ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ



ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ

http://dpsd.tumblr.com/

http://radioblacksheep.blogspot.com

www.reactfestival.gr




Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Για το έλλειμμα της αριστεράς

Της ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ - 22.07.2009

Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...». 
Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες. 
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν.  Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;  
Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος;  Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική). Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία.  Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις. Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε  τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού. Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί; 
Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης. Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας. 
Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος. 

13 σχόλια:

  1. Συμφωνώ με τον ανωτέρω. Είναι εμετική η τύπισσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιθέτως, εγώ την βρίσκω πάρα πολύ σωστή ..


    Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα κυριαρχεί μια διάτρητη, απλουστευμένη φαιο-κόκκινη, και καλά αριστερόστροφη, τάξη πραγμάτων, και όσοι δεν γράφουν ή δεν σκέπτονται έτσι, βρίσκονται αμέσως εκτός κλίματος και αντιμετωπίζονται ως 'εμετικοί'.

    Το αστείο είναι πως τέτοια άρθρα είναι σπάνια, και εντελώς εκτός από την καθεκυστία μαζική σκέψη, το ελληνικό zeitgeist, το οποίο είναι, και καλά, 'επαναστατικό'...

    Σε αυτή τη σάπια κατάσταση, τέτοια άρθρα είναι ουσιαστικά ανατρεπτικά και επαναστατικά, γιατί θίγουν την 'επαναστατική' μάζα που έχει μάθει να σκέπτεται 'προοδευτικά' αναμασώντας φυλλάδες όπως πχ η ελευθεροτυπία..

    Δεν πειράζει όμως, εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζικά επαναστάτες, να απορρίπτουμε τετοιες αλλόκοτες σκέψεις και άρθρα, να κάνουμε καταλήψεις οτιναναι, να σπάμε στο ξύλο καθηγητές, να μπαζώνουμε πόρτες στα πανεπιστήμια και να έχουμε το πολυτεχνείο στην αθήνα μπουρδέλο, επειδή προστατεύουμε το άσυλο - και γενικότερα να συνεχίζουμε να είμαστε επαρχιώτες στο παγκόσμιο χωριό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Αλλόκοτο" και "διαφορετικό" το αναμάσημα με εξυπνακίστικο περιτύλιγμα, της αντιδραστικότερης φιλολογίας του συστήματος για την αντιβία και μάλιστα με αισθητικο-ανορθολογικά κριτήρια (δεν μου αρέσει το δείνα, το τάδε, είναι "άσχημο" που κάηκε το κτίριο κτλ.!!!); Τι μαθαίνει κανείς.. Μάλλον κάποιοι έχουν κάνει την διαφορετικότητα ενός δήθεν "εναλλακτικού" ύφους αυτοσκοπό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από τα δυσθεώρητα ύψη της έπαρσης σου και της "Αριστεράς" σου ξύπνησε μας επιτέλους με τις αντιδραστικές σοφίες σου Σώτη.
    Τι περίτεχνα που κρύβεις ότι δεν παίζεις το παιχνίδι του συστήματος, δεν σε καταλάβαμε καθόλου.
    Υ.Γ. το κερασάκι είναι το σχόλιο της marypanagiotara

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Σώτη μπορεί να' χει άδικο σε μερικά, αλλά έχει δίκιο σε πολλά. Και πέρα από το να απορρίπτουμε όσα γράφει, μπορεί να' ναι χρήσιμο να τα σκεφτούμε και να τοποθετηθούμε απέναντι σ' αυτά. Γιατί μου φαίνεται πως στην εποχή που ήμουνα εγώ αναρχικός, αυτοί που έκαιγαν βιβλιοπωλεία, αυτοί που ξυλοκοπούσαν όποιον δεν τους άρεσε, αυτοί που λογόκριναν καλλιτεχνικά έργα, αυτοί που έκριναν ποιός είναι για εδώ και ποιός είναι για αλλού (για τα Εξάρχεια ή για το Κολωνάκι) ήτανε χωρίς δεύτερη κουβέντα φασίστες. Τι άραγε έχει αλλάξει σήμερα; Άμα η ανεκτικότητα (της φυσικής ύπαρξης, των ιδεών, των διαφωνιών του άλλου) δεν είναι μέρος ενός πολιτισμού που υπερασπιζόμαστε, αλλά τη θέση της έχει πάρει η βία και ο τραμπουκισμός, φοβάμαι πως βρισκόμαστε όχι στο ίδιο, αλλά σε αντικρυστά στρατόπεδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τ, το τραγικό πρόβλημα της Σώτης και της κάθε ρεφορμίστριας κυρα-Σώτης είναι ότι κάνει έναν ύπουλο (και γι' αυτό φασίζοντα) και αστοιχείωτο συμψηφισμό (με όρους προσωπικής αισθητικής επιπέδου...LiFo και Athens Voice!) της λαϊκής αντιβίας ενάντια στη μεγάλη περιουσία και στα σύμβολα του συστήματος του Δεκέμβρη με τις πρακτικές των πολύ λιγότερων βέβαια "αναρχικών" τραμπούκων (όπως αυτούς που περιγράφεις) που κανείς δεν διαφωνεί ότι λειτουργούν φασιστικά ή τουλάχιστον ασυνείδητα. Επίσης, το ότι ποτέ δεν λέει πως ακόμα και αυτοί οι ασυνείδητοι δεν είναι δήθεν φασίστες επειδή "έτσι τους κατέβηκε" αλλά ότι κοινωνικοποιούνται έτσι από το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα που η κυρα-Σώτη στηρίζει διακαώς και συστηματικά (με πάντα ελαφρά επικριτική υφολογική διάθεση δεν λέω) σε όλη της σχεδόν την αρθρογραφία.

    Και αυτό κάνει μπαμ στο κείμενο της, υποτίθεται δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση, αλλά να που φαίνεται χρειάζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με συγχωρείς, θεωρείται η πυρπόληση καταστημάτων (από περίπτερα μέχρι πολυκαταστήματα), στάσεων λεωφορείων κ.λπ. "λαϊκή αντιβία"; Ή μήπως προσπαθούμε να ιδεολογικοποιήσουμε τη βλακεία; Γιατί είναι πια γνωστό πως η συγκεκριμένη τακτική που εφαρμόζεται από το χώρο έδω και 30 σχεδόν χρόνια είναι εντελώς αναποτελεσματική και αποτελεί αιτία της περιθωριοποίησης και εμπόδιο στη μαζικοποίηση του κινήματος που θα μπορούσε να φέρει ουσιαστικές αλλαγές στην κοινωνία. Οι αναρχικοί άλλωστε όπως δρουν σήμερα, δεν είναι μέρος του "λαού", αλλά ιδεολογική πρωτοπορία λενινιστικού τύπου. Αν κάποτε κατέβει ο "λαός" και όχι κάποια ισχνή μειοψηφία στο δρόμο θα το καταλάβουμε. Όσον αφορά το "συμβολικό" χαρακτήρα των στόχων, πέραν του ότι πολύ σπάνια πια οι καταστροφές επικεντρώνονται εκεί, το επιχείρημα είναι πολύ αδύναμο για να με πείσει.
    Επιπλέον, επειδή το "σύστημα" είναι κάθε άλλο παρά παντοδύναμο, μπορούμε πάντοτε εσύ κι εγώ να κάνουμε τις επιλογές μας, αν θα γίνουμε φασίστες ή όχι, αν θα χτυπήσουμε τον Πανούση, αν θα λογοκρίνουμε έργα, αν θα κάψουμε βιβλιοπωλεία. Αν δε συνέβαινε αυτό, αλλά "ασυνείδητα" παρασυρόμαστε από το "συστημα", θα έπρεπε να μη μιλάμε εδώ τώρα, αλλά να έχουμε "παρασυρθεί" στην παρακολούθηση κάποιας σαπουνόπερας. Οπότε ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
    Οι συμψηφισμοί είναι θεμιτοί όσο εμείς οι ίδιοι/ες θεωρούμε "παρασυρμένους συντρόφους μας" τους φασίστες που προανέφερα. Οπότε είναι στο δικό μας χέρι να μην επιτρέπουμε τέτοιους συμψηφισμούς. Αλλά πολύ συχνά εμείς επιλέγουμε να τα "μασάμε".
    Τέλος, έχεις δίκιο ότι η αισθητική κρίση που κάνει η Σώτη είναι άνευ αντικειμένου, αφού είναι και θα είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε επ' αυτής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγγνώμη Τ, αλλά φαίνεται δεν γνωρίζεις ότι εξ ορισμού η έννοια της αυθόρμητης εξέγερσης έχει πάντα μη οργανωμένο χαρακτήρα, με πάντα αναποτελεσματικά μέσα ανατροπής των θεσμών κτλ., γ' αυτό και λέγεται...εξέγερση! Αλλιώς θα μιλούσαμε για επανάσταση με συγκεκριμένο πρόταγμα αντικατάστασης των θεσμών! Όσο λοιπόν η κ. Σώτη και λοιποί παίζουν το παιχνίδι ενός συστήματος που είναι καθολικό (και παντοδύναμο στο βαθμό που το στηρίζουν οι "αριστεροί" τέτοιου τύπου έμμεσα ή άμεσα), δεν έχουν το οποιοδήποτε ηθικό έρεισμα να κάνουν συμψηφισμούς με (επιεικώς) μεσαιωνικούς όρους πολιτιστικού θεάματος (το "βασίλειο της ασχήμιας" γράφει...!), μεταξύ κάποιων πράγματι τραμπούκικων πρακτικών που έλαβαν χώρα ως επί το πλείστον μετά την εξέγερση και των πολύ ισχυρών συμβολισμών που φανερώθηκαν εκ των πραγμάτων το Δεκέμβρη ως επί το πλείστον με την αυθόρμητη αντιβία ενάντια στη μεγάλη περιουσία, τις τράπεζες κτλ. και ήταν η αφορμή ακόμα και τα μεγάλα ΜΜΕ στο εξωτερικό να παραδεχτούν ότι πρόκειται για εξέγερση (σε αντίθεση με τους δικούς μας δημοσιογραφίσκους)!

    Εκτός και αν φτάσουμε σε σημείο τέτοιου σολιψισμού και αυτοαναφορικότητας που για να βολευτούμε ιδεολογικά στο υπάρχον απλά γιατί υπάρχει και απλά να ξεπλένουμε τα σπασμένα κάνοντας και μια κριτικούλα καλλιτεχνικού επιπέδου στα κοινωνικά φαινόμενα, λογική που αντιπροσωπεύει η κάθε κ. Σ., να φτάνουμε να διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Νομίζω ότι μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα είναι η βία που εκφράζεται αυθόρμητα από τις "μάζες" κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Τέτοια μπορεί να πει κανείς ότι ήταν η βία, ακόμα και τα πλιάτσικα των μεταναστών το Δεκέμβρη. Το άλλο είναι η βία που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί με κάθε ευκαιρία. Το δικό μου θέμα εδώ (αλλά νομίζω και της Σώτης) είναι η βία των αναρχικών, η οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η βία μιας ιδεολογικής πρωτοπορίας (ελίτ) που θέλει να επιβάλλει τους ολοκληρωτικούς της όρους. Η βία των αναρχικών, λοιπόν, δεν αποτελεί ούτε "λαϊκή" ούτε "αντιβία", αλλά εξουσιαστική, αυταρχική βία, όχι λιγότερο αποκρουστική από κείνη που οι αναρχικοί ισχυρίζονται πως αντιπαλεύουν. Και υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά τα τελευταία χρόνια, τα οποία επιβεβαιώνουν αυτή τη διαρκή "παρέκκλιση" του "χώρου". Φυσικά, δεν πρόκειται για περέκκλιση, αλλά για στροφή σε ολοκληρωτικές/φασιστικές/σταλινικές πρακτικές, οριστική επιστροφή στις νετσαγιεφικές ρίζες του αναρχισμού. Γι' αυτό δε συμφωνώ που τις ονομάζεις απλά "τραμπούκικες πρακτικές". ΚΑθώς επαναλαμβάνεται διαρκώς, αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή: την επιλογή του ολοκληρωτισμού.

    Να σημειώσω δε ότι όσο κι αν η καταστροφή "συμβόλων" της καταναλωτικής και θεαματικής κοινωνίας αποτελεί συμβολική απαξίωσή της, το πλιάτσικο συνιστά συνολική επιβεβαίωση των αξιών της. Δηλαδή αυτός που επιλέγει όχι να καταστρέψει, αλλά να "απαλλοτριώσει" αποδεικνύει ότι συμμερίζεται την αδιαμφισβήτητη αξία του εμπορεύματος και ασπάζεται τον αξιακό κώδικα της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτό δεν το λέω για να δικαιώσω αυτούς που καίνε, αλλά γιατί πρέπει να ερμηνεύουμε αυστηρά τα γεγονότα. Συνεπώς, η "αυθόρμητη βία" κοινωνικών (και όχι ιδεολογικών) ομάδων (μετανάστες, αποκλεισμένοι, μειονότητες κ.ά.) κατά το Δεκέμβρη στο βαθμό που συνδέονταν κυρίως με λεηλασίες καταστημάτων δεν είχε το συμβολικό χαρακτήρα που συχνά της αποδίδεται (δεν αποτελούσε στην πράξη αμφισβήτηση της καταναλωτικής/καπιταλιστικήςκοινωνίας).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. T, αυτό είναι το θέμα, ενώ εσύ εδώ κάνεις το διαχωρισμό ότι μιλάς για διαφορετικά πράγματα - και πράγματι να συζητήσουμε την κατάντια του "αναρχικού" χώρου τα τελευταία χρόνια και την οριστική του στροφή κατά κύριο λόγο στον αναρχοατομικισμό του χειρίστου είδους, αν και σε κάποιες εκτιμήσεις σου διαφωνώ - η κ. Σώτη με το κατάπτυστο παραπάνω της άρθρο τα τσουβαλιάζει με απροκάλυπτο τρόπο, βάζοντας τελείως διαφορετικά περιστατικά και ιστορικά δεδομένα στο ίδιο τσουβάλι ώστε να χωρέσουν σε αυτό που έχει πλάσει ως "αισθητικά όμορφο", αγγίζοντας με επικίνδυνο τρόπο τα όρια της κρίσης με βάση κυρίως την αισθητική και χωρίς ίχνος ουσιαστικού επιχειρήματος (που μας πηγαίνει σε πολύ πιο ολοκληρωτικές καταστάσεις από αυτές που συνεπάγονται επειδή μια ομάδα έριξε π.χ. μπογιά μετά συνθημάτων στην καπηλευτική παράσταση του Φάις).

    Επίσης, σε ό,τι αφορά το πλιάτσικο, πάλι δε λαμβάνεις υπόψη ότι μιλάμε για εξαθλιωμένους ανθρώπους που το έκαναν και που πολύ πιθανόν δεν συμμετείχαν οι ίδιοι στην εξέγερση, δεν μιλάμε λοιπόν για μια άμορφη αταξική μάζα, η κοινωνία έχει πολύ έντονες τάξεις σε όλα τα επίπεδα γι' αυτό και πολλά από αυτά τα φαινόμενα μπορούμε να τα δικαιολογήσουμε αλλά όχι αναγκαστικά να τα υιοθετήσουμε, ακριβώς επειδή ήδη εμείς είμαστε σε θέση να κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα ενώ η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου λόγω τεράστιων αντικειμενικών προβλημάτων όχι.

    Γι' αυτό θεωρώ ότι δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε τα εμπειρικά δεδομένα που είναι και αυτά που αναδεικνύουν αυτές τις αντιφάσεις μιας εξέγερσης (όπως ακόμα και οι πιο συνειδητοποιημένες εξεγέρσεις του παρελθόντος περιείχαν στοιχεία όπως αυτά που περιγράφεις) που κατά κύριο όμως λόγο είχε πράγματι αντικαθεστωτικό χαρακτήρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. 1)Έχεις δίκιο για το πλιάτσικο πως επρόκειτο για εξαθλιωμένους ανθρώπους κυρίως, αλλά όχι μόνο. Το αν π.χ. οι μετανάστες λειτουργούν ως τάξη (δι' εαυτή, όπως λειτουργούσε κάποτε η εργατική τάξη), μάλλον όχι. Ότι αποτελούν ένα συγκεκριμένο καθεαυτό στρώμα της κοινωνίας, ασφαλώς. Αν λειτουργούν υπονομευτικά προς τις κυρίαρχες αξίες αυτής της κοινωνίας (π.χ. καταναλωτισμός), μάλλον όχι. Αλλά μέσα στην ιστορία υπήρξαν τάξεις ή στρώματα που λειτούργησαν σαφώς με αυτό τον τρόπο (εργατική τάξη, νέοι κατά το Μάη του '68). Η εργατική τάξη μάλιστα είχε και αυτή μεγάλα "αντικειμενικά" προβλήματα τα οποία δεν την εμπόδισαν να είναι μια τάξη επαναστατική (βλ. Μαρξ, Το κεφάλαιο, τ.1). Η εργατική τάξη απέδειξε ότι οι άνθρωποι μπορούν παρά τα αντικειμενικά της προβλήματα να ασχοληθεί με το ζήτημα της συνολικής αλλαγής της κοινωνίας.

    2)Επίσης, καταλαβαίνω γιατί λες πως τα τσουβαλιάζει η Σώτη. Μήπως όμως με το τσουβάλιασμα θέλει να δείξει την εξάπλωση μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας; Σημειώνω ξανά πως η νοοτροπία αυτή αφορά συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και όχι κοινωνικά στρώματα. Και επειδή αφορά αυτούς πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα αυστηροί και καχύποπτοι. Γιατί βρισκόμαστε ήδη στο σπίτι του κρεμασμένου (δηλαδή στην αριστερα γενικά) από την οποία γεννήθηκε ο ολοκληρωτισμός στη σταλινική του εκδοχή. Και μ' αυτά τα δείγματα μπορεί να φαίνεται πως από την ιστορία δε μάθαμε τίποτα και πως (μπορεί) η ολοκληρωτική νοοτροπία να μας έχει εμποτίσει τόσο πολύ που είναι τελικά αδύνατο να ξεφύγουμε απ' αυτή. Οπότε μπορούμε μόνο να ευχηθούμε η αριστερά να μην έρθει ποτέ στην εξουσία γιατί αυτο που θα βιώσουμε θα είναι ανάλογο με αυτό που βίωσαν οι τρόφιμοι των γκουλάγκ. Το ζήτημα αυτό είναι πολύ σοβαρό στο βαθμό που ανακύπτει πως η προοπτική μιας άλλης κοινωνίας μπορεί να είναι απεχθέστερη από την προοπτική αυτής εδώ, στην οποία ούτε γκουλάγκ υπάρχουν, ούτε επίσημοι λογοκριτές, ούτε σε χτυπάνε άμα πεις τη γνώμη σου. Αυτά τα ερωτήματα προκύπτουν ξανά και ξανά, όποτε οι Τσίπρες αποκαλούνε το Μάο μεγάλο ηγέτη, όποτε οι αναρχικοί κυνηγάνε τους "αντιφρονούντες" κ.λπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 1) Τ, πράγματι η εργατική τάξη είχε καταφέρει να ξεπεράσει τις αντικειμενικές δυσκολίες αλλά μιλάμε για ιστορικές συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις σημερινές, όπου η εργατική τάξη και στο υποκειμενικό θεωρούσε τον εαυτό της συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο αλλά και είχε πολύ υψηλή συνείδηση της ταξικής της υπόστασης, κι αυτό όχι μόνο επειδή υπήρχε ο Μαρξ και οι θεωρητικοί σοσιαλιστές, αλλά επειδή ο τρόπος που οργανωνόταν ήταν αρκετά συγκεκριμένος, σε εργοστάσια που λίγο πολύ έμοιαζαν μεταξύ τους, με τρόπους παραγωγής κοινούς κτλ., δηλαδή ήταν σαφές το "ταξικό" της συμφέρον. Το δεύτερο πολύ σημαντικό είναι ότι αυτό γινόταν σε μια εποχή που δεν υπήρχε τέτοια τεράστια συγκέντρωση δύναμης όπως υπάρχει τώρα σε όλες τις κοινωνικές σφαίρες (ούτε και ΜΜΕ με τέτοια επιρροή κτλ.), με αποτέλεσμα ο κόσμος να είχε μια ακόμα "κοινοτική" συναντίληψη που τώρα έχει διαλυθεί με την επέκταση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Και η συγκέντρωση εξουσίας δεν ήταν τόσο υψηλή διότι το ίδιο το σύστημα που την εκτρέφει δεν είχε ακόμα καταφέρει να "ολοκληρωθεί" όπως έχει καταφέρει τα τελευταία 30 χρόνια (κι αυτό λόγω εθνικισμών που ήταν αναπόφευκτοι τότε κτλ. και που οδήγησαν σε εσωτερικές συκγρούσεις κα.).

    Και βέβαια ο κόσμος δεν είχε ακόμα απογοητευτεί με τόσο δραματικό τρόπο από την αποτυχία της ρωσικής επανάστασης να φέρει μια άλλη πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία, ενώ δεν υπήρχε και ο μεταμοντερνισμός που σάρωσε τη δυτική σκέψη με την ανελέητη ισοπέδωση του, άξια εκπρόσωπος του οποίου είναι και η κ. Σώτη. Δηλαδή υπάρχουν τεράστιες διαφορές στις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που να μπορούν να δημιουργήσουν έτσι απλά μια συνειδητοποιημένη εργατική τάξη σήμερα και επίσης δεν θεωρώ ότι είναι μόνο οι οικονομικές τάξεις που μπορούν να παίξουν απελευθερωτικό ρόλο αλλά και οι τάξεις σε όλα τα επίπεδα όπως το πολιτικό και το κοινωνικό, που αποκλείονται δηλαδή από όλες τις μορφές εξουσίας (κάτι που είναι ευρύτερο με το ποιος απλά κατέχει τα μέσα παραγωγής).
    Σε αυτό το πλαίσιο, επίσης πάντα ιστορικά υπήρχε μια ιδεολογική πρωτοπορία διότι είχε πραγματικά το χρόνο και τη δυνατότητα, τα ερεθίσματα να θεωρητικοποίησει ένα πρόταγμα που είναι αναγκαίο για μια εναλλακτική κοινωνία, όπως άλλωστε ήταν κι ο Μαρξ, ο Μπακούνιν κτλ. Το θέμα λοιπόν είναι αν αυτή η πρωτοπορία οδηγούσε και θεσμικά σε πρωτοπορίες, όπως έκανε ο μαρξισμός, και γι' αυτό οδήγησε στο σταλινισμό κτλ. και πώς το ξεπερνάμε αυτό. Και έτσι θεωρώ ότι πλέον η "επανάσταση" από μια πρωτοπορία (αναγκαστικά) δεν μπορεί να είναι επιλογή πλέον γιατί οδηγεί σε νέους ολοκληρωτισμούς, άρα το θέμα είναι να δημιουργήσουμε "από τα κάτω" σταδιακά τοπικούς δημοκρατικούς θεσμούς που θα είναι εκτός του συστήματος και θα εμπλέκουν όλο και περισσότερο κόσμο, ώστε να γίνει η κοινωνική αλλαγή όταν θα έχει συνειδητοποιηθεί η πλειοψηφία, κάτι δηλαδή που είναι βασική αιτία των αποτυχιών των επαναστάσεων διαχρονικά.

    2) Πάντως δεν καταλαβαίνω, δηλαδή με ομοιοπαθητική θα μας δείξει την εξάπλωση της "ολοκληρωτικής νοοτροπίας"; Χρησιμοποιώντας η ίδια ήδη ολοκληρωτικές μεθόδους ισοπέδωσης και συναισθηματικών επιχειρημάτων (ο ολοκληρωτισμός υπάρχει και στη σκέψη, όχι μόνο στις πράξεις, γι' αυτό και έγραψα ότι η προπαγάνδα που κάνει η κ. Σώτη είναι πιο επικίνδυνη από κάποιες ασυνείδητες πράξεις "αναρχικών"); Δηλαδή νομίζω κάνεις λήψη του ζητουμένου που είναι ότι η κ. Σώτη ήδη δρα με την αρθρογραφία της ολοκληρωτικά, οπότε από εκεί και πέρα ποια ολοκληρωτική νοοτροπία θέλει να μας δείξει και τίνος; Η αιτία της ολοκληρωτικής νοοτροπίας σήμερα είναι οι πρακτικές στο χώρο ή το ίδιο το καθεστώς που οδηγεί σε τέτοιες πρακτικές και καταστάσεις, ενώ φυσικά δεν διστάζει να αφαιρεί εν ψυχρώ και να βαανίζει συστηματικά ζωές ανθρώπων (και όχι απλά να τραμπουκίζει) όταν απειλείται; Αυτά τα ερωτήματα όχι απλά τα προσπερνάει αλλά τα αντιστρέφει (από συμπτώματα τα κάνει αίτια και τα αίτια μάλιστα τα στηρίζει εμφανώς) και γι' αυτό είναι επικίνδυνη κατ' εμέ η αρθρογραφία της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή