν την παιδεία να ισορροπήσουν με τη λογική το θυμό τους και να μην κατέβουν στο πεζοδρόμιο, ενδεχομένως η χούντα να μην είχε λόγο έλευσης γιατί το άλλοθι από το δεύτερο αντάρτικο είχε εξασθενήσει.

Παρόμοια εκμεταλλεύθηκαν οι δυνάμεις της ανωμαλίας τα γεγονότα του πολυτεχνείου το 1973. Προσωπικά έχοντας βιώσει τα γεγονότα της δεκαετίας του 60 και την διατύπωση της οργής της «μάζας» με συγκεντρώσεις και πορείες και την εκμετάλλευση της οργής αυτής από τις δυνάμεις της ανωμαλίας άρχισα να ερευνώ σχετικά με το αποτέλεσμα που θα έχει η εξέγερση του πολυτεχνείου. Οι αναλυτές του σταθμού της Ντόιτσε Βέλε τότε ήταν αποκαλυπτικοί για το τι θα επακολουθούσε συγκεκριμένα έλεγαν «αν η χούντα των συνταγματαρχών είναι περιστέρια, η χούντα του Ιωαννίδη που θα τη διαδεχθεί είναι γεράκια» επίσης οι αναλυτές έκαναν αναφορά για την περίπτωση της Κύπρου. Είναι ευνόητο λοιπόν, ότι οι «μάζες» που συγκεντρώθηκαν στο πολυτεχνείο δεν φρόντισαν να ενημερωθούν για το τι θα επακολουθήσει, η παιδεία τους ήταν τέτοια που η οργή και ο θυμός τους κατά της χούντας δεν επέτρεπε στη λογική τους να κάνουν μια στοιχειώδη έρευνα για το αποτέλεσμα. Υπόψη ότι οι 200000 πρόσφυγες της Κύπρου ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί και κανένας δεν έχει λογοδοτήσει για το πάθημα τους. Κανένας επίσης δεν έχει λογοδοτήσει για τους 1619 αγνοούμενους και 9000 νεκρούς (6000 έλληνες και 3000 τούρκοι) οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι.

Αυτή τη στιγμή σίγουρα ένας από τους στόχους των δυνάμεων της ανωμαλίας είναι το κλείσιμο του σχολείου το ερώτημα είναι όμως αυτός ο στόχος είναι και ο μοναδικός; Υπάρχουν σήμερα αναλυτές με ελεύθερη σκέψη ώστε να εντοπίσουν και τους υπόλοιπους στόχους; Μπορούν τα μέλη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αυτή τη στιγμή να σταματήσουν να δίνουν άλλοθι στις δυνάμεις της ανωμαλίας να εκτελούν σφαγές και δολοφωνίες; Μπορούν τα μέλη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να ισορροπήσουν με τη λογική τους την επιθυμία και το θυμό και να ορθώσουν ισχυρό λόγο με ελάχιστη προκατάληψη (μακριά από παρατάξεις και «μαζικά κινήματα») και να κάνουν σωστή ανάλυση και ενημέρωση της κοινής γνώμης για το τι πρόκειται να επακολουθήσει από την ανώμαλη κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες; Οι δυνάμεις της ανωμαλίας είναι αδίστακτοι, οι 9000 νεκροί (6000 έλληνες και 3000 τούρκοι) δεν είναι τίποτα για αυτούς και καταφέρνουν να παγιδεύουν τις «μάζες» εξοργίζοντας τες ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι με τα ίδια τους τα χέρια βγάζουν τα ίδια τους τα μάτια, έλεος πια.

Να σημειωθεί ότι οι πρόσφυγες, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι δεν ήταν οι μοναδικές απώλειες από τα γεγονότα της Κύπρου που έλαβαν χώρα εξαιτίας της χούντας του Ιωαννίδη, μια επίσης σημαντική απώλεια ήταν η ένταση της έχθρας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία ο απόηχος της οποίας μας επηρεάζει μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να διαθέτουν και οι δύο χώρες τεράστια κονδύλια για εξοπλισμούς (σε βάρος κοινωνικών προγραμμάτων και της παιδείας) και να δίνουν τη δυνατότητα στις δυνάμεις της ανωμαλίας να εφαρμόζουν την τακτική «διαίρει και βασίλευε».

Μυτιλήνη, 25-12-2008

Δημιουργικά κύματα | Ελληνικό Κοινωνικό Design

Ο σχεδιασμός οπτικής επικοινωνίας έργων κοινωνικού σχολιασμού είναι κάτι που απασχολεί όλους τους δημιουργικούς, Έλληνες και μη.

Η Ένωση Γραφιστών Ελλάδας αναγνωρίζοντας το εδνιαφέρον των μελών της και όχι μόνο, αλλά και την ανάγκη στήριξης και προώθησης του ελληνικού Social Design, ξεκίνησε την πρωτοβουλία "Δημιουργικά κύματα".

Καλεί όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν, να σχεδιάσουν μια αφίσα για ένα ή και περισσότερα από τα Θέματα που έχουν επιλεγεί και να καταθέσουν τις συμμετοχές τους σ' αυτό το site.

Τα Δημιουργικά Κύματα δέχονται συμμετοχές από 7.2.2009.

www.dimiourgikakimata.gr

Ποιο μορφωτικό ιδεώδες για ποιο Πανεπιστήμιο;

του Κώστα Σταμάτη, καθηγητή Νομικής ΑΠΘ (ομιλία στο διήμερο του Ινστιτούτου "Νίκος Πουλαντζάς")

Α. Η δεύτερη παράγραφος του υπό αναθεώρηση άρθρου 16 του ελληνικού Συντάγματος ορίζει ότι «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων (…) και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Δεν είναι τυχαίο ότι η μορφωτική αποστολή του συστήματος παροχής παιδείας προτάσσεται, λογικά και αξιολογικά, έναντι των άλλων τριών διαστάσεων του εκπαιδευτικού συστήματος, δηλαδή τη διοικητική, την οικονομική και τη συμβολή στην κοινωνική αναπαραγωγή.

Η διάταξη αυτή, σε γενικές γραμμές εύστοχα, αποπνέει ένα γενικό μορφωτικό ιδεώδες για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, άρα και για την τριτοβάθμια επίσης. Το ιδεώδες αυτό ανατρέχει στην ανθρωπιστική και ελευθεριακή παράδοση του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, καθώς και στην ακαδημαϊκή παράδοση τύπου Χούμπολτ. Ορίζει συνάμα ένα ευρύχωρο μετασυμβατικό πλαίσιο για τη συνύπαρξη και την αντιπαράθεση διαφορετικών φιλοσοφικών ρευμάτων, επιστημονικών θεωριών και πολιτικών ευαισθησιών, με πλήρη ακαδημαϊκή ελευθερία.

Φρονώ ότι ιδίως στη δική μας εποχή, η Αριστερά, είτε το συνειδητοποιούν οι αριστεροί είτε όχι, αποτελεί διεθνώς τον κύριο υποστηρικτή αυτής της παράδοσης, διανοητικά και ηθικοπολιτικά. Και όχι μόνον αυτής, βεβαίως, αφού και πάλι η Αριστερά είναι το βασικό ανάχωμα διεθνώς για την υπεράσπιση της πολιτικής δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, απέναντι στον οδοστρωτήρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού.

Η αποχαλινωμένη τροχιά του σύγχρονου καπιταλισμού, μαζύ με τις κοινωνικές και οικολογικές βάσεις της αναπαραγωγής του, κατατρώγει και καταπατά βάναυσα και ό,τι καλύτερο είχε τυχόν ενσφηνωθεί θεσμικά στο αστικό Κράτος. Αν η Αριστερά καλείται να προασπίσει τις αξιακές προϋποθέσεις αυτών των θεσμίσεων, αυτό οφείλεται σε ότι ο λόγος ύπαρξής της είναι να αγωνίζεται κατ' αρχάς για τη διατήρηση των κοινών όρων αναπαραγωγής του κοινωνικού βίου, ήδη στο εκάστοτε ιστορικό παρόν. ΄Οχι έτσι όπως οι όροι αυτοί όντως υφίστανται στον υπαρκτό καπιταλισμό, αλλά έτσι όπως αξίζει να υπάρξουν. Ανάμεσα στους όρους αυτούς, ακριβώς, συμπεριλαμβάνονται ιδεατά τόσο η πολιτική δημοκρατία, το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, όσο και το δημόσιο, αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο, που παρέχει δωρεάν παιδεία ουσιαστική από άποψη φιλοσοφική, επιστημονική και βεβαίως επαγγελματική.

Παρευθύς ας διευκρινισθεί ότι οι αξιακές προϋποθέσεις αυτών των δικαιοπολιτικών αρχών ενέχουν ισχύ καθολική και, κατά μία έννοια, εμβέλεια οικουμενική. Πρόκειται για γενικεύσιμα συμφέροντα της κοινωνίας. Εάν το βάρος της προάσπισής τους σε ολόκληρη την υφήλιο πέφτει στην Αριστερά, αυτό συμβαίνει απλούστατα, διότι κατ' εξοχήν η Αριστερά εκφράζει ένα πανανθρώπινο συμφέρον για διατήρηση των ουσιωδών του κοινωνικού βίου, καθώς και για ολόπλευρη χειραφέτηση. Εάν, τουναντίον, η νεοφιλελεύθερη διεθνοποίηση του καπιταλισμού αδυνατεί να εγγυηθεί –και μάλιστα αλλοιώνει κιόλας– τις παραπάνω κατακτήσεις, τότε η ίδια είναι που γεννά μία άσβεστη εστία απονομιμοποίησης του αρπακτικού σύγχρονου καπιταλισμού.

Ως εκ τούτου, προτού καν αρχίσουμε να ομιλούμε σχετικά με τον δημόσιο ή μη χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, μεθοδολογικά οφείλουμε προκαταρκτικά να θέσουμε το ζήτημα της μορφωτικής αποστολής του. ΄Ετσι ώστε υπό το φως της τελευταίας να μπορέσουμε κατόπιν να τοποθετηθούμε και για τις υπόλοιπες παραμέτρους της ανώτατης εκπαίδευσης. Πρώτα και κύρια, λοιπόν, οφείλουμε να σχηματίσουμε μία σαφή ιδέα για το μορφωτικό ιδεώδες που αξιώνουμε από το Πανεπιστήμιο, για το είδος παιδείας στο οποίο προσβλέπουμε. Από αυτήν θα εξαρτηθεί ακολούθως και συνάμα θα δικαιολογηθεί η απαίτησή μας: α) για αυτοδιοίκηση του Πανεπιστημίου, ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, β) για δωρεάν παροχή παιδείας με κρατική χρηματοδότηση και γ) για ορισμένη σχέση προς την αγορά εργασίας, σχετικά αυτόνομη προς αυτήν και τα κερδοσκοπικά κριτήριά της.

Γίνεται φανερό ότι η τοποθέτηση αυτή εναντιώνεται ριζικά κατ' αρχάς στον φονταμενταλισμό της αγοραίας σκέψης. Αυτός, διακηρυκτικά τουλάχιστον, περιστέλλει με απόλυτη μονομέρεια την πολυεπίπεδη λειτουργία του Πανεπιστημίου σε μόνη την οικονομική διάστασή της. Δείχνει να εκλαμβάνει την ανώτατη παιδεία απλώς ως ζήτημα οικονομικών εισροών και εκροών. Κατά βάθος, ωστόσο, η στόχευση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής διεθνώς για το Πανεπιστήμιο είναι περισσότερο σύνθετη και γι' αυτό άκρως επικίνδυνη. Αποσκοπεί να διεισδύσει ηγεμονικά και στις ίδιες τις συνειδήσεις των ανθρώπων, όπως θα δούμε.

Λιγότερο φανερό, αλλά πάντως εξ ίσου αληθές είναι ότι η τοποθέτηση που εισηγούμαι αντιτίθεται συνάμα και προς ριζωμένες απόψεις ακόμη και στους κόλπους της Αριστεράς, οι οποίες ρέπουν προς έναν κοινωνιολογισμό και τον οικονομισμό ενός κακοχωνεμένου μαρξισμού. Απόψεις που περιάγουν, μονομερώς και πάλι, την πολυπρισματική λειτουργία του Πανεπιστημίου σε διαδικασία εγχάραξης της αστικής ιδεολογίας. Σαν να μην ήταν το Πανεπιστήμιο τίποτε περισσότερο από ένας ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού Κράτους, περίπου ανάξιος να τύχει θετικής προσοχής από έναν καθαρόαιμο μαρξιστή και επαναστάτη. Επίσης κυκλοφορούν απόψεις που, με ακόμη πιο πεζό τρόπο, εστιάζουν μονόπλευρα την καλώς νοούμενη αποστολή του Πανεπιστημίου σε πτυχιακή πιστοποίηση γνώσεων που συνεπάγεται απλώς κάποια εργασιακά δικαιώματα.

Ούτε επιστημονικά σοβαρό ούτε πολιτικά συνεπές φαίνεται να λέμε οι αριστεροί στη νεολαία ότι το Πανεπιστήμιο είναι βασικά ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους και συγχρόνως να την παροτρύνουμε να κατέβει στους δρόμους, για να διαδηλώσει υπέρ αυτού του «αστικού», πλην όμως δημόσιου, Πανεπιστημίου. Εκτός κι αν τρέφουμε την αυταπάτη ότι το καλό Πανεπιστήμιο της κοινωνίας που ονειρευόμαστε θα προκύψει με παρθενογέννηση.

Β. Αλλά σε τι μπορεί να συνίσταται ακριβέστερα το μορφωτικό ιδεώδες που η Αριστερά θα ήθελε να κατισχύσει, τόσο στην παρούσα όσο και στην καθ' υπόθεση καλύτερη κοινωνία του μέλλοντος; Γιατί είναι καλό να μορφώνονται οι άνθρωποι, με ποιο βασικό αξιακό πρόσημο και πώς δέον να διεξάγεται η εκπαιδευτική διεργασία; Αυτά είναι κατ' ουσίαν ερωτήματα πρακτικής φιλοσοφίας και αξιολογικώς φορτισμένα, που αρμόζει να τίθενται και να απαντώνται ως τέτοια.

Η γνώση εν γένει δεν εξαντλείται στα στενά πλαίσια της αυτοσυντήρησης. Ούτε σε τεχνικά εφόδια για τις τρέχουσες ανάγκες της παραγωγής και ανταλλαγής. Επεκτείνεται πολύ πέρα από αυτά, ανοίγεται στα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης ζωής, της φύσης, της κοινωνίας, του κόσμου, αλλά και της ίδιας της γνώσης. Η γνώση και η μάθηση αξίζουν για κάτι περισσότερο από το να συμβάλλουν στην ικανοποίηση άμεσων βιοτικών αναγκών ή στην αναπλήρωση της φυσικής ένδειας. Διαμορφώνουν ορίζοντα νοήματος και επιτρέπουν στα πρόσωπα να αναπτύξουν τον εαυτό τους εν κοινωνία και με ενδιαφέρον για τους άλλους.

η γνώση έχει εκδηλωθεί και ως ευρύτερη πνευματική διάπλαση των ανθρώπων, ως συστατικός όρος μίας σοφίας περί τον βίο, η οποία υπερακοντίζει το επίπεδο μίας παθητικής προσαρμογής στις εξωτερικές συνθήκες της ζωής. Η εμπλοκή των ανθρώπων στον κοινωνικό βίο ήδη από τις απαρχές των ιστορικών χρόνων άρχισε να ψηλαφεί όρους για δράση ορθολογική ως προς τους σκοπούς της. Αναζήτησε δράση πρόσφορη για ενεργητική προσαρμογή των ανθρώπων στις κοινωνικές συνθήκες, αντεπιδρώντας σ’ αυτές, καλλιεργώντας αντίστοιχες μορφές συνείδησης, ατομικά και ομαδικά.

Διαμέσου των εννοιακών κατασκευών και της γλώσσας εκφράζεται η κοινωνικότητα των διανθρώπινων σχέσεων. Αποτυπώνονται οι αφαιρετικές συλλήψεις και στοχαστικές διεργασίες με τις οποίες τα ανθρώπινα υποκείμενα προσπαθούν να γνωρίσουν τον φυσικό κόσμο και να κατανοήσουν την κοινωνία. Τα πρόσωπα εγκοινωνίζονται, αλλά και σκέπτονται μέσα σε έναν κόσμο με προσυνεστημένες δομές, κοινωνικές, γλωσσικές και επικοινωνιακές. Μέσα σε κοινωνικά περιβάλλοντα ήδη συγκροτημένα, προσπαθούν να στοχασθούν τα δεδομένα της συγκρότησης του κόσμου, κατά κάποιον τρόπο εκ των υστέρων, με την ελπίδα να τα τροποποιήσουν και να τα βελτιώσουν. Αναπτύσσουν έτσι όρους για αναστοχασμό πάνω στο υπάρχον, με την ιδέα ότι αυτό θα μπορούσε και θα όφειλε να είναι αλλιώς καμωμένο, με σχέσεις λιγότερο άδικες, περισσότερο ελεύθερες και ισωτικές.

Το τελευταίο σημείο αξίζει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός αξίωσε άρρηκτη συνάρτηση μεταξύ γνώσης, ελευθερίας και ευθύνης. Προκειμένου οι άνθρωποι να απαλλαγούν από τους καταναγκασμούς που κηδεμονεύουν την ύπαρξή τους, καλούνται να προαγάγουν αληθινή γνώση γύρω από τα πράγματα και τις καταστάσεις. Ο σχηματισμός της γνώσης, αυτός καθ’εαυτόν, καθίσταται έτσι και ο ίδιος μία πράξη ελευθερίας, εφόσον έγκειται σε απεμπλοκή των ανθρώπινων υποκειμένων από εξωτερική και ετερόνομη καθοδήγηση τόσο στον θεωρητικό στοχασμό όσο και στη δράση τους. Με άλλα λόγια, στο μέτρο που καθιστάμεθα κάτοχοι πραγματικής γνώσης, γινόμαστε ικανοί να πορευθούμε με βάση αυτήν.

Ωστόσο, ήδη η σύλληψη της ενότητας μεταξύ Λόγου και ελευθερίας, θέτει εξ υπαρχής ένα ζήτημα ευθύνης των υποκειμένων. Οι άνθρωποι υπέχουν ευθύνη για το γεγονός ότι ανέχονται να διαιωνίζονται καταστάσεις και δομές που καθηλώνουν την ανθρωπότητα σε ανωριμότητα, σε ετεροκαθορισμό της σκέψης και της πράξης, του βίου τους τελικά. Επομένως, βαρύνονται με το ηθικό χρέος να τολμούν να προάγουν τη γνώση (sapere aude) γύρω από την πραγματική ζωή και τη φύση της κοινωνίας, προκειμένου να μπορέσουν να τη μετασχηματίσουν προς το καλύτερο.

Η απολυταρχική ιδεολογία της αγοράς πρεσβεύει ότι σκοπός της παιδείας είναι να πλάθει άτομα που παρωθούνται αποτελεσματικά από την επιδίωξη κέρδους ή τίθενται αποδοτικά στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου άλλων, για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Μεταξύ των επιχειρήσεων σώνει και καλά συγκαταλέγονται εφεξής και τα ίδια τα ΑΕΙ. Η αντίληψη αυτή αντιστρατεύεται απολύτως τη χειραφετητική φιλοσοφία του Διαφωτισμού, καθόσον αναιρεί την αυτονομία των προσώπων.

Αποστολή της παιδείας είναι να διαπαιδαγωγούμαστε οι άνθρωποι χάριν ημών των ιδίων και του κοινού καλού, όχι προς εξυπηρέτηση άλλων. Είναι η καλλιέργεια των θεωρητικών, των ηθικοπρακτικών και των αισθητικών δυνάμεων των ανθρώπων. Δηλαδή η επιδίωξη, πρώτον, να καταστούμε ικανοί για θεωρητικό λογισμό, μπορώντας να διακρίνουμε το αληθές από το ψευδές, το εύλογο από το παραπλανητικό. Δεύτερον, ικανοί για έλλογη δράση ηθική, πολιτική και δικαιική, πετυχαίνοντας να διακρίνουμε το ηθικό από το ανήθικο, το δίκαιο από το άδικο. Και τρίτον, να γίνουμε δεκτικοί αισθητικής απόλαυσης, μπορώντας να διακρίνουμε το ωραίο από το άσχημο ή το ακαλαίσθητο.

Αποστολή της παιδείας και της αγωγής, επομένως, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εκλέπτυνση της ανθρώπινης κοινωνικότητας, η καλλιέργεια ως εξευγενισμένη ικανότητα πραγμάτωσης σκοπών, η παρακίνηση των εκπαιδευομένων να ανασυγκροτούν δημιουργικά, να επινοούν και όχι απλώς να μαθαίνουν την επιστήμη και τη φιλοσοφία. Είναι να καλλιεργούνται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης συνεκτικά πλέγματα ευρύτερων γνώσεων, ώστε να διασφαλίζεται στον καθένα ένα μορφωτικό κεκτημένο ικανό για ανανέωση και περαιτέρω εμπλουτισμό του στον ενεργό βίο καθενός.

Δεν αρκεί η τυπική αναγνώριση της αμοιβαιότητας των εμπλεκόμενων υποκειμένων στην εκπαιδευτική σχέση. Προσαπαιτείται η ετοιμότητά τους να αλληλοσυγκροτηθούν ως συμμέτοχοι στη μορφωτική διαδικασία, σε σχέση αμφίπλευρης διαπαιδαγώγησης. Σε αυτή τη διαδικασία αλληλεπίδρασης και αμοιβαίας διαπαιδαγώγησης αποδεικνύεται ότι η γνώση δεν είναι απλώς κάτι το μεταδόσιμο από τη μία πλευρά προς την άλλη. Το ζητούμενο είναι, αρνητικά διατυπωμένο, να βρεθεί κοινή προοπτική για την απαλλαγή των εκπαιδευτών και των εκπαιδευομένων από την άγνοια, το παγιωμένο ψεύδος, τον σκοταδισμό και τις προκαταλήψεις. Θετικά εκπεφρασμένο, έγκειται στην αμοιβαίως επωφελή και τερπνή αναζήτηση της αλήθειας, της ορθότητας, του ωραίου.

Σε αμφότερα τα σκέλη του, το αίτημα αυτό αξιώνει την κινητοποίηση της προσωπικής σκέψης καθενός, τη χρήση της ιδίας διανοίας. Ως εξάσκηση αυτονομίας, τόσο στην κατάκτηση της θεωρητικής γνώσης όσο και στο ακόνισμα του ηθικού κριτηρίου στα ζητήματα του πρακτέου. Εάν ως διδάσκων οφείλω να σέβομαι την ανθρωπότητα τόσο στο δικό μου πρόσωπο όσο και στο πρόσωπο οποιουδήποτε άλλου, τότε οφείλω να σέβομαι το μαθητικό και φοιτητικό κοινό. Οφείλω να αναγνωρίζω στα μέλη του την ιδιότητα προσώπων που γυρεύουν αυτοβούλως να γίνουν μορφωμένοι άνθρωποι, ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες, απλώς με δική μου υποβοήθηση.

Γ. ΄Αραγε τι από όλα αυτά θα αποτελεί αντικείμενο αξιολόγησης του πανεπιστημιακού έργου, έτσι όπως την προωθούν οι κρατούντες εν Αθήναις και εν Βρυξέλλαις, πίσω από ένα αθώο τεχνοκρατικό προσωπείο και τα ποσοτικά κριτήριά τους;

Τι από τα παραπάνω καταλαβαίνουν και συμμερίζονται οι μερίδες του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, οι κολλεγιάρχες, υπαρκτοί ή επίδοξοι, που φλέγονται να ιδρύσουν ιδιωτικές σχολές πανεπιστημιακού επιπέδου στην Ελλάδα; Σε τι είδους μόρφωση και γνώση θα στοχεύουν οι επιχειρήσεις πανεπιστημιακής παιδείας, έναντι αδρών διδάκτρων από τους πελάτες τους; Με ποια αυτοδιοικητική λειτουργία της σχετικής εκπαιδευτικής μονάδας και με ποια ακαδημαϊκή ελευθερία των διδασκόντων θα διεξάγονται οι ακαδημαϊκές διαδικασίες; Ποιος θα καταρτίζει τα προγράμματα σπουδών και με ποια μορφωτική φιλοσοφία; Ας σημειωθεί, με την ευκαιρία, ότι η έννοια κολλεγιάρχης ενέχει αντίφαση στους όρους που τη συνθέτουν. Collegium σημαίνει κοινό συναδέλφων που μεριμνούν οι ίδιοι για τις ακαδημαϊκές υποθέσεις. Συνεπώς από τη φύση του είναι ασύμβατο με διοίκηση που βασίζεται στο διευθυντικό προνόμιο του εργοδότη και επιχειρηματία εκπαιδευτικών προϊόντων!

Ατυχώς με ανάλογο τρόπο θα τίθενται πλέον τα παραπάνω αμείλικτα ερωτήματα και για τα δημόσια Πανεπιστήμια επίσης, εάν αυτά εξωθηθούν να καταντήσουν επιχειρήσεις ταχύρρυθμης παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών και κατάρτισης επί πληρωμή (=η πεμπτουσία της Διακήρυξης της Μπολώνια).

Οι ιθύνοντες της νέας εκπαιδευτικής τάξης δεν ενδιαφέρονται ασφαλώς για τη διεύρυνση του πνευματικού ορίζοντα των φοιτητών και φοιτητριών, με τη σφαιρική και κριτική αφομοίωση των επιτευγμάτων του πολιτισμού. Δεν νοιάζονται για τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων επιστημόνων, που να είναι συνάμα ελεύθεροι, ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες. Αποβλέπουν πρωτίστως στο σχηματισμό αποφοίτων χαμηλής και φθαρτής επιστημονικής υποστάθμης, ετοιμοπαράδοτης και άμεσα αξιοποιήσιμης για τις πρακτικές ανάγκες των επιχειρήσεων.

Ιδεολογικό συμφραζόμενο της απόβλεψης αυτής είναι να μετατραπεί ανοιχτά και αποφασιστικά η ανώτατη παιδεία σε μηχανισμό κοινωνικής πειθάρχησης. Ώστε να εκπαιδεύει ανθρώπους μη εξασκημένους στην κριτική σκέψη και σε συνολική πρόσληψη της πραγματικότητας. Νοιάζεται το «ανθρώπινο προϊόν» (sic) της εκπαίδευσης να είναι άτομα αφενός με χαμηλές προσδοκίες και αναλώσιμοι ως εργατικό δυναμικό, αφετέρου ευχειραγώγητοι ως υπήκοοι, χωρίς ιστορική μνήμη και πολιτική κρίση. Τι σόϊ «κοινωνία της γνώσης» και «διασφάλιση ποιότητας» ευαγγελίζονται οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, όταν απεργάζονται ποικιλότροπα την απαξίωση της μόρφωσης ;

Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική για το «ελάχιστο Κράτος» δεν αρκείται να αποσύρει την ευθύνη για κρατική χρηματοδότηση από την πανεπιστημιακή παιδεία. Ο πρωτόγονος οικονομισμός της δεν αρκείται καν να ρυμουλκήσει τα προγράμματα σπουδών αποκλειστικά προς το συμφέρον της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ανταλλαγής. Διότι δεν αποτελεί απλώς μία οικονομική θεωρία. Αποτελεί, πολύ περισσότερο, ιδεολογία ωμής ταξικής κυριαρχίας, αδιαμεσολάβητης πλέον από τους θεσμούς του δημοκρατικού και κοινωνικού κράτους δικαίου. Πρόκειται για αντικοινωνική ιδεολογία, που εννοεί να μην αφήσει την παραμικρή πτυχή προσωπικού και κοινωνικού βίου, καμία μορφή συνείδησης ή ανθρώπινη εκδήλωση έξω, από την κερδόφρονα εμβέλειά της και την αξίωση επιβολής της.

Περί πανεπιστημιακού ασύλου

του Γιώργου ΣΤΑΜΑΤΗ*

Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει μία μακρά ιστορία πίσω του στο διεθνή χώρο. Ας δούμε πού βρίσκεται αυτή η υπόθεση σήμερα στη χώρα μας.
Το «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας, ή όπως αλλιώς το λένε σήμερα, κάνει βέβαια τη δουλιά του, καταγράφει δηλαδή τι λένε και τι πράττουν οι καθηγητές και οι φοιτητές. Δεν τους καλεί όμως πλέον, όπως παλιότερα, «δι' υπόθεσίν» τους. Ούτε τους σύρουν πλέον σήμερα στα δικαστήρια και στις φυλακές γι' αυτά που πρεσβεύουν (σημ.: στα τέλη του 1970 δεν ήταν που έσυραν και τον δικό τους Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο (όχι εκείνον, που υπήρξε νομικός σύμβουλος του ΕΑΜ, τον συνώνυμο εξάδελφό του καθηγητή τότε της Παντείου Σχολής και σήμερα Ακαδημαϊκό) στα δικαστήρια, επειδή αρνήθηκε στο δικαστήριο να ορκιστεί (να ορκιστεί γενικώς όχι να ορκιστεί ειδικώς στο Ευαγγέλιο) επικαλούμενος και τη Βίβλο;).
Παρακολουθούν, ασφαλώς, τι λέγεται και τι γράφεται. Αλλά τι να πουν και τι να γράψουν σήμερα οι αριστεροί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι; Ετσι που δεν έχουν ούτε βήμα - ούτε στον Τύπο, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στους εκδοτικούς οίκους - και συνεπώς ούτε και κοινό;
Οι ίδιοι τα λένε και τα γράφουν, οι ίδιοι τα ακούνε και τα διαβάζουν. Ετσι λοιπόν άλλα τους ενδιαφέρουν τώρα πλέον, κυρίως εκεί στο «Σπουδαστικό». Οχι τι λένε, τι γράφουν, τι ερευνούν, τι διδάσκουν, αλλά κυρίως τι πράττουν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Οπως επίσης, κατά μείζονα λόγο, τι πράττουν οι φοιτητές. Απέχουν από τη διδασκαλία οι πρώτοι, καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια οι δεύτεροι. Κι αυτό δεν έχει, βέβαια, να κάνει έτσι γενικώς με την ελευθερία του πνεύματος. Εχει να κάνει σήμερα με την αντίστασή τους κατά της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και της νεοφιλελεύθερης «μεταρρύθμισης» της ανώτατης παιδείας. Δεν πρόκειται εδώ ατελώς για την ελεύθερη έρευνα, διδασκαλία και διακίνηση ιδεών, για την οποία είχε - με εξαίρεση τους καιρούς ανοιχτών ταξικών συγκρούσεων - κι έχει και σήμερα «κατανόηση» η εξουσία, αλλά πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό και εξαιρετικά χειροπιαστό.
Ετσι, λοιπόν, σήμερα η εξουσία «καταγγέλλει», για να το πούμε νομικίστικα, τη σχέση μεταξύ πανεπιστημίου και εξουσίας, στην οποία βασιζόταν το πανεπιστημιακό άσυλο. Και τι ζητάει η εξουσία σχετικώς; Ζητάει την κατάργησή του (δες και τη συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου στην «Καθημερινή» της 11/2/2007). Οχι, βέβαια, για να καταστείλει τις ιδέες. Εχει άλλους τρόπους να τις καταστείλει αυτές. Περί τίνος, λοιπόν, πρόκειται; Πρόκειται για την αστυνομική καταστολή εξεγέρσεων στα πανεπιστήμια. Ποιων εξεγέρσεων; Εκείνων των πανεπιστημιακών δασκάλων, αλλά κυρίως των φοιτητών κατά της κατάργησης της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης και της ιδιωτικοποίησής της. Δεν πρόκειται εδώ, λοιπόν, περί ελευθέρων ιδεών, τις οποίες μπορεί κανείς σε ομαλούς καιρούς να ανεχθεί, αλλά πρόκειται περί πράξεων, τις οποίες οφείλει κανείς να αντικρούσει δραστικά. Πώς; Με μια αντίστοιχη αναμόρφωση των περί πανεπιστημιακού ασύλου διατάξεων. Για να το πούμε ευθέως: Τα πανεπιστήμια είναι σήμερα νησίδες ασφάλειας, ειρήνης και γαλήνης. Οσα προβλέπει ο νόμος - πλαίσιο αρκούν πλήρως για την προστασία τόσο του πανεπιστημιακού ασύλου, όσο και της περιουσίας του πανεπιστημίου.
Οι καταλήψεις των φοιτητών, οι οποίες μόνο σκοπό έχουν την κατάδειξη και την επίλυση των οφειλομένων στην κρατική πολιτική προβλημάτων των πανεπιστημίων, δεν καταλύουν κατά κανέναν τρόπο ούτε το πανεπιστημιακό άσυλο ούτε την έννομη τάξη. Τη «φούστα» που τον ενόχλησε, δηλαδή τους παράνομους μικροπωλητές στο χώρο του ΑΠΘ, μπορεί να τη μακρύνει ο κ. Πάγκαλος όταν με το καλό γίνει και υπουργός Δημόσιας Τάξης. Οι εισβολές κάποιων, οι οποίοι, πείτε τους όπως θέλετε, εισβάλλουν κατά καιρούς στα πανεπιστήμια, είναι πρόβλημα για τα τελευταία, η επίλυση αυτού του προβλήματος δεν είναι όμως δουλιά του πανεπιστημίου, αλλά του κράτους. Και πριν απ' όλα δε συνιστούν καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το τελευταίο μόνο το κράτος διά της αστυνομίας μπορεί να το καταπατήσει. Συνιστούν μόνο διατάραξη της ειρήνης, της γαλήνης, της ασφάλειας και των ομαλών συνθηκών λειτουργίας των πανεπιστημίων - όχι όμως κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Χρησιμοποιούνται, ωστόσο, από την εξουσία ως επιχείρημα για την κατάργηση του τελευταίου. Το επιχείρημα έχει ως εξής: Αφού πολλοί εισβάλλουν με τις προαναφερθείσες συνέπειες στα πανεπιστήμια, γιατί να μην καταργήσουμε το πανεπιστημιακό άσυλο, ώστε να μπορεί η αστυνομία να εισέρχεται στα πανεπιστήμια να τους συλλαμβάνει και να διασφαλίζει την ειρήνη, τη γαλήνη, την ασφάλεια και τις ομαλές συνθήκες λειτουργίας τους; Η απάντηση σ' αυτό το επιχείρημα είναι η εξής: Οπως κάθε νοικοκύρης έχει δικαίωμα και απαίτηση το κράτος διά της αστυνομίας να του προστατεύει το - ξεχασμένο κατά τα λοιπά ως κατά περιπτώσεις και από την αστυνομία παραβιαζόμενο - οικογενειακό άσυλο από ληστές και κλέφτες (αλλά και από την ίδια την αστυνομία - όπως βλέπετε - το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί δα και κανένα φοβερό προνόμιο του πανεπιστημίου, διότι δε διαφέρει καθόλου από το οικογενειακό άσυλο, το οποίο απολαμβάνουν όλοι όσοι έχουν την αγαθή τύχη να μην είναι άστεγοι), έτσι και το πανεπιστήμιο έχει δικαίωμα και απαίτηση η αστυνομία να του προστατεύει το δικό του άσυλο, δηλαδή τον οίκον του, από κάθε είδους εισβολείς - πριν βέβαια αυτοί εισβάλλουν και όχι όταν έχουν ήδη εισβάλει στο πανεπιστήμιο.
