ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του

Το Μάρτιο του 2006, σε ανάλυση μας με τον τίτλο «Οι μικρές Οικονομίες υπό απειλή εξαφάνισης» (δημοσιεύθηκε τότε σε ένα «εξειδικευμένο» περιοδικό), υποστηρίζαμε τα εξής:

“Η απειλή εξαφάνισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (κατά το «πρότυπο» του διαρκούς περιορισμού της μεσαίας τάξης στις καπιταλιστικές κοινωνίες), είναι μία ιδιαίτερα επικίνδυνη προοπτική για τα μικρά κράτη - αφού αυτά δεν διαθέτουν ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες. Οι όποιες ελάχιστες μεγάλες, συνεχίζαμε, δεν μπορεί παρά να εξαγορασθούν κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς κανένα όπλο στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και στις πολεμικές συρράξεις οικονομικής φύσεως που, χωρίς καμία αμφιβολία, τον διακρίνουν (και μάλλον θα ενταθούν).

Η ένταξη στα διεθνή, τύπου Ε.Ε., συστήματα φαίνεται εν πρώτοις να θεωρείται η λύση του προβλήματος για τις περισσότερες από τις μικρές Οικονομίες - η οποία όμως ουσιαστικά τις τοποθετεί στη θέση του «δορυφόρου» των ανεπτυγμένων. Κατά την άποψή μας, όλες αυτές οι «συναινετικές κινήσεις» καταδεικνύουν μία νέα μορφή επέκτασης των ανεπτυγμένων χωρών, αντίστοιχη της αποικιοκρατικής των περασμένων αιώνων - με μοναδική διαφορά το «ευγενικότερο» πρόσωπο και τις εκλεπτυσμένες (νεοφιλελεύθερες) μεθόδους.

Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών από τα κοινά «Ταμεία Συνοχής» είναι μάλλον ένας άμεσος βραχυπρόθεσμος δανεισμός («τύπου» Δ.Ν.Τ./Μπρέτον-Γουντς προς τις αναπτυσσόμενες-υπερχρεωμένες χώρες, όπου στην αρχή απαιτούσε εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες με αντίτιμο την υποχρέωση εξυγίανσης/ιδιωτικοποίησης των κρατικών εταιρειών τους, ενώ στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι από το 1983 έως το 1990 η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον Τρίτο Κόσμο, με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $), ο οποίος θα επιστραφεί με πολλούς και διάφορους τρόπους - έμμεσα στην αρχή και άμεσα στη συνέχεια.

Για παράδειγμα (έμμεση επιστροφή), τα έργα υποδομής που δημιουργούνται βοηθούν στην επιτυχημένη τοποθέτηση των ευρωπαϊκών αλυσίδων οι οποίες, παίρνοντας μερίδια αγοράς από τις τοπικές με τα δικής τους παραγωγής προϊόντα, «εισάγουν πλούτο» στις χώρες προέλευσης τους. Στη συνέχεια, αφού ενισχυθούν-εδραιωθούν, εξαγοράζουν τους ανταγωνιστές τους και διευρύνουν «μονοπωλιακά» την κερδοφορία τους, επανεξάγοντας την (συνεχής μείωση της «φορολογικής βάσης» των μικρών κρατών).

Επί πλέον, η υποχρέωση για μείωση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος (ο βασικός όρος της ένταξης), θα έχει σαν αποτέλεσμα, για τις μικρές Οικονομίες και το Δημόσιο τομέα τους. την πώληση των υγιών (κοινωφελών ως επί το πλείστον) επιχειρήσεων, μέσω των διαφόρων ιδιωτικοποιήσεων (εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο, περαιτέρω δημόσιες εγγραφές των ήδη εισηγμένων κ.α.), στις οποίες κατά κύριο λόγο θα συμμετέχουν ξένοι επενδυτές.

Εκτός αυτού, θα επιφέρει την αναστολή λειτουργίας των μη υγιών δημόσιων επιχειρήσεων, για τις οποίες δεν υφίσταται η δυνατότητα ιδιωτικοποίησης, με αποτέλεσμα να «συμπληρωθεί» ο ελεύθερος χώρος που θα δημιουργηθεί από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες - αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το μέγεθος τους, αλλά και την επιρροή τους στα εσωτερικά των μικρότερων χωρών.

Υποθέτουμε (προβλέπουμε) δυστυχώς ότι, όταν όλα αυτά θα έχουν συντελεσθεί και οι διεθνείς εταιρείες θα έχουν κυριαρχήσει, τότε θα μειωθούν και οι φορολογικοί συντελεστές προς όφελός τους. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από τις εκάστοτε κυβερνητικές εξαγγελίες για μείωση της φορολογίας στο απώτερο μέλλον.

Ενισχυτικό των παραπάνω και σύμφωνα με τον Ελβετό J. Ziegler, είναι η «συμφωνία κυρίων» (gentlemen agreement) με τους μελλοντικούς «κυρίαρχους όλων των αγορών», η «αμερικανική συναίνεση» (μονοπωλιακό δόγμα) κατά άλλους, η οποία βασίζεται στις ακόλουθες αρχές:

ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

(1) Σε κάθε «χρεωστικό» (λαμβάνων πιστώσεις ή επιχορηγήσεις) κράτος, είναι απαραίτητη μία αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, κάτω από δύο βασικές συνιστώσες:

α. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των ανώτατων εισοδημάτων (έτσι ώστε να υποκινηθούν οι πλουσιότεροι στη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων) και

β. επέκταση της φορολογικής βάσης, με την έννοια της κατάργησης των φορολογικών ελαφρύνσεων (απαλλαγών) των χαμηλών εισοδημάτων, με στόχο την μέσω αυτών αύξηση των φόρων που εισπράττουν οι μικρές (χρεωστικές) Οικονομίες.

(2) Γρήγορη και ολοκληρωμένη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών.

(3) Εξασφαλισμένη ίση μεταχείριση των εσωτερικών με τις εξωτερικές (ξένες) επενδύσεις, με σκοπό την ασφάλεια των τελευταίων και επομένως την αύξηση τους.

(4) Όσο το δυνατόν «βαθύτερη» διάσπαση (κατάτμηση, διαίρεση) του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του κράτους.

(5) Ευρύτερη αναδιάρθρωση των μικρομεσαίων Οικονομιών, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων επιχειρηματικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτές.

(6) Ενδυνάμωση των μεθόδων προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας (των ξένων).

(7) Προώθηση της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών με τον υψηλότερο δυνατόν ρυθμό, με ελάχιστο στόχο την ετήσια μείωση κατά 10% των μέσων τελωνειακών επιβαρύνσεων.

(8) Προτεραιότητα των επενδύσεων και των «επιδοτήσεων» στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, επειδή το ελεύθερο εμπόριο «προωθείται» κυρίως μέσω των εξαγωγών. Όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες, οφείλουν να προτιμηθούν εν πρώτοις τα έργα υποδομής (αυτές δηλαδή που έχουν σχέση με την γρήγορη και ασφαλή διακίνηση των προϊόντων των ξένων «κατακτητών» - δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.).

(9) Μείωση ή σταθεροποίηση των κρατικών ελλειμμάτων των μικρομεσαίων Οικονομιών.

(10) Επίτευξη διαφάνειας στην αγορά: Οι κρατικές επιχορηγήσεις των ιδιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων δεν επιτρέπονται, ενώ τα κράτη του «τρίτου κόσμου», τα οποία επιδοτούν τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, έτσι ώστε να διατηρήσουν χαμηλές τις τιμές τους για τους πολίτες τους, υποχρεώνονται να σταματήσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής.”

Σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά από τότε και ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση εξελίσσεται «απειλητικά» σε δημοσιονομική, με αφετηρία την Ελλάδα (άρθρο μας: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ: Η αναμενόμενη δημοσιονομική κρίση πλήττει πρώτα τη χώρα μας, καθιστώντας την ανυπεράσπιστο στόχο των κερδοσκόπων και ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης. 12/12/2009), οι «μηχανισμοί» του «αδρανούς» διεθνούς κεφαλαίου φαίνεται να «εποφθαλμιούν» τις ανεπτυγμένες πλέον δυτικές χώρες, ξεκινώντας προφανώς από τις μικρότερες.

Ο συχνά άκρατος δανεισμός των κρατών, ο οποίος συνδέθηκε εσφαλμένα με την κατανάλωση στη θέση των παραγωγικών επενδύσεων, η δεδομένη «αναλγησία» κάποιων κυβερνήσεων, οι οποίες σπαταλούσαν αφειδώς δημόσιους πόρους (αντί να διαχειρίζονται ισοσκελισμένα τα υφιστάμενα έσοδα), η ανάληψη πιστώσεων εκ μέρους των κρατών από τους κερδοσκόπους, «εν απουσία» διακρατικών «ταμείων συνοχής» και τόσα άλλα «λάθη» δημιούργησαν, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, έναν εξαιρετικά επικίνδυνο, απρόσωπο εχθρό - το διεθνές κεφάλαιο, το οποίο απειλεί να τις καταστρέψει ολοσχερώς. Θεωρώντας ότι ο βασικότερος αμυντικός «μηχανισμός» αυτού του Κεφαλαίου είναι το ΔΝΤ, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε, όσο καλύτερα μπορούμε, κάποιες «ιδιαιτερότητες» του.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Το IMF (International Monetary Fund) είναι ένας «εξειδικευμένος» μηχανισμός των Ηνωμένων Εθνών, συγγενής με τη Διεθνή Τράπεζα, με έδρα την Ουάσινγκτον. Ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, ενώ ουσιαστικά ξεκίνησε τη λειτουργία του το Μάρτιο του 1947, σαν αποτέλεσμα των αποφάσεων της διάσκεψης του Bretton Woods, οι οποίες αφορούσαν την «ανοικοδόμηση» του παγκόσμιου οικονομικού «συστήματος».

Στις υπευθυνότητες του συγκαταλέγονται η προώθηση της διεθνούς συνεργασίας στη νομισματική πολιτική, η επέκταση του παγκόσμιου εμπορίου, η σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, η παροχή πιστώσεων, η επιτήρηση της πολιτικής του χρήματος και η προσφορά «τεχνικής» βοήθειας. Το ΔΝΤ έχει σήμερα 186 μέλη-χώρες, το δικαίωμα ψήφου των οποίων καθορίζεται από το μερίδιο τους στα κεφάλαια του «οργανισμού». Οι αποφάσεις του ΔΝΤ οφείλουν να λαμβάνονται με πλειοψηφία 85%, ενώ τα μέλη με τα μεγαλύτερα «μερίδια ψήφου» είναι τα εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μερίδια ψήφου στο ΔΝΤ (2007)

Χώρες-μέλη
Μερίδια Ψήφου


Η.Π.Α.
16,77%
Ιαπωνία
6,02%
Γερμανία
5,88%
Γαλλία
4,86%
Μ. Βρετανία
4,86%
Κίνα
3,66%
Πηγή: IMF
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα υπό την ηγεσία ενός διευθύνοντος συμβούλου (σήμερα του Γάλλου, πρώην υπουργού οικονομικών, κ. D. Strauss-Kahn) ο οποίος, με βάση μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των Η.Π.Α. και μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οφείλει να είναι πάντοτε Ευρωπαίος. Ο πρώτος «αντικαταστάτης» του αντίθετα (First Deputy Managing Director) είναι πάντοτε αμερικανός – σήμερα ο κ. John Lipsky.

(α) Αντικείμενο και Στόχοι: Όταν ένα μέλος του ΔΝΤ αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, έχει τη δυνατότητα να ζητήσει τη βοήθεια του «ταμείου». Το ΔΝΤ τότε παρέχει πιστώσεις περιορισμένης διάρκειας στις χώρες που αιτούνται τη συνδρομή του, οι οποίες όμως είναι συνδεδεμένες με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, απαιτείται η άμεση μείωση των δημοσίων δαπανών, ο χαμηλός πληθωρισμός, η αύξηση των εξαγωγών, καθώς επίσης η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Επί πλέον απαιτούνται «διαρθρωτικές αλλαγές», όπως η ιδιωτικοποίηση των «κοινωφελών» δημοσίων επιχειρήσεων (κυρίως των τραπεζών, της ύδρευσης, του ηλεκτρισμού και της επικοινωνίας – προφανώς λοιπόν των εξαιρετικά κερδοφόρων μονοπωλιακών), καθώς επίσης η απόλυση ορισμένων «ομάδων» εργαζομένων.

Η βοήθεια εκ μέρους του ΔΝΤ συνδέεται πολύ συχνά με προϋποθέσεις «Χρηστής Διακυβέρνησης» (Good Governance), όπως για παράδειγμα η καταπολέμηση της διαφθοράς, ο περιορισμός της διαπλοκής κλπ. Οι στόχοι του είναι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η προώθηση της διεθνούς συνεργασίας στη νομισματική πολιτική, η σταδιακή επέκταση του παγκοσμίου εμπορίου, η σταθεροποίηση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, η παροχή βραχυπρόθεσμων πιστώσεων για την εξισορρόπηση των ελλειμμάτων, η επιτήρηση της πολιτικής χρήματος, η απελευθέρωση των υφισταμένων διεθνών συναλλαγών από τους κρατικούς περιορισμούς και η παροχή τεχνικής βοήθειας.

(β) Τρόποι επίτευξης των στόχων: Κάθε χώρα-μέλος λαμβάνει μία επονομαζόμενη «στάθμιση», σύμφωνα με την οποία καθορίζονται οι υποχρεώσεις χρηματικής συμμετοχής της στο ταμείο του ΔΝΤ (σε χρυσό, συνάλλαγμα και τοπικό νόμισμα), τα δικαιώματα της σε παροχή πιστώσεων, η βαρύτητα της ψήφου, καθώς επίσης το ύψος των πιστώσεων που μπορεί να απαιτήσει.

Περαιτέρω, όταν ένα κράτος-μέλος βρεθεί σε οικονομική δυσκολία, έχει κατ’ αρχήν τη δυνατότητα να «αιτηθεί» την παροχή πίστωσης εκ μέρους του ΔΝΤ. Η πίστωση αυτή είναι συνδεδεμένη με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε προηγουμένως (μείωση των δημοσίων δαπανών κλπ), τις οποίες είναι υποχρεωμένο να τηρήσει.

Από το 1969 και μετά ισχύουν τα ονομαζόμενα «Ειδικά Δικαιώματα Λήψης» («ΕΔΛ» - δικός μας όρος για συντόμευση). Σύμφωνα με αυτά, ένα κράτος-μέλος έχει το δικαίωμα να αγοράσει συνάλλαγμα, με τη μεσολάβηση του ΔΝΤ. Για το συνάλλαγμα αυτό, το κράτος-μέλος πληρώνει με «ΕΔΛ». Το «ΕΔΛ» είναι λοιπόν ένα είδος «παγκοσμίου χρήματος», το οποίο αφορά τη διακίνηση των συναλλαγών των κεντρικών τραπεζών και καθορίζεται ως εξής:

Τα «ΕΔΛ» προσφέρονται σε συγκεκριμένο ύψος
Για τα «ΕΔΛ» πρέπει να πληρώνονται τόκοι
Μέσω των «ΕΔΛ» αυξάνεται σημαντικά η διεθνής ρευστότητα (πιστωτική επέκταση)
Σε κάθε αύξηση των «ΕΔΛ», ελέγχεται εάν υπάρχει παγκοσμίως ανάγκη εξουδετέρωσης ενδεχόμενων πληθωριστικών τάσεων

Για παράδειγμα, όταν η Τουρκία (αναπτυσσόμενη χώρα) απευθύνεται στο ΔΝΤ, επειδή χρειάζεται συνάλλαγμα για την πληρωμή των υποχρεώσεων της, τότε το ΔΝΤ ορίζει μία χώρα – για παράδειγμα τις Η.Π.Α.- με υψηλά συναλλαγματικά αποθέματα. Η χώρα αυτή τότε (οι Η.Π.Α.) πουλάει στην Τουρκία συνάλλαγμα, λαμβάνοντας έναντι αυτού «ΕΔΛ».

(γ) «Εξάρτηση»: Αρχικά το ΔΝΤ ήταν «προγραμματισμένο» έτσι ώστε, όταν μία χώρα-μέλος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, να έχει αυτόματα το δικαίωμα να λάβει ΔΝΤ-πιστώσεις. Ουσιαστικά λοιπόν ήταν ένα πραγματικό ταμείο συνοχής, το οποίο εξασφάλιζε πιστώσεις στα κράτη που τις είχαν ανάγκη - χωρίς να απαιτείται η ανάληψη δανείων εκ μέρους τους από τους διεθνείς κερδοσκόπους, με τοκογλυφικά επιτόκια.

Μετά τον πόλεμο της Κορέας όμως, η μεγάλη αύξηση των ενεργειακών τιμών δημιούργησε κρίσεις στα ισοζύγια πληρωμών πολλών χωρών. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο «εισήχθη» η «εξάρτηση» - δηλαδή, τα κράτη δεν είχαν πλέον το δικαίωμα να ζητήσουν ΔΝΤ-πιστώσεις, εάν δεν τις συνέδεαν με την ανάληψη συγκεκριμένων δεσμεύσεων, όπως για παράδειγμα τότε την «απελευθέρωση» των συναλλαγματικών ελέγχων και την εξουδετέρωση των εμπορικών περιορισμών.

Επίσης έπαψαν να χορηγούνται «εφ άπαξ» πιστώσεις (αρχικά με το ΔΝΤ-δάνειο στη Χιλή το 1956 και στην Ταϊτή το 1958), με την έννοια ότι η συνολική χρηματοδότηση παρεχόταν «με δόσεις» - οι οποίες εξαρτιόταν πλέον τόσο από τη λήψη των μέτρων, όσο και από τα αποτελέσματα τους στην οικονομία της εκάστοτε χώρας.

Η «εξάρτηση» ήταν μία πρωτοβουλία των Η.Π.Α., η οποία στην αρχή δεν έγινε αποδεκτή από άλλα κράτη-μέλη, τα οποία είχαν την άποψη ότι οι ΔΝΤ-πιστώσεις ήταν δικαίωμα των μελών, σύμφωνα με την ιδρυτική συμφωνία του ΔΝΤ (Articles of Agreement). Εν τούτοις, ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) έθετε πάντοτε «βέτο», όταν οι αιτήσεις των κρατών-μελών για πίστωση δεν «συνέπλεαν» με την ιδέα της «εξάρτησης». Το γεγονός αυτό οδήγησε τα μέλη του ΔΝΤ να απευθύνονται κατ’ αρχήν στις Η.Π.Α. και όχι στο ΔΝΤ, όταν ήθελαν να ζητήσουν πιστώσεις. Έτσι, η αρχή της «εξάρτησης» ίσχυσε πρακτικά, παρά τις αντιρρήσεις πολλών κρατών-μελών του ΔΝΤ.

(δ) Πιστωτές: Μέχρι το 1977, πιστωτές του ΔΝΤ ήταν τόσο οι αναπτυσσόμενες χώρες, όσο και οι βιομηχανικές – για παράδειγμα, η Μ. Βρετανία ήταν ανέκαθεν ένας από τους μεγαλύτερους. Έως τότε η «εξάρτηση» δεν χρησιμοποιούταν, όσον αφορά τη Μ. Βρετανία, η οποία ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΔΝΤ. Το γεγονός όμως αυτό άλλαξε μετά την πολλαπλή υποτίμηση της Στερλίνας, όπου για πρώτη φορά το ΔΝΤ συνέδεσε την παροχή δανείου (stand-by-credit που ζητήθηκε από τη Μ. Βρετανία το 1977), με την ανάληψη σημαντικών δεσμεύσεων εκ μέρους της - όπως για παράδειγμα τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών και την κατάργηση των ελέγχων στις εισαγωγές.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το ΔΝΤ θεωρήθηκε σαν η τελευταία λύση για την αναζήτηση πιστώσεων, επειδή σήμαινε αυτόματα την ανάμιξη μίας χώρας (κυρίως των Η.Π.Α.) στα εσωτερικά ζητήματα κάποια άλλης (απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας). Έκτοτε έπαψαν να αιτούνται τη βοήθεια του οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες δεν ήθελαν προφανώς την ανάμιξη των Η.Π.Α. στα εσωτερικά τους θέματα.

Ουσιαστικά λοιπόν, το ΔΝΤ μετατράπηκε σε ένα «μηχανισμό ελέγχου», στην υπηρεσία των ανεπτυγμένων χωρών – του «πρώτου κόσμου», εις βάρος του «τρίτου». Σύμφωνα δε με το μεγαλύτερο επικριτή του ΔΝΤ, τον κ. J. Stiglitz, ο οργανισμός αυτός είναι ο κατ’ εξοχήν μηχανισμός επιβολής της «Αμερικανικής συναίνεσης», των δέκα εντολών δηλαδή που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου - προφανώς όργανο επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

(ε) Απόψεις και παραδείγματα: Ουσιαστικά θεωρείται πως το ΔΝΤ, όταν αποφασίζει να «βοηθήσει» κάποια χώρα που «αιτείται» τη συνδρομή του, έχει σαν κύριο στόχο την εξασφάλιση των πιστωτών της – ιδιαίτερα των τραπεζών και δη των αμερικανικών. Πρόκειται λοιπόν για ένα «σύνδικο πτώχευσης», ο οποίος δεν ασχολείται καθόλου με την δημιουργία προϋποθέσεων παραγωγής πλούτου, στη χώρα που αναμιγνύεται (άρθρο μας: ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ: Οι κίνδυνοι της βιαστικής υιοθέτησης ενός λανθασμένου «αναδιανεμητικού» τρόπου κοινωνικής οργάνωσης, σε περίοδο ύφεσης L, σε μη ανταγωνιστικές, σε υπερχρεωμένες, σε «διαρθρωτικά» βαριά ασθενείς και σε μη εκπαιδευμένες «κεφαλαιοκρατικά» Οικονομίες 15/11/2009 ). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την «ποιότητα» των μέτρων που προτείνει, πόσο μάλλον από το ότι δεν «υπεισέρχεται» καν στη διαδικασία να προσαρμόσει τα μέτρα στις ιδιαιτερότητες της εκάστοτε χώρας - ακολουθώντας σταθερά την ίδια πολιτική για όλες ανεξαιρέτως.

Η πλέον αντιπροσωπευτική καταστροφή που προκάλεσαν οι συνεργάτες του ΔΝΤ σε μία χώρα είναι αυτή της Αργεντινής, στην οποία επέβαλλαν μία οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα συμφέροντα των ξένων τραπεζών (των αμερικανικών εν προκειμένω). Το ΔΝΤ εξανάγκασε την κυβέρνηση της χώρας να μειώσει μαζικά τις δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία και στην κοινωνική περίθαλψη (συντάξεις κλπ), να απελευθερώσει τις εισαγωγές, να ιδιωτικοποιήσει όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, να μειώσει κάθε είδους παροχές και τόσα πολλά άλλα, που είναι αμφίβολο εάν ποτέ μπορέσει η Αργεντινή να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα (άρθρο μας: Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ: Ιστορικά στοιχεία, παραλληλισμοί, οι αιτίες της κρίσης, η μεγάλη ύφεση, η υπερχρέωση, η στάση πληρωμών, τα καταναγκαστικά μέτρα της κυβέρνησης και τα αποτελέσματα τους 3/1/2010 ).

Όπως συζητείται ευρύτερα, κάθε φορά που ένας υπουργός κάποιας χώρας πηγαίνει στην Ουάσινγκτον, για να ζητήσει «γονυπετής» την καθυστέρηση της πληρωμής κάποιας δόσης δανείου, οι «γύπες» του ΔΝΤ αποσπούν ακόμη ένα κομμάτι από τις σάρκες της χώρας του – κάποια βιομηχανία δηλαδή από τον ιδιωτικό ή από το δημόσιο τομέα της. Η μέθοδος είναι πάντοτε η ίδια: Το ΔΝΤ απαιτεί (και επιβάλλει) την πώληση μίας εταιρείας ενός κερδοφόρου τομέα της χώρας, σε μία πολυεθνική επιχείρηση (κατά προτίμηση αμερικανική) - αφήνοντας τελικά στο κράτος όλες τις ζημιογόνες, γεγονός που φυσικά το οδηγεί στην υποδούλωση και εξαθλίωση των Πολιτών του.

Ένα δεύτερο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη ασιατική κρίση, όπου μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες έμειναν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι - από τη Νότια Κορέα μέχρι την Ινδονησία. Το ΔΝΤ, όταν ζητήθηκε η βοήθεια του για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση (η οποία διογκώθηκε μετά την γνωστή ανάμιξη των διεθνών κερδοσκόπων, όπως του G.Soros), επέβαλλε σε όλες τις χώρες αυστηρή δημοσιονομική/συναλλαγματική «πειθαρχία», δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών και περιορισμό των επιχειρηματικών πιστώσεων.

Φυσικά ή ύφεση ήταν «εκρηκτική», η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, τα φάρμακα στα νοσοκομεία εξέλειψαν εντελώς, χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στο δρόμο, ενώ η πείνα και ο υποσιτισμός κατέστρεψαν εντελώς μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Ένας ολόκληρος τομέας της μεσαίας εισοδηματικής τάξης, η οποία είχε αναπτυχθεί κατά τη δεκαετία του 1980, σχεδόν εξαφανίσθηκε. Ως συνήθως, οι τάξεις που υπέφεραν περισσότερο ήταν οι χαμηλότερες εισοδηματικές, οι οποίες στην κυριολεξία έμειναν χωρίς καμία κρατική μέριμνα – πάντοτε με εντολές του ΔΝΤ.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Όπως έχει γίνει μάλλον κατανοητό από το προηγούμενο κείμενο μας, το ΔΝΤ είναι ουσιαστικά ένας «σύνδικος πτώχευσης», ο οποίος αναλαμβάνει αφενός μεν την «ομαλή» (οργανωμένη, μεθοδική) χρεοκοπία της χώρας που καταλήγει στα δίχτυα του, αφετέρου δε την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, προς τους διεθνείς πιστωτές της. Έτσι, η «τεχνητή» μείωση των χρεών της είναι στην πραγματικότητα «ουτοπική», αφού οι οφειλές επιστρέφονται «ποικιλοτρόπως»,

(α) μέσω των αυξημένων τόκων για τα εναπομένοντα χρέη (για παράδειγμα, ορίζεται να πληρώσει η χώρα το 60% των χρεών της, αποσβένοντας το υπόλοιπο 40% - αλλά με επιτόκια που τελικά, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που αναλαμβάνει, υπερβαίνουν κατά πολύ το 40% που δήθεν της χαρίσθηκε).

(β) δια της μεθόδου της «λεηλασίας» του παραγωγικού πλούτου της (πώληση των κερδοφόρων επιχειρήσεων, σε εξευτελιστικές τιμές κλπ), καθώς επίσης

(γ) με την επιβολή υψηλών φόρων, οι οποίοι στη συνέχεια κατευθύνονται «όπου δει» - αφού οι διαχειριστές των ταμείων της πληττόμενης χώρας δεν είναι πλέον οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της.

Στα πλαίσια αυτά και με αφορμή τη χώρα μας, η οποία κινδυνεύει λόγω έλλειψης ρευστότητας και όχι λόγω απουσίας «εμπράγματων εγγυήσεων», κυρίως επειδή η ΕΚΤ επιμένει στην καταστροφική πολιτική της (άρθρο μας: Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ: Η «εγκληματική εμμονή» της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας στη διατήρηση της υψηλής τιμής του Ευρώ, απέναντι στα υπόλοιπα «ανταγωνιστικά» νομίσματα του πλανήτη, είναι πολύ πιθανόν να σημάνει την αρχή του τέλους της Ενωμένης Ευρώπης 19/12/2009), ενώ η «πρωσική» Γερμανία λειτούργησε αποσταθεροποιητικά για όλο το χώρο της Ευρωζώνης (άρθρο μας: ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ: Η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος της Ελλάδας, ενώ θα είναι η κύρια υπεύθυνη στην περίπτωση που τυχόν καταρρεύσει, κάτω από την πίεση της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα 16/1/2010), έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (ΕΝΤ).

Ειδικότερα, επειδή οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωζώνης δεν επιθυμούν την ανάμιξη των Η.Π.Α., μέσω του ΔΝΤ, στα εσωτερικά της ΕΕ., θεωρούν ότι θα πρέπει να εξευρεθεί ένας τρόπος ο οποίος, αφενός μεν να εξασφαλίζει τους πιστωτές όποιας ευρωπαϊκής χώρας κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, αφετέρου δεν να μην απαιτεί απαραίτητα την ανάμιξη της Κομισιόν στα εσωτερικά της.

Στα πλαίσια αυτά, η Ευρωζώνη «συζητάει» την ίδρυση ενός «Ευρωπαϊκού ΝΤ», το οποίο να εξασφαλίζει τη ρευστότητα σε χώρες-μέλη που (ατυχώς) την έχουν ανάγκη, κάτω από συγκεκριμένες όμως προϋποθέσεις – όχι απαραίτητα τις ίδιες που απαιτεί το ΔΝΤ. Ο πίνακας που ακολουθεί, αναφέρεται στο δανεισμό που απαιτείται το 2010, μέσω της έκδοσης-πώλησης ομολόγων του δημοσίου, από διάφορες χώρες της ΕΕ:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Απαιτούμενος δανεισμός 2010 - Ελλείμματα 2010 (υπόθεση)

Χώρες
Έλλειμμα
Δανεισμός
Πρώτο πεντάμηνο

ΙΤΑΛΙΑ*
5,30
250 δις €
70,0 δις €
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
5,50
222 δις €
./.
ΓΑΛΛΙΑ
8,50
198 δις €
./.
ΙΣΠΑΝΙΑ*
10,10
117 δις €
32,5 δις €
ΕΛΛΑΔΑ*
12,20
53 δις €
20,5 δις €
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ*
8,00
./.
12,8 δις €
ΙΡΛΑΝΔΙΑ*
14,70
./.
7,2 δις €
Πηγή: Spiegel
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Συνολικά και οι πέντε χώρες χρειάζονται 404,6 δις € εντός του 2010

Μία λύση που φαίνεται να συμβαδίζει κατ’ αρχήν με τις απαιτήσεις της Ευρωζώνης, θεωρείται αυτή που ακολούθησε το ΔΝΤ, κατά την κρίση του Μεξικού (1994/95) – μία χώρας «υποτελούς» βασικά των Η.Π.Α. Το ΔΝΤ τότε, από κοινού με τη Διεθνή Τράπεζα και τις Η.Π.Α., προσέφερε βραχυπρόθεσμες πιστώσεις στο Μεξικό, ύψους 50 δις $. Έναντι αυτών οι Η.Π.Α. απαίτησαν την παροχή εγγυήσεων, σύμφωνα με τις οποίες το Μεξικό δεσμεύθηκε, για την περίπτωση που δεν θα μπορούσε να επιστρέψει το δάνειο, να «απέχει» από τα έσοδα των πετρελαϊκών εξαγωγών του προς τις Η.Π.Α.

Με αυτόν τον τρόπο, η τότε κυβέρνηση του B.Clinton απέφυγε την ανάμιξη της στα εσωτερικά της γειτονικής χώρας, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα «αλληλεγγύη» μέσα στις συνθήκες πανικού που είχαν επικρατήσει στο Μεξικό - χωρίς όμως να διακινδυνεύει η ίδια τα χρήματα της.

Στην περίπτωση τώρα της Ελλάδας, αναζητείται «πειραματικά» μία παρόμοια λύση. Πόσο μάλλον, αφού η ενδεχόμενη βοήθεια από το ΔΝΤ δεν μπορεί να υπερβεί τα 10 δις € για το 2010 (πηγή: Zeit) – ποσόν που είναι αρκετά χαμηλό, για την περίπτωση που η κατάσταση της χώρας επιδεινωθεί (μέχρι το Μάιο φαίνεται να απαιτούνται περί τα 20,50 δις €). Η επόμενη βέβαια ερώτηση αφορά το είδος των εγγυήσεων, τις οποίες οφείλει να παρέχει η Ελλάδα, έτσι ώστε να «βοηθηθεί» από κάποιες χώρες της Ευρωζώνης που διαθέτουν την απαιτουμένη ρευστότητα.

Μετά λοιπόν από κάποιες έρευνες της Κομισιόν (πιθανότατα από τους ελεγκτές που επισκέφθηκαν πρόσφατα τη χώρα μας - άρθρο μας: ΕΥΡΩΣΔΟΕ: Η Κομισιόν ελέγχει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης - το κλιμάκιο της Ε.Ε. και της ΕΚΤ που βρίσκεται στη χώρα μας, θα «επισκεφθεί» σήμερα αρκετά υπουργεία, προκειμένου να διασταυρώσει τα μεγέθη του προϋπολογισμού 8/1/2010), φαίνεται ότι διαπιστώθηκε η ύπαρξη «εμπράγματων» εγγυήσεων εκ μέρους μας - υπό τη μορφή ξενοδοχείων, λιμανιών, αεροδρομίων, τραπεζών, ασφαλειών, κοινωφελών επιχειρήσεων κλπ. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι, το ελληνικό δημόσιο κατέχει μεγάλη ακίνητη περιουσία η οποία, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», είναι του ύψους των 300 δις € (το ΔΝΤ αξιολόγησε το 2007 το ύψος του μετοχικού χαρτοφυλακίου του ελληνικού δημοσίου στα 42 δις €).

Ο «σχεδιασμός» όμως αυτός της Κομισιόν έχει ορισμένες δυσκολίες – ειδικότερα τον τρόπο που θα πουλιόντουσαν οι κατασχεθείσες εγγυήσεις, στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει το δάνειο που θα λάβαινε. Έτσι φαίνεται να επιλέχθηκε η λύση της σύστασης ενός «Ιδρύματος» (Holding), το οποίο θα συμπεριελάμβανε όλες τις «εγγυήσεις» του δημοσίου (ακίνητη περιουσία 300 δις €, μετοχές 42 δις € κλπ), έτσι ώστε να απευθύνονταν σε αυτό οι ευρωπαίοι πιστωτές, στην περίπτωση που θα έπρεπε να εξασκήσουν τα δικαιώματα τους: να κατασχέσουν δηλαδή και να πουλήσουν τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου.

Η Ελλάδα βέβαια τότε, θα μετατρεπόταν επίσημα σε ένα προτεκτοράτο της Ευρωζώνης, με τους Πολίτες της να έχουν απολέσει ουσιαστικά όλα τους τα δικαιώματα – γεγονός που θα καθιστούσε τους υπεύθυνους, τους «εν ενεργεία» δηλαδή πολιτικούς της, στην κυριολεξία εγκληματίες και υπόλογους των Ελλήνων Ελευθέρων Πολιτών της.

Βέβαια, η εναλλακτική λύση υπάρχει και είναι μάλλον αυτονόητη: Τέλος στο δημόσιο δανεισμό και στη συνεχή χρέωση του κράτους – τέλος στα πολιτικά λάθη, τέλος στις δικαιολογίες και στις «παραλείψεις». Η Ελλάδα μπορεί να πάρει μόνη της τα «μέτρα εξυγίανσης» που θα της επέβαλλε είτε το ΔΝΤ, είτε το ΕΝΤ, χωρίς να καταφύγει σε νέο δανεισμό. Κατά την άποψη μας, δεν πρέπει να αναλάβει καμία καινούργια υποχρέωση, όσο και αν της κοστίσει κάτι τέτοιο. Αν μη τι άλλο, οφείλουν όλοι οι Έλληνες να «πολεμήσουν» μαζί, με στόχο να παραμείνουν ελεύθεροι Πολίτες - κυρίαρχοι του κράτους τους, μη υποτελείς σε κανέναν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η χώρα μας ευρίσκεται «πολλαπλά» στο επίκεντρο των εξελίξεων (άρθρο μας: ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία 23/1/2010), λειτουργώντας επί πλέον σαν «πειραματόζωο» της Ευρωζώνης, ενώ απειλείται τα μέγιστα η εθνική της κυριαρχία - παρά τα όσα «καθησυχαστικά» μας «μεταφέρονται» καθημερινά. Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει ένα πείραμα χρεοκοπίας «εντός των συνόρων της» - αλλά ούτε να επιτρέψει την ανάμιξη του ΔΝΤ στα εσωτερικά της.

Οφείλουν λοιπόν να ευρεθούν άμεσα, με ελληνική πρωτοβουλία, βιώσιμες λύσεις (όπως ο εσωτερικός δανεισμός, η πώληση δημοσίων ομολόγων σε άλλες χώρες, οι νέες συμμαχίες, η παράταση πληρωμής χρεών που δεν μπορούν να εξοφληθούν εμπρόθεσμα – το Dubai χρησιμοποίησε πρόσφατα αυτήν την πρακτική), ενώ όλοι οι Έλληνες πρέπει πια να «αγρυπνούν» καθημερινά, έτσι ώστε να εμποδίσουν την εφαρμογή καταστροφικών «λύσεων» («τύπου» ΔΝΤ, ΕΝΤ κλπ).

Επίσης, θα πρέπει να ενημερώνονται πλέον σωστά και ολοκληρωμένα, έτσι ώστε να συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα των εκάστοτε καταστάσεων, σταματώντας να αντιδρούν «παραδοσιακά» με απεργίες (για παράδειγμα, η συλλογή υπογραφών για δημοψηφίσματα θα ήταν μία νέα μέθοδος) και δημιουργώντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα εξυγιάνουν επιτέλους την Ελληνική Οικονομία (άρθρο μας: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ 30/1/2010).

Ασφαλώς, πριν από όλα είναι απαραίτητη η παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτήν την κατάσταση επειδή, εάν δεν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη στην κοινωνική ζωή, είναι αδύνατον να εξασφαλισθεί η συμμετοχή όλων των Πολιτών στις μεγάλες προσπάθειες και θυσίες που απαιτούνται, για να ξεφύγει η χώρα «άπαξ και δια παντός» από το τέλμα, μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία (άρθρο μας: ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Οι καινούργιοι εχθροί των κρατών, οι αντιδραστικές κοινωνίες που αναπτύσσονται ραγδαία, καθώς επίσης οι πολιτικές ηγεσίες, πιθανόν «παραγνωρίζουν» τη σημασία των συνεχώς υψηλότερων χρεών, τα οποία απειλούν «ευθέως ανάλογα» την εμπιστοσύνη των πολιτών στις χώρες τους 6/1/2010).

Τελειώνοντας, όπως έχουμε ήδη γράψει, η Δημοκρατία (η οποία απαιτεί συνειδητή και ολοκληρωμένη ενημέρωση), μέσα από την οποία και μόνο μπορεί να αναπτυχθεί η Ελλάδα, είναι αναμφίβολα ένα πάρα πολύ δύσκολο πολιτικό σύστημα - αφού στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση και όχι στον καταναγκασμό. Είναι όμως το μοναδικό πολιτικό σύστημα που προάγει τον άνθρωπο, ενώ έχει την ιδιαιτερότητα, τη μοναδικότητα καλύτερα να απελευθερώνει όλα τα αποθέματα ενέργειας ενός λαού, έχοντας σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας χώρας με πρωτοφανείς δυνατότητες – κάτι που η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα, όσο ίσως ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της.

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/1703.aspx

Αιτία της κρίσης ο υπερκαταναλωτισμός συμφωνά με Jeronimo και Σια!

Ζούμε σαν βασιλιάδες, καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει η τσέπη μας, ενώ διαρκώς απαιτούμε περισσότερα. Αν σε αυτούς τους παράγοντες προσθέσουμε την αναποτελεσματική πολιτική που ασκείται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια στα γενεσιουργά αίτια που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.

Τα παραπάνω υπογραμμίζει μεταξύ άλλων σε εγκύκλιό της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος για την οικονομική κρίση που θα διαβαστεί σε όλες τις εκκλησίες την Κυριακή 21 Μαρτίου και στην οποία τονίζεται ότι "τα πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας, της ευμάρειας, της ευδαιμονίας και η τάση υπερκατανάλωσης αποτελούν τα αίτια της κρίσης. Βεβαίως, είναι σημαντικό να ζει κανείς αξιοπρεπώς από πλευράς υλικών αγαθών, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους".

Η εγκύκλιος ασκεί κριτική στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, υπογραμμίζοντας ότι "η ευθύνη της οικονομικής κρίσης ανήκει σε όσους διαχειρίζονται τα κοινά πράγματα. Δεν δίνουν σωστές κατευθύνσεις στον λαό, δεν διαχειρίζονται καλά τους εισπραττόμενους φόρους - οι οποίοι πρέπει να είναι ανταποδοτικοί - δεν ομιλούν την αλήθεια, δεν σέβονται τους ανθρώπους που τους ψήφισαν και δεν λαμβάνουν μέτρα με υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης".

Στην εγκύκλιο σημειώνεται επίσης, ότι "υπάρχει μεγάλη διάσταση μεταξύ της κατανάλωσης και της παραγωγής. Όταν μια χώρα αυξάνει τον βιοτικό τρόπο ζωής, χωρίς να παράγει, είναι φυσικό να οδεύει σε οικονομική κρίση. Αυτό συμβαίνει και στην οικογενειακή και την προσωπική μας ζωή. Όταν τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα, όταν δαπανούμε χρηματικά ποσά σε ευδαιμονιστικές καταστάσεις και μάλιστα με δανεισμένα χρήματα, τότε δημιουργούνται οικονομικές κρίσεις".

Οι Ιεράρχες της εκκλησίας δηλώνουν αποφασισμένοι ειδικά αυτήν τη δύσκολη περίοδο να ενισχύσουν τις φιλανθρωπικές τους πρωτοβουλίες, για την ανακούφιση δοκιμαζόμενων κοινωνικών ομάδων.

"Είναι αυτονόητο ότι η Εκκλησία θα συνεχίσει να εργάζεται εντατικά για την ανακούφιση του λαού", καταλήγει η εγκύκλιος.

Πηγη:news247.gr

Συνθήκες κοινωνικής έκρηξης

Δύο έρευνες κοινής γνώμης που διεξάγονται αυτές τις μέρες δείχνουν ότι η ένταση στο κοινωνικό πεδίο τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και καταγράφουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης της κοινωνίας στους θεσμούς εκπροσώπησης, μη εξαιρουμένων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, σύμφωνα με την «Ελευθεροτυπία». Η μία έρευνα είναι για τη ΓΣΕΕ, με συνεντεύξεις σε ομάδες εργαζομένων ανά κλάδο και η άλλη για την ΑΔΕΔΥ.

Όπως δείχνουν τα πρώτα ευρήματα των ερευνών, στον ιδιωτικό τομέα καταγράφεται κατακόρυφη αύξηση των πιέσεων από τους εργαζόμενους προς τη ΓΣΕΕ για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Ακόμα, για πρώτη φορά, φαίνεται πως επιδοκιμάζονται ανοιχτά ορισμένες μορφές αντίδρασης που μέχρι προ τινος συναντούσαν τη γενική κατακραυγή, όπως οι καταλήψεις εργασιακών χώρων και κρατικών κτιρίων ενώ εμφανής είναι η απροθυμία για απεργίες διαρκείας που έχουν άμεσες επιπτώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος αναφέρει στην εφημερίδα: «Ο κόσμος βρίσκεται σε οριακή κατάσταση και αυτό φαίνεται καθημερινά με οργισμένες διαμαρτυρίες για τα αίτια της κρίσης αλλά και για τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα. Η κρίση εμπιστοσύνης που εκδηλώνεται για το πολιτικό σύστημα έχει αντανάκλαση και στα συνδικάτα. Οι απόψεις των εργαζομένων είναι αντικρουόμενες και το πιο ανησυχητικό είναι ότι η μεγάλη ανασφάλεια έχει θέσει σε κίνηση τους μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού και δημιουργείται εικόνα αντίθεσης μεταξύ των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και των υπαλλήλων του Δημοσίου».

Από τις μετρήσεις της ΑΔΕΔΥ προκύπτει ανάλογη εικόνα, αλλά με το είδωλο αντεστραμμένο. Μόλις το 38,8% των πολιτών κρίνει θετικά τη συνδικαλιστική ηγεσία των δημόσιων υπαλλήλων για τη στάση της στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Στο αρνητικό ισοζύγιο βαραίνουν καθοριστικά οι απόψεις των πολιτών που κινούνται εκτός Δημοσίου, μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και αυτοαπασχολούμενων. Επίσης, το 40,4% πιστεύει ότι βρισκόμαστε στην αρχή της οικονομικής κρίσης, το 37,7% στο μέσο της και μόνο το 19,8% στο τέλος της.

Ωστόσο, το 62% δηλώνει ισχυρή διάθεση συμμετοχής σε κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και για τη διασφάλιση των συντάξεων. «Είχαμε προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι οι περικοπές αυτές θα αποτελέσουν αιτία πολέμου με την κοινωνία και η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και δημοσκοπικά», επισημαίνει ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σ. Παπασπύρος.

Καταλήψεις και κινητοποιήσεις

Σύμφωνα με την «Ελευθεροτυπία», και στις δύο κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις η άποψη που διαμορφώνεται είναι ότι αν δεν υπάρξουν σύντομα διορθωτικές κινήσεις από την κυβέρνηση οι κοινωνικές αντιδράσεις θα γίνουν ανεξέλεγκτες. Τα πρώτα μηνύματα δόθηκαν με τις καταλήψεις του Γενικού Λογιστηρίου και του Εθνικού Τυπογραφείου στην Αθήνα, και στην Κομοτηνή με την κατάληψη δύο τραπεζών από τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων Λαναρά.

Ακόμα παραμένει το ερώτημα αν θα υπάρξουν κινητοποιήσεις αλληλεγγύης από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα. Στη γραμματεία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας διατυπώθηκαν αρχικά αντιρρήσεις από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των σκανδιναβικών χωρών, οι οποίες πάντως κάμφθηκαν από τη ΓΣΕΕ. Ανάλογη πρωτοβουλία αναμένεται να πάρει σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ΑΔΕΔΥ.

Επίσης, η ΠΑΣΚΕ δέχεται πίεση από αριστερά, με την υποστήριξη των πρωτοβουλιών νέων πρωτοβάθμιων σωματείων από την Αριστερή Παρέμβαση που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ αφενός και από την αύξηση των αυτόνομων κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ που πρόσκειται στο ΚΚΕ αφετέρου, τα οποία οδηγούν σε πιο επιθετικές θέσεις τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Πρώτη φορά συζητούνται σοβαρά στις κορυφαίες οργανώσεις προτάσεις για ακτιβιστικές ενέργειες, με ευθύνη των κλαδικών ομοσπονδιών, των εργατικών κέντρων και των εργαζόμενων στις ΔΕΚΟ.

Για τις επόμενες ημέρες, οι πρωτοβάθμιες οργανώσεις προγραμματίζουν απογευματινά και βραδινά συλλαλητήρια στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν την υποστήριξη των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Γαβρίλη, Αλ. Καλύβη και Η. Βρεττάκου).

Από την πλευρά του το ΠΑΜΕ προσπαθεί να διευρύνει το μέτωπο, με τη συμμετοχή και των αγροτών ενώ ο συντονιστή της γραμματείας προβλέπει ότι οι επιπτώσεις των κυβερνητικών μέτρων θα φανούν πλήρως τον Απρίλιο, με την αναδρομική παρακράτηση των επιδομάτων και την περιστολή του δώρου του Πάσχα.

Marc: Τα συνδικάτα θα πρέπει να επιδιώξουν κοινωνική ειρήνη

Δημοσκόπηση της εταιρείας «Marc» για το «Εθνος της Κυριακής» δείχνει ότι το 40,2% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι τα συνδικάτα και οι επαγγελματικές ενώσεις θα πρέπει να επιδιώξουν κοινωνική ειρήνη -ποσοστό αρκετά μικρότερο από την προηγούμενη έρευνα. Ακόμα, το 35,2% πιστεύει ότι πρέπει να εκφράσουν την αντίθεσή τους χωρίς όμως να επιδιώξου έντονες κοινωνικές αντιδράσεις και το 21,6% απαντά ότι πρέπει να επιδιώξουν γενικό ξεσηκωμό με συλλαλητήρια και απεργίες για να καταργηθούν τα μέτρα.

Επίσης, το 70% κατονομάζει ως υπεύθυνους της δημοσιονομικής εκτροπής τις κυβερνήσεις Καραμανλή, ενώ το 52,5% τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα μεταξύ των ψηφοφόρων της ΝΔ του 2009 το 56,9% εμφανίζεται θυμωμένο με τον πρώην πρωθυπουργό και τους υπουργούς του.

Την άποψη ότι τα οικονομικά μέτρα είναι στη σωστή κατεύθυνση ασπάζεται εκτός από το 68,5% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και το 35,3% των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και το 36,3% των ψηφοφόρων άλλων κομμάτων. Ωστόσο το 52,6% των ερωτηθέντων απαντούν ότι οι θυσίες τους δεν θα πιάσουν τόπο.

Μεγάλη είναι η απογοήτευση των πολιτών από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, καθώς για πρώτη φορά στο ερώτημα πρόθεσης ψήφου το άκυρο και το λευκό εκτινάσσεται σε διψήφιο ποσοστό. Συγκεκριμένα το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 34,5%, η Ν. Δ 23,2%, το ΚΚΕ 8,5%, ο ΛΑΟΣ 6,8%, ο ΣΥΡΙΖΑ 4,1%, οι "Οικολόγοι Πράσινοι" 1,8% και το λευκό - άκυρο 11,7%.

Σημαντική μείωση της δημοτικότητας σημειώνει εκτός από τον Γ. Παπανδρέου (-9,7%) ο Αλέξης Τσίπρας που χάνει δύο ποσοστιαίες μονάδες, ο Γ. Καρατζαφέρης - 1,5% αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς με απώλεια 14,3%. Η πλειοψηφία πάντως τρων ερωτηθέντων (72,7%) εκτιμά ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ θα πρέπει να στηρίξει τις προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Πηγή:TVXS

Πενήντα χρόνια χημεία και τέρατα

«Εξετάζουμε -και μάλιστα ήδη υπάρχει μια επιτροπή- την κατάργηση της ρίψης δακρυγόνων και χημικών, είναι μια υπόθεση η οποία πρέπει να τελειώνει, η οποία βλάπτει τη δημόσια υγεία, καταστρέφει το περιβάλλον των πόλεων και σε μια πόλη όπως η Αθήνα κυρίως που στερείται πια δισεκατομμύρια κυβικών οξυγόνων λόγω της καταστροφής των δασών, αντιλαμβάνεστε, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Θα καταργήσουμε λοιπόν τα δακρυγόνα».

Άρθρο των Κάτια Αντωνιάδη και Λιάνα Σπυροπούλου για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

Αυτά μας έταζε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μόλις δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του -επηρεασμένος, ίσως, και από την εικόνα που παρουσίαζε πέρυσι ο προϊστάμενός του, Γιώργος Παπανδρέου, έπειτα από «ψεκασμό» δακρυγόνων στο λιμάνι του Πειραιά. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός έκλαιγε απ' τα χημικά όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ τον... καλωσόρισαν στο σημείο όπου πήγε για να συναντηθεί με τους Κρήτες αγρότες. Τότε έσπευσε και ο ίδιος να καταδικάσει το γεγονός, σήμερα ωστόσο ξεχνάει -καταπώς φαίνεται- αυτά τα δάκρυα, ανεχόμενος να ψεκάζονται ιστορικά στελέχη της Αριστεράς σαν να είναι κουνούπια.

Πάντως, η εικόνα του αστυνομικού που στρέφεται με τα χημικά κατά του ενοχλητικού κολεόπτερου-διαδηλωτή σε κάθε είδους διαδήλωση είναι σχεδόν καθημερινή. Κάθε που ξεμυτίζει η κεφαλή κάποιας πορείας, τα ΜΑΤ κάνουν γκράντε εμφάνιση παρέα με τις φυσούνες και τους ψεκαστήρες τους. Και κανείς δεν μένει παραπονεμένος, όλοι παίρνουν το μερίδιό τους στην καταστολή: ξύλο οι συνταξιούχοι, χημικά οι αγρότες, δακρυγόνα οι φοιτητές, κλοτσιές οι μετανάστες και «φλιταρίσματα» οι εκπαιδευτικοί.

Τι είναι, όμως, αυτά τα «μέσα»; Στις διεθνείς συμβάσεις υπάρχουν ρητές διατάξεις (Πρωτόκολλο της Γενεύης 1925, Απόφαση του ΟΗΕ 2603/16-12-1969, Σύμβαση του Παρισιού 1993) που απαγορεύουν τη χρήση τους εν καιρώ πολέμου. Το ερώτημα είναι σε ποια νομική ή λογική βάση το χημικό όπλο που απαγορεύεται μεταξύ εμπόλεμων κρατών, όπου ο κίνδυνος είναι εντονότερος για την κρατική υπόσταση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται για την αντιμετώπιση «κινδύνων» στο εσωτερικό ενός κράτους, όπως οι ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, συνταξιούχων, μαθητών.

Αυτό που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα όργανα της τάξης παγκοσμίως είναι το CS. Μια ουσία που, σύμφωνα με διεθνούς κύρους πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, μπορεί να προκαλέσει από φλεγμονή μέχρι βλάβες στα νεφρά και καρκινογενέσεις. Έχει κριθεί κατ' επανάληψη επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία από τους επιστήμονες, αλλά δεν έχει διαβαθμιστεί ως τέτοια ούτε από την Κομισιόν ούτε από το Γενικό Χημείο του Κράτους. Ίσως γι' αυτό να χρησιμοποιείται τόσο πολύ από την Ελληνική Αστυνομία...

Από Βρετανούς

Το CS (Orthochlorobenzalmalononitrile) δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς Κόρσον και Στόκτον τον Μάιο του 1928. Η παραγωγή του ως χημικού όπλου ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 στην εταιρεία Chemical Defence Experimental Establishment στο Πόρτον της Αγγλίας. Η πρώτη εφαρμογή έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα στην Κύπρο το 1961.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο χημείας του γερμανικού στρατού, οι άμεσες συνέπειες της χρήσης του έχουν ως εξής: «Προκαλεί έντονο ερεθισμό στα μάτια και τα ανώτερα αναπνευστικά όργανα. Μέσα σε δευτερόλεπτα δημιουργείται έντονο κάψιμο, πόνος και φλεγμονή. Συνήθως η επίδραση στις αναπνευστικές οδούς οδηγεί σε ανικανότητα αντίδρασης. Όταν η δηλητηρίαση είναι πιο έντονη, τότε προκαλείται πανικός, ο οποίος επιτείνει τα συμπτώματα και το άτομο δεν είναι ικανό ούτε να εισπνεύσει ούτε να εκπνεύσει. Η έκθεση του ατόμου σε υψηλές συγκεντρώσεις CS προκαλεί ερύθημα και φουσκάλες».

Σε ζώα

Χρησιμοποιήθηκε αρχικά μυστικά σε ζώα και μετά βγήκε στην «παραγωγή» στη δεκαετία του '50, ενώ από τη δεκαετία του '60 με αρχή τον πόλεμο του Βιετνάμ χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη κατά του «εσωτερικού εχθρού».

Στο Βιετνάμ ρίχτηκαν τόνοι αυτού του χημικού για να αναγκάσουν τους Βιετκόνγκ να βγουν από τα λαγούμια, όπου λόγω αυτού πέθαναν πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και Αμερικανοί. Οσον αφορά τη «φυσούνα», ο πρώτος θάνατος που προκάλεσε ήταν αυτός του 29χρονου Ιμπραΐμ Σέι στη Βρετανία τον Μάρτιο του 1996.

Πιο αναλυτική για τις μακροχρόνιες συνέπειες του CS είναι η περιγραφή του Εθνικού Ινστιτούτου Ερευνας και Ασφάλειας της Γαλλίας: «Ερεθισμός του δέρματος, των οφθαλμών και της αναπνευστικής οδού, πεπτικές διαταραχές, πονοκέφαλος, πιθανή αλλεργική αντίδραση, δερματικά εγκαύματα. Σε περίπτωση χρόνιας τοξικότητας αναφέρονται: καρκινογόνο, έλκη στο δέρμα και στο ρινικό διάφραγμα, νεφρικές βλάβες (κατόπιν κατάποσης)».

http://tvxs.gr

Πανό διαμαρτυρίας - Φωτογραφίες

http://athens.indymedia.org/

Συνεχίζεται η διαμάχη για τα Master στα Πολυτεχνεία

Αιτία πολέμου θεωρεί η πολυτεχνική κοινότητα την απόρριψη από το υπουργείο Παιδείας του αιτήματός της τα πτυχία πενταετών σπουδών που χορηγούν τα πολυτεχνεία να αναγνωρισθούν ισότιμα με master. Χθες, έφθασε στο ΕΜΠ η απάντηση του ειδικού γραμματέα ανώτατης εκπαίδευσης κ. Β. Παπάζογλου, ο οποίος δηλώνει ότι «η πολιτική ηγεσία του υπουργείου δεν αντιμετωπίζει προς το παρόν νομοθετική ρύθμιση που να αφορά στο θέμα της ισοτιμίας των διπλωμάτων πενταετούς διάρκειας, που χορηγούνται από τις πολυτεχνικές σχολές, με μεταπτυχιακά διπλώματα ειδίκευσης». «Το θέμα θα λυθεί από τα δικαστήρια», τόνισε στην «Κ», ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ) κ. Ι. Αλαβάνος. Πολυτεχνεία και ΤΕΕ έχουν πάγιο αίτημα την ισοτιμία των πτυχίων μηχανικών πενταετών σπουδών με master. Η έγγραφη απάντηση του υπ. Παιδείας πάγωσε το ΕΜΠ, που ήταν ο πρώτος αποδέκτης της. «Η πρυτανεία του ΕΜΠ διαμαρτύρεται εντονότατα προς το υπ. Παιδείας για την απαράδεκτη απόρριψη του αιτήματος των πολυτεχνικών σχολών, του ΤΕΕ και όλων των μηχανικών για αναγνώριση από την Πολιτεία του διπλώματός τους ως ισότιμου με το ευρωπαϊκό master. Τις προσεχείς ημέρες θα γίνουν όλες οι επιβεβλημένες ενέργειες για άρση της αδίκου συμπεριφοράς», αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.

Πολυτεχνεία και ΤΕΕ θεωρούν τη στάση του υπουργείου αιτία πολέμου. «Το ΕΜΠ ανέμενε από την ηγεσία του υπουργείου να έτεινε ευήκοον ους στο δίκαιο αίτημά μας», ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης του ΕΜΠ κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης. Από την πλευρά του ο κ. Αλαβάνος τόνισε: «Εχει ήδη δημιουργηθεί μια πραγματικότητα, καθώς τα πολυτεχνεία χορηγούν στους αποφοίτους τους βεβαίωση ότι τα πτυχία τους είναι ισότιμα με master. Και η βεβαίωση αναγνωρίζεται στο εξωτερικό. Το θέμα θα πάει στα δικαστήρια διότι παραβιάζεται η αρχή της ισότητας. Ευρύτερα πάντως, έχουμε δηλώσει ότι η ελληνική οικονομία, για να προχωρήσει μπροστά, πρέπει να αξιοποιήσει το επιστημονικό της προσωπικό. Κάτι που δεν γίνεται με την απόφαση του υπουργείο Παιδείας».

ΠΡΕΖΑ TV
6-3-2010

Ψέκασαν με χημικά τον Μανώλη Γλέζο

http://www.youtube.com/watch?v=06m1vnJq85A&feature=player_embedded

Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» μεταφέρθηκε ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος υπέστη λιποθυμικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της πορείας διαμαρτυρίας για τα νέα μέτρα. Έγινε χρήση χημικών εναντίον του.

Η λιποθυμία οφείλεται στη ρίψη χημικών, γεγονός που επιβεβαίωσε η αστυνομία, προσθέτοντας ότι το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς δεν δέχτηκε χτυπήματα. Βίντεο το οποίο μετέδωσαν τηλεοπτικοί σταθμοί δείχνουν τον Μ. Γλέζο να προσεγγίζει άνδρες των ΜΑΤ, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά τους, να σπρώχνεται και στη συνέχεια να τον ψεκάζει ένας αστυνομικός με χημικά, από κοντινή απόσταση.

Πηγές του υπουργείου Προστασίας του πολίτη χαρακτήρισαν το περιστατικό τραυματισμού του Μ. Γλέζου "ατυχές" και "όχι στοχευμένο". "Ηταν κομμάτι ευρύτερης προσπάθειας της Αστυνομίας τη δεδομένη χρονική στιγμή να περιορίσει τα επεισόδια. Η Αστυνομία κάνει τη δουλειά της με επαγγελματισμό και προσπαθεί με κατανόηση και ψυχραιμία να χειριστεί τις διαδηλώσεις και να απομονώσει τα περιστατικά βίας".

Αναφερόμενος στο περιστατικό, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε λόγο για απρόκλητη και βάρβαρη επίθεση. Υπογράμμισε ότι αποτελεί έλλειψη σεβασμού σε ένα σύμβολο που κράτησε ψηλά το ανάστημα της Ελλάδας. "Δεν είναι δυνατόν για να περάσετε τα άγρια μέτρα, ο Μ. Γλέζος να είναι τώρα στον Ευαγγελισμό", τόνισε.

Ο πρόεδρος της Βουλής, Φιλ. Πετσάλνικος ανακοίνωσε πως ενημερώθηκε από τις αρχές του νοσοκομείου ότι η κατάσταση του Μ. Γλέζου δεν εμπνέει ανησυχία.

Τον Μ. Γλέζο επισκέφτηκε στο νοσοκομείο ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έκανε λόγο για εικόνες ντροπής, που κάνουν τον γύρο όλου του κόσμου. "Το μήνυμα της σημερινής ημέρας είναι ένα πολύ δυσάρεστο μήνυμα. Είναι ένα μήνυμα καταστολής και τρομοκρατίας", δήλωσε.

"Φοβόμαστε ότι οδηγούμαστε σε επικίνδυνους δρόμους, σε δρόμους κοινωνικής όξυνσης και ελπίζουμε η κυβέρνηση να κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και να ακούσει την οργή της ελληνικής κοινωνίας", υπογράμμισε ο πρόεδρος του Συνασπισμού. "Αν η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να επιβάλλει με τη βία την πολιτική της, να ξέρει ότι ο ελληνικός λαός έχει ζήσει σε χειρότερες καταστάσεις, έχει αντισταθεί και έχει επιβιώσει", πρόσθεσε.

Η αστυνομία «έκρυψε» αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας Γρηγορόπουλου

Νέα τροπή πήρε χτες η υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που εκδικάζεται στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αμφισσας, μετά την αποκάλυψη ότι οι αστυνομικοί που συνέταξαν την έκθεση αυτοψίας δεν συμπεριέλαβαν στον κατάλογο των μαρτύρων μυστηριώδη γυναίκα - αυτόπτη μάρτυρα η οποία φέρεται ότι, τους κατηύθυνε στο σημείο που χτυπήθηκε από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα ο 15χρονος μαθητής! Το πρωτοφανές γεγονός αποκαλύφτηκε χθες στο δικαστήριο από τα αναφερόμενα στην έκθεση αυτοψίας (21.12.2008) που είχε συντάξει ο 9ος τακτικός ανακριτής, ο οποίος είχε χειριστεί την υπόθεση της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, για την οποία δικάζονται οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης.

Της Μαίρης Μπεναία, για το Έθνος

Υστερα από πιεστικές ερωτήσεις της προέδρου του δικαστηρίου κ. Αντζ. Παπαβασιλείου, καθώς και του εισαγγελέα Χαρ. Λακαφώση και υπό την... απειλή άρσης του τηλεφωνικού απορρήτου, του κινητού τηλεφώνου του αστυνομικού που φέρεται ότι συνομιλούσε με τη συγκεκριμένη γυναίκα, ο πρώην επικεφαλής του τμήματος εγκλημάτων κατά ζωής, Κώστας Κουζέλης, αναγκάστηκε να αποκαλύψει τα στοιχεία της, προκειμένου να κληθεί και να καταθέσει την ερχόμενη Τετάρτη στο δικαστήριο.

Για την ίδια μέρα έχει κληθεί από το δικαστήριο και ο αστυνομικός Δήμος Μηνούδης, ο οποίος φέρεται ότι γνώριζε τη γυναίκα η οποία είναι κάτοικος Εξαρχείων από εμπλοκή της με τη Δικαιοσύνη, καθώς εκείνη τον κάλεσε στο κινητό του τηλέφωνο τότε.

Η ύπαρξη της μυστηριώδους μάρτυρος αποκαλύφτηκε στο δικαστήριο από όσα ανέφερε ο ανακριτής στην έκθεση αυτοψίας. Συγκεκριμένα, στο δικαστικό έγγραφο αναφερόταν ότι, στη διάρκεια της αυτοψίας που διενεργούσε ο ανακριτής στα Εξάρχεια, στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, μία άγνωστη γυναίκα φέρεται ότι τηλεφώνησε στο κινητό τηλέφωνο και μίλησε με έναν από τους αστυνομικούς (Δ. Μηνούδη) που συμμετείχαν στην ανακριτική έρευνα.

Ερευνες
Ο αστυνομικός, αφού μίλησε μαζί της, στη συνέχεια έδωσε το τηλέφωνο στον τότε επικεφαλής του τμήματος εγκλημάτων κατά ζωής Κώστα Κουζέλη, ενώ -σύμφωνα με όσα αναφέρονταν- η γυναίκα-μυστήριο από κάποιο μπαλκόνι της περιοχής φέρεται ότι έδινε πληροφορίες στους αστυνομικούς την ώρα που διερευνούσαν το σημείο όπου έπεσαν οι σφαίρες.

Τα στοιχεία της γυναίκας δεν δόθηκαν στον ανακριτή από τους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα η μάρτυρας, που φέρεται ως αυτόπτης, να μην έχει καταθέσει στο πλαίσιο της ανάκρισης. Οι πιεστικές ερωτήσεις που δέχτηκε από την πρόεδρο και κυρίως από τον εισαγγελέα της έδρας, κ. Λακαφώση, ο αξιωματικός που προΐστατο τότε στο τμήμα εγκλημάτων κατά ζωής, Κ. Κουζέλης, και κατέθεσε χθες, είχαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της.

Ο εισαγγελέας ζήτησε από τον μάρτυρα Κουζέλη να βρει και να δώσει στο δικαστήριο τα στοιχεία της μάρτυρος, λέγοντάς του χαρακτηριστικά ότι «υπάρχει και η άρση απορρήτου»!...

Ετσι, ύστερα από ολιγόλεπτη διακοπή της διαδικασίας, ο μάρτυρας φέρεται ότι επικοινώνησε με τον τότε υφιστάμενό του αστυνομικό, έμαθε τα στοιχεία της γυναίκας και τα έδωσε στο δικαστήριο, προκειμένου να βρεθεί η μάρτυρας και να προσέλθει την ερχόμενη Τετάρτη.

http://tvxs.gr