Κλεάνθης Γρίβας, Mein Kampf: "Ο Αγών" του και η Αγωνία μας

«Η γονεοποίηση της εξουσίας και η βρεφοποίησης της κοινωνίας», ήταν και παραμένει ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της «νόμιμης» βίας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές ενδυμασίες τους. Μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εξουσιοφρενείς αλλάζουν, ανάλογα με τις ανάγκες και τις τεχνολογικές δυνατότητες κάθε ιστορικής εποχής, με σκοπό πάντα την αναγωγή του ανθρώπου σε απλό ανιστορικό είδος πλάι στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, την «κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίστατο στη διατήρηση του είδους» (H. Arendt).

Προς την κατεύθυνση αυτή, έχουν ήδη γίνει τα πιο αποφασιστικά βήματα, με τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου ο οποίος, εσωτερικεύοντας την καθολική κυριαρχία της μισθωτής δουλείας ως μια αδήριτη «αναγκαιότητα» που υπερβαίνει τη θέληση του, παραιτείται από το δικαίωμα του να δημιουργεί τον κόσμο, την ιστορία και τον εαυτό του και έτσι μετασχηματίζεται από ενεργός κινητήρια δύναμη της ιστορίας σε παθητικό ενεργούμενο της: «Αυτός ο τύπος ανθρώπου έχει υλοποιηθεί ιστορικά: Είναι ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, είναι ο άνθρωπος της μάζας, ο ικανοποιημένος με την ευτελή του μόρφωση, τις ασήμαντες αρετές του, την ευτυχία που του προκαλεί η μέτρια τοξικομανία του…Είναι ένας άνθρωπος αδύναμος, αφοπλισμένος, ευνουχισμένος, απομονωμένος. Είναι ο άνθρωπος της ψυχρής τεχνολογίας και των κομματιασμένων συναισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που έχει εξοριστεί μέσα στον εαυτό του.

Σχιζοειδικός έξω απ’ τους τοίχους του ψυχιατρείου, σχιζοφρενικός μέσα σ’ αυτούς». (R. Jaccard: Η εξορία μέσα μας (Αθήνα, Χατζηνικολή, 1981)

Ποιοί καθηγητές θα κάνουν τις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του πρώτου Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Αιγαίου

The Nation 21/11/2011

Το παρόν άρθρο του The Nation, είναι άκρως επίκαιρο, σήμερα που ο Παπανδρέου ζητάει την ψήφο εμπιστοσύνης από τους υπαλλήλους του, που αποτελούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ως υπαλλήλους τις κοτούλες που έχεις στα κλουβιά για να σου γεννούν αυγά, ακόμα και αν αναφερόμασταν σε ορνιθοτροφείο των Μεγάρων και όχι στο ΠΑΣΟΚ. Πως όμως αλλιώς να τους πεις και να ταιριάζει, αφού θα του δώσουν την "εμπιστοσύνη" τους, ενώ ακόμα και ένα αμερικάνικο έντυπο, έστω και δι μέσου της ανταποκρίτριας του, έχει από καιρό διαγνώσει, όχι την ακαταλληλότητα του, αλλά την πλήρη ανικανότητα και εθελοδουλεία του ανδρός.

Διαβάζοντας σήμερα την ηλεκτρονική έκδοση του The Nation, η οποία θα κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή στις 31/11, θεώρησα πως δε θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει μία πραγματική παραίνεση σε βουλευτή, να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον ένοχο για κακουργήματα, μπιστικό του. Έτσι το απέδωσα στα ελληνικά και σας το δίνω για να καταλάβουμε όλοι πως τα χειρότερα όντως έρχονται και μας χτυπούν την πόρτα αξιώνοντας "ψήφο εμπιστοσύνης"

The Nation 21/11/2011 - Greece spins out of control (Η Ελλάδα περιδινίζεται εκτός ελέγχου)

της M. Margaronis

Η απόφαση του Έλληνα Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την Ευρωπαϊκή συμφωνία αντιμετώπίσης του χρέους, της 27ης Οκτωβρίου, άφησε κατάπληκτα τα μέλη του δικού του κόμματος (του Πα.Σο.Κ., τους Ευρωπαίους ομολόγους του και τις χρηματοπιστωτικές αγορές, απειλώντας να μετατρέψει μια φλόγα που σιγοκαίει, σε πυρκαγιά.Την ώρα που γράφω το παρόν κείμενο, είναι στο δρόμο για τις Κάννες για να εξηγηθεί στην G-20 και τους ηγέτες της.

Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, έχει να αντιμετωπίσει τη ψηφοφορία παροχής εμπιστοσύνης, η οποία όμως μπορεί να καταλήξει στον τερματισμό της διακυβέρνησης του.

Στην αίθουσα με τους καθρέφτες, που είναι η ελληνική πολιτική, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να αναλύσει κανείς την πρόθεση και τις συνέπειες της κίνησης του [του Παπανδρέου].

Ήταν μια ξαφνική επιστροφή στις σοσιαλιστικές αρχές; Μία επιστροφή, που κατά δήλωση του ίδιου προς το υπουργικό του συμβουλίο, " η δημοκρατία πρέπει να παραμείνει πάνω από τις αγορές";

Μια άγρια ​​λαϊκιστική ενέργεια από εκείνες που αγαπούσε ο πατέρας του;

Μία ηρωική απόπειρα αυτοκτονίας με τον κίνδυνο να γκρεμιστεί το σύμπαν;

Μια τελευταία προσπάθεια για να αναγκάσει τους πολιτικούς αντιπάλους του και τη χώρα στο σύνολό της να επιλέξουν: Ή μαζί μου ή ξεχάστε το ευρώ;

Ένα απελπισμένο στοίχημα - απειλή προς του πιστωτές με την ελπίδα οι πιστωτές της Ελλάδας θα μαλακώσουν αλλιώς αντιμετωπίζουν άτακτη χρεοκοπία;

Ή όλα τα παραπάνω;

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα τον Οκτώβριο, μετά από τρεις μήνες, βρήκα την κατάσταση κοντά στην διάλυση και τους ανθρώπους σε απόγνωση. Η κατάρρευση δεν είναι πλέον μόνο οικονομική ή πολιτική, ή κοινωνική, αλλά επιστημολογικό [φαινόμενο]: είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς, το τι συμβαίνει. Ο αέρας είναι γεμάτος απειλές και φήμες που αλλάζουν κάθε μέρα: σχέδια για νέες περικοπές και φόρους, μετατοπίζοντας τις ημερομηνίες εφαρμογής τους ή της κατάργησης τους, τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης για τιμωρία όσων δεν συμμορφώνονται. Κανείς δεν ξέρει τι να πιστέψει. Κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει κάτι πιο μακροπρόθεσμο ​από το αύριο. Θεωρίες συνωμοσίας όλων των ειδών, βιασύνη στο να κλείσουν τα κενά, χαοτική όπως τα μαύρο γκράφιτι στους τοίχους.

Η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει πολλές από τις βασικές της λειτουργίες [τις βασικές της υποχρεώσεις], παράλυτη από τις εσωτερικές διαφωνίες, από το ανεφάρμοστο των μέτρων που απαιτούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ και από την οργή των δικών της εργαζομένους [των δημοσίων υπαλλήλων], που για μέρες καταλαμβάνουν κάθε φορά, σημαντικά υπουργεία.

Οι αστυνομικοί είναι συγκλονισμένοι, κακοπληρωμένοι και θυμωμένοι. Μεγάλες περιοχές της πόλης έχουν γίνει απαγορευμένες ζώνες για εκείνους τους άτυχους, που πολλοί από τους οποίους είναι μετανάστες, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ζουν εκεί.

Άποροι άνδρες σπρώχνουν κάρα γεμάτα παλιοσίδερα για να τα πουλήσουν (για δουλειά μιας ημέρας μπορεί να βγάλουν 7 ευρώ αν είναι τυχεροί). Τοξικομανείς χτυπάνε τη δόση τους, επάνω στο πεζοδρόμιο. Άνδρες μπαινοβγαίνουν σε οίκους ανοχής που είναι γεμάτοι με γυναίκες-θύματα trafficking.

Η δύο εβδομάδων απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στην αποκομιδή των απορριμμάτων, άφησε δεξιά - αριστερά, πανύψηλους σωρούς σκουπιδιών σε κάθε γωνιά. 'Αδειο κουτιά τροφίμων, σάπια λαχανικά, υπολείμματα κρέατος, σκισμένα ρούχα και χαρτί τουαλέτας, που περιμένει να αποκομιστεί, πάνω από τους φτωχότερους των φτωχών.

Δεν είναι μόνο οι φτωχοί που υποφέρουν τώρα, αν και είχαν πολύ μικρότερη διαδρομή να διανύσουν κατά την πτώση τους. Η διάβρωση έχει φάει βαθιά τη μεσαία τάξη. Ο καθένας ξέρει κάποιον που έχει χάσει μια δουλειά. Δημόσιοι υπάλλήλοι, από απλούς υπαλλήλους μέχρι πανεπιστημιακούς, από οδοκαθαριστές μέχρι γιατρούς, που έχουν γνωρίσει μια μείωση των εισοδημάτων τους, της τάξης του 30 τοις εκατό.

Στην καρδιά της Αθήνας, τα ενοικιαστήρια είναι παντού. Τα καταστήματα είναι είτε κλειστά ή κάνουν εξαντλητικές εκπτώσεις ακόμα και πολύ κάτω του κόστους, αφού επλήγησαν από την κρίση και από το κύμα διαμαρτυρίας που ξέσπασε στους δρόμους, αφήνοντας σπασμένα παράθυρα και σπασμένα πεζοδρόμια στο πέρασμά του.

Η αγορά χρυσού -για εξαγωγή- είναι μια από τις λίγες νέες επιχειρήσεις που ανθούν. Ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου χονδρικής μου είπε ότι, ακόμη και οι πρώην πλούσιοι πωλούν βέρες τους. Πολλοί φεύγουν αν μπορούν, για την Ευρώπη, για την Αυστραλία. Η Ελλάδα αιμορραγεί σε μορφωμένους νέους. Εκείνοι που μένουν πίσω κοιτάζουν στο μέλλον δίχως να βλέπουν τίποτα. Αν τους ρωτήσεις τι φαντάζονται, τι σκέφτονται, σου απαντούν: "Δεν φαντάζομαι" ή, "για τα παιδιά ανησυχώ" Το πρόβλημα είναι, λένε, ότι δεν έχουμε πιάσει πάτο ακόμα. Δεν ξέρουμε, που είναι ο πάτος. Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Η ποιότητα της διαμαρτυρίας, επίσης, είναι διαφορετική από το καλοκαίρι. Είναι πιο σκοτεινή τώρα. Και πιο ζοφερή, σχεδόν τελετουργική - μυσταγωγική.

Το "στρατόπεδο" της άμεσης δημοκρατίας στην Πλατεία Συντάγματος έχει φύγει. Το εκκαθάρισε από την Αθήνα ο δήμαρχος της. Οι αγανακτισμένοι έχουν εγκαταλείψει τις ελληνικές σημαίες τους για να ακολουθήσουν τα συνδικάτα στις διαμαρτυρίες τους ή για να οργανωθούν πιο αθόρυβα στις γειτονιές.

Κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας στις 19-20 Οκτωβρίου φάνηκε σαν όλη η Αθήνα να ήταν έξω στους δρόμους, αλλά χωρίς χαρά ή ελπίδα ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, αλλά κυρίως με οργή.

Συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, περισσότεροι από 100.000 ή περίπου εκεί, περιμένοντας. Μετανάστες πλανόδιοι μικροέμποροι, πωλούσαν μάσκες κατεδαφίσεων και προστατευτικά γυαλιά οικοδομών, μπουκάλια νερού και κεμπάπ. Και τότε λευκό θραύσματα μαρμάρου άρχισαν να πετούν στον αέρα -όχι, ως συνήθως, προς τα ΜΑΤ από τις ζώνες των ταραχοποιών (προβοκάτορες, πράκτορες της κυβέρνησης, φασίστες, αναρχικοί ή όλα τα παραπάνω, ανάλογα με τους οποίους μπορείτε να ακούσετε - (για την πιστότητα της μετάφρασης/απόδοσης: provocateurs, government agents, fascists, anarchists or all of the above), αλλά μεταξύ δύο ομάδων των διαδηλωτών, παρόμοια ντυμένη στα μαύρα, με την πλήρη μάσκα αερίου και πλήρη εξάρτυση. Μέχρι που τα ΜΑΤ άρχισαν να πετούν δακρυγόνα και μετέτρεψαν σε θάλαμο αερίων την πλατεία. Τους οδήγησαν όλους τότε έξω από την πλατεία. Όμως, οι άνθρωποι έμειναν στους δρόμους φωνάζοντας μέχρι αργά το βράδυ, ανάβοντας τους σωρούς των σκουπιδιών, για να διαλύσουν τις τοξικές χημικές ουσίες που αιωρούνταν στον αέρα για ώρες, γδέρνοντας το πίσω μέρος του λαιμού σου και συμπλήρωναν φέρνοντας στο στόμα τη γεύση του άγχους και του φόβου.

Ένας άνθρωπος πέθανε στην πλατεία εκείνη την ημέρα, προφανώς από καρδιακή προσβολή. Ένας 53χρονος άνεργος οικοδόμος, πατέρας δύο κοριτσιών. Δεν ήταν με κανένα τρόπο το πρώτο θύμα αυτής της καταστροφής. Υπάρχουν και οι αυτοκτονίες, οι άρρωστοι που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να πληρώσουν για τα φάρμακα που χρησιμοποιούν για την αγωγή τους. Υπάρχουν οι τοξικομανείς, των οποίων η ένταξη σε προγράμματα θεραπείας έχει σταματήσει. Υπάρχουν τα θύματα εγκλημάτων βίας .

Η βία τρέχει βαθιά τώρα στις φλέβες της πόλης, που εκκρίνεται από τον φόβο και την αδυναμία και την ανασφάλεια. Οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν σπάσει και η κοινωνία έχει καταρρεύσει υπό την πίεση της φτώχειας ενώ οι πολιτικοί αποτυγχάνουν εντελώς να κατανοήσουν την κατάσταση. Θα υπάρξουν περισσότερες ρωγμές μέσω των οποίων θα προκύψει το ξέσπασμα.

Ήταν αυτές οι συνθήκες, το πλαίσιο μέσα στο οποίο, ο Παπανδρέου πήγε στις Βρυξέλλες και επέστρεψε με τη συμφωνία για το 50 τοις εκατό "κούρεμα" (ή ελεγχόμενη αθέτηση πληρωμών - ελεγχόμενη χρεοκοπία) για το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης, με περισσότερους "αστερίσκους και παραπομπές", για να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγματεύσεων μέχρι το τέλος του του έτους. Φραγμός στην πλήρη χρεοκοπία, το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο και μπορεί να φέρει στην κυβέρνηση κάποια ανακούφιση, αλλά δεν θα είναι αρκετό για να κάνει το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο, και επιπλέον θα πλήξει και τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν θα ανακουφίσει το δρακόντειο πρόγραμμα λιτότητας. Δεν θα αποκαταστήσει την κυριαρχία της χώρας, την εθνική της κυριαρχά. Αντίθετα: μιλώντας στα ελληνικά, μετά τη συνάντηση στις Βρυξέλλες, ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε τη συμφωνία ως ένα βήμα μακριά από την εξάρτηση και τόνιζε το ότι "έσωσε" τη χώρα.

Μιλώντας στα γερμανικά για το Bundestag λίγες ημέρες νωρίτερα, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα θα απαιτήσει «μόνιμη επιτήρηση."

Το γεγονός είναι ότι η Γερμανία και τα γερμανικά ταμπλόιντ συκοφαντώντας όλους τους Έλληνες πως φοροδιαφεύγουν, τους προκάλεσαν ιδιαίτερα. Στις 28 Οκτωβρίου η εθνική ημέρα στη μνήμη για την είσοδο στης Ελλάδας στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η στρατιωτική παρέλαση που γινόταν κατά το παρελθόν στη Θεσσαλονίκη, ακυρώθηκε επειδή δεκάδες χιλιάδες βγήκαν να διαδηλώσουν. Στις μαθητικές παρελάσεις σε πολλές πόλεις, οι παρελαύνοντες μαθητές έστρεψαν τα πρόσωπά τους μακριά από κυβερνητικούς αξιωματούχους και ύψωσαν τις γροθιές τυλιγμένο σε μαύρο μαντήλι. Οι μουσικοί παρέλασαν με κρεμασμένες μαύρες κορδέλες στα μουσικά τους όργανα. Ένα πανό στην πλατεία Συντάγματος διακήρυξε, Arbeit Macht Frei. Ο συμβολισμός των πράξεων αυτών είναι διπλά ισχυρό: ότι δεν είναι μόνο το σήμα κατατεθέν της κυβέρνησης ως προδότες και συνεργάτες του κατακτητή, αλλά ανακαλούν μνήμες από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου που διέλυσαν τη χώρα εκτός από την κατοχή, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες, αντιφρονούντων στην ύπαιθρο και εισάγοντας έτσι τριάντα έτη καταστολής.

Ίσως ήταν ότι η προσβολή που ώθησε τον Παπανδρέου να τα έχει ποντάρει όλα σε ένα δημοψήφισμα, το οποίο έρχεται πολύ αργά για να πετύχει οριδήποτε, αλλά επιπλέον αντίθετα εγκυμονεί κινδύνους.

Αυτός [ο Παπανδρέου] είναι ένας άνθρωπος που είδε τον εαυτό του, σαν το λευκό ιππότη της πολιτικής, σαν αυτόν που θα καθαρίσει το πελατειακό σύστημα και τη διαφθορά που προωθήθηκαν από τον πατέρα του και θα πετύχει τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Μπορεί κιόλας να σκέφτηκε, όταν κάλεσε στην ΕΕ και το ΔΝΤ, ότι θα τον βοηθήσουν να το πετύχει.

Έχοντας καλέσει ήδη τους θεούς, (τους δαίμονες του ΔΝΤ της ΕΕ και της ΕΚΤ) είναι πλέον ανίσχυρος να τους ελέγξει. Ούτε μπορεί να κουμαντάρει τους θνητούς του δικού του κόμματος και της δικής του κυβέρνησής, που είναι αποφασισμένη να προστατεύσει το σύστημα που τους εξέθρεψε.

Αντί για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει την προεδρία μιας κυβέρνησης που ασκεί βάναυση πολιτική "καμένης γης", συντρίβοντας την οικονομία της χώρας, φτωχοποιόντας τους ανθρώπους της, ανοίγοντας τις πύλες τις στις πιο βάρβαρες δυνάμεις καταστροφής, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα.

Τι νόημα έχει το δίλημμα που μπορεί να έθεσε στον ελληνικό λαό τώρα; Για να παραμείνουν στην Ευρώπη και να δέχονται περισσότερα χρόνια λιτότητας και εξάρτησης, ή την αθέτηση πληρωμων και να λάβουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, να πάρουν τις πιθανότητές τους ως ένα χρεοκοπημένο κράτος των Βαλκανίων, αποκλεισμένο από τις χρηματοπιστωτικές αγορές;

Όπως ο Φραντς Κάφκα το έθεσε πριν από πολλά χρόνια, υπάρχει ελπίδα, αλλά όχι για εμάς.

πηγή: Jungle Report

Όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες

Από την "Ελευθεροτυπία" 8/10/2011

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση,

μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ΄ τη Δύση πού;

.........................................

Εδώ; δεν θα ΄χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον
Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο.

Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα,

για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ...

Δεν είναι Πρωθυπουργός μου

αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας - ανοίγοντας

έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας...

Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

*****

Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.

Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο

δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα - δεν

αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.

Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός,

ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι

μαζί τους τα έφαγα.

Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν

πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά ΄ναι η ανομία και

δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα

αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.

Ως εδώ!

Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.

Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ΄ τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο - τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα..

εξετάσεις Σεπτ. 2011

Καλησπέρα σε όλους,

Μετά από την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για λήξη της κατάληψης, την εβδομάδα 3/10-9/10 θα γίνουν οι εξετάσεις σύμφωνα με το πρόγραμμα που ήδη είχε ανακοινωθεί:

http://www.syros.aegean.gr/proptyhiakes-spoudes/programma-exetastikis-septemvriou-2011.aspx

 Αύριο Κυριακή θα ανακοινωθεί η εξέταση πρόσθετων μαθημάτων την ίδια εβδομάδα.

Τα μαθήματα είναι προγραμματισμένα να αρχίσουν τη Δευτέρα 10/10.

Να είστε καλά,

Ι. Δαρζέντας

Big Johny

Via: http://dpsd.tumblr.com/

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΠΡΥΤΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

Λαύριο, 23/09/2011

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, μετά την πρώτη Διοικητική Πράξη εφαρμογής του Νόμου, διαπιστώνει τα αδιέξοδά του και επιβεβαιώνει την ομόθυμη στάση της για την προάσπιση του Δημόσιου και Αυτοδιοικούμενου Πανεπιστημίου.

Η εξέλιξη της διαδικασίας για την εκλογή των νέων Διοικήσεων με εκλογικό σύστημα αγνώστου περιεχομένου, με άδηλους κανόνες και με διορισμένες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εφορευτικές επιτροπές, συνιστά θεσμική εκτροπή.

Τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτει σε απάντηση το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, προκαλούν την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και κλιμακώνουν την ήδη υφιστάμενη ένταση. Οι εκβιασμοί και οι απειλές για διακοπή της δημόσιας χρηματοδότησης, για μη απονομή πτυχίων, για απώλεια της εξεταστικής περιόδου και του εξαμήνου αποκαλύπτουν το βαθύ έλλειμμα ουσιαστικής εκπαιδευτικής πολιτικής.

Τα Ακαδημαϊκά Όργανα των Ιδρυμάτων θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που αφορούν στην απονομή των πτυχίων, την εξεταστική περίοδο και το εξάμηνο, στο πλαίσιο της αυτοτέλειάς τους και σύμφωνα με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε Ιδρύματος.

Η ρητή κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου και η αφαίρεση των σχετικών αρμοδιοτήτων από τις Πρυτανικές Αρχές, δίνει έδαφος σε δυνάμεις και πρακτικές που απειλούν τις δημοκρατικές κατακτήσεις και την Ακαδημαϊκή μας παράδοση.

Η Σύνοδος εκφράζει τη ριζική της αντίθεση σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο εργασιακής εφεδρείας ή απόλυσης προσωπικού των Πανεπιστημίων, που ισοδυναμεί με αδυναμία λειτουργίας τους.

Την ώρα που η κοινωνία δοκιμάζεται και η οικονομία της χώρας καταρρέει, τα Πανεπιστήμια αγωνίζονται για να μείνουν όρθια. Η Σύνοδος των Πρυτάνεων καλεί τα μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, μέλη Δ.Ε.Π., φοιτητές και εργαζόμενους, να υπερβούν τις τεχνητές πολώσεις και με συμμετοχή, συνοχή και αλληλεγγύη να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη Ακαδημαϊκή και Διοικητική λειτουργία των Ιδρυμάτων.

Συνέχιση κατάληψης και δράσεις

Μετά από ψηφοφορία της γενικής συνέλευσης του φοιτητικού συλλόγου ΤΜΣΠΣ αποφασίστηκε η συνέχιση των κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και της κατάληψης της σχολής με νέα γενική συνέλευση την Παρασκευή 23/09/2011. Οι ψήφοι ήταν ως εξής:

ΥΠΕΡ : 73
ΚΑΤΑ : 41
ΛΕΥΚΑ: 12

Για την καλύτερη οργάνωση των δράσεων αποφασίστηκε η δημιουργία ομάδων. Το πρόγραμμα συνάντησης των ομάδων για αύριο έχει ως εξής:

Ομάδα Καθαριότητας : 10:00
Σκούπα, μάπα ανά χείρας γιατί η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά

Ομάδα Ραδιοφώνου : 15:00 , Β12
Ενημέρωση και ψυχαγωγία 

Ομάδα Κυλικείου : 16:00 , Κυλικείο 
Επιτάχυνση του ανοίγματος και της ομαλής λειτουργίας του κυλικείου

Ομάδα Προώθησης και Επικοινωνίας : 17:00 , Αναγνωστήριο
Προώθηση blog, δημιουργία αφισών, παραγωγή ντοκυμαντέρ κλπ

Ομάδα Εκδηλώσεων : 18:00 , Αναγνωστήριο
Διοργάνωση ομιλιών, προβολών, διαλέξεων και πάρ' το διαμαρτυρίας

Ομάδα Κριτικής νομοπλαισίου : 18:00 , Β12
Παραγωγή μίας έκδοσης του νόμου με παράλληλα σχόλια σε κάθε άρθρο για την καλύτερη κατανόηση του

Ομάδα Οράματος : 19:00 , έξω από το εργαστήριο υπολογιστών
Καταγραφή του οράματος των μαθητών για τη λειτουργία του τμήματος και τη διάρθρωση του οδηγού σπουδών

Ομάδα Σ.ΠΑ.ΜΕ. (Συντονισμός πανεκπαιδευτικού μετώπου) : 20:00 , Β12
Οργάνωση και συντονισμός δράσεων με όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

Τα στοιχεία των υπεύθυνων των ομάδων βρίσκονται αναρτημένα σε πίνακα ανακοινώσεων στον κατειλημμένο χώρο του 1ου γυμνασίου.

Καθημερινά στις 21:30 στο αμφιθέατρο θα πραγματοποιείται απολογισμός  και συζήτηση σχετικά με της δράσεις της ημέρας και προγραμματισμός αυτών της επομένης.

Οι δράσεις είναι ανοικτές σε όλους και κρίνουμε τη συμμετοχή όλων απαραίτητη!

Ο Δημήτρης Κωτσάκης εξηγεί γιατί ο Νόμος Πλαίσιο καταργεί το Πανεπιστήμιο

9 Σεπτεμβρίου 2011

Ανοιχτή επιστολή του Δημήτρη Κωτσάκη προς τα μέλη του φοιτητικού και διδακτικού- ερευνητικού σώματος του υπό κατάργηση Τμήματος Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ.

Έχω μπροστά μου ένα βιβλίο με τίτλο: Ο Νόμος στην Ελληνική Σκέψη, που το έχει γράψει η Jacqeline de Romily της Γαλλικής Ακαδημίας, και έχει εκδοθεί στην Αθήνα το 1995. Διαβάζω στη σελίδα 143 ότι «ο Δημοσθένης επιμένει στον κίνδυνο που συνιστούν οι κακοί νόμοι», στηρίζοντας τη θέση του στον Σόλωνα: στον λόγο του Κατά Τιμοκράτους, ο Δημοσθένης παραθέτει μια σύγκριση του Σόλωνα ο οποίος λέει ότι «η θέσπιση κακών νόμων είναι ένα έγκλημα ανάλογο με το έγκλημα των κιβδηλοποιών» και, μάλιστα, ότι «είναι μεγαλύτερο το αδίκημα της καταστροφής των νόμων παρά των χρημάτων» καθώς «πολλαί μεν εκ των πόλεων (…) εξ αιτίας τούτων (της καταστροφής των χρημάτων) δεν παθαίνουν τίποτε κακόν, καμία όμως πόλις δεν εσώθη ποτέ έως τώρα μεταχειρισθείσα νόμους κακούς και επιτρέπουσα να καταστρέφονται οι υπάρχοντες».
Και έχω μπροστά μου έναν νόμο με τίτλο: Δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων στις 30 Αυγούστου 2011. Θεωρώντας ότι η «θέσπιση» αυτού του «κακού νόμου» είναι ένα «έγκλημα» —αυτή, και με αυτά τα λόγια, είναι η σκέψη μου για το πολιτικό προϊόν που έχω μπροστά μου— και δοκιμαζόμενος από την επίγνωση ότι το «έγκλημα» αυτό δεν επιτελείται μόνο με τη θέσπιση αλλά και με την εφαρμογή του νόμου, οφείλω, πριν πω οτιδήποτε άλλο, να απαντήσω στο ερώτημα ποιό είναι το «αδίκημα της καταστροφής» που συνιστά η νομοθετική αυτή ενέργεια.
Το 1988 τα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, «με την ευκαιρία της ένατης εκατονταετηρίδας του παλαιότερου Πανεπιστημίου της Ευρώπης, τέσσερα χρόνια πριν από την οριστική κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» συνέταξαν τη Magna Charta «η οποία εκφράζει την επιθυμία των Πανεπιστημίων, όπως αποφασίστηκε ομόφωνα και ελεύθερα», με την οποία «διακηρύσσουν προς όλα τα κράτη και στη συνείδηση όλων των εθνών τις θεμελιώδεις αρχές που πρέπει, τώρα και πάντοτε, να στηρίζουν την αποστολή των Πανεπιστημίων». Τρεις θεμελιώδεις αρχές είναι: πρώτον, «τα Πανεπιστήμια είναι αυτόνομα ιδρύματα» στα οποία «η έρευνα και η διδασκαλία πρέπει να είναι ηθικά και πνευματικά ανεξάρτητη από κάθε πολιτειακή αρχή και οικονομική δύναμη»• δεύτερον, «η διδασκαλία και η έρευνα στα Πανεπιστήμια πρέπει να είναι αδιαίρετη»• τρίτον, «η ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία είναι θεμελιώδης αρχή της Πανεπιστημιακής ζωής και οι κυβερνήσεις και τα Πανεπιστήμια, στο μέτρο που εξαρτάται από αυτά, πρέπει να εξασφαλίζουν τον σεβασμό αυτής της θεμελιώδους αξίωσης». Ας συνθέσουμε τις τρεις αυτές αρχές σε μια με το όνομα: αυτονομία του Πανεπιστήμιου. Διακρίνοντας την έννοια του «δημόσιου» από την έννοια του «πολιτειακού» στην υπάρχου- σα θεσμική πραγματικότητα, βλέπουμε ότι η αρχή της αυτονομίας οδηγεί σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο (public, για να συνεννοούμαστε διεθνώς), που δεν είναι ούτε ιδιωτικό (private) ούτε πολιτειακό (state).
Η θεμελιώδης αρχή του Πανεπιστήμιου, η αυτονομία ως ανεξαρτησία από τις πολιτειακές αρχές και τις οικονομικές δυνάμεις που διασφαλίζει την ελευθερία στη γνώση, την έρευνα και τη διδασκαλία, εγγράφεται στο άρθρο 16 του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό, αφού πρώτα, στην παράγραφο 1, ορίσει ότι «η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες» θέτει, στην παράγραφο 5, ως εγγύηση της ελευθερίας τις δύο μορφές ανεξαρτησίας που ορίζουν την αυτονομία του Πανεπιστήμιου: α) «Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση»• β) «Τα ιδρύματα αυτά έχουν το δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από το Κράτος». Τα κρίσιμα σημεία είναι η «πληρότητα» της αυτοδιοίκησης (ανεξαρτησία από τις πολιτειακές αρχές) και το «δικαίωμα» της οικονομικής ενίσχυσης από την πολιτεία (ανεξαρτησία από τις οικονομικές δυνάμεις). Η συνταγματική κατοχύρωση της ανεξαρτησίας συμπληρώνεται με την παράγραφο 6, κατά την οποία το σύνολο του διδακτικού προσωπικού των Πανεπιστημίων «επιτελεί δημόσιο λειτούργημα», μια διάταξη που αποτελεί συνταγματική εγγύηση της προσωπικής ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία η λειτουργική ανεξαρτησία δεν έχει νόημα.
Η αρχή της αυτονομίας του Πανεπιστήμιου ολοκληρώνεται νομοθετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο προστατεύει όχι μόνο τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και οποιονδήποτε, που δεν «τελεί σοβαρό αυτόφωρο έγκλημα», βρίσκεται στον δημόσιο χώρο του Πανεπιστήμιου με τη συναίνεση των αρμόδιων πανεπιστημιακών οργάνων. Και δεν τον προστατεύει ως υποκείμενο στην ελεύθερη πανεπιστημιακή έρευνα και διδασκαλία, αλλά ως πολίτη στην ελεύθερη συνάντησή του με άλλους στον δημόσιο χώρο. Το πανεπιστημιακό άσυλο, όπως και το άσυλο της κατοικίας, θέτουν όρια στην εντεταλμένη από την εκτελεστική πολιτειακή εξουσία δράση της δημόσιας δύναμης —δύο όρια αναγκαία για την ύπαρξη της ηθικής και πνευματικής ελευθερίας του προσώπου: ένα όριο στον προσωπικό χώρο (το άσυλο της κατοικίας), όπου ο άνθρωπος συγκροτείται σε ελεύθερο πρόσωπο• και ένα όριο στον δημόσιο χώρο (το πανεπιστημιακό άσυλο), όπου ο κάθε άνθρωπος ασκεί στη συνάντησή του με κάθε άλλον την ελευθερία του ως πρόσωπο. Τα δύο αυτά όρια στη δημόσια δύναμη της πολιτειακής εξουσίας, το όριο στον προσωπικό και το όριο στον δημόσιο χώρο, είναι ιστορικές παρακαταθήκες της δημοκρατίας.
Το μορφωτικό κίνημα της δεκαετίας του 1960 και το κοινωνικό φοιτητικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο πλαίσιό του, πρόσθεσαν μια εξαιρετικά σημαντική διάσταση στην πανεπιστημιακή ελευθερία. Ολοκλήρωσαν την ελευθερία της διδασκαλίας στην ελευθερία των σπουδών, συγκροτώντας μια ενιαία ελευθερία της μόρφωσης, επεκτείνοντας το αδιαίρετο διδασκαλίας και έρευνας στο αδιαίρετο σπουδών και έρευνας. Και το ίδιο κίνημα ανέτρεψε, από τη δική του πλευρά, τον παραδεδομένο «ακαδημαϊκό» χαρακτήρα της πανεπιστημιακής ελευθερίας —της ελευθερίας στον «γυάλινο πύργο» της «καθαρής» αλήθειας. Την κατέστησε ελευθερία στον πραγματικό κόσμο της αλήθειας, της πρακτικής και θεωρητικής αλήθειας στην ενότητά τους, όπου το ήθος είναι αναπόσπαστο από τη γνώση, και η ελευθερία δεν μπορεί να είναι πνευματική αν δεν είναι ηθική και, κατ’ επέκταση στην υπάρχουσα κοινωνία, πολιτική.
Σύμφωνα με τη θεμελιώδη αρχή της ελευθερίας, ολοκληρωμένη σήμερα ως προς τη σχέση φοιτητών-διδασκόντων, το Πανεπιστήμιο δεν είναι επιχείρηση παροχής εκπαιδευτικών και ερευνητικών υπηρεσιών• και δεν είναι πολιτειακό όργανο ιδεολογικής κυριαρχίας. Υπάρχουν επιχειρήσεις εκπαίδευσης και έρευνας, και οι επιχειρήσεις αυτές είναι πολιτειακές ή ιδιωτικές• και υπάρχουν όργανα ιδεολογικής κυριαρχίας, κοσμικά και θρησκευτικά• αλλά αυτές οι επιχειρήσεις και αυτά τα όργανα δεν είναι Πανεπιστήμια. Το Πανεπιστήμιο είναι τόπος ελεύθερης και ισότιμης συνάντησης φοιτητών και διδασκόντων σε διακεκριμένα πεδία γνώσης —τα Τμήματα, τις μονάδες συγκρότησης του Πανεπιστήμιου σε κοινωνικό σώμα. Στους πανεπιστημιακούς το- πους, οι φοιτητές δεν «μαθαίνουν να κάνουν» κατ’ εντολή πράγματα, όπως γίνεται στους τόπους κατάρτισης, τους τόπους εμφύτευσης εκτελεστικών δεξιοτήτων• αλλά «μαθαίνουν να μαθαίνουν» ελεύθερες πράξεις, όπως αρμόζει στους τόπους παιδείας, τους τόπους γέννησης δημιουργικών ικανοτήτων.
Όλα όσα είναι το Πανεπιστήμιο καταστρέφονται, ένα προς ένα, με τον «νόμο» που έχω μπροστά μου —από εδώ και πέρα ο όρος θα είναι σε εισαγωγικά. Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το «αδίκημα της καταστροφής» που συνιστά η εν λόγω «εγκληματική» νομοθετική ενέργεια. Τα ιδρύματα που περιγράφει ο «νόμος» δεν είναι Πανεπιστήμια. Είναι πολιτειακές επιχειρήσεις που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε δύο διακεκριμένους χώρους της ευρωπαϊκής αγοράς. Πρώτος, προϊόν της Γενικής Συνθήκης για το Εμπόριο των Υπηρεσιών, είναι ο Ευρωπαϊκός Χώρος Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (European Space of Higher Education). Ο χώρος αυτός είναι η μέσω της διαδικασίας της Μπολόνια συγκροτούμενη ευρωπαϊκή αγορά τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Η μετάφραση «Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης», σκόπιμη βεβαίως, είναι ανακριβής δεδομένου ότι ο χώρος περιέχει το σύνολο των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και όχι μόνο τα «Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Ακολουθεί ο ανεξάρτητος από την εκπαίδευση Ευρωπαϊκός Χώρος Έρευνας (European Research Area), ένας χώρος παραγωγής «καινοτομίας» για την ανάπτυξη της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων.
Για την καταστροφή του Πανεπιστήμιου από τον «νόμο» σημειώνω ενδεικτικά τα ακόλουθα:
Το άρθρο 3 καταργεί το άσυλο.
Τα άρθρα 5 και 6 του «κανονιστικού πλαισίου» καταστρέφουν τις θεσμικές εγγυήσεις προσωπικής ανεξαρτησίας του διδακτικού προσωπικού που συνδέονται με το ότι επιτελεί δημόσιο λειτούργημα.
Τα άρθρα 8 και 9, που ορίζουν τα όργανα του ιδρύματος και των σχολών που το απαρτίζουν, σε συνδυασμό με τη δέσμη των άρθρων 64-75 του κεφαλαίου που ορίζει τη συγκροτούμενη και εποπτευόμενη από το Υπουργείο «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας» του επιτελούμενου στο ίδρυμα έργου, εξαλείφουν κάθε πιθανό ίχνος θεσμικών εγγυήσεων ανεξαρτησίας, εγκαθιστώντας συστηματικά, με κάθε λεπτομέρεια, και σε απόλυτη αντίθεση με την αρχή της αυτονομίας του Πανεπιστήμιου, τον έλεγχο του ιδρύματος από τις «πολιτειακές αρχές» και τις «οικονομικές δυνάμεις». Και καταστρέφουν κάθε δυνατή συλλογικότητα, αναγκαία για την ύπαρξη της ελευθερίας, συγκροτώντας μια αναγκαία για την πληρότητα του πολιτειακού και επιχειρηματικού ελέγχου αυστηρή κανονιστική, διοικητική και πειθαρχική ιεραρχία του ιδρύματος. Η αντίθεση των δύο «πληροτήτων» είναι σε πλήρη ανάπτυξη: η πληρότητα της αυτοδιοίκησης του Συντάγματος και η πληρότητα της ετεροδιοίκησης του «νόμου».