Το πανεπιστήμιο δεν κατέστη βέβαια λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου κράτος εν κράτει, το οποίο ως εκ τούτου θα όφειλε να προστατεύει με δικά του μέσα το σπίτι του από εισβολείς καίτοι την εντύπωση αυτή δημιούργησαν και τρόπον τινά εδραίωσαν στη συνείδηση της κοινής γνώμης οι καλοπροαίρετες βέβαια κατά καιρούς αποφάσεις προοδευτικών πάντα πρυτανικών αρχών για «περιφρούρηση» των ιδρυμάτων τους σε ορισμένες περιπτώσεις.
Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε, αν μονομερώς ή εν συνεννοήσει με την αστυνομία αναλαμβάναμε την προστασία των σπιτιών μας! Κάποιοι το δηλώνουν κατά καιρούς στην τηλεόραση, ευτυχώς όμως δεν το πράττουν.
Το πανεπιστήμιο είναι, λοιπόν, κι αυτό «νοικοκυριό» που απαιτεί την κρατική αστυνομική προστασία έναντι των προαναφερθέντων. Εναντι των διδασκόντων του και των φοιτητών του δε χρειάζεται καμιά προστασία. Ο,τι σχετικό κι αν προέκυψε μέχρι σήμερα, το επέλυσε με επιτυχία αυτό το ίδιο.
Αρκεί λοιπόν και εξαρκεί ο νόμος - πλαίσιο ως έχει σχετικά τόσο με το πανεπιστημιακό άσυλο, όσο και με την προστασία της ειρήνης, γαλήνης, ασφάλειας και περιουσίας του πανεπιστημίου. Γιατί, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας στο νομοσχέδιο για την επίλυση των προβλημάτων της ανώτατης παιδείας συμπεριλαμβάνει και την αλλαγή της κειμένης νομικής ρύθμισης του πανεπιστημιακού ασύλου;
Τα υπόλοιπα τρία προβλήματα είναι κατά το υπουργείο τα εξής άκρως σημαντικά: Το πρόβλημα των «αιώνιων» φοιτητών του Βερέμη, το πρόβλημα των δύο, του ενός ή του κανενός συγγράμματος και, τέλος, αυτό εκείνης ή της άλλης συμμετοχής των φοιτητών στις εκλογές των Πρυτανικών Αρχών. Οπότε, μόλις τα λύσουμε, ξεμπερδέψαμε με τα προβλήματα της ανώτατης παιδείας. Γιατί, λοιπόν, το κράτος θέλει να «μεταρρυθμίσει» και τα ισχύοντα για το πανεπιστημιακό άσυλο; Για να καταστείλει τις ελεύθερες ιδέες; Οχι, βέβαια. Αυτές τις έχει γραμμένες. Να καταστείλει τις εξεγέρσεις, δηλαδή τις καταλήψεις των φοιτητών (αλλά και τις αποχές των καθηγητών) θέλει, στέλνοντας την αστυνομία στο πανεπιστήμιο για την καταστολή τους. Καταλήψεις που στρέφονται κυρίως κατά της επιδιωκόμενης ιδιωτικοποίησης της δημόσιας δωρεάν ανώτατης παιδείας. Και για να πετύχει αυτό το στόχο του, προσπαθούν αυτό το ίδιο και οι παρατρεχάμενοί του να ταυτίσουν, συρρικνώνοντάς την, την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου, δηλαδή της ελευθερίας της έρευνας, της διδασκαλίας και της διακίνησης των ιδεών, με μια κάποια ανάγκη προστασίας της περιουσίας των πανεπιστημίων - όχι από τους εκάστοτε εισβολείς, τους οποίους το ίδιο δεν εμποδίζει να εισβάλλουν στα πανεπιστήμια, αλλά από τους εξεγερθέντες καταληψίες φοιτητές, οι οποίοι κατά κανέναν τρόπο δεν απείλησαν και δεν απειλούν με τις καταλήψεις τους την περιουσία των πανεπιστημίων ή, αν δυνητικά την απειλούν, τότε με τον χαριτωμένο τρόπο που απειλούν τα πιατικά της μαμάς τα πιτσιρίκια της. Δεν πρόκειται όμως εδώ για μαμά που θέλει να συνετίσει τα πιτσιρίκια της. Πρόκειται για κάτι άλλο. Το σημερινό νεοφιλελεύθερο κράτος θέλει να «περάσει» ό,τι όλοι γνωρίζουμε πως θέλει να «περάσει», εν προκειμένω και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας δωρεάν ανώτατης παιδείας.
Γνωρίζει, όμως, ότι θα υπάρξουν αντιστάσεις εκ μέρους όσων πρόκειται να υποστούν αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» του. Γι' αυτό και προετοιμάζει και νομικά την καταστολή αυτής της αντίστασης - της αντίστασης των μισθωτών εργαζομένων, αλλά εν προκειμένω και των καταληψιών φοιτητών, καθώς και των απεχόντων από τα διδακτικά τους καθήκοντα καθηγητών των πανεπιστημίων. Και αφήνει λάσκα το χαλινάρι στον πολιτικό προϊστάμενο των ραβδούχων του, για να τους στηρίζει και ηθικά και πολιτικά στο προκείμενο έργο τους. Πρώιμος καρπός αυτής της στήριξης είναι η αστυνομική ανακοίνωση κατά της ΠΟΣΔΕΠ και του προέδρου της εκλεκτού συναδέλφου Λάζαρου (allias Λεωνίδα) Απέκη. Κι όταν μετά τη «μεταρρύθμιση» του πανεπιστημιακού ασύλου η αστυνομία αρχίζει να μπαίνει ανοιχτά στα πανεπιστήμια, αναλογιστείτε την τύχη που θα έχουν άλλοι, στερούμενοι ακόμη και του «μεταρρυθμισμένου» ασύλου των πανεπιστημίων, εργασιακοί χώροι και τα συνδικάτα. Αν το κράτος αρχίσει να στέλνει την αστυνομία στα πανεπιστήμια, μπορούμε να φανταστούμε τι θα κάνει με τα εργοστάσια και τα συνδικάτα και - γιατί όχι; - και με τα αριστερά πολιτικά κόμματα αργότερα.
Αυτό λοιπόν είναι re vera το νόημα της επιδιωκόμενης «μεταρρύθμισης» του πανεπιστημιακού ασύλου.

