Video αποκάλυψη από τις Πρυτανικές Εκλογές 2006

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΧΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ ΕΠ' ΑΥΤΟΥ
ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΝΤΟ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Έκθεση "Bodies"

ΣΗΜΕΡΑ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ ΓΔΑΡΜΕΝΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ ΓΔΑΡΜΕΝΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

Μέσα σ’ αυτόν εδώ το χώρο της Τεχνόπολης, δίπλα μας, λίγα μέτρα από εμάς, βρίσκονται τα πτώματα κάποιων ανθρώπων, που είχαν την ατυχία να μην είναι φίλοι ή γνωστοί κανενός μας, ώστε να φροντίσει κάποιος να τους κηδέψει με την ουσιαστική σημασία του όρου: ν’ αναθυμηθεί δηλαδή και να τιμήσει κοινά περιστατικά από τη ζωή τους, τ’ όνομά τους, το γέλιο τους, το κλάμα τους, τις γκριμάτσες τους, τις έγνοιες τους, το μοναδικό χνάρι που άφησαν, όπως ο κάθε άνθρωπος, πάνω στη γη ενόσω ζούσαν.

Μη φανταστείτε όμως πως αυτά τα νεκρά ανώνυμα σώματα είναι στοιβαγμένα και παραπεταμένα. Ίσα-ίσα. Κάποιοι ευφάνταστοι άνθρωποι φρόντισαν να τα … «περιποιηθούν». Τους αφαίρεσαν το δέρμα, τα πετσόκοψαν εδώ κι εκεί με ειδικά εργαλεία ώστε να φαίνονται καθαρά τα σωθικά τους, τα «πλαστικοποίησαν» και τα έστησαν πάνω σε βάθρα, σαν αγάλματα, το ένα να βαστάει μια ρακέτα του τένις, το άλλο να κλωτσάει μια μπάλα … Γιατί το έκαναν αυτό; Για να τα περιφέρουν και να τα εκθέτουν, με το αζημίωτο, ανά τον κόσμο!

Ούτε η τέχνη, ούτε η επιστήμη, ούτε η παιδαγωγική, ούτε φυσικά η ευαισθητοποίηση του κοινού στο θέμα των μεταμοσχεύσεων, τίποτα δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει αυτό το ανεπίτρεπτο αίσχος. Πόσο μάλλον σ’ ένα τόπο, όπου εξακολουθεί να διδάσκεται στα σχολειά η Αντιγόνη κι όπου πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουμε, πως ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία αντιμετωπίζει τους νεκρούς, λέει τα πάντα για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους ζωντανούς.

Αυτό που παίζεται εδώ, πρέπει λοιπόν να γίνει ξεκάθαρο, ώστε να μην περάσει απαρατήρητο. Με τούτη την έκθεση έντεχνα γδαρμένων πτωμάτων, η επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου σώματος περνούν ένα κρίσιμο κατώφλι. Θα γίνει αντιληπτή η μέγιστη προσβολή; Θα συνειδητοποιηθεί η ακραία παραβίαση των θεμελίων του στοιχειώδους ανθρωπισμού; Θα εντοπιστεί η βαθιά συγγένεια του εγχειρήματος με τη ναζιστική λατρεία της φρίκης και του θανάτου;

Μέχρι σήμερα, οι σύγχρονες κοινωνίες είχαν αποφασίσει να επιτρέπεται η χρησιμοποίηση νεκρών ανθρώπινων σωμάτων αποκλειστικά και μόνο μέσα στα αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια της ιατρικής έρευνας και της διδασκαλίας της. Δηλαδή με στόχο, όχι τη «γνώση» γενικά και αφηρημένα ― που, έτσι, δεν διαφοροποιείται ποιοτικά από την απλή (έως και νοσηρή) περιέργεια ―, ούτε φυσικά την … αισθητική απόλαυση, κι ακόμα λιγότερο το ιδιωτικό κέρδος, αλλά πολύ συγκεκριμένα και αυστηρά τη θεραπεία ασθενειών.

Το σημείο αυτό είναι καίριο! Αφορά το στοιχειώδες ανθρωπιστικό θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών, γιατί δηλώνει πράγματι ότι, έξω από το αυστηρά θεσμοθετημένο ιατρικό-θεραπευτικό πλαίσιο, η επεξεργασία και η περιεργασία νεκρών σωμάτων δεν προάγει ούτε τη γνώση, ούτε την ομορφιά, ούτε κανένα φιλάνθρωπο συναίσθημα (όπως ισχυρίζονται μπερδεύοντάς τα όλα μαζί οι διοργανωτές και οι υποστηρικτές αυτής της έκθεσης), αλλά τη νάρκωση βασικών αντανακλαστικών του πολιτισμένου ανθρώπου και την ύπουλη εισαγωγή στο βάθος της προσωπικότητάς του μιας εκλεπτυσμένης αναισθητοποίησης απέναντι στη φρίκη.

Θεωρούμε επομένως άκρως ανησυχητικό ― και ιδιαίτερα στο βαθμό που συνεπικουρείται από δημόσιους φορείς, όπως ο Δήμος Αθηναίων και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων ―, το γεγονός ότι τώρα, στα χρόνια της μεταμοντέρνας λάσπης, μες από τούτη την έκθεση και με τη βοήθεια ισχυρών δόσεων δήθεν αισθητικής δημιουργίας και επιστημονικού διδακτισμού σαν αναισθητικό για την ήπια καταστολή των όποιων αντιδράσεων, επιχειρείται η συμφιλίωση της κοινωνίας με την ιδέα μιας χρησιμοποίησης των νεκρών σαν σκέτα αντικείμενα και εμπορεύματα προς αγοραπωλησία, χωρίς κανέναν απολύτως δεσμευτικό περιορισμό!

Οτιδήποτε προσπαθεί να μας συμφιλιώσει με τη φρίκη, να μας κάνει αναίσθητους στο θάνατο και να ναρκώσει τα αντανακλαστικά μας απέναντι στην εμπορευματοποίηση κυριολεκτικά των πάντων, είναι εχθρικό προς την κοινωνική μας συγκρότηση και επικίνδυνο. Ιδιαίτερα όταν αυτό ζητάει τη συνενοχή της τέχνης, της επιστήμης, της παιδαγωγικής και του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση!

Γι’ αυτό απαιτούμε την ακύρωση αυτού του αίσχους και ζητάμε να ενώσετε τη φωνή σας με τις δικές μας!

Πρωτοβουλία πολιτών ενάντια στην πτωματολαγνική έκθεση «Bodies»

Πογκρόμ;

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ *

Τα φαινόμενα πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα. Πλάι στους αδιόρατους, καθημερινούς ρατσισμούς, που υφίστανται αρκετοί μετανάστες στην Ελλάδα, φαίνεται ότι κάποιοι θέλουν να προβάρουν μια γενική σύρραξη ανάμεσα στους άθλιους του 21ου αιώνα και τις εγχώριες δυνάμεις της Τάξης. Κάποιοι; Οχι απαραίτητα κάποιοι συγκεκριμένα, μάλλον μια ορισμένη και κυρίαρχη πολιτική στάση, συνεπικουρούμενη από μια ομόλογη κοινωνικο-πολιτική κουλτούρα.

Τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου στην Πάτρα, όπου οι αστυνομία βρέθηκε αντιμέτωπη με την οργή πλήθους μεταναστών, μπορούν να ζωντανέψουν το πιο μαύρο σενάριο, την πιο μαύρη πολιτική: μια αμιγώς κατασταλτική πολιτική ενός θεσμικού και κοινωνικά συναινετικού ρατσισμού- και μάλιστα στο γκρίζο φόντο μιας ανεξέλεγκτης οικονομικής κρίσης. Η προσφυγή στην αστυνομική καταστολή, στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί να εξισώνεται με τη ρουτίνα ανάληψης της ευθύνης από εκείνο το κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που έχει τη «φυσιολογική» αρμοδιότητα αντιμετώπισης των διαδηλώσεων. Γιατί οι μετανάστες της Πάτρας (και όχι μόνο) δεν έχουν καν το δικαίωμα εκπροσώπησης, ακρόασης, διεκδίκησης. Αντικειμενικά, η εναντίον τους στρεφόμενη καταστολή, η ωμή βία που τους επιφυλάσσεται, είναι μια απόπειρα για να μην ακουστούν, να μην εκπροσωπηθούν, να μη διεκδικήσουν. Εδώ, η καταστολή είναι προάγγελος ενδεχόμενου μελλοντικού πογκρόμ, ενός «κύματος» (για να θυμηθούμε και την πρόσφατη ομώνυμη ταινία) στιγματισμού και διώξεων των ανεπιθύμητων ως περιττών.

Πλάι στην ηθικο-πολιτική καταδίκη τέτοιων συμπεριφορών αλλά και την επίδειξη αλληλεγγύης προς εκείνους που ζουν το μαρτύριο του ακούσιου εκπατρισμού τους, είναι ανάγκη να εμείνουμε στην αναγκαιότητα μιας ανύπαρκτης σήμερα μεταναστευτικής πολιτικής εκ μέρους του κράτους, με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση των «άλλων» στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Πολιτείας. Πολιτικής που θα αποσκοπεί να κάνει τους «ξένους» ισότιμους πολίτες με τους «γηγενείς», συντρίβοντας προκαταλήψεις και απωθώντας στον ιδιωτικό χώρο φυλετικά και/ή θρησκευτικά ζητήματα, τα οποία πολιτικοποιούμενα ενισχύουν όλους τους ρατσισμούς.

Η νεο-φιλελεύθερη διαχείριση του ζητήματος το αφήνει στη διακριτική ευχέρεια της αγοράς, που οξύνει εν γένει τις κοινωνικές ανισότητες, πόσω μάλλον αυτές μεταξύ «αυτοχθόνων» και «αλλοδαπών». Την ίδια στιγμή που, όπως υποστηρίζει ο αριστερός Αμερικανός στοχαστής Ουόλτερ Μπεν Μίκαελς, ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να προάγει μια πολιτική πολιτισμικής ποικιλομορφίας. Για τον νεοφιλελευθερισμό, η θεσμική πολυπολιτισμικότητα (μέτρα θετικών διακρίσεων κ.λπ.) αναπληρώνει τρόπον τινά την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης: όσο περισσότερο οι κοινωνίες γίνονται ανισωτικές, τόσο περισσότερο αφοσιώνονται στην «πολυπολιτισμικότητα». Με την έννοια αυτή, η πολιτισμική ποικιλομορφία τίθεται στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού, δεν αποτελεί τον εχθρό του, όπως πιστεύουν αρκετοί μέσα στην Αριστερά. Υποθέστε ότι ψάχνετε έναν διευθυντή πωλήσεων για την εταιρεία σας και ότι πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε έναν λευκό ετεροφυλόφιλο και μια μαύρη λεσβία, η οποία είναι ικανότερη στην εργασία της από τον λευκό ετεροφυλόφιλο. Ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία θα σας επέβαλλαν να προσλάβετε τον λευκό ετεροφυλόφιλο, ο καπιταλισμός τη μαύρη λεσβία. Ορισμένοι καπιταλιστές, καταλήγει ο Αμερικανός διανοούμενος, μπορεί να είναι ρατσιστές, ο καπιταλισμός δεν είναι!

Γι' αυτό, η επείγουσα αναγκαιότητα μιας δημοκρατικής πολιτικής ενσωμάτωσης των μεταναστών οφείλει να εκκινήσει από το κοινωνικό ζήτημα και τη δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη. Αν χρειάζονται πολιτικές θετικών διακρίσεων, αυτές θα πρέπει να έχουν αφετηρία τις τάξεις, όχι τις φυλές. Η προσφυγή στο κοινωνικό ζήτημα δεν λύνει, βέβαια, ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα. Διαλύει όμως επικίνδυνες ψευδαισθήσεις, αποφυλοποιεί τις κοινωνικές σχέσεις και μπορεί να ματαιώσει επερχόμενα πογκρόμ.

* Διδάσκει στο Α.Π.Θ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/03/2009

(το βρήκαμε εδώ: http://autonomyorbarbarism.blogspot.com )

Για τη νεολαία σήμερα

Θεωρητική προσέγγιση,
του Άγγελου Γουνόπουλου

Η σύγκληση της νεολαίας -και κυρίως του τμήματος εκείνου που έχει την οικονομική άνεση να διαθέτει ελεύθερο χρόνο- με μία ναρκισσιστική συμπεριφορά είναι σήμερα προφανής. Η έξαρση της επιθυμίας για έκφραση και η ψευδαίσθηση της αυτονομίας ως εφικτών και απόλυτων δυνατοτήτων, οι οποίες πλέον δεν διεκδικούν από το κυρίαρχο σύστημα, αλλά αποτελούν απαιτήσεις του ίδιου του συστήματος, καθώς εγκαλεί τους ανθρώπους σε "χειραφέτηση" και "ανεξαρτησία", κατακλύζουν το σύνολο όλου του ιδεολογικοπολιτικού νεολαιίστικου φάσματος από τα πολύ "αριστερά", ακόμα και αναρχικά, έως πολύ δεξιά, κατοικώντας σε όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις της ιδεολογίας και κυρίως, υποτίθεται, εκτός της. Πού οφείλεται αυτή η έξαρση της επιθυμίας που με τις σημερινές δυνατότητες μεταφράζεται σε έναν ακραίο αυτοαναφορικό ατομικισμό και μία ακραία τάση για κατανάλωση σχέσεων, εικόνων, εμπειριών και δευτερευόντως, πλέον, υλικών προϊόντων;

Η διάλυση των συλλογικών αναφορών και ταυτοτήτων.

"Κάθε άτομο, αν το πάρουμε μεμονωμένο, συμμετέχει σε πολλές ψυχές των όχλων, ψυχή της φυλής του, της τάξης του, της θρησκευτικής του κοινότητας, του κράτους του και μπορεί επιπλέον να αποκτήσει ένα μερίδιο αυτονομίας και πρωτοτυπίας". Το μερίδιο αυτής της αυτονομίας ή ελευθερίας παραμένει μερίδιο, αφού υπάρχουμε μέσα σε σχέσεις και σε σημαντικό βαθμό καθοριζόμαστε και τις καθορίζουμε. Έτσι, υπάρχουμε μόνο ως κοινωνικά άτομα και ποτέ έξω από την κοινότητα με την οποία θεωρούμε ψευδώς ότι βρισκόμαστε άλλοτε σε σύμπλευση και άλλοτε σε αντιπαράθεση, κάτι που θα επέτρεπε - αν αυτό συνέβαινε - και την απόλυτη αυτονόμηση μας, άρα και την αμιγή αυτοεξουσίαση μας. Μία αυτοεξουσία, όμως, χωρίς πραγματική υπόσταση, καθώς την ίδια στιγμή που επιζητούμε τη δράση και την έκφραση ή ακόμα και την επιβίωση, πάλι σε κοινωνικές σχέσεις εμπλεκόμαστε και άρα σε σχεσιακούς περιορισμούς. Η έννοια της αυτονομίας, πλέον, μένει ως ευχή, ένας ευσεβής ανεκπλήρωτος πόθος, που εξαιτίας της ψευδαίσθησής της μας απαγορεύει να γευτούμε την ουσιαστική ελευθερία, που είναι η αποδοχή των ορίων που οι σχέσεις και η συνύπαρξη / συλλογικότητα / κοινωνικότητα θέτουν.
Η έξαρση της επιθυμίας και της έκφρασης ως δυνατότητας στο σημερινό κόσμο αποτελεί διεκδίκηση τόσο των φιλελεύθερων όσο και των αναρχικών, των αριστερών όσο και των δεξιών. Η δυνατότητα για κατανάλωση σχέσεων, συναισθημάτων, προϊόντων, τέχνης και ιδεών, δομεί την επιθυμία για την απόλαυση τους. Μέτοχοι σε αυτό το «τσιμπούσι» γίνονται όλοι, όχι μόνο επειδή οικονομικά ή θεσμικά μπορούν, αλλά κυρίως γιατί ο καπιταλιστικός νεοφιλελεύθερος κόσμος του πλουραλισμού και του δικού του «πολυπολιτισμού», τους εγκαλεί να συμμετάσχουν σε αυτό το "πλούσιο γεύμα". Η ευκαιρία το πρωί να ξυπνήσεις με κάποιο σύντροφο και το βράδυ με κάποιον άλλο, να διαβάσεις μαρξισμό σε μία ξαπλώστρα στη Μύκονο από περιοδικό life style, να επισκεφτείς στη σειρά το γυμναστή, τον καθοδηγητή γιόγκα και τον κοντινό σου πολυσινεμά, συγκροτώντας την προσωπική ταυτότητα από ένα σύνολο μικροταυτοτήτων είναι η σημερινή κατάσταση. (Είμαι ροκάς, που πιστεύει στο Χριστό, κάνοντας γιόγκα και διαβάζοντας Κοράνι, φορώντας μπλουζάκι Τσε, ψηφίζοντας Καραμανλή και πίνοντας μόνο amstel, ζώντας την κάθε μου στιγμή!)
H διάλυση της ισχυρής συλλογικής ταυτότητας δημιουργεί την ανάγκη ανάπτυξης της ενασχόλησης με τον εαυτό και τη συγκρότηση μίας ατομικής ταυτότητας που για να δομηθεί στο σχετικιστικό, δήθεν μεταμοντέρνο, κόσμο θα πρέπει να αναζητηθούν επιμέρους δευτερεύοντα στοιχεία από όλο το φάσμα δυνατοτήτων από το οποίο ουσιαστικά επιλέγουμε μικρές ιδιότητες για τη σύνθεση της προσωπικής μικροταυτότητας, και μοναδικότητας μας.

Το παιδί αναγνωρίζοντας την οντότητα του αλλά και το δικαίωμα των άλλων στην αυτονομία μέσα στους κοινωνικούς περιορισμούς της συνύπαρξης, κοινωνικοποιείται και δομεί κοινωνία, από την οποία πρωτίστως προέρχεται. Υπό την έννοια αυτή, η αυτοπραγμάτωση μας επιτυγχάνεται μέσα σε ενοποιημένα σύνολα που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, άρα και την κοινωνική δημιουργία τους, ως δική τους υπόθεση, μέσα στην οποία ορίζεται και αναδεικνύεται η ατομικότητα και η ελευθερία τους. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είναι αυτονόητο πως η διάλυση κάθε ισχυρής ταυτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα τη διάλυση της ατομικότητας και της αυτονομίας, ακόμα και της ελευθερίας μας. Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο οι ισχυρές ταυτότητες διαλύονται μπροστά στη δόμηση του "μοναχικού πλήθους" που διέρχεται μέσα από ένα καταναλωτικό πρότυπο τις μικροκοινότητες της μουσικής, της διαλυμένης ιδεολογίας, της γεύσης και του θεάματος, τις οποίες εύκολα βαριέται και αλλάζει χαμένο στην ταυτότητα του τίποτα. Σήμερα ο νέος δεν χωράει πουθενά όχι γιατί θέλει να σπάσει τα όρια που τον πνίγουν αλλά γιατί δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει.
Το υπερκαταναλωτικό πρότυπο του δυτικού ανθρώπου που κατακλύζει τα όνειρα μας που οραματίζεται ένα ακόμα πιο πολύπλοκο και δυνατολογικό μέλλον, έρχεται σε επαφή με το όνειρο για τάξη και ασφάλεια που οι σημερινές ταχύτητες και ιδεολογικές προτάσεις δεν φαίνεται να κομίζουν. Ο πολυπολιτισμός που φτιάχνεται με νεοφιλελεύθερη μαγιά στην εποχή της άπειρης δυνατότητας και της ψευδαίσθησης της αυτονομίας χωρίς όρια δεν φαντάζει να έχει καμία σχέση με τον πολυπολιτισμό του πεπερασμένου κόσμου, των περιβαλλοντικών και κοινωνικών ορίων του αληθινού κόσμου. Σήμερα ο πολυπολιτισμός είναι περισσότερο μια μη ταυτότητα, παρά μια ταυτότητα υπό την έννοια της άρσης κάθε ισχυρού αυτοπροσδιορισμού και χαρακτηρίζει πολλούς ανθρώπους, αλλά οπωσδήποτε το σύνολο των νέων ελίτ (όχι μόνο τις οικονομικές ελίτ). Και εδώ η ταξική ή ακόμα περισσότερο η εθνική συνείδηση δεν έχουν ιδιαίτερη θέση, καθώς "[...] ο πολυ ? πολιτισμός, τους ταιριάζει απόλυτα, γιατί συνδυάζει την εικόνα ενός παγκόσμιου παζαριού στο οποίο οι εξωτικές κουζίνες, τα εξωτικά στυλ ντυσίματος, η εξωτική μουσική, τα εξωτικά φυλετικά ήθη μπορούν να καταβροχθισθούν αδιακρίτως, χωρίς να χρειάζεται να ρωτηθούν κάποιοι και χωρίς καμία υποχρέωση". Οι νέες ελίτ, οι νέοι επιχειρηματίες, δίνουν το όνειρο στη νεολαία που επιζητά το σερφάρισμα στο διαδίκτυο, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις γεύσεις και στο θέαμα. Η φετιχοποίηση του εμπορεύματος δομεί μία και μόνη αξία, αυτή της κατανάλωσης, όπου τα πάντα ξοδεύονται και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς. Το μόνο που αλλάζει είναι το στυλ, η αισθητική επιλογή. Άλλοι ακούν Βίσσυ και Βανδή και είναι νεοδημοκρατοπασόκοι και "απολιτίκ" και άλλοι Manu Chau και Nick Cave και είναι αναρχοαυτόνομοι και αριστεροί κινηματίες κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι μεν βλέπουν hollywood και οι δε ανεξάρτητο κινηματογράφο. Όλοι μαζί όμως εκστασιάζονται από το μηδενισμό του Ταραντίνο, του old Boy και του Sin City.

....η συνέχεια ΕΔΩ

Αφίσα δώρο των Ζαπατίστας στο κίνημα του Δεκέμβρη...

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ

«Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή την γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε»

Η πρωτότυπη αφίσα, θα τοποθετηθεί στην γωνία Τζαβέλλα με Μεσολογγίου, σε εκδήλωση στις 7 Μαρτίου. Το αντόγραφο σε υψηλή ανάλυση, για πάσα κινηματική χρήση, θα το βρείτε στο
http:/www.black-tracker.gr/details.php?id=264 σε μορφή torrent.

από athens.indymedia.org

Επιστολή - Απάντηση του πρύτανη κ. Τρούμπη!!! Υποθέτω ότι έχετε ενημερωθεί επ’ αυτού

Καλημέρα σας,


Έλαβα και την τρίτη επιστολή σας και δεδομένης της τύχης προηγούμενων απαντήσεών μου, σας διαβιβάζω απ’ ευθείας τις σκέψεις μου. Επί της άποψής σας ότι δεν απαντώ λόγω αδιαφορίας, σας ενημερώνω ότι:

α. Υποθέτω ότι δεν περιμένατε απάντηση στην προσωπική επιστολή σας, με την ευχή «παραιτήσου, ρε» που απεστάλη από τη διεύθυνση σας τα Χριστούγεννα

β. Όσον αφορά στην προηγούμενη επιστολή σας, απάντησα αμέσως και κατέθεσα το κείμενο στο Πρυτανικό Συμβούλιο προς ενημέρωση και αποστολή. Κατά τη συνεδρίαση του Πρυτανικού, ο Καθηγητής κ. Δαρζέντας υπέβαλε κάποιες λεκτικές παρατηρήσεις και πρότεινε την μη- αποστολή της – ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε. Το γεγονός αυτό απεδέχθη ο κ. Δαρζέντας κατά τη συζήτηση στη Σύγκλητο, προ ημερών, και δήλωσε ότι θα σας ενημερώσει και προσωπικά (η απάντηση αυτή επισυνάπτεται).



Όσον αφορά στην τρίτη επιστολή σας, προφανώς και ενημέρωσα τη Σύγκλητο και απάντησα επί των θεμάτων που θίγετε –

1. Περιοδεύουσα Σύγκλητος: Με απόφαση του ίδιου του Οργάνου, από το 2003, η Σύγλητος λαμβάνει χώρα στην έδρα του Ιδρύματος, γιατί μόνον αυτή γίνεται αποδεκτή από το Ελεγκτικό Συνέδριο για την έκδοση ενταλμάτων μετακίνησης. Παρά ταύτα, επιχειρούμε να πείσουμε ότι μία συνεδρίαση ανά ακαδημαϊκό έτος, πρέπει να γίνεται και σε άλλη Πανεπιστημιακή Μονάδα, για πολλαπλούς λόγους ακαδημαϊκής συνοχής σε ένα πολυκεντρικό Πανεπιστήμιο. Σε κάθε περίπτωση έχουμε προγραμματίσει τη Σύγκλητο του Μαρτίου ή Απριλίου με τόπο τη Σύρο. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί και αποφασισθεί στη Σύγκλητο του Ιανουαρίου. Υποθέτω ότι ενημερωθήκατε επ’ αυτού.

2. Προσωπικό: Η υποστελέχωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου είναι μια θλιβερή μεν, πραγματικότητα δε. Αφορά στο σύνολο των Τμημάτων και της διοίκησης. Άλλωστε, το υπόμνημα που κατέθεσα δημόσια στο ΥΠΕΠΘ, περιγράφει πλήρως την κατάσταση και τα σχετικά αιτήματα του Ιδρύματος. Ειδικότερα, η Σύρος έχει λάβει τη μερίδα του λέοντος από τα όποια στελέχη μετακινήθηκαν ή μετατάχθηκαν, μετά τις συνεχείς προσπάθειές μας. Υποθέτω ότι ενημερωθήκατε επ’ αυτού. Από την άλλη πλευρά, είναι ενδιαφέρον να ερωτηθεί η Π.Γ.Σ. γιατί π.χ. τα πρακτικά τριών άγονων εκλογών ΔΕΠ στο ΤΜΣΠΣ του 2004 εστάλησαν στον Πρύτανη στις αρχές του 2008 για να προκηρύξει εκ νέου τις θέσεις. Αν δεν κάνω λάθος 9+3= 12, δηλαδή αυτοδυναμία του Τμήματός σας, με όλες τις θετικές συνέπειες από αυτό. Υποθέτω ότι έχετε ενημερωθεί επ’ αυτού.

3. Κτιριακό: Οι μελέτες και τα έργα του «Στρατοπέδου» έχουν ενταχθεί στο ΠΔΕ 2009-2013. Λόγω της δομής της χρηματοδότησής μας είναι από τα λίγα που φαίνεται ότι είναι εξασφαλισμένα. Υποθέτω ότι έχετε ενημερωθεί επ’ αυτού.

4. Πολιτιστική Εβδομάδα: Δηλώνω την απόλυτη συμφωνία μου μ’ αυτά που λέτε. Το θέμα έχει τεθεί κατ’ επανάληψη στη Σύγκλητο, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά. Υποθέτω ότι έχετε ενημερωθεί επ’ αυτού. Κι’ ότι θα συζητήσετε με τους συναδέλφους σας των άλλων νησιών ώστε να καταστεί δυνατή η αλλαγή μοντέλου.

5. Νόμος Πλαίσιο: Η Σύγκλητος έχει συστηματικά συζητήσει και τοποθετηθεί επί του συνόλου του θέματος και επί των επιμέρους ζητημάτων που ανακύπτουν. Οι αποφάσεις είναι συλλογικές, κι’ αυτές εφαρμόζονται. Υποθέτω ότι έχετε ενημερωθεί επ’ αυτού.

Συνολικά, είναι προφανές ότι η ανάλυσή σας οδηγεί στη θεώρηση του «…..» Πρύτανη (όποια λέξη κρίνετε χρήσιμη), υπευθύνου για τα δεινά του Ιδρύματος ή της Σύρου. Δεν έχω λόγο να αντιδικήσω μαζί σας, παρά τις βαριές εκφράσεις σας, διότι όταν ακόμα και ο αγώνας που δίνω γίνεται αντιληπτός ως «δήθεν παραίτηση» ή όταν μεταξύ πολλών άλλων πέτυχα την ίδρυση του Νησιωτικού Παρατηρητηρίου, ένα θέμα που εκκρεμεί από το 1990, εσείς βλέπετε δημόσιες σχέσεις με τον κ. Παπαληγούρα. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι θεωρείτε δεδομένο ότι δεν έχω θέσει θέμα φοιτητικού εισιτηρίου στην ακτοπλοΐα. Η πεποίθησή σας είναι τόσο ισχυρή ώστε ομιλείτε για την Πολυτεχνική Σχολή, ως κάτι δεδομένο, ξεχνώντας ποιος την πρότεινε, ποιος τη σχεδίασε, γιατί την προγραμμάτισε και ποιος αγωνίζεται ώστε να γίνει πραγματικότητα σύντομα.

Συμπερασματικά, υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο απολογούμαι: την έλλειψη επαρκούς μετακίνησης στα νησιά. Είναι λάθος. Εξηγείται από την κόλαση της δουλειάς που απρογραμμάτιστα πέφτει σαν πέλεκυς κάθε ημέρα. Αλλά αυτό είναι πράγμα αξιολογήσιμο. Λυπάμαι ιδιαίτερα για την εικόνα που σχηματίσατε για εμένα. Είμαι όμως πλέον βέβαιος και για τις ευθύνες τρίτων στη δημιουργία της.


Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης

Πρύτανης

Το πόρισμα της ντροπής

Τι Κροστάνδη – Τι Πέραμα.

Ο Δεκέμβρης μεταφέρεται.

Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, σε επίπεδο εργατικών ατυχημάτων, αποτελεί ίσως τη φονικότερη εστία θανάτου σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Αποτελεί έναν πραγματικό αποτεφρωτήρα μέσα στον οποίο το κράτος εμφανίζεται ως ένας εφιαλτικός δράκος που ρίχνει τις θανατηφόρες του φλόγες στους είλωτες του. Ποιος μίλησε για μυθοπλασία;

Ήτανε Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου του 1988. Το δεξαμενόπλοιο «ΑΝΑΤΖΕΛ ΓΚΡΕΪΝΤΝΕΡΣ», ύστερα από μία εκκωφαντική έκρηξη σκίζετε στα δυο. Ο χρονοβόρος καθαρισμός από τα θανατηφόρα αέρια (free gas) που απαιτείται πριν την έναρξη των εργασιών μέσα στα κουρασμένα αμπάρια του πλοίου, προφανώς είναι διαδικασία προσπελάσιμη στη νομοθετική ελαστικότητα του εφοπλιστικού κέρδους. Τραγικός απολογισμός: επίσημα, 10 νεκροί και 20 τραυματίες στο αμπάρι Νο 2.

Ο κρατικός μηχανισμός, ίδιος με το πρόσωπο του τέρατος και με τη συντροφιά κι άλλων παραμορφωμένων δικαστικών υπαλλήλων, εξαρχής, σπεύδει να μετατοπίζει ή να αποκρύπτει τις πραγματικές ευθύνες των πλοιοκτητών και να «στρεψοδικεί». Οι εφοπλιστές δεν αγγίζονται διότι έτσι επιτάσσει ο νόμος της επιβίωσης. Νομοτελειακά, το κράτος είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει αυτούς που το αναπαράγουν και να τα βάλει με εκείνους που αποτελούν την οικονομική βάση της εξέλιξης του.

Ήτανε Σάββατο 20 Οκτωβρίου του 2001. Το δεξαμενόπλοιο «SAILOR», εκρήγνυται, ενώ λάμβαναν χώρα ελασματουργικές εργασίες στα αμπάρια του. Οι νεκροί αυτοί τη φορά έφτασαν τους 5.

Κι συνδικαλιστές, αυτοί οι μεσάζοντες μεταξύ εργατών κι αφεντικών, λειτουργούν ως ένας αερόσακος του κεφαλαίου, ως ένα μπαλόνι ασφαλείας και εκτόνωσης της οργής των εργατών. Ουσιαστικά, ο ρόλος τους, απόλυτα ελεγχόμενος και γεμάτος προνόμια δοσμένα από τους εργοδότες, χρησιμοποιείται από τους δεύτερους ως τέχνασμα για την μακροημέρευση τους, για την ανέξοδη επιβίωση τους. Ανέξοδη είπαμε; Εντάξει, τώρα.

Ήτανε Δευτέρα 16 Ιουλίου του 2007. Το τάνκερ «Ailsa Craig», έχοντας περάσει επίσημα από τη διαδικασία του free gas, αναφλέγεται και θανατώνει ακαριαία δύο σωληνουργούς.

Σε κανένα από τα ατυχήματα που συμβαίνουν στο Πέραμα δε μπορούν να υπολογιστούν οι πραγματικοί αριθμοί των θυμάτων. Ως γνωστόν, η μαύρη και αδήλωτη εργασία δεν υπολογίζεται στα στατιστικά, και σύμφωνα με μαρτυρίες εργαζομένων της Ζώνης οι νεκροί στο τελευταίο ατύχημα του περασμένου Ιούλη δεν ήταν οχτώ, αλλά πολλοί περισσότεροι.

Ήτανε Πέμπτη 24 Ιουλίου του 2008. Το γκαζάδικο «FRENDSHIPGAS», ύστερα από θερμική ανάφλεξη αρπάζει φωτιά και οι νεκροί στο αμπάρι Νο 3 φτάνουν τους 8. Το Πέραμα θρηνεί ξανά.

Δεν είναι, λοιπόν, άστοχο αν λέγαμε πως εκεί που τελειώνει η αστική δικαιοσύνη, αρχίζει το δίκαιο.

Οι νεκροί, που ανασύρθηκαν από τις δεξαμενές του «Friendship Gas», είναι:
Παπαϊωάννου Γιάννης ετών 56
Ρουσάκης Ηλίας ετών 51
Νικολαΐδης Παύλος ετών 54
Πασπαράκης Παναγιώτης ετών 44
Οικονομάκης Κώστας ετών 30
Αντιασης Φλοράν ετών 25
Mουραντχανιάν Ασότ ετών 32
Γιόπια Ρομουάντο ετών 48, Φιλιππινέζος υποπλοίαρχος, ο οποίος, σημειωτέον, δεν βρισκόταν στο αμπάρι την ώρα της έκρηξης, αλλά έσπευσε να βοηθήσει, με αποτέλεσμα να βρει κι αυτός φρικτό θάνατο.

Και το δίκαιο εκκινεί τη στιγμή που η μνήμη γεννάται.

Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε το περίφημο πόρισμα των εμπειρογνωμόνων για το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα. Η ίδια ιστορία. Υπαίτιοι του δυστυχήματος ορίζονται οι δύο εργάτες, ένας εκ των οποίων νεκρός. Το τέρας γυμνό. Δικάζονται και οι νεκροί τώρα;

Τα περιστατικά είναι ενδεικτικά. Ατυχήματα, θανατηφόρα ή μη συμβαίνουν σε ρυθμό εβδομάδας, μετατρέποντας τη Ν/Ζώνη σε ένα τόπο εργατικής γενοκτονίας και το Πέραμα σ’ ένα συλλογικό μνημείο πεσόντων του καπιταλιστικού κόσμου.

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΘΗ

ΠΕΡΑΜΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΡΤΗ, 12:00 ΣΤΗ ΠΥΛΗ ΤΗΣ Ν/ΖΩΝΗΣ

Συνέλευση εξεγερμένων από Πέραμα, Σαλαμίνα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Νίκαια, Αιγάλεω

από το nadaparanosotros.blogspot.com

Δημόσιος χώρος είναι…….

Aνοικτή εκδήλωση-συζήτηση
Aμφιθέατρο Πανεπιστημίου (πρώην 1ο Γυμνάσιο)
Σάββατο 7 Μαρτίου, 19:00

Τι είναι δημόσιος χώρος; Γιατί υπάρχει;
Ποιοι είναι οι λόγοι που έχουν οδηγήσει στη συρρίκνωση και την απαξία του δημόσιου χώρου;

Φταίει μόνο η τηλεόραση και ο μικροαστισμός μας για το ότι εγκαταλείψαμε το δημόσιο χώρο;

Γιατί μόνο οι μετανάστες αξιοποιούν στο έπακρο ότι έχει απομείνει από τους δημόσιους χώρους;

Έχουμε ανάγκη το δημόσιο χώρο; Έχει νόημα να τον χρησιμοποιήσουμε και να τον επεκτείνουμε;

Αν τραγουδήσω ή γευματίσω σε ένα δημόσιο χώρο τι είμαι;

Ποια είναι η συμπεριφορά των διαχειριστών του δημόσιου χώρου;

Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να συζητήσουμε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου σε μια συνάντηση χωρίς πρόγραμμα.

Εκτός από σάς και από μάς στη συζήτηση συμμετέχουν και η Ντίνα Βαΐου (καθητήτρια πολεοδομίας ΕΜΠ), η Ελένη Τζιρτζιλάκη (αρχιτέκτων -site specific artist από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική), ο Μάριος Κατσουρός (αρχιτέκτων), ο Μηνάς Μπουγιούρης (πολιτικός μηχανικός) και ο Άγης Κελπέκης (αρχιτέκτων).

Διοργάνωση: Ομάδα Συνδετήρας