Β. Παλαιοκώστας : "Υπάρχει σχέδιο φυσικής μου εξόντωσης από την ΕΛΑΣ"

Απόπειρα εις βάρος του δολοφονίας από την Αστυνομία καταγγέλλει ο Β. Παλαιοκώστας, με επιστολή προς την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, που δημοσιεύτηκε την Κυριακή (31/01). «Υπάρχει σχέδιο φυσικής μου εξόντωσης από την ΕΛΑΣ», υποστηρίζει μεταξύ άλλων, ενώ μέσα από το κείμενό του, ασκεί κριτική στις μεθόδους της Αστυνομίας, τη στάση των δημοσιογράφων, των «συναλλασσόμενων» με την ΕΛΑΣ και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Στο τέλος της επιστολής του, στέλνει ένα γρίφο προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, λέγοντας χαρακτηριστικά «Λίγο λαδάκι παιδιά. Σκουριάζουν», ενώ ένα δαχτυλικό αποτύπωμα, επιβεβαιώνει τη γνησιότητα της επιστολής.

Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει, τον περασμένο Απρίλιο, οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον του αυτοκινήτου του στο Αλεποχώρι, ρίχνοντας τουλάχιστον 150 σφαίρες. Η αστυνομία είχε υποστηρίξει τότε ότι οι άνδρες της πυροβόλησαν προς τα λάστιχα του τζιπ με το οποίο διέφυγε.

Ωστόσο ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το μόνο άθικτο στο τζιπ ήταν τα λάστιχα, λόγος για τον οποίο, η αστυνομία εξαφάνισε «ως δια μαγείας» το τζιπ, το οποίο ο ίδιος εγκατέλειψε 100 μέτρα μακριά από το σημείο της «επίθεσης», γιατί το στενό ήταν αδιέξοδο.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής, όπως δημοσιεύτηκε στην «ΚΕ» (31/01), είναι το ακόλουθο :

«Με αφορμή την επικείμενη δίκη για την απαγωγή του βιομήχανου Γ. Μυλωνά, που ξεκινά την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, θα 'θελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου υπήρξα καταζητούμενος πρώτης γραμμής, κοντά στα 12 χρόνια συνολικά δραπέτης (ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια) και 8 χρόνια έγκλειστος.

Όλα τούτα τα χρόνια που έζησα και ζω κυνηγημένος από την επίσημη πολιτεία δεν βρέθηκε ένας καταδότης να με παραδώσει στα χέρια των διωκτών μου. Παρ' όλο που στην πρώτη απόδρασή μου, τον Αύγουστο του 1991, υπήρξα και επικηρυγμένος από το γενναιόδωρο προς τους καταδότες ελληνικό κράτος. Αντίθετα, συνάντησα ανθρώπους με μπέσα, λεβεντιά και αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που μου άνοιξαν την πόρτα τους, μου παρείχαν κάλυψη και βοήθεια, χωρίς συχνά να λογαριάζουν το ρίσκο που και οι ίδιοι έπαιρναν.

Ανθρώπους που με βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές για μένα (όπως είναι οι αποδράσεις) με κίνδυνο τη ζωή τους, που απέδειξαν ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μονο υποταγμένοι, προσκυνημένοι αλλά και πολλοί (τόσο πολλοί που έχω εκπλαγεί) που σέβονται τις παραδόσεις της τιμής και της αλληλεγγύης για τον κυνηγημένο. Ανθρώπους περήφανους που απεχθάνονται τον καταδοτισμό, τη δουλοπρέπεια και το χωροφύλακα.

Ολους λοιπόν αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους τους ευχαριστώ και δημόσια για την πολύτιμη βοήθειά τους και γιατί μου δώσαν την ευκαιρία να τους γνωρίσω.

Δύο από αυτούς είναι ο Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης και ο Πόλις Γεωργιάδης που ο καθένας μου στάθηκε με το δικό του τρόπο και τη στιγμή που τον χρειάστηκα, δίχως να προσδοκούν προσωπικά οφέλη παρά μόνο ενήργησαν έτσι όπως τους καλούσε η συνείδησή τους.

Δηλώνοντας τη συμπαράστασή μου στα δύο νέα αυτά παιδιά που η πολιτεία στραγγαλίζει καθημερινά γνωρίζοντας πως το μόνο "έγκλημά" τους είναι η αλληλεγγύη προς τον κυνηγημένο, θα ήθελα να δω έστω και για μια φορά το ύψος για το οποίο περηφανεύεται η ελληνική δικαιοσύνη. Γιατί για το βάθος της είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω: Αβυσσος.

Δεν θα πω περισσότερα. Απευθύνομαι μόνο σε όσους θέλουν να κρατήσουν προσχήματα δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Και ο καθένας θα πράξει ό,τι του υπαγορεύει η τιμή και η συνείδησή του.

Στις 14-4-09, απόγευμα γύρω στις 8 η ώρα στην είσοδο και εντός του οικισμού του Αλεποχωρίου, ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητο πάνω στον κεντρικό παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση το κέντρο του χωριού, μου έκλεισαν αιφνιδίως το δρόμο τρία αυτοκίνητα και ταυτόχρονα άλλα δύο κόλλησαν στο πίσω μέρος του δικού μου αυτοκινήτου.

Μεταξύ των πέντε συνολικά αυτοκινήτων υπήρχε ένα μαύρο AUDI Α4, ένα λευκό PEUGEOT RALLY και ένα ταξί του νομού Αττικής μάρκας OPEL.

Στο καθένα από τα αυτοκίνητα επέβαιναν τρία άτομα (σύνολο 15), όλοι με πολιτικά. Αστραπιαία και ταυτόχρονα πετάχτηκαν όλοι οι επιβαίνοντες έξω κρατώντας οι μεν οδηγοί των αυτοκινήτων υποπολυβόλα Η&Κ ΜΡ5 με διπλό γεμιστήρα και οι υπόλοιποι ημιαυτόματα πιστόλια τύπου GLOCK και Η&Κ U.S.Ρ.

Αμέσως αντιλήφθηκα πως έχω να κάνω με ένοπλους μισθοφόρους του ελληνικού κράτους που βγήκαν παγανιά διψασμένοι για αίμα.

Την ίδια στιγμή απ' τα δεξιά μου και μέσα από ένα αόρατο από τον κεντρικό δρόμο, στενό δρομάκι εμφανίσθηκε ένα άλλο αυτοκίνητο (με τον οδηγό να μένει εμβρόντητος από το σκηνικό που αντίκριζε) και σταμάτησε αναγκαστικά στην έξοδο του μικρού στενού. Χωρίς δεύτερη σκέψη έστριψα τέρμα δεξιά το τιμόνι και σανίδωσα το γκάζι. Εμβολίζοντας από τα πλάγια το εν λόγω αυτοκίνητο (δεδομένου ότι το στενάκι μετά βίας χωρούσε το δικό μου τζιπ), χώθηκα στο στενό χωρίς να γνωρίζω πού οδηγεί.

Από το ξεκίνημα των όσων περιγράφω μέχρι να διανύσω με το τζιπ 20-30 μέτρα μέσα στο στενό, σφαίρες χόρευαν στην καμπίνα του αυτοκινήτου. Οι τύποι άνοιξαν ομαδόν πυρ κατά ριπάς με τα υποπολυβόλα και τα πιστόλια, σημαδεύοντας στο ψαχνό (τα μόνα που έμειναν άθικτα ήταν τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου).

Από τη μεγάλη εμπειρία που διαθέτω σε καταστάσεις έντονης πίεσης, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος πως ρίχτηκαν τουλάχιστον 150 σφαίρες σε 15 δεύτερα (όσο και κράτησε το όλο σκηνικό). Και κάποιες από αυτές πιθανότατα έπληξαν και το αυτοκίνητο του ανυποψίαστου πολίτη ο οποίος βρισκόταν μέσα σε αυτό.

Αυτοί οι αδίστακτοι, οι τυφλοί δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ ήταν αποφασισμένοι να υλοποιήσουν στο ακέραιο την εντολή που είχαν λάβει από τη φυσική και πολιτική τους ηγεσία. Εντοπίστε τον και σκοτώστε τον.

Σε αυτή την περίπτωση δεν στάθηκαν τυχεροί, γιατί η τύχη είναι γένους θηλυκού και γουστάρει τους τολμηρούς.

Ο λόγος για τον οποίον αναφέρομαι στο περιστατικό είναι για να αναδείξω τον άθλιο τρόπο με τον οποίο μεταδίδονται από τα ΜΜΕ τέτοια γεγονότα.

Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα και εγκατέλειψα στα εκατό μέτρα από το συμβάν, γιατί το στενό ήταν αδιέξοδο, ήταν διάτρητο από σφαίρες. Αυτό το γεγονός δεν αναφέρθηκε και το αυτοκίνητο δεν εμφανίσθηκε πουθενά. Εξαφανίσθηκε ως διά μαγείας. Οπως ως διά μαγείας εξαφανίσθηκε το άλλο αυτοκίνητο (τρακαρισμένο και πιθανόν χτυπημένο από σφαίρες), μαζί με τον ατυχή ιδιοκτήτη του, τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα που ουσιαστικά συμμετείχε άθελά του στο περιστατικό, παρακολουθώντας καρέ καρέ όλη τη σκηνή από την αρχή ώς το τέλος.

Αντί λοιπόν να ερευνήσουν όλα αυτά τα τόσο σημαντικά πράγματα για να φανεί το τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το συμβάν, οι τολμηροί και δαιμόνιοι ρεπόρτερ των ελληνικών ΜΜΕ εμφανίσθηκαν μέσα από το δωμάτιο του σπιτιού όπου διέμενα, με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, να κραδαίνουν τα άπλυτα σώβρακά μου, ενημερώνοντας αλαλάζοντες, γεμάτοι έξαψη τον άβολο, αδαή, αποσβολωμένο τηλεθεατή.

Αυτό το περιστατικό αποκαλύπτει ξεκάθαρα την προθυμία για σιωπή και συγκάλυψη εκ μέρους της δημοσιογραφικής κοινότητας, ουσιαστικά συναινώντας στην εγκληματική αυθαίρετη δράση των πιστολάδων της ΕΛ.ΑΣ και των εντολέων τους, συνδιαλεγόμενοι μαζί τους.

"Θα σας επιτρέψουμε να μπείτε στο σπίτι για αποκλειστικό ρεπορτάζ, αλλά για όλα τα υπόλοιπα τσιμουδιά. Μην ψάξετε παραπέρα". Αυτή ήταν η πρόταση και τελικά η αισχρή συμφωνία των δύο πλευρών.

Τα λεφτά εμείς θα τα βγάλουμε. Τα σώβρακα αξίζουν περισσότερο στο χρηματιστήριο των MEDIA από τη ζωή του ιδιοκτήτη τους. Φτάνει αυτός να είναι "διαβόητος".

Και ποιος νοιάζεται για τον τρόπο που δρα η αστυνομία; Αν η αστυνομία και η ηγεσία της πιστεύουν πως ένας άνθρωπος επειδή μόνο και μόνο είναι καταζητούμενος είναι αυτόματα και για σκότωμα, γιατί να διαφωνήσουμε;

Οποτε χρειαστήκαμε κάποια πληροφορία, το ανώτατο στέλεχος της αστυνομίας (έτσι κομπάζουν) απαντά αμέσως στο κινητό και πρόθυμα μας δίνει τις έγκυρες πληροφορίες. Ενώ ο καταζητούμενος δεν έχει τηλέφωνο. Και αν έχει ή κλειστό θα είναι ή δεν θα έχει σήμα.

Ετσι σκέφτονται οι ατρόμητοι και ανεξάρτητοι σύγχρονοι μαντατοφόροι.

Από εμένα μπράβο και εις ανώτερα, το μέλλον σάς ανήκει. Μάλιστα θα πρότεινα οι δύο κοινότητες της αστυνομίας και της δημοσιογραφίας να συγχωνευθούν για λόγους λειτουργικούς. Και πρωτότυπο είναι και πλεονεκτήματα παρέχει.

Τζάμπα εκλέξετε πρόεδρο αστυνομικό συντάκτη της ΕΣΗΕΑ;

Αν οι δαιμόνιοι αυτοί ρεπόρτερ με τον ίδιο ζήλο που δείχνουν στα δικά μου και όχι μόνο σώβρακα, ασκούσαν καθημερινό έλεγχο, καταγγέλλοντας στον έλληνα πολίτη ότι:

* 13.000 άνθρωποι βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας (με το πρόσχημα της παραβατικότητας), βιώνοντας την απόλυτη εκμετάλλευση, τη δική τους και των οικογενειών τους, από την επίσημη πολιτεία. Που αφού περάσαν τις συμπληγάδες μιας διεφθαρμένης αστυνομίας και μιας τρισχειρότερης δικαιοσύνης καταλήγουν καταδικασμένοι με βαρύτατες ποινές σε μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης και ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του ομαδικού και διαρκούς βασανισμού. Που νιώθουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα με την οποία αυτό το σαθρό σύστημα πασχίζει να ελέγξει και εν τέλει να αφανίσει ό,τι τολμά να του βγάλει τη γλώσσα.

* Αν καταγγέλλανε τους ένοπλους φρουρούς του ελληνικού κράτους που εκτελούν εν ψυχρώ πολίτες (νέους κατά προτίμηση) στη μέση του δρόμου, μπροστά στα μάτια όλων των πολιτών. Που εξευτελίζουν και βασανίζουν μέχρι θανάτου ανθρώπους στα κρατητήρια. Που στήνουν με το έτσι θέλω κατηγορητήρια κατασκευάζοντας ενόχους και στέλνοντάς τους για χρόνια φυλακή. Και τόσες άλλες εγκληματικές πράξεις χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν.

* Αν ασκούσαν πραγματικό έλεγχο στους σύγχρονους πειρατές του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι με βοηθό το τέχνασμα της ψήφου του έλληνα πολίτη και τις ευλογίες των ΜΜΕ καταλαμβάνουν το Κοινοβούλιο μετατρέποντάς το σε στρατηγείο καταδυνάστευσης του ψηφοφόρου. Σε άνδρο διαπλοκής, συναλλαγής, αρπαχτής. Σε γιάφκα όπου μοιράζονται τα λάφυρα που αποκομίζουν από επιδρομές και πλιάτσικο. Που όποιος πολίτης τολμήσει να αμφισβητήσει μπαίνοντας εμπόδιο στα σχέδια τους θα νιώσει να ξεσπά με σφοδρότητα επάνω του η ωμή δημοκρατική βία ενός αιμοβόρου κατασταλτικού μηχανισμού.

Θα βιώσει τη μνησικακία, τον ρεβανσισμό, την εκδικητικότητα και το βαθύ μισος που τρέφει το ελληνικό κράτος για όλους εκείνους που συνειδητά αποποιήθηκαν την ιδιότητα του υποταγμένου πιστού πολίτη ο οποίος αντιλαμβάνεται την ατομική ελευθερία ως χρέος να πράττει ό,τι του υπαγορεύουν, αλλά απαραμένουν άνθρωποι με ελεύθερη βούληση και άποψη γι' αυτό που συμβαίνει γύρω τους, εκφράζοντάς το με πράξεις.

* Αν αποκάλυπταν την τεράτια ευθύνη που έχει αυτή η ομάδα εγκληματιών για την εγκαθίδρυση αστυνομικού κράτους στην Ελλάδα με το οποίο ασκούν αφόρητη ψυχολογική βία στον πολίτη με εκατοντάδες μπλόκα από αρματωμένους ώς τα δόντια μπάτσους και με εξοπλισμό τύπου survivor, και εκείνο το απειλητικό, απολιθωμένο ύφος, κατάλοιπο της χούντας. Τους χιλιάδες χωροφύλακες που βλέπει κανείς όπου και να κοιτάξει (χωρίς τους κρυφούς). Τα δεκάδες αποσπάσματα κεφαλοκυνηγών που περνούν τα βουνά και τα λαγκάδια δρώντας κατά το δοκούν, αναβιώνοντας εποχές αρχών του 20ού αιώνα (κλιμάκια λέγονται τώρα -εκλεπτυσμένα πράγματα).

* Αν καταγγέλλουν αυτά και αναρίθμητα άλλα που ακυρώνουν στην πράξη το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου όπως οφείλουν και απαιτεί ο ρόλος τους, τότε το σημερινό πολίτευμα που με ζήλο περιφρουρούν και το ονομάζουν δημοκρατία θα ήταν ασύγκριτα πιο ανθρώπινο, ποιοτικότερο και σίγουρα πιο δίκαιο.

Θα μου πείτε δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος να κάνω υποδείξεις και μάλιστα για θέματα δημοκρατίας.

Σωστά. Στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμη και να τη θάψουν αν το επιθυμούν. Είναι καλό ό,τι γεννιέται σ' έναν τόπο, σε αυτόν και να πεθαίνει. Να μην τους κακοφαίνεται, όμως, που οι πιτσιρικάδες της πετάνε πέτρες. Γριά και ρακένδυτη τη βλέπουν, πέτρες της πετούν.

Αρχέγονα μα αλάνθαστα ένστικτα είναι αυτά.

Γιατί οι πιτσιρικάδες είναι πιο έντιμοι και περήφανοι από τους μεγάλους.

Δεν θα ήθελαν όταν μεγαλώσουν να βρουν μια νεκρή στην ντουλάπα και να μάθουν ότι οι πατεράδες τους την κρατούσαν εκεί για να συντηρούνται από τη σύνταξή της.

Επιθυμούν κάτι πολύ περισσότερο από ένα πτώμα στη φορμόλη και να είστε βέβαιοι πως θα το πάρουν όσα σκιάχτρα κι αν υψώσετε στους δρόμους.

Οσο για το πρόσωπό μου, είναι απόλυτη πεποίθησή μου και σίγουρα χιλιάδων άλλων σκεπτόμενων ανθρώπων πως τη ζημιά που προξενεί στο κοινωνικό σύνολο ένας λαμπερός τηλεπαρουσιαστής σ' ένα και μόνο δελτίο ειδήσεων (των 8 κατά προτίμηση) εγώ δεν θα καταφέρω 10 ζωές να μου χαρίσουν.

Τι ζημιά θα μπορούσα να προξενήσω με ένα λιανοντούφεκο; Δεν το έχω στρέψει ποτέ σε κορμί ανθρώπου, πόσο μάλλον στο μυαλό του.

Τώρα γιατί εγώ με το λιανοντούφεκο είμαι ο καταζητούμενος και κινδυνεύω να σκοτωθώ πέφτοντας πάνω σε κάποιο λυσσασμένο απόσπασμα και εκείνοι που με κερδοφόρα υπερόπλα τους εκφυλίζουν και σιγά σιγά αποστειρώνουν το πνεύμα ενός ολόκληρου λαού καταστώντας τον πνευματικά ανάπηρο, γίνονται κριτές και διώκτες μου, είναι και η δική μου απορία.

Τώρα όμως που το καλοσκέφτομα ίσως θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος περί όπλων. Οποιος κρατάει λιανοντούφεκο να δικάζεται για κακούργημα!!!

Επειδή είναι η πρώτη φορά που παρεμβαίνω δημόσια δεν θα ήθελα να κλείσω έτσι βαριά. Γι' αυτό θα βάλω ένα αλληγορικό κουζ-γρίφο-αίνιγμα που νομίζω πως θα σας δυσκολέψει πολύ.

Πώς ονομάζεται ο βοηθός σερίφη κάποιου ορεινού και απομακρυσμένου χωριού της γιούτα των ΗΠΑ που προτάθηκε και τελικά παρέλαβε περιχαρής βραβείο από το FBI, γιατί με ηρωισμό και πάντα με κίνδυνο τη ζωή του συνέλαβε και παρέδωσε στη δικαιοσύνη κάποιους επικίνδυνους διασαλευτές της τάξης του χωριού; Που εκτός από το βραβείο είχε φιλοδοξία να γυριστεί ταινία από το Χόλιγουντ για το κατόρθωμά του, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ, εκνευρίζοντας έτσι και αναγκάζοντας τους αμερικανούς φίλους του να τον εξορίσουν, υποβιβάζοντάς τον σε υπουργό Προστασίας του Πολίτη σε χώρα ανεξάρτητη των Βαλκανίων. Που σύμφωνα με δικές μου αποκλειστικές πληροφορίες συνεχίζει να φαντάζεται και να ψάχνει εναγωνίως διασαλευτές!

Για να σας διευκολύνω θα σας πως μερικές από τις αγαπημένες του λέξεις. Δημοκρατία, επαναστατικό ταμείο, γκέτο, συγκοινωνούντα δοχεία, αποσταθεροποίηση, μηδενική ανοχή, οργανωμένο έγκλημα, θα συλληφθούν.

Επίσης είναι ένθερμος οπαδός του καταδοτισμού και λατρεύει τους πληροφοριοδότες και τις επικηρύξεις.

Πάντως γνωρίζοντας πως ένα από τα πολλά προσόντα του είναι και η εκδικητικότητα, σπεύδω να διευκρινίσω πως κάθε ομοιότητα με γεγονότα και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

Όσοι αστυνομικοί ρεπόρτερ το βρουν θα μπουν στην κλήρωση για αποκλειστική συνέντευξη.

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε εκείνους που δεν καταθέτουν τα όπλα, με τα οποία επέλεξαν να αγωνιστούν για τη ζωή που ονειρεύονται.

Υ.Γ.: ΛΙΓΟ ΛΑΔΑΚΙ ΠΑΙΔΙΑ. ΣΚΟΥΡΙΑΖΟΥΝ».\

Πηγη:Cosmo.gr

Καλά Νέα

O Ζίζεκ για τη ριζοσπαστική οικολογία

Ο φιλόσοφος Slavoj Žižek αναλύει την ιδεολογία της οικολογίας και τον τρόπο που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την σύγχρονη πραγματικότητα. Διαβάστε ολόκληρη την τοποθέτηση του Σλοβένου φιλόσοφου.

«Από εδώ θα έπρεπε να ξεκινήσουμε. Μέρος της καθημερινής αντίληψής μας της πραγματικότητας είναι ότι αυτό εξαφανίζεται από τον κόσμο μας. Πας στην τουαλέτα πατάς το καζανάκι και όλα εξαφανίζονται. Φυσικά, λογικά ξέρεις ότι βρίσκονται κάπου μέσα σε σωλήνες, αλλά στο επίπεδο της πιο απλοϊκής εμπειρίας, εξαφανίζονται από τον κόσμο σου. Αλλά το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν εξαφανίζονται έτσι με ένα μαγικό τρόπο. Το λέω αυτό γιατί θεωρώ πως ο τρόπος που προσεγγίζουμε τα οικολογικά θέματα και προβλήματα είναι το κρίσιμο στάδιο. Η ιδεολογία που έχει αναπτυχθεί σήμερα γύρω από την οικολογία έχει αναπτυχθεί σε έναν τελείως λάθος τρόπο σκέψης.

Λέγοντας ιδεολογία δεν αναφέρομαι στο να ονειρευόμαστε κάποιες άπιαστες και πολλές φορές λάθος ιδέες. Η ιδεολογία απευθύνεται σε πολύ αληθινά προβλήματα που πολλές φορές τα μπερδεύει, τα κρύβει. Όταν μας συμβαίνει κάτι πολύ κακό, η άμεση αντίδραση μας είναι να ψάξουμε γιατί να έγινε. Πρέπει να έχει κάποιο νόημα. Ήταν ένα δράμα; Το πάθαμε αυτό μήπως γιατί αμαρτήσαμε; Είναι οι πρώτες σκέψεις που μας έρχονται.

Ακόμα και όταν αντιμετωπίζουμε μια καταστροφή ως τιμωρία, είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσουμε πιστεύοντας πως δεν είναι κάποια άγνωστη και τυφλή καταστροφική δύναμη που την προκάλεσε. To να σκέφτεται κάποιος πως του έτυχε κάτι κακό επειδή τον τιμώρησε ο θεός και όχι επειδή απλά έτυχε, τον βοηθάει στο να κατανοεί καλύτερα τα πράγματα. Η Θεία τιμωρία έχει κάποιο νόημα.

Έτσι νομίζω πως μπαίνει η οικολογία σαν όρος. Είναι αλήθεια πως η κεντρική ιδέα της οικολογίας αυτή τη στιγμή είναι πως ο ήδη υπάρχον κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός που μπορεί να υπάρξει. Είναι αλήθεια, με την έννοια πως βρισκόμαστε σε έναν ισορροπημένο κόσμο που ο άνθρωπος ζει από αυτόν. Γιατί λοιπόν βρίσκω όμως αυτή την ιδέα προβληματική;

Γιατί αυτή η έννοια της φύσης, δηλαδή αυτή η αρμονική οργανική ισορροπία στην οποία αναπαράγονται σχεδόν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, η οποία ενοχλείται εκτροχιάζεται και καταστρέφεται από την ανθρώπινη παρέμβαση αποτελεί την κοσμική εκδοχή της θρησκευτικής καταστροφής.

Και η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει καταστροφή της φύσης αλλά πως εν υπάρχει απλά φύση. Η φύση δεν είναι ένα ισορροπημένο σύνολο. Η φύση είναι μια μεγάλη σειρά αφάνταστων καταστροφών. Βγάζουμε κέρδος από αυτή. Ποια είναι η κύρια πηγή ενέργειας; Το πετρέλαιο. Τι νομίζουμε πως είναι το πετρέλαιο; Τα κοιτάσματα πετρελαίου στα έγκατα της γης είναι απομεινάρια απίστευτων καταστροφών.

Η οικολογία θα μετατραπεί σταδιακά, στο νέο όπιο του λαού, όπως έλεγε ο Μαρξ για την θρησκεία. Το λέω αυτό γιατί αυτό που περιμένουμε από τη θρησκεία είναι να μας απαντήσει σε μια σειρά αναπάντητων ερωτήσεων προτάσσοντας ως βασικό επιχείρημα μια ανώτερη δύναμη. Δηλαδή έτσι είναι και δεν το αμφισβητούμε. Σήμερα πιστεύω πως αυτόν τον ρόλο της συντηρητικής ιδεολογίας τον έχει καταλάβει η οικολογία.

Παντού υπάρχει και μια καινούρια επιστημονική ανακάλυψη, όπως στη βιολογία, καθώς και τη μεγάλη πρόοδο που παρατηρείται στη βιογενετική. H φωνή μέσα μας πλέον που μας λέει να μην ξεπερνάμε τα αόρατα όρια, του να μη κάνεις αυτό γιατί είναι λάθος, είναι η φωνή της οικολογίας.Για παράδειγμα μην ανακατεύεσαι με το DNA,μη τα βάζεις με τη φύση κλπ.

Ένας άλλος δημοφιλής μύθος, που έχει βγει αυθόρμητα για την οικολογία είναι πως εμείς, οι άνθρωποι που κατοικούμε στον Δυτικό κόσμο, απομονωνόμαστε από το περιβάλλον. Και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε μέρος αυτού του κόσμου. Ότι δεν πρέπει να είμαστε απλώς μηχανικοί ή φυσιοδίφες που απλά μελετάμε τη φύση αλλά αποτελούμε μέρος της η οποία είναι το δικό μας αόρατο και ακλόνητο υπόβαθρό μας.

Αυτή η αντίληψη πιστεύω είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουμε. Γιατί; Σκεφθείτε κάποια αόριστα ανορθόδοξα πράγματα. Όλοι ξέρουμε σε τι κίνδυνο βρισκόμαστε(οικολογικές καταστροφές, παγκόσμια υπερθέρμανση) αλλά παράλληλα κανείς δεν κάνει τίποτα. Δρούμε και ζούμε υποκρινόμενοι πως δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Για παράδειγμα ο κάθε άνθρωπος διαβάζει και γνωρίζει πως είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος μιας μεγάλης οικολογικής καταστροφής. Βγαίνοντας έξω από το σπίτι, όμως κοιτώντας τα δέντρα και τα πουλιά, δεν του έρχεται αμέσως η ιδέα πως αυτό που βλέπει απειλείται να καταστραφεί. Δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει.

Αυτή τη φρίκη παθαίνουμε όμως όταν επισκεπτόμαστε κάποιο μέρος που έχει γίνει μια μεγάλη καταστροφή, όπως το Τσερνομπίλ. Ακόμα και τότε όμως δεν είμαστε καν περίεργοι ή πολλές φορές δεν βρισκόμαστε καν σε θέση να φανταστούμε τι συνέβη εκεί.

Αυτό που νομίζω εγώ πως πρέπει να γίνει για να αντιμετωπίσουμε την απειλή της ολοκληρωτικής οικολογικής καταστροφής, δεν είναι να συμβιβαστούμε με ιδέες που ακούγονται τον τελευταίο καιρό, πως πρέπει να αποκοπούμε από αυτήν την τεχνολογική χειραγώγηση και να ξαναβρούμε τους δεσμούς μας με τη φύση. Αλλά αντίθετα να κόψουμε κάθε δεσμό που έχουμε. Χρειάζεται να απομονωθούμε περισσότερο, να γίνουμε περισσότερο "τεχνητοί".

Πρέπει να φτιάξουμε πιστεύω μια πιο τρομακτική τεχνολογία. Κάτι σαν ένα μαθηματικό σύμπαν στο οποίο δεν θα υπάρχει τίποτα παρά μόνο μαθηματικές φόρμουλες, τεχνικές φόρμες κ.α. Το δύσκολο είναι να βρούμε ποίηση και έμπνευση σε αυτή τη διάσταση και σκέψη των πραγμάτων. Σε αυτό το σύμπαν.

Να ξαναφτιάξουμε και να ανακυκλώσουμε τα σκουπίδια ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν είναι αισθητικά όμορφο στο μάτι μας. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη του κόσμου όπου ζούμε. Γιατί τι είναι αγάπη; Αγάπη είναι ιδεαλισμός. Κάθε άνθρωπος που έχει αγαπήσει πραγματικά το ξέρει. Δεν βάζεις σε καλούπι κάποιον η κάποια όταν τον αγαπάς. Αγάπη σημαίνει ότι αποδέχεσαι έναν άνθρωπο με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες. Και ο άνθρωπος πρέπει να δουλέψει πάνω σε αυτό το υπόβαθρο για να καταλάβει την έννοια της οικολογίας».

Πηγή: Workers Party New Zealand

Αναδημοσίευση από tvxs.gr

Δρόμοι της εξέγερσης

Παρά την κατασυκοφάντησή τους, τα "Δεκεμβριανά" του 2008 ζουν μέσα στις καρδιές της νεολαίας που τα δημιούργησε. Και, παράλληλα, τροφοδοτούν τις πολιτικές επιστήμες με νέα παραδείγματα για το περιεχόμενο της εξέγερσης τον 21ο αιώνα.

Ενα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη νεανική εξέγεση που αυτή πυροδότησε, το φάντασμα των «Δεκεμβριανών» του 2008 εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τη δημόσια ζωή.

Εστω κι αν αυτό δεν ομολογείται επίσημα, ό,τι έφερε στο φως με εκρηκτικό τρόπο ο περσινός Δεκέμβρης κρέμεται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τους σχεδιαστές (και) της νέας κυβερνητικής πολιτικής.

Η γενικευμένη λαϊκή δυσφορία για την απαξίωση της μισθωτής εργασίας, τη δαρβινική εκκαθάριση των παραδοσιακών μικροαστικών στρωμάτων και τη συστηματική περιθωριοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της νέας γενιάς, η αποξένωση της τελευταίας από τους «κανόνες» του πολιτικού παιχνιδιού, η (δυνάμει) γενικευμένη βίαιη αμφισβήτηση ενός ολόκληρου κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος – όλα όσα τροφοδότησαν το πολυήμερο ξέσπασμα της περασμένης χρονιάς, κάθε άλλο παρά έχουν διασκεδαστεί από την «εκεχειρία» που ακολούθησε τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Η αναμενόμενη δε εφαρμογή μιας σκληρής (κι έντονα αντιλαϊκής) οικονομικής πολιτικής, οποιαδήποτε δικαιολογία κι αν επικαλεστεί αυτή, πολλαπλασιάζει απλώς τα ενδεχόμενα μιας νέας (και πιθανότατα πολύ πιο άγριας) κοινωνικής έκρηξης. Κι αυτό, άσχετα από τη μορφή που θα πάρουν οι σημερινές κι αυριανές «επετειακές» διαδηλώσεις.

Οπως κάθε παρόμοια μνημονική τελετή, οι τελευταίες λογικά θα κινηθούν μεταξύ αναστοχασμού, επιβεβαίωσης μιας κινηματικής διαθεσιμότητας κι -ενδεχομένως- της διάθεσης ενός μέρους των διαδηλωτών να επαναλάβουν μηχανικά τις στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος που ανήκουν πλέον στην Ιστορία. «Ενα-δύο-τρία, πολλά Πολυτεχνεία» δεν ζητούσε άλλωστε ένα από τα δημοφιλή συνθήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς της Μεταπολίτευσης;

Σε αντίθεση όμως με άλλες νεανικές εκρήξεις των τελευταίων 35 χρόνων, ο Δεκέμβρης του 2008 είχε το «προνόμιο» να μην περάσει απλώς «από τη μνήμη στην καρδιά». Κάτι η έκταση κι η ένταση των γεγονότων, κάτι η μαζική συμμετοχή στην εξέγερση του «απασχολήσιμου» επιστημονικού προλεταριάτου των 500 ευρώ, κάτι η ριζοσπαστικοποίηση μιας μερίδας του δυναμικού των ελληνικών ΑΕΙ (που εδώ και κάμποσα χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αναμέτρησης με την πολιτική απαξίωσης του δημόσιου τομέα και παράδοσης των πάντων στην απόλυτη κυριαρχία των «νόμων της αγοράς»), η περσινή εξέγερση έγινε σχεδόν αμέσως αντικείμενο μελέτης στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Και μάλιστα όχι σαν «απόκλιση» από τη δέουσα κανονικότητα, που πρέπει να «διορθωθεί» ή να «προληφθεί», αλλά ως μια -σαφώς εξωθεσμική- μορφή άσκησης πολιτικής «από τα κάτω».

Από το πλήθος των κειμένων που έχουμε υπόψη, παρουσιάζουμε εδώ μια μεταπτυχιακή εργασία του Τμήματος Πολιτικών Σπουδών της Αθήνας, με θέμα την αντιμετώπιση της εξέγερσης από τους δυο βασικούς πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος («Κόμματα, ΜΜΕ, κοινωνική διαμαρτυρία: η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008»). Συντάκτης της είναι ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος κι επιβλέπων καθηγητής ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης.

Η επιλογή μας αυτή καθορίστηκε από δυο λόγους.

Ο πρώτος είναι η έλλειψη μελετών πάνω στη «διαχείριση» της εξέγερσης από τους κεντρικούς πολιτικούς σχηματισμούς (ιδίως το ΠΑΣΟΚ) και τη διαπλοκή των τελευταίων με τα ΜΜΕ, ως μηχανισμούς (ανά)παραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την ταυτότητα του συγγραφέα. Μέλος του Κ.Σ. της Νεολαίας ΣΥΝ, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος έχει εδώ και μια τριετία στοχοποιηθεί από την ευρύτερη ακροδεξιά σαν ένας από τους βασικούς -υποτίθεται- «καθοδηγητές» της «ακροαριστερής βίας».

Την αφορμή έδωσε ένα άρθρο του στην «Αυγή» (21.6.2008), σχετικό με τις πιέσεις που δεχόταν -και τότε- ο ΣΥΡΙΖΑ από τα ΜΜΕ για να καταγγείλει «τη βία» του φοιτητικού κινήματος. Η δημοσίευσή του θεωρήθηκε τότε από την ακροδεξιά σαν «απόδειξη» της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την «κόκκινη βία», ακόμη και με τρομοκρατικές επιθέσεις. Στη διάρκεια του Δεκέμβρη τα σχετικά δημοσιεύματα πολλαπλασιάστηκαν, ιδίως στο Διαδίκτυο, προκαλώντας τη δημόσια απάντηση της Ν. ΣΥΝ (8.1.09).

Είναι φυσικά αδύνατο ν’ αναπαράγουμε εδώ ένα κείμενο 250 σελίδων κι 100.000 λέξεων. Θα περιοριστούμε, ως εκ τούτου, σε πέντε ενδεικτικά σημεία του.

Η εξέγερση

Η ίδια η συζήτηση για το χαρακτηρισμό των γεγονότων, θυμίζει ο κ. Παπαδάτος, συνδέεται άμεσα με τη στάση των συνομιλητών απέναντί τους: «Για ορισμένες εκδοχές δημόσιου λόγου, τα γεγονότα των ημερών δεν συνιστούν εξέγερση διότι δεν πρέπει να καταξιωθούν ως εξέγερση. Σε αντίθετη περίπτωση, οι ανεξέλεγκτοι ‘πλιατσικολόγοι’ θα πρέπει να νοούνται (σωστότερα: να νομιμοποιούνται) ως επαναστάτες, από κοινού με τα ηθικά καταξιωμένα ‘παιδιά’ - πράγμα ηθικά άτοπο».

Ως «χαρακτηριστικό στιγμιότυπο» του «τυπικά ηθικολογικού χαρακτήρα» που προσέλαβαν οι σχετικές αντιπαραθέσεις, παραθέτει την επίπληξη του Αλέκου Αλαβάνου από τον Γιάννη Πρετεντέρη, στο κεντρικό δελτίο του MEGA (10.12.08):

«Κύριε Αλαβάνε, όταν βγαίνετε χτες και μόνο εσείς από τους πολιτικούς αρχηγούς ερμηνεύετε ό,τι συμβαίνει ως μία κοινωνική εξέγερση της νεολαίας, λέτε στα παιδιά, τους χρίζετε εξεγερμένους, τους χρίζετε επαναστάτες. Και μαζί μ’ αυτούς έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος μπαίνει από πίσω στις πορείες με τις κουκούλες και πάνε και διαλέγουνε γυαλιά στο πλιάτσικο. Αυτό σημαίνει το εξής, ότι νομιμοποιείτε μια σειρά από αντιδράσεις, τις οποίες δεν ελέγχετε όλες».

Παρόλες τις πολιτικά καθορισμένες αυτές αντιρρήσεις, διαβάζουμε, μια σειρά παράμετροι των «ταραχών» του Δεκέμβρη δικαιολογούν πλήρως την ερμηνεία τους ως εξέγερσης: (α) «η εξάπλωσή τους, γεωγραφική και κοινωνική», (β) «η έντασή τους», (γ) «η διάρκειά τους» (19 συνεχόμενες μέρες), (δ) «η πολύπλευρη στόχευσή τους και η υπέρβαση των ορίων του πολιτικού συστήματος που την χαρακτήρισε», (ε) «η αντιμετώπισή τους από τους μηχανισμούς του κράτους, κατασταλτικούς και ιδεολογικούς, συμπεριλαμβανομένης μιας σημαντικής μερίδας του πολιτικού συστήματος, της διανόησης, καθώς και παρακρατικών ομάδων», (στ) «ο αντίκτυπός τους στο εξωτερικό», και τέλος (ζ) «η αυτοκατανόηση-αυτοπαρουσίαση των συμμετεχόντων».

Η σημασία της τελευταίας δεν επικεντρώνεται στην αυτοαναγόρευση των διαδηλωτών σε εξεγερμένους, αφού «σε διαφορετικές συγκυρίες, τμήματα των κοινωνικών κινημάτων επιδεικνύουν συχνά μια ρητορική πλειοδοσία που δεν αποτελεί παρά προβολή της επιθυμίας στην πραγματικότητα», όσο στο περιεχόμενο της κινητοποίησης: «μια διάχυτη διάθεση σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την αστυνομία, τα ΜΜΕ, τα επίσημα συνδικάτα, τα κόμματα, ενίοτε την Εκκλησία, και βεβαίως τα σύμβολα του πλούτου, που εκφράζεται και στο πεδίο των πρακτικών».

Τα υποκείμενα

«Είναι σαφές, τόσο από την κυρίαρχη παρουσία της νεολαίας, που συνιστά διαταξική κοινωνική κατηγορία, όσο και από την απουσία των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων (που θα καταγγείλουν οι καταληψίες της ΓΣΕΕ και που δεν θα εξισορροπήσουν ορισμένα πρωτοβάθμια σωματεία που θα πάρουν μέρος, κυρίως από το χώρο της εκπαίδευσης και της επισφαλούς εργασίας) ότι η εν εξελίξει σύγκρουση δεν έχει την μορφή ‘τάξη εναντίον τάξης’. Κανείς όμως δε θα μπορούσε να μνημονεύσει μια εξέγερση με αυτά τα χαρακτηριστικά οπουδήποτε στον κόσμο, τουλάχιστον κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια. Την ίδια στιγμή, κανείς δε θα μπορούσε και να αρνηθεί το εξίσου προφανές: ότι ένα ευρύτατο δυναμικό θέτει τον Δεκέμβριο -άλλοτε επιτακτικά και άλλοτε λιγότερο- το ζήτημα της ‘γενιάς των 700 ευρώ’, της πρώτης πιθανότατα γενιάς που θα ζήσει (ίσως ήδη ζει) με χειρότερους όρους από τους προκατόχους της.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι, πλην του αντιεξουσιαστικού χώρου στις διάφορες εκφάνσεις του, που κυριαρχεί κατά τις πρώτες τρεις μέρες της εξέγερσης, λόγω και της μεγαλύτερης εξοικείωσής του με τα ρεπερτόρια των δυναμικών συγκρούσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ και η άκρα Αριστερά θα είναι οι μόνες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που θα επιχειρήσουν να συνδεθούν οργανικά με το κίνημα και θα βρίσκονται εξαρχής στους δρόμους. Πρόκειται για την ίδια διάταξη δυνάμεων που σημειώθηκε στην κοινωνική σύγκρουση του 2006-7, με επίδικο τότε την αναδιάρθρση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κατά την ίδια συλλογιστική, δεν είναι σαφώς τυχαίο ότι οι συστηματικές επιθέσεις που χαρακτηρίζουν τον Δεκέμβρη δεν έχουν στόχο π.χ. μετανάστες, αλλά σύμβολα της κρατικής βίας (κυρίως αστυνομικούς, αστυνομικά τμήματα και περιπολικά) και της καπιταλιστικής κερδοφορίας (κυρίως πολυκαταστήματα και τράπεζες)».

Το ΠΑΣΟΚ

Χαρακτηριστικό της στάσης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην εξέγερση είναι μια «πολυφωνική» αμφισημία – για την ακρίβεια, μια «‘πολλαπλή εστίαση’, τυπική για ένα κόμμα που επιχειρεί να υλοποιήσει μια αντιπολιτευτική τακτική με ορίζοντα την κρατική διαχείριση (άρα, όπως συμβαίνει με το κράτος, να ‘μιλά παντού’)». Αυτή τη στρατηγική, οικειοποίησης του θύματος (και -κατόπιν εορτής- μερίδας των εξεγερμένων) επιβάλλει «συγκεκριμένες επιλογές»:

«Η πρώτη από αυτές είναι η καταγγελία της κυβέρνησης σε υψηλούς τόνους, χωρίς όμως να διατυπώνεται αίτημα για προσφυγή σε εκλογές, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που θέτει το αίτημα αυτό. Σε συνέντευξή του, ο πρόεδρος του κόμματος θα τοποθετήσει την εκλογική αναμέτρηση ‘μέσα στους προσεχείς μήνες’, καθώς αυτό που προέχει για το ΠΑΣΟΚ ‘είναι το συντομότερο δυνατόν να επανέλθει η τάξη και ο έλεγχος στη χώρα, να αποκατασταθεί η ψυχραιμία και ο φιλειρηνικός, ο φιλήσυχος ελληνικός λαός να επικρατήσει ξανά στη χώρα’.

Η δεύτερη είναι η μη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της 6ης, 7ης και 8ης Δεκεμβρίου, στις οποίες καλεί η Αριστερά, και η διοργάνωση ξεχωριστών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα στις 9 Δεκεμβρίου ‘ενάντια στη βία’. Στο ίδιο σκεπτικό εντάσσεται και η εναντίωση του κόμματος στις καταλήψεις σχολών και σχολείων, που θα εκφραστεί από διάφορα στελέχη του κόμματος (Α. Διαμαντοπούλου, Ευ. Βενιζέλος, Μ. Καρακλιούμη).

Η τρίτη σχετίζεται με την ερμηνεία των γεγονότων που ακολουθούν τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου. Το ΠΑΣΟΚ θα κάνει λόγο για ‘κοινωνική έκρηξη’, ‘διαβάζοντας’ σε αυτήν ‘άλλη μια απόδειξη αυτού του αδιεξόδου, οικονομικού, κοινωνικού, θεσμικού, μιας απαξίωσης και μιας αίσθησης απόλυτης ανασφάλειας του πολίτη’. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, θα επιχειρήσει να υποβαθμίσει την έκταση των βίαιων ταραχών, αποδίδοντάς τις σε μερικές εκατοντάδες ατόμων, σε περιθωριακές ομάδες και στο ‘δήθεν αναρχικό κίνημα’».

Υπήρξαν, φυσικά, και αποκλίσεις. Η Αννα Διαμαντοπούλου υποστήριξε π.χ. στη Βουλή (10.12) πως «υπάρχει ένα αυγό του φιδιού που τράφηκε μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ελληνική κοινωνία, μέσα στην πόλη της Αθήνας. Σήμερα βλέπουμε να έχει και άλλα παντού σε όλη τη χώρα. Αυτό το ‘σύστημα’ και όχι το κίνημα ανθρώπων που χρησιμοποιεί με τον πλέον απόλυτο τρόπο τη βία εναντίον του κράτους με αποτέλεσμα να διαλύεται η κοινωνική συνοχή».

Ο Νίκος Μπίστης, πάλι, θα αμφισβητήσει το διαχωρισμό μεταξύ των εξεγερμένων (14.12): «Δυστυχώς, συντρόφισσες και σύντροφοι, ούτε οι κινητοποιήσεις είναι στο σύνολό τους υγιείς, ούτε οι κουκουλοφόροι ελάχιστοι. Θα πάψει αυτό το παραμύθι, ότι είναι κάποιοι ελάχιστοι, προφανώς είναι δυο διαφορετικές κατηγορίες. Αλλά όποιος δεν βλέπει τη λειτουργία συγκοινωνούντων δοχείων είναι τυφλός».

Τα ΜΜΕ

«Σε αντίθεση με το Διαδίκτυο, που τον Δεκέμβριο αναδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλές εργαλείο προβολής απόψεων και μέσο κινητοποίησης (χάρη στο χαμηλό κόστος και τις απεριόριστες δυνατότητες εξατομίκευσης, καθώς και τη μη υπαγωγή του στο αυστηρό πλαίσιο λειτουργίας που ορίζουν οι κανόνες του κράτους και της αγοράς), τα παραδοσιακά ΜΜΕ, στη συνάφειά τους με το κράτος και τα κόμματα του κράτους, ήταν σε θέση να επιτελέσουν έναν άλλο, κατά μία έννοια κεντρικότερο ρόλο: το ρόλο της ‘εθνοποίησης’. Να λειτουργήσουν δηλαδή ως κρατικοί (καθολικευτικοί) ιδεολογικοί μηχανισμοί για τις ανάγκες διαχείρισης της εξέγερσης.

Θα είναι έτσι τα μέσα ενημέρωσης -και όχι τα κόμματα- που θα αναλάβουν την ‘ευθύνη’ της αναγνώρισης της εξέγερσης, νοηματοδοτώντας την όμως κατά το δοκούν και συγκλίνοντας με τα κόμματα ως προς ένα τουλάχιστον – αλλά ζωτικής σημασίας: ότι ακόμα κι αν τα ‘Δεκεμβριανά’ του 2008 υπήρξαν ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο, ακόμα και αν υφίσταντο πριν από αυτά όλες οι αιτίες ώστε οι νέοι (τουλάχιστον αυτοί) να είναι οργισμένοι, δε νομιμοποιείτο ηθικά η οργή και η διαμαρτυρία τους να επιφέρει ‘κραδασμούς’ και να διασπάσει την -ουδέτερη, κοινωνικά και πολιτικά- ενότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Πιο συγκεκριμένα, κόμματα και ΜΜΕ επιχειρούν τον Δεκέμβριο από κοινού να καταστήσουν:

α) τη δολοφονία του 15χρόνου μαθητή αντικείμενο εθνικού πένθους,

β) τον δράστη και το συνήγορό του αντικείμενο εθνικής καταδίκης και, ταυτόχρονα,

γ) την εξέγερση, ως συνολικό φαινόμενο, υποκείμενο εθνικής κρίσης, συνεπώς

δ) τη συναίνεση στην καταστολή της εθνικό χρέος.

Στην ίδια προοπτική εγγράφεται, μεταξύ άλλων, ο λόγος περί οργανωμένου σχεδίου (είτε κατά της Χώρας είτε κατά του Λαού: και οι δύο εγκλήσεις είναι ομόλογες, καθ’ όσον εξίσου ενοποιητικές και κατασταλτικές των διαφορών), ενώ ο μόνος πολιτικός χώρος που επιχειρεί να αναδείξει τις διαφορές και να προσδιορίσει με πολιτικούς όρους (δηλαδή συγκρουσιακά) το φαινόμενο στο σύνολό του, βάλλεται συστηματικά από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, τη συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και των ΜΜΕ και μερίδα της διανόησης».

Οι αποδιοπομπαίοι

«Ο κατασταλτικός χαρακτήρας της εθνικής -ενίοτε μάλιστα και της δημοκρατικής- έγκλησης κατέληγε κωμικός όταν απευθυνόταν σε ομάδες νέων που αναρτούσαν πανό στη Ακρόπολη ή στο στούντιο της ΝΕΤ, ανακηρύσσοντάς τους ‘εχθρούς της Δημοκρατίας’. Η γενίκευση αυτής της έγκλησης, ωστόσο, είχε διόλου ευτράπελα αποτελέσματα στους συνήθεις διωκόμενους ‘έσω-εξωτερικούς εχθρούς’, τους μετανάστες. Η συμμετοχή τους στην εξέγερση, στοιχείο που διαφοροποιεί (από την άποψη της κοινωνικής του σύνθεσης) το ‘μπλοκ’ του Δεκεμβρίου από αυτό των καταλήψεων του 2006-7, έμελλε να τους καταστήσει τον ακόμα πιο αδύναμο κρίκο ενόψει της ανασυγκρότησης του κράτους, της (βίαιης) αποκατάστασης μιας ενότητας που τους χωράει με όλο και πιο απροσχημάτιστη δυσανεξία».

Εμπειρία δημοκρατικής συνειδητοποίησης Το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ ήταν από τα πρώτα που ασχολήθηκαν με την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη, εντάσσοντάς τη μελέτη της στο μεταπτυχιακό πρόγραμμά τους. Από τον επίκουρο καθηγητή Σπύρο Μαρκέτο, που είχε τη σχετική πρωτοβουλία, ζητήσαμε να σχολιάσει την όλη εμπειρία. «Φυσικό ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη να προκαλέσει αρκετές συζητήσεις στο μεταπτυχιακό μας τμήμα. Οταν έπεσε η ιδέα να τήν εξετάσουμε, στο αμέσως επόμενο εξάμηνο, στο μάθημά μας για την ιστορία των πολιτικών ιδεών, όλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Δούλεψαν όλο το εξάμηνο και σε πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες τους ανέλυσαν τις ιδεολογικές της διαστάσεις και τη σύνδεση των τελευταίων με τις πρακτικές της όψεις, τη συντηρητική απάντηση, τον λόγο ενάντια στην εξέγερση. Τελικά βγήκε, για όλους μας, ένα από τα πιο δημιουργικά κι ευχάριστα εξάμηνα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι πρώτα πρώτα κατορθώσαμε, χάρη στο δημόσιο πανεπιστήμιο, να έχουμε αυτή την εμπειρία. Στις ημέρες μας, η συστηματική απαξίωση του πανεπιστήμιου από τις δυνάμεις της αγοράς και τους πολιτικούς της εκπροσώπους αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς μνήμη και οξυδέρκεια, έτοιμη να δεχτεί την πολιτική της πειθάρχηση και τη μέχρις εξαντλήσεως εκμετάλλευσή της από το κεφάλαιο. Στην οποία, δικαίωμα λόγου για τις κάθε λογής κινητοποιήσεις θα έχουν μόνον οι τηλεπαρουσιαστές, οι αστυνομικοί και οι καθώς πρέπει πολιτικοί. Αντίθετα, στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ κάνουμε κάτι που θα ήταν αδιανόητο σ’ ένα πανεπιστήμιο εξαρτημένο από τις διαθέσεις ιδιωτών, διαφημιστών και χορηγών. Μέσα σ’ ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον δίνουμε έμφαση στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και στην προετοιμασία των παιδιών για τον ευμετάβλητο και δύσκολο κόσμο όπου θα βρεθούν μετά την αποφοίτησή τους. Η μελέτη των κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη του 2008 ήταν για όλα αυτά μια πρώτης τάξης άσκηση, και συνάμα μια μοναδική εμπειρία δημοκρατικής συνειδητοποίησης».

Αποτιμήσεις της «βίας»

Οσο κι αν ο «Δεκέμβρης του 2008» δεν μπορεί να συρρικνώνεται αυθαίρετα σε μια απλή σειρά βίαιων επεισοδίων, άλλο τόσο είναι αδιανόητος χωρίς τη μαζική (συμβολική ή υλική) διάρρηξη της «νομιμότητας» από δεκάδες χιλιάδες πολίτες, ως επί το πλείστον νεαρής ηλικίας.

Μοιραία, λοιπόν, το φαινόμενο «της βίας» υπήρξε ένα από τα βασικά σημεία όπου στάθηκαν οι περισσότερες από τις εν θερμώ αναλύσεις της περσινής νεανικής εξέγερσης. Με αποτέλεσμα μια ευρύτατη γκάμα προσεγγίσεων, από την ανοιχτή αποδοκιμασία μέχρι την ερμηνευτική σκιαγράφηση του κοινωνικού πλαισίου που επικαθόρισε τις πρακτικές των διαδηλωτών.

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου θα δει έτσι «στην πρωτοφανή βία του Δεκέμβρη» την «πλήρη ιδιωτικοποίηση των νέων πολιτικών υποκειμένων»: «Διαλύοντας τον κώδικα της ‘κοινής ευπρέπειας’, οι βίαιοι πρωταγωνιστές του Δεκέμβρη δεν έκαναν τίποτα άλλο πάρά να δηλώσουν περίτρανα την πίστη τους σ’ ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα: η σχέση του υποκειμένου με τις πράξεις του εξαντλείται στα ατομικά κίνητρα, στην επιθυμία του για δύναμη, στη μοναδολογική θέαση του κόσμου. [...] Ας θυμηθούμε, άλλωστε, πως όσα κινήματα έθεσαν τους πολιτικούς τους στόχους εκτός κράτους, εξουσίας και συστήματος, απλώς διευκόλυναν τον αυταρχικό κρατισμό και τη γενικευμένη καταστολή» («Σύγχρονα Θέματα» 103, σ.112-3 και «Νέα Εστία» 1819, σ.289-90).

Εξίσου αρνητικός απέναντι στην εξέγερση, ο Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος διαπιστώνει ότι «το δεκεμβριανό συνεχές» (ριζοσπαστικής αριστεράς κι αντιεξουσιαστικού χώρου) «έχει πίσω του μια ιστορία», με αφετηρία τα μαχητικά κοινωνικά κινήματα της προηγούμενης περιόδου: «Εδώ και κάμποσα χρόνια οι οργανωτές κινητοποιήσεων, συνδικαλιστικών ή πολιτικών, έχουν έστω και εμπειρικά συνειδητοποιήσει ότι μια ορισμένη δόση άσκησης έμμεσης ή και λιγότερο έμμεσης βίας και μια ορισμένη δόση του αντίστοιχου θεάματος της βίας, συντελεί σε ένα μεγαλύτερο αντίκτυπο και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για την κινητοποίηση. Ειδικότερα μάλιστα η βία ως θέαμα εξασφαλίζει για την κινητοποίηση μια σίγουρη θέση στα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ, πολλές φορές και πρώτο τραπέζι πίστα. Με άλλα λόγια η βία και το θέαμα συμβάλλουν στην επιτυχία μιας κινητοποίησης, καθιστώντας την υπολογίσιμο γεγονός» («Νέα Εστία», όπ.π., σ.2801).

Στη δική του παρέμβαση, ο Νικόλας Σεβαστάκης θα απομυθοποιήσει αντίθετα την εικόνα αποκάλυψης που κατασκεύασαν τα ΜΜΕ κι αποδέχθηκαν ασυζητητί οι περισσότεροι αναλυτές: «Η αντικειμενική βία που εκλύεται από την πολεοδομική ‘ανάπτυξη’ των περισσότερων αστικών κέντρων αυτής της χώρας – βία εναντίον της μητέρας, του πεζού, του ηλικιωμένου, του διαβάτη – είναι μη συγκρίσιμη με το κάψιμο κάποιων αυτοκινήτων στη διάρκεια συγκρούσεων. Αυτό δεν σημαίνει ποινική ασυλία ή δικαιολόγηση μιας τέτοιας πρακτικής. Αποκαθιστά απλώς τη στοιχειώδη τάξη της συζήτησης σχετικά με τις απειλές που αντιμετωπίζει η καθημερινή ζωή των πολιτών» (όπ.π., σ.309).

Διευρύνοντας τη συζήτηση, η Κατερίνα Λαμπρινού κι ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης θυμίζουν το υλικό υπόβαθρο της «σύγκρουσης γενιών» που αποκάλυψε ο Δεκέμβρης: «Η διογκούμενη πραγματική ανισότητα καθίσταται πρόδηλη ιδίως για τους νέους, ακριβώς λόγω των δυσμενών όρων ένταξης μιας ολόκληρης γενιάς στην εργασιακή διαδικασία – όροι που μάλιστα εφαρμόζονται ‘πιλοτικά’ στους νεότερους (επισφαλής εργασία, ελαστικά ωράρια, απουσία προνοιακής κάλυψης, επιμήκυνση των ορίων συνταξιοδότησης), αντιπαραθέτοντάς τους αντικειμενικά προς τους ‘μεγαλύτερους’, οι οποίοι ακόμη απολαμβάνουν τις σχετικές κατακτήσεις» (όπ.π., σ.230-2).

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος θα σταθεί τέλος σ’ ένα επιμέρους συμβάν (τη μετατροπή σε οδόφραγμα της προτομής του Κώστα Περρίκου, του αντιστασιακού που το 1942 ανατίναξε τα γραφεία της ναζιστικής ΕΣΠΟ με δεκάδες θύματα) για να τονίσει τη σχετικότητα της «καταδίκης της βίας»:

«Τη βία την καταδικάζουμε όταν μας φαίνεται αδικαιολόγητη. Οταν μας φαίνεται δικαιολογημένη, επειδή απέναντί μας έχουμε εχθρούς, όχι απλώς την αποδεχόμαστε αλλά και τιμούμε σαν ήρωες τους ανθρώπους που χρησιμοποίησαν βία. Στην Ελλάδα, με το παραπάνω μάλιστα. Οι περισότεροι ήρωές μας είναι πολεμιστές.

Εν κατακλείδι: η καταδίκη της βίας τελεί υπό την αίρεση του άδικου χαρακτήρα της βίαιης πράξης. Ο χαρακτηρισμός μιας πράξης ως άδικης είναι θέμα ιδεολογικό. Η αξίωση του κατεστημένου να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό το μείζον ιδεολογικό ζήτημα είναι με το ζόρι εκμαίευση πολιτειακής νομιμοφροσύνης» («Σύγχρονα Θέματα», όπ.π., σ.110-1).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Πανοπτικόν

(τχ. 12, 1.2009)

Το πρώτο περιοδικό που ασχολήθηκε εκτεταμένα με το Δεκέμβρη, με κείμενα θετικά διακείμενα προς την εξέγερση. Ανάμεσά τους το άρθρο του Ακη Γαβριηλίδη «Γιατί είμαι με τους κουκουλοφόρους», που πρωτοκυκλοφόρησε διαδικτυακά στη διάρκεια των γεγονότων.

Σύγχρονα Θέματα

(τχ. 103, 10-12.2008)

«Απόπειρα κατανόησης» του Δεκέμβρη, ρητά οριοθετημένη «έναντι του αποτροπιασμού και της εξιδανίκευσης». Ξεχωρίζουμε το άρθρο του Ματθαίου Τσιμιτάκη «Εξέγερση και Διαδίκτυο», την αναπαραγωγή ενός δείγματος πολιτικών ντοκουμέντων της εξέγερσης και το διάλογο πανεπιστημιακών περί «βίας».

Νέα Εστία

(τχ. 1813, 2.2009)

Εκτενές πολυφωνικό αφιέρωμα, με κεντρικό τίτλο «Τι συνέβη τον Δεκέμβριο 2008;» και απόψεις που κυμαίνονται από τη θετική αποτίμηση ώς την ολοκληρωτική καταδίκη της νεανικής εξέγερσης.

Τα παιδιά της γαλαρίας

(τχ. 14, 10.2009)

Αφιέρωμα στα γεγονότα από αντιεξουσιαστική σκοπιά. Ξεχωρίζουμε το «χρονικό ενός μακρόσυρτου Δεκέμβρη», την αναλυτικότερη διαθέσιμη καταγραφή της εξέγερσης και των κινητοποιήσεων του επόμενου εξαμήνου που αποτέλεσαν «προέκτασή» της.

BlauΜachen

(τχ. 3, καλοκαίρι 2009)

Ανάλογη εξαιρετική δουλειά σε αναρχοκομμουνιστικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης.

Spyros Economides – Vassilis Monastoiriotis (eds)

«The return of street politics? Essays on the December riots in Greece»

(London School of Economics – The Hellenic Observatory, Λονδίνο 2009)

Απόπειρα «ευρέως και ανοικτού διαλόγου» για τη δεκεμβριανή εξέγερση, με συμμετοχή ελλήνων και ξένων πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων. Με λιγοστές εξαιρέσεις, ωστόσο, το αποτέλεσμα αντανακλά κυρίως τον πανικό μιας συγκεκριμένης ελίτ απέναντι στο «σοκαριστικό» και «φρικαλέο» θέαμα της αναγέννησης του «πεζοδρομίου», που μπλοκάρει τον «αναγκαίο εκσυγχρονισμό» της χώρας.

Πηγή:Ιος

Παράνομη η σωματική έρευνα

Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΣΣΗ από: http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=120508

Φραγμό στις αυθαίρετες και ενάντια στη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενέργειες των αστυνομικών οργάνων, που ακινητοποιούν δήθεν ύποπτους πολίτες και τους υποβάλλουν σε δημόσια σωματική έρευνα, έθεσε χθες το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, καταδικάζοντας τη Βρετανία για σχετική υπόθεση και επιδικάζοντας στους ενάγοντες το ποσό των 33.850 ευρώ για ηθική βλάβη.

Κάτω τα χέρια από τον κλόουν... (φωτογρ. Reuters)Η καταδίκη αφορά παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης, περί του δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή των ατόμων, στην υπόθεση Γκίλαν και Γκουίντοντ κατά Ηνωμένου Βασιλείου, που αφορούσε το γεγονός ότι οι ενάγοντες είχαν υποστεί, τον Σεπτέμβριο του 2003, από αστυνομικούς στο Λονδίνο ενδελεχή σωματική έρευνα, χωρίς καμία αιτιολόγηση.

Σύμφωνα με τα γεγονότα, Λονδρέζοι αστυνομικοί, στηριζόμενοι στις διατάξεις του βρετανικού αντιτρομοκρατικού νόμου του 2000, ακινητοποίησαν τον Γκίλαν και άρχισαν να του κάνουν ενδελεχή σωματική έρευνα μέσα στο δρόμο, επειδή τον είδαν να έχει σταματήσει το ποδήλατό του και να έχει ένα σακίδιο στη «σχάρα» του ποδηλάτου του.

Σε αντίστοιχου είδους σωματική έρευνα υποβλήθηκε και ο έτερος των εναγόντων Γκουίντον, ο οποίος, ως δημοσιογράφος, βιντεοσκοπούσε τη σκηνή.

Οι ενάγοντες, Βρετανοί υπήκοοι και οι δύο, εξάντλησαν όλα τα ένδικα μέσα στην πατρίδα τους, υποστηρίζοντας ότι στην περίπτωσή τους υπήρξε από την πλευρά της λονδρέζικης αστυνομίας αυθαιρεσία και καταχρηστική συμπεριφορά, που συνιστούσε παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Οταν οι προσφυγές τους απορρίφθηκαν, κατέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, με αίτησή τους στις 26 Ιανουαρίου 2005, η οποία κρίθηκε παραδεκτή στις 12 Μαΐου 2009, ενώ ακρόαση σχετικά με την υπόθεση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 12 Μαΐου 2009.

Το σκεπτικό της απόφασης

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζει το σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου στο οποίο, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται ότι:

**Η χρησιμοποίηση των αναγκαστικών εξουσιών που παρέχονται στις αστυνομικές αρχές από τη νομοθεσία κατά της τρομοκρατίας και με βάση τις οποίες μπορούν να απαιτήσουν από ένα άτομο να υποβληθεί σε λεπτομερή έρευνα του προσώπου του, των ενδυμάτων του και των προσωπικών του αντικειμένων, συνιστά σαφή παραβίαση στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής.

**Η σωματική έρευνα ατόμων σε δημόσιο χώρο, σε συνδυασμό με την έκθεση των προσωπικών τους δεδομένων σε δημόσια θέμα, προσδίδουν στους ερευνώμενους, τα στοιχεία της ταπείνωσης και της αμηχανίας.

**Η σωματική έρευνα ατόμων στο δρόμο δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τις αντίστοιχες έρευνες που διεξάγονται στα αεροδρόμια πριν από την επιβίβαση των ταξιδιωτών, δεδομένου ότι οι τελευταίοι έχουν την ελευθερία επιλογής να αποφύγουν τη σωματική έρευνα, δίνοντας όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα προς εξέταση πριν από την είσοδό τους στο αεροσκάφος.

Συνέλαβαν έναν... «γνωστό» τους

Τα αποτυπώματα του 26χρονου φοιτητή που εντοπίστηκαν στο σπίτι στο Χαλάνδρι, τρεις μήνες μετά τις πρώτες συλλήψεις κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είναι το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που οδήγησε τις διωκτικές αρχές στη σύλληψή του.

Oι 26χρονος φοιτητής του Πολυτεχνείου συνελήφθη προχθές, νωρίς το απόγευμα, κατά την προσέλευσή του στο Αστυνομικό Τμήμα Ζωγράφου προκειμένου να δώσει το «παρών» για προηγούμενη υπόθεση για την οποία είχε κατηγορηθεί.

Ο έβδομος κατά σειρά συλληφθείς για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, (άλλοι δέκα αναζητούνται με εντάλματα) όταν δημοσιοποιήθηκε αρχικά η υπόθεση και έγιναν γνωστές οι έρευνες της Αντιτρομοκρατικής φέρεται ότι είχε ενημερώσει τη δικηγόρο του κ. Αντωνία Λεγάκη ότι και ο ίδιος είχε επισκεφθεί μία και μοναδική φορά το σπίτι του νυν συγκατηγορουμένου του στο Χαλάνδρι. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο ωστόσο μέχρι και προχθές εμφανιζόταν στο αστυνομικό τμήμα δίνοντας το «παρών», σύμφωνα με τους περιοριστικούς όρους που του είχαν επιβληθεί έπειτα από παλαιότερη σύλληψή του, ενώ περίμενε ότι κάποια στιγμή η Δικαιοσύνη θα τον καλούσε να δώσει εξηγήσεις.

Ταυτοποίηση αποτυπωμάτων
Η ταυτοποίηση των δακτυλικών του αποτυπωμάτων, όπως προκύπτει από σχετικό έγγραφο της δικογραφίας, έγινε στις 16 Δεκεμβρίου 2009 και με βάση το ένταλμα σύλληψης που ακολούθησε, ο 26χρονος φοιτητής οδηγείται σήμερα στον εφέτη- ειδικό ανακριτή κ. Κώστα Μπαλντά προκειμένου να απολογηθεί για συμμετοχή στην οργάνωση.

Ο ίδιος όχι μόνον αρνείται κάθε ανάμειξή του στις ενέργειες που αποδίδονται σε μέλη των Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά προβάλλει και συγκεκριμένο άλλοθι που δείχνει ότι τις ημέρες των δύο επιθέσεων που περιλαμβάνονται στο κατηγορητήριο, τόσο στην οικία του πρώην υφυπουργού Π. Χηνοφώτη όσο και στο γραφείο της υπουργού Λούκας Κατσέλη, εκείνος βρισκόταν εκτός Αθηνών.

«Εγκατέστησα τον υπολογιστή»
Ο κατηγορούμενος παραδέχεται ότι είχε επισκεφθεί μία και μοναδική φορά το σπίτι του συγκατηγορουμένου στο Χαλάνδρι όπου και εγκατέστησε, όπως του είχε ζητήσει, τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή. Για τον λόγο αυτό, όπως λέει, όλα τα αποτυπώματά του έχουν εντοπιστεί σε συγκεκριμένα αντικείμενα που συνδέονται με τον υπολογιστή και είναι σε θήκες CD και σε φύλλα οδηγιών εγκατάστασης συγκεκριμένων προγραμμάτων. Γεγονός που, σύμφωνα με την υπεράσπισή του, αποδεικνύει τη βασιμότητα των ισχυρισμών του.

Με τη νέα σύλληψη, ο αριθμός των νεαρών στους οποίους αποδίδεται από την Αστυνομία εμπλοκή στη συγκεκριμένη οργάνωση ανέρχεται στους 17. Για την οργάνωση αναμένονται εντός των ημερών και άλλα εντάλματα, καθώς ο αριθμός των εμπλεκομένων εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τους 20.

Ο 26χρονος φοιτητής, σύμφωνα με την Αστυνομία, διέμενε στην Πολυτεχνειούλη Ζωγράφου και είχε συλληφθεί στο παρελθόν και συγκεκριμένα τον Μάιο του 2006 σε επεισόδια που είχαν γίνει στην Αθήνα κατά τη συνεδρίαση του 4ου Ευρωπαϊκού Φόρουμ. Τότε είχε αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Στο πλαίσιο αυτών των όρων παρουσιάστηκε προχθές στο Αστυνομικό Τμήμα Ζωγράφου, όπου και συνελήφθη από αστυνομικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας.

ΤΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

του 26χρονου βρέθηκαν, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., στη γιάφκα του Χαλανδρίου, όπου ο κατηγορούμενος λέει πως πήγε να φτιάξει τον υπολογιστή

«Ήμουν στα Τρίκαλα τις ημέρες των επιθέσεων»

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ χρονικό διάστημα πριν και κατά τη διάρκεια των δύο επιθέσεων που του αποδίδονται στα σπίτια του Π. Χηνοφώτη και της Λ. Κατσέλη, κατά το κατηγορητήριο, ο 26χρονος επικαλείται ότι είχε ανειλημμένες επαγγελματικές υποχρεώσεις στη γενέτειρά του, στα Τρίκαλα. Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2009, που έγινε το χτύπημα στην οικία του κ. Χηνοφώτη, υποστηρίζει ότι είχε αναλάβει μαζί με τον πατέρα του την εγκατάσταση ηχητικών συστημάτων σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2009, που σημειώθηκε η έκρηξη στο γραφείο της κ. Κατσέλη, βρισκόταν στα Τρίκαλα, όπου είχε αναλάβει την ηχητική υποστήριξη της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης των υποψηφίων της περιοχής με το ΠΑΣΟΚ.

Για να αποδείξει μάλιστα όσα λέει, προτίθεται να ζητήσει ολιγοήμερη προθεσμία, ώστε να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα που δείχνουν ότι τις ημέρες των επιθέσεων δεν βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά και να προτείνει μάρτυρες που ήταν μαζί του το επίμαχο χρονικό διάστημα.

Πάντως, δεν υπάρχει κατάθεση μάρτυρα ή άλλου συγκατηγορουμένου του που να αναφέρεται έστω ονομαστικά στον 26χρονο φοιτητή.

How do I know China wrecked the Copenhagen deal? I was in the room

Ενδιαφέρων αρθρό αν και παιζεί αρκετά φιλό-αμερικανική προπαγανδά.

Copenhagen was a disaster. That much is agreed. But the truth about what actually happened is in danger of being lost amid the spin and inevitable mutual recriminations. The truth is this: China wrecked the talks, intentionally humiliated Barack Obama, and insisted on an awful "deal" so western leaders would walk away carrying the blame. How do I know this? Because I was in the room and saw it happen.

China's strategy was simple: block the open negotiations for two weeks, and then ensure that the closed-door deal made it look as if the west had failed the world's poor once again. And sure enough, the aid agencies, civil society movements and environmental groups all took the bait. The failure was "the inevitable result of rich countries refusing adequately and fairly to shoulder their overwhelming responsibility", said Christian Aid. "Rich countries have bullied developing nations," fumed Friends of the Earth International.

All very predictable, but the complete opposite of the truth. Even George Monbiot, writing in yesterday's Guardian, made the mistake of singly blaming Obama. But I saw Obama fighting desperately to salvage a deal, and the Chinese delegate saying "no", over and over again. Monbiot even approvingly quoted the Sudanese delegate Lumumba Di-Aping, who denounced the Copenhagen accord as "a suicide pact, an incineration pact, in order to maintain the economic dominance of a few countries".

Sudan behaves at the talks as a puppet of China; one of a number of countries that relieves the Chinese delegation of having to fight its battles in open sessions. It was a perfect stitch-up. China gutted the deal behind the scenes, and then left its proxies to savage it in public.

Here's what actually went on late last Friday night, as heads of state from two dozen countries met behind closed doors. Obama was at the table for several hours, sitting between Gordon Brown and the Ethiopian prime minister, Meles Zenawi. The Danish prime minister chaired, and on his right sat Ban Ki-moon, secretary-general of the UN. Probably only about 50 or 60 people, including the heads of state, were in the room. I was attached to one of the delegations, whose head of state was also present for most of the time.

What I saw was profoundly shocking. The Chinese premier, Wen Jinbao, did not deign to attend the meetings personally, instead sending a second-tier official in the country's foreign ministry to sit opposite Obama himself. The diplomatic snub was obvious and brutal, as was the practical implication: several times during the session, the world's most powerful heads of state were forced to wait around as the Chinese delegate went off to make telephone calls to his "superiors".

Shifting the blame

To those who would blame Obama and rich countries in general, know this: it was China's representative who insisted that industrialised country targets, previously agreed as an 80% cut by 2050, be taken out of the deal. "Why can't we even mention our own targets?" demanded a furious Angela Merkel. Australia's prime minister, Kevin Rudd, was annoyed enough to bang his microphone. Brazil's representative too pointed out the illogicality of China's position. Why should rich countries not announce even this unilateral cut? The Chinese delegate said no, and I watched, aghast, as Merkel threw up her hands in despair and conceded the point. Now we know why – because China bet, correctly, that Obama would get the blame for the Copenhagen accord's lack of ambition.

China, backed at times by India, then proceeded to take out all the numbers that mattered. A 2020 peaking year in global emissions, essential to restrain temperatures to 2C, was removed and replaced by woolly language suggesting that emissions should peak "as soon as possible". The long-term target, of global 50% cuts by 2050, was also excised. No one else, perhaps with the exceptions of India and Saudi Arabia, wanted this to happen. I am certain that had the Chinese not been in the room, we would have left Copenhagen with a deal that had environmentalists popping champagne corks popping in every corner of the world.

Strong position

So how did China manage to pull off this coup? First, it was in an extremely strong negotiating position. China didn't need a deal. As one developing country foreign minister said to me: "The Athenians had nothing to offer to the Spartans." On the other hand, western leaders in particular – but also presidents Lula of Brazil, Zuma of South Africa, Calderón of Mexico and many others – were desperate for a positive outcome. Obama needed a strong deal perhaps more than anyone. The US had confirmed the offer of $100bn to developing countries for adaptation, put serious cuts on the table for the first time (17% below 2005 levels by 2020), and was obviously prepared to up its offer.

Above all, Obama needed to be able to demonstrate to the Senate that he could deliver China in any global climate regulation framework, so conservative senators could not argue that US carbon cuts would further advantage Chinese industry. With midterm elections looming, Obama and his staff also knew that Copenhagen would be probably their only opportunity to go to climate change talks with a strong mandate. This further strengthened China's negotiating hand, as did the complete lack of civil society political pressure on either China or India. Campaign groups never blame developing countries for failure; this is an iron rule that is never broken. The Indians, in particular, have become past masters at co-opting the language of equity ("equal rights to the atmosphere") in the service of planetary suicide – and leftish campaigners and commentators are hoist with their own petard.

With the deal gutted, the heads of state session concluded with a final battle as the Chinese delegate insisted on removing the 1.5C target so beloved of the small island states and low-lying nations who have most to lose from rising seas. President Nasheed of the Maldives, supported by Brown, fought valiantly to save this crucial number. "How can you ask my country to go extinct?" demanded Nasheed. The Chinese delegate feigned great offence – and the number stayed, but surrounded by language which makes it all but meaningless. The deed was done.

China's game

All this raises the question: what is China's game? Why did China, in the words of a UK-based analyst who also spent hours in heads of state meetings, "not only reject targets for itself, but also refuse to allow any other country to take on binding targets?" The analyst, who has attended climate conferences for more than 15 years, concludes that China wants to weaken the climate regulation regime now "in order to avoid the risk that it might be called on to be more ambitious in a few years' time".

This does not mean China is not serious about global warming. It is strong in both the wind and solar industries. But China's growth, and growing global political and economic dominance, is based largely on cheap coal. China knows it is becoming an uncontested superpower; indeed its newfound muscular confidence was on striking display in Copenhagen. Its coal-based economy doubles every decade, and its power increases commensurately. Its leadership will not alter this magic formula unless they absolutely have to.

Copenhagen was much worse than just another bad deal, because it illustrated a profound shift in global geopolitics. This is fast becoming China's century, yet its leadership has displayed that multilateral environmental governance is not only not a priority, but is viewed as a hindrance to the new superpower's freedom of action. I left Copenhagen more despondent than I have felt in a long time. After all the hope and all the hype, the mobilisation of thousands, a wave of optimism crashed against the rock of global power politics, fell back, and drained away.

ΠΗΓΗ: Guardian

Μαρτυρίες για βασανισμό από αστυνομικούς

Στις 23 Δεκέμβρη, την ίδια μέρα που συνελήφθη ο Χιλιανός μετανάστης Πέδρο Ναβάρο, ο οποίος βασανίστηκε με κίνδυνο την ζωή του, Αφρικανοί μικροπωλητές δέχτηκαν την ίδια αντιμετώπιση από αστυνομικούς που συμμετείχαν στις συντονισμένες επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ και του Δήμου της Αθήνας στην οδό Ερμού. Τις μαρτυρίες δύο Αφρικανών που βασανίστηκαν έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα της, η κίνηση «Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή».

Ένας από αυτούς, ο Τζο Ουσμάν κατά την σύλληψη στην Ερμού δήλωσε:

«Με συνέλαβαν 4 αστυνομικοί, τρεις άνδρες και μια γυναίκα στην Ερμού. Μου πέρασαν χειροπέδες. Με πήγαν σε σκοτεινό σημείο κοντά στην εκκλησία της Καπνικαρέας και εκεί με χτύπησε ένας με το γόνατο στο στομάχι αφού μου κατέβασε το κεφάλι κάτω με το χέρι του.

Με πήγανε στο τμήμα , πονούσα πολύ και έκανα εμετό. Με πήγανε σε νοσοκομείο και με έστειλαν οι γιατροί σε άλλο για να κοιτάξουν το στομάχι μου. Όταν φύγαμε οι γιατροί έδωσαν χαρτί αλλά αυτό μου το πήραν οι αστυνομικοί. Μέσα στο Τμήμα είδα να χτυπάνε πολύ άσχημα άλλον ένα από τη Σενεγάλη. Με άφησαν ελεύθερο στις 30 Δεκέμβρη»

Ο Γκίλι Ντάουαν δήλωσε:

«Με συνέλαβαν αστυνομικοί στις 29 Δεκέμβρη στις 6 με 7 το απόγευμα στην Ερμού. Πήγαινα σπίτι μου, δεν πούλαγα τίποτα. Τους είπα «αν θέλετε να σας δώσω τα χαρτιά μου» και είπαν «όχι». Με έριξαν κάτω και μου έβαλαν το πόδι στο κεφάλι. Μου έβαλαν χειροπέδες και με τα πόδια με πήγανε προς το ΑΤ Ακροπόλεως. Στο δρόμο με χτύπησαν στο στόμα. Στο τμήμα με ανέβαζαν από τις σκάλες, ήμουνα δεμένος με χειροπέδες και τα χέρια στην πλάτη και μου φώναζαν να ανέβω γρήγορα και με κλοτσούσαν. Στον προϊστάμενο είπαν ότι χτύπησα τους αστυνομικούς και ότι έκανα φασαρία.

Με έγδυσαν στο κελί, μου είχαν τις χειροπέδες και τότε με χτύπησαν πολύ στο κεφάλι, στα πόδια και το χέρι. Με χτύπησαν με τα χέρια τους και με γκλόμπ. Όταν μου βγάλανε τα ρούχα με φωτογράφισαν γυμνό και γελούσαν.

Φώναζαν «Μαύρε μα... άντε γα.., εδώ είναι Ελλάδα, να φύγετε να πάτε στην Αφρική. Μετά γελούσαν πειράζανε το π... μου και μου έβαλαν δάχτυλο στον κ... Αφού με άφησαν την επόμενη μέρα πήγα σε νοσοκομείο και μου έδωσαν χαρτί οι γιατροί.»