* Ο Γιώργος Σταμάτης είναι καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας, στον τομέα Δημόσιας Διοίκησης, του Τμήματος Οικονομίας του Πάντειου Πανεπιστημίου

Δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη, 6/3/2007

Χαρίζεται η Έμμα

Διάλεξη στο Φεστιβάλ

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ήταν η αφορμή για έναν πρωτοφανή κοινωνικό και πολιτικό διάλογο στο χώρο των φοιτητών του τμήματος, στις γενικές συνελεύσεις και στις συζητήσεις μας.

Προκειμένου να εξωτερικεύσουμε τον προβληματισμό μας καλούμε ανθρώπους που με τις διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και αναλύσεις τους θα συνεισφέρουν σε μία εποικοδομητική συζήτηση επάνω σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα.

Το επόμενο θέμα μας είναι: "Τα κλασικά και τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, οι δυνατότητες και οι περιορισμοί τους" .

Εισηγητής είναι ο Τάσος Κωστόπουλος, δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (μέλος της ερευνητικής ομάδας «Ο Ιός») και συγγραφέας των βιβλίων:

"Το 'Μακεδονικό' της Θράκης.Κρατικοί σχεδιασμοί για τους Πομάκους (1956-2008)"
(Αθήνα 2009, εκδ. Βιβλιόραμα).

"Πόλεμος και εθνοκάθαρση. Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης (1912-1922)"
(Αθήνα 2007, εκδ. Βιβλιόραμα).

"Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας κι η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη" (Αθήνα 2005, εκδ. Φιλίστωρ).

"Η απαγορευμένη γλώσσα. Κρατική καταστολή των σλαβικών διαλέκτων στην ελληνική Μακεδονία" ( Αθήνα 2000, εκδ. Μαύρη Λίστα)

Για το Τ.Ε.Ε.

Ακολουθεί η προσωπική μου άποψη για τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΤΕΕ. Γράφω ως Δημήτρης, δεν αποτελεί απόφαση ή στρατηγική του Τμήματος και αφορά τις σκέψεις μου για τη συγκεκριμένη και μόνο φάση διαβούλευσης:

Προσωπικά κρίνω ότι το ουσιαστικό περιεχόμενο του κειμένου της επιτροπής παιδείας είναι θετικό αφού εκ των πραγμάτων δέχεται ότι είστε Μηχανικοί και μάλιστα στον «σκληρό πυρήνα» δηλ Μηχανολόγοι ή Αρχιτέκτονες.

Όμως με κάποιο απλοϊκό σκεπτικό μας βάζει σε «Μηχανολογικές» περιπέτειες.

Προσέξτε ότι αυτό που θα γίνει για το Τμήμα θα αφορά και όλους τους απόφοιτους του εξωτερικού που αναγνωρίζει το ΔΟΑΤΑΠ ως ισότιμους. Να είστε σίγουροι λοιπόν ότι το ΤΕΕ δεν θα ήθελε designers 4ετoύς φοίτησης της Αγγλίας να υπογράφουν μηχανολογικές εγκαταστάσεις ανεξαρτήτως ισχύος…

Η μάχη για ένταξη στους Μηχανολόγους είναι ατελέσφορη (σας το λέει η 14χρονη πικρή εμπειρία των Μηχανικών Παραγωγής & Διοίκησης που μάλιστα έχουν ιδρυθεί το 1984).

Η αντιπρόταση σε αυτή τη φάση διαπραγμάτευσης είναι το Τμήμα να υποστηρίξει δυναμικά την ένταξη στους Αρχιτέκτονες όπου οι υποειδικότητες είναι πιο γενικές και με όλα τα δικαιώματα εκτός από π.χ. στατικές μελέτες και αντισεισμικά. Έτσι και τη δουλειά σας θα κάνετε (ασφάλιση στο ταμείο των επιστημόνων, ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς) και σχέδια χαμηλής ισχύος θα μπορείτε να πιστοποιείτε/υπογράφετε που είναι και στις πραγματικές δυνατότητές σας.

Ενδεικτικά βρήκα:

276 ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

395 ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

1063 ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ & ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

1315 ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΕΚΠΟΝΗΣΗΣ ΣΤΑΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΤΙΡΙΩΝ)

1329 ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΣΤΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΤΙΡΙΩΝ

Θα ψάξω και πιο αναλυτικά να δω τι είναι οι 1315 και 1329 υποειδικότητες

Ακολουθεί ένα εκτενές σκεπτικό όπως το έχω στείλει και στα μέλη ΔΕΠ του Τμήματος. Αν έχετε χρόνο μελετήστε το.

>>> Αυτές τις ημέρες με αφορμή τη συζήτηση στο ΤΕΕ, την πρόοδο στο Σύλλογο Διπλωματούχων, τα τηλεφωνήματα από γονείς/παιδιά που παρέλαβαν τα μηχανογραφικά αλλά και την έρευνά μου σε προγράμματα σπουδών εσωτερικού/εξωτερικού για τον κανονισμό της ΔΕ προσπάθησα να αποσαφηνίσω μέσα μου τα ακόλουθα:

1. Τι πιστεύει ο εισακτέος στο Τμήμα;

2. Τι πιστεύει ο μόλις απόφοιτος για το Τμήμα/δίπλωμά του;

3. Τι πιστεύει ένας εργοδότης για την ειδικότητα;

4. Τι πιστεύει ο εργαζόμενος απόφοιτος για την ειδικότητα;

5. Τι πιστεύει το ΤΕΕ και οι "θιγόμενες" ειδικότητες για το Τμήμα;

6. Τι δηλώνει το Τμήμα και αποτελεί τη δέσμευσή του απέναντι στους παραπάνω;

Και τέλος

7. Τι πιστεύω προσωπικά για το Τμήμα; (με βάση τα παραπάνω)

Θα απαντήσω μάλλον απλοϊκά αλλά to the point πιστεύω, με βάση την εμπειρία μου:

1. "Κάτι σαν αρχιτέκτονες αλλά πιο πολύ προς μικρά αντικείμενα και θα μάθω και Μάρκετινγκ και animation και προγραμματισμό. Δεν θα πάει χαμένο και το σχέδιο που μάθαινα τόσα χρόνια. Αυτό το "συστημάτων" δεν το πιάνω αλλά μάλλον σημαίνει ότι θα συνδυάζω πολλά πράγματα μαζί.."

2. "Ξέρω αρκετά πράγματα. Ανοίγω την εφημερίδα και δεν βλέπω αγγελίες για ΜΣΠΣ. Στα αντικείμενα που γνωρίζω και κάνω αιτήσεις συνήθως ζητάνε Αρχιτέκτονες, Διακοσμητές, Μηχανικούς Η/Υ, Μαρκετίστες και Γραφίστες... Ίσως πρέπει να κάνω μάστερ σε τέτοια ειδικότητα ή θα πάω εκεί που έκανα Πρακτική. Αυτό με τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι μπερδεμένο και δεν καταλαβαίνω γιατί το λένε αφού αποφοίτησα και κάνω τη δουλειά που ζητάνε. Μάλλον το λένε για να μου δώσουν λιγότερα χρήματα… Δουλειά βρίσκω πάντως."

3. "Ο ΜΣΠΣ ξέρει πολλά πράγματα και κάνω τη δουλειά μου. Από μηχανολογία δεν ξέρει αλλά αν υπέγραφε καμιά εγκατάσταση θα γλίτωνα πολλά λεφτά. Στην αρχή θα του χτυπάω πάντως ότι δεν είναι στο ΤΕΕ για να τον πληρώνω σαν να είναι από ΤΕΙ".

4. "Ξέρω όσα μου ζητάνε και περισσότερα. Οι πιο πολλοί έχουν μείνει πίσω και δεν έχουν γνώσεις από πολλά πεδία. Ο εργοδότης (κι ο θείος μου που είναι μηχανικός) μου είπαν ότι εύκολα θα υπέγραφα κι αυτά που υπογράφουν οι Μηχανολόγοι, γιατί ούτε κι αυτοί ξέρουν τι υπογράφουν."

5. "Θέλουν όλοι να γίνουν Μηχανολόγοι.. Θα τους βάλουμε σε μια υποειδικότητα θα τους δυσκολέψουμε τη ζωή αλλά δεν θα τους αφήσουμε να αυτονομηθούν γιατί αν ο καθένας κόβει ένα κομματάκι καήκαμε"

Αυτή η πενταετής "μετάλλαξη" από wannabe Αρχιτέκτονες σε "οιωνεί" Μηχανολόγους συμβαίνει λόγω της στρέβλωσης του συστήματος εισαγωγής και εξελίσσεται με βάση τις επιθυμίες της μίας ή της άλλης πλευράς υπό το "φάντασμα" του ΤΕΕ και των περίφημων επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Λοιπόν:

6. Το Τμήμα πουθενά δεν υπόσχεται/δεσμεύεται ότι βγάζει Αρχιτέκτονες/Μηχανολόγους. Όλα τα παραπάνω προκύπτουν λόγω της "διολίσθησης" σε εύκολες λύσεις και συμπεράσματα που δείχνουν να βολεύουν την περίσταση. Το Τμήμα οφείλει απέναντι στις αδυναμίες του συστήματος να παραμένει πιστό στις δεσμεύσεις του αλλά βέβαια να έχει και τη μέριμνα για να μπορούν οι διπλωματούχοι να ασκήσουν ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ (και όχι αυτά που ΝΟΜΙΖΕΙ η αγορά ή οι ίδιοι ότι ξέρουν).

Προσωπικά:

7. Προέρχομαι από Τμήμα που έχει ταλαιπωρηθεί από "λύσεις-καρότο". Είμαι κι εγώ ένας "ΜΜ" που δεν σπούδασε αυτό ακριβώς αλλά που του αναγνωρίστηκε μετά από μια πολύπαθη 14χρονη πολιτική-συνδικαληστρική παρωδία το δικαίωμα να υπογράφει ως ΜΜ. Αλλά ακόμα και σήμερα το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν μας δέχεται και ο σύλλογος των ΜΜ αφού αλώθηκε το πρόγραμμα σπουδών μας, απειλεί ότι θα πάρει πίσω τα δικαιώματα αν δεν μετονομαστεί και το Τμήμα.

Για τους ΜΣΠΣ είναι δεδομένο ότι το ΤΕΕ θα αρνείται έντονα να δημιουργήσει νέα ειδικότητα σε κάτι που "μυρίζει" ότι θα φάει μελέτες και "υπογραφές" από τους υπάρχοντες.

Άρα οι επιλογές μας είναι ανάμεσα σε Αρχιτέκτονες και ΜΜ όπως συζήτησε η Επιτροπή Παιδείας.

Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό πριν δεχθούμε οποιονδήποτε ετεροπροσδιορισμό να δούμε ποιες πραγματικές ανάγκες μπορεί ο ΜΣΠΣ να καλύψει και φυσικά να φροντίσουμε να κάνουμε επιλογές που θα επιτρέψουν στους απόφοιτους να κάνουν τη δουλειά τους ΧΩΡΙΣ να αλλοιώσουμε το χαρακτήρα και το περιεχόμενο σπουδών.

Προσωπικά θεωρώ ανεύθυνο ως και "επικίνδυνο" να μεταλλαχθούν απόφοιτοι και τελειόφοιτοι ΜΣΠΣ σε ΜΜ και να διεκδικηθούν δικαιώματα υπογραφής τέτοιων κατασκευών. Και η δικαιολογία πως ούτε οι ΜΜ ξέρουν τι τους γίνεται (αν και αληθής σε κάποιες περιπτώσεις) δεν είναι υπεύθυνη προσέγγιση. Ομοίως θεωρώ τραγικό να αλλάξουμε ριζικά το πρόγραμμα για να πάμε σε ένα πρόγραμμα σπουδών ΜΜ.

Σε κάθε περίπτωση κλίνω περισσότερο προς το ότι ο ΜΣΠΣ "συγγενεύει" με τους Αρχιτέκτονες.

Η συγγένεια δεν βρίσκεται τόσο στο Περιεχόμενο των σπουδών και στις προσδοκίες που δημιουργούνται σε εισακτέους και φοιτούντες αλλά πιο πολύ στη φιλοσοφία (DΝΑ) του Τμήματος (projects, στούντιος, μαθήματα σχετικά με την αισθητική, συστημική ματιά).

Αυτό βέβαια που περιπλέκει τα πράγματα είναι πως όλα τα σχετικά με Διοίκηση/Μάρκετινγκ κλπ που περιέχει το Πρόγραμμα Σπουδών το ΕΜΠ και το ΤΕΕ τα έχει εντάξει στους ΜΜ.

Η διεθνής πρακτική πάντως, δείχνει ότι είτε σε μορφή μαθημάτων είτε σε μορφή minor τέτοιες γνώσεις δίνονται και σε Αρχιτέκτονες και μάλιστα σε Τμήματα που αναγνωρίζει το ΤΕΕ.

Με αυτά ως δεδομένα νομίζω το ΤΕΕ μπορεί (έστω και με μικρές τροποποιήσεις) να δεχθεί το Τμήμα στους Αρχιτέκτονες εάν αυτό αποφασίσετε. Έτσι οι απόφοιτοί μας θα κάνουν τη δουλειά τους με άνεση, οι παλαιοί απόφοιτοι δεν θα χρειαστεί να "ξαναφοιτήσουν" και το φάντασμα της Μηχανολογίας που στοίχειωσε και άλλα Τμήματα τις τελευταίες 10ετίες θα διαλυθεί ησύχως.

Δημήτρης Κουτσοθεόδωρος

dimitris@aegean.gr