Το άρθρο 58, προς αποφυγή κάθε παρέκβασης από την αρχή των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας του πολιτειακού εκπαιδευτικού-ερευνητικού ιδρύματος, προβλέπει ένα «νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας», η οποία θα διαχειρίζεται όχι μόνο την «περιουσία» του ιδρύματος αλλά και τα «κονδύλια έρευνας». Η απόσπαση της έρευνας από τη διδασκαλία και η ιδιωτική διαχείρισή της είναι καθοριστική. Ανατρέπει τη δεύτερη από τις τρεις αξιώσεις, που συγκροτούν την αρχή της αυτονομίας του Πανεπιστήμιου: «η διδασκαλία και η έρευνα στα Πανεπιστήμια πρέπει να είναι αδιαίρετη». Ενώ η τρίτη αξίωση, «οι κυβερνήσεις και τα Πανεπιστήμια πρέπει να εξασφαλίζουν τον σεβασμό της ελευθερίας στην έρευνα και τη διδασκαλία», αντιστρέφεται ως προς την έρευνα, ανατρέποντας την πρώτη αξίωση: την «ηθική και πνευματική ανεξαρτησία» του διδάσκοντα-ερευνητή. Ό, τι είναι ελεύθερο, κατά το άρθρο 58, είναι η αγορά των υπηρεσιών έρευνας, όχι το ήθος και το πνεύμα του ερευνητή. Και για να είναι ελεύθερη η αγορά, πρέπει το ήθος και το πνεύμα να υποτάσσονται στις πολιτειακά ελεγχόμενες απαιτήσεις της. Το τελευταίο το έχουν αναλάβει τα άρθρα 64-75, όπως είδαμε.
Το άρθρο 7, στο πλαίσιο των παραπάνω, καταργεί το Τμήμα. Παρένθεση: ο όρος «τμήμα», όμως, διατηρείται στο άρθρο αυτό, για να μπορεί η Υπουργός να προσθέτει στα «έξι ψέματα» που ισχυρίστηκε τις προάλλες ότι λένε οι αντίπαλοι του «νόμου» και ένα έβδομο, ότι καταργείται το Τμήμα.
Ας δούμε, σε τι αντιστοιχεί ο όρος «τμήμα». Κατά την παράγραφο 1 του άρθρου 7, «Κάθε ίδρυμα αποτελείται από σχολές, οι οποίες αποτελούν τις βασικές διοικητικές και ακαδημαϊκές μονάδες του». Οι σχολές είναι δύο επιπέδων: σχολές «προπτυχιακών σπουδών» και σχολές «μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών». Η εσωτερική στο δεύτερο επίπεδο διάκριση, διαρθρώνει, κατά το άρθρο 30, τις σπουδές σε τρεις κύκλους: προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές. Ενώ παράλληλα με τον τριετή κατ’ ελάχιστο «πρώτο κύκλο σπουδών», ο οποίος απονέμει «τίτλο σπουδών», η σχολή προπτυχιακών σπουδών μπορεί να οργανώσει έναν διετή κατά μέγιστο «σύντομο κύκλο σπουδών», που απονέμει «πιστοποιητικό κατάρτισης». Οι σχολές των δύο επιπέδων, οργανώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο προγράμματα τεσσάρων επιπέδων «επαγγελματικών προσόντων», σύμφωνα με το «Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Προσόντων». Πρώτο είναι το επίπεδο προσόντων «short cycle» σύμφωνα με τις επιταγές της Μπολόνια (το 5ο στη ιεραρχία των 8 επιπέδων που αρχίζει με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση). Αυτό είναι το επίπεδο εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακολουθούν τα τρία «ανώτερα» επίπεδα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: προπτυχιακό, μεταπτυχιακό, διδακτορικό. Τα προγράμματα σε κάθε ένα από τα τέσσερα προηγούμενα επίπεδα, εισαγωγικό («σύντομο»), προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό, οργανώνονται από την ελεγχόμενη από το Υπουργείο ιεραρχική ηγεσία των ιδρυμάτων, όπως την είδαμε παραπάνω. Χαρακτηριστικές είναι οι εξής δύο διατάξεις. Πρώτον, τα προγράμματα σπουδών «οργανώνονται ή καταργούνται» με απόφαση του πρύτανη, ύστερα από εισήγηση της κοσμητείας, γνώμη της Συγκλήτου και έγκριση του Συμβουλίου (άρ.7, παρ. 1). Δεύτερον, τα προγράμματα ελέγχονται από το Υπουργείο μέσω της συγκροτούμενης και εποπτευόμενης από αυτό «Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας»• και ελέγχονται εκβιαστικά, πρέπει να σημειωθεί: «Αν εκδοθεί αρνητική απόφαση πιστοποίησης» ο Υπουργός «μπορεί με απόφασή του, να περιορίσει τη χρηματοδότηση του ιδρύματος και την εισαγωγή νέων φοιτητών στο πρόγραμμα σπουδών» (άρ. 71, παρ. 5).
Το «τμήμα» λοιπόν, για να φτάσουμε στον ανατρεπτικό της ιστορικής του έννοιας όρο, αποτελείται από καθηγητές που έχουν εντολή διδασκαλίας σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, επιλεγμένους από την ιεραρχία του ιδρύματος, που σύμφωνα με τα προηγούμενα συγκροτεί το πρόγραμμα• όχι όλους τους διδάσκοντες του προγράμματος, μόνο το επιλεγμένο μέρος των καθηγητών του, το οποίο «καθορίζεται στον Οργανισμό» του ιδρύματος (άρ. 10, παρ.5)• και, φυσικά, μόνο καθηγητές, όχι και φοιτητές: «Η συνέλευση του τμήματος αποτελείται από καθηγητές που διδάσκουν στο οικείο πρόγραμμα σπουδών»—τελεία. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω: καθηγητές που συνεδριάζουν σε χώρο της Σχολής που έχει την ευθύνη του προγράμματος, με τις οδηγίες του «διευθυντή του τμήματος», την επίβλεψη του κοσμήτορα και την υψηλή εποπτεία του πρύτανη, υπό την προστασία της δημόσιας δύναμης σε περιπτώσεις διασάλευσης της ακαδημαϊκής τάξης.
Καταληκτική παρατήρηση. Τα προγράμματα σπουδών και τα συνακόλουθα «τμήματα» των καθηγητών, σε καθένα από τα τέσσερα επίπεδά τους, επανεξετάζονται προς «(ανα)διοργάνωση ή κατάργηση» περιοδικά, σε διαστήματα που δεν υπερβαίνουν τους χρόνους ολοκλήρωσης και «αξιολόγησής» τους παρά μόνο όσο χρειάζεται για να ανταποκρίνονται στη διττή μεταβολή των απαιτήσεων της αγοράς: των απαιτήσεων που επιβάλλει η διαρκώς μεταβαλλόμενη «ευέλικτη ειδίκευση», από την πλευρά της ανταγωνιστικότητας των ικανοτήτων εργασίας• και των συμπληρωματικών απαιτήσεων που επιβάλλει η καταναγκαστική «καινοτομία», από την πλευρά της ανταγωνιστικότητας των κεφαλαίων. Ποιά είναι η διάρκεια των διαστημάτων αυτών; Ας πούμε συμβολικά πέντε έτη, σε αντιστοιχία με την «πενταετή θητεία» των πρυτάνεων. Στην πραγματικότητα, είναι η περιορισμένη από τον αγοραίο ανταγωνισμό διάρκεια ζωής των εμφυτευόμενων, εν είδη λογισμικού, δεξιοτήτων.
Αυτό, λοιπόν, ενδεικτικά και συνοπτικά, είναι το «αδίκημα της καταστροφής» της ηθικής και πνευματικής ελευθερίας της γνώσης, που διαπράττει η θέσπιση και η εφαρμογή του «νόμου». Οφείλω, τώρα, μια απάντηση στο ερώτημα τι κάνει το αυτόνομο Πανεπιστήμιο σήμερα —με δεδομένες τις απαιτήσεις της αγοράς— όταν η ελευθερία στην οποία θεμελιώνεται η αυτονομία του δεν είναι μια ακαδημαϊκή ελευθερία στον «γυάλινο πύργο» της «καθαρής» αλήθειας, όπως έλεγα πριν, αλλά η ελευθερία στον πραγματικό κόσμο της αλήθειας —μιας αλήθειας θεωρητικής και πρακτικής συνάμα.
Θα περιοριστώ στην απάντηση που αντιστοιχεί στο Τμήμα, τη μονάδα συγκρότησης του αυτόνομου Πανεπιστήμιου ως τόπο ηθικής και πνευματικής ελευθερίας. Δύο είναι οι όροι της ελευθερίας αυτής. Θεμελιώδης αρχή: ελεύθερη συνάντηση φοιτητών και διδασκόντων, αμοιβαίος σεβασμός των ελευθεριών διδασκαλίας και σπουδών, σύνθεσή τους στην ελευθερία της μόρφωσης. Οργανωτικός όρος: σύνθεση σπουδών, διδασκαλίας και έρευνας στο πρόγραμμα σπουδών. Στο περιβάλλον των τριών κύκλων σπουδών, ο οργανωτικός όρος έχει τη μορφή της ενότητας «προπτυχιακών» και «μεταπτυχιακών» σπουδών• καθώς, στο περιβάλλον αυτό, η ερευνητική εργασία των φοιτητών αρχίζει με τις «μεταπτυχιακές» σπουδές.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η Ένωση των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων, που το μόνο για το οποίο δεν θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει είναι η αδιαφορία της για τις απαιτήσεις της αγοράς, στο «μήνυμα» που απέστειλε «προς τις κυβερνήσεις και την κοινωνία» από τη Σύνοδο της Σαλαμάνκα το 2001, δηλώνει ότι «ένα Πανεπιστήμιο μπορεί να αποφασίσει να οργανώσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών που οδηγεί κατευθείαν σε δίπλωμα μεταπτυχιακών σπουδών». Δεν θα επιχειρήσω εδώ να ερμηνεύσω τη συμβιβαστική αυτή κίνηση διασφάλισης της δυνατότητας ολοκλήρωσης των σπουδών σε ένα ενιαίο πρόγραμμα. Δεν θα αποφύγω όμως την παρατήρηση ότι αποτελεί έμπρακτη αναγνώριση της δυνατότητας κατά- στροφής, που επιφυλάσσουν οι απαιτήσεις της αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών στα «μεγάλα» Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια —αυτά που έχουν τη δυνατότητα να θέτουν όρια στις απαιτήσεις.
Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα τι κάνει, σήμερα, το αυτόνομο Πανεπιστήμιο στην κατά Τμήμα λειτουργία του είναι: διασφαλίζει την ελεύθερη συνάντηση φοιτητών και διδασκόντων στη συγκρότηση και πραγμάτωση ολοκληρωμένων προγραμμάτων σπουδών, με βάση τις ακόλουθες αρχές για τη δυνατότητα, την οργάνωση, και το περιεχόμενο της μόρφωσης.
Ως προς τη δυνατότητα της μόρφωσης, η αρχή είναι: δωρεάν παιδεία. Τι σημαίνει, όμως, εδώ το «δωρεάν»; Δεν σημαίνει ότι η δυνατότητα της μόρφωσης επεκτείνεται από όσους έχουν σε όσους δεν έχουν τα μέσα να την αγοράσουν. Αν αυτό ήταν το νόημά της, τότε η μόρφωση θα έπρεπε να είναι δωρεάν μόνο για τους άπορους. Σημαίνει ότι η ελεύθερη μόρφωση δεν αγοράζεται. Αυτό δίνει μια άλλη οπτική στο κατά το άρθρο 16 «δικαίωμα» των Πανεπιστημίων να ενισχύονται από το κράτος. Το δικαίωμα αυτό δεν κατοχυρώνει μόνο την ανεξαρτησία του Πανεπιστήμιου από τις οικονομικές δυνάμεις. Παράλληλα με αυτήν και πέρα από αυτήν, κατοχυρώνει τη μη αγοραία, ως προς την αρχή της, ελευθερία της μόρφωσης.
Ως προς την οργάνωση της μόρφωσης, η αρχή είναι: σε αντιπαράθεση με τη διάκριση, η ενότητα του «εισαγωγικού», «προπτυχιακού» και «μεταπτυχιακού» κύκλου σπουδών σε ένα ενιαίο πρόγραμμα ολοκληρωμένων σπουδών «μεταπτυχιακού» επιπέδου• και άμεση πρόσβαση, σε κάθε κάτοχο διπλώματος ολοκληρωμένων σπουδών, στη διαδικασία εκπόνησης διδακτορικής διατριβής. Έπειτα από όσα έχουν ειπωθεί, είναι φανερό ότι η αρχή αυτή είναι η οργανωτική προϋπόθεση της ελευθερίας της μόρφωσης ως ενότητας σπουδών, διδασκαλίας και έρευνας.
Ως προς το περιεχόμενο της μόρφωσης, που θέτει η διαρκώς μεταβαλλόμενη «ευέλικτη ειδίκευση» των ικανοτήτων, η αρχή είναι: το ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών είναι ένα πρόγραμμα της μέγιστης δυνατής σύνθεσης επαγγελματικών ικανοτήτων, με τη μορφωτική προσέγγιση του «μαθαίνω να μαθαίνω». Το κατ’ αυτόν τον τρόπο ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών, απαντάει διττά στην έως το όριο της καταστροφής αγοραία αποδόμηση των ικανοτήτων και διάχυση των παραγόμενων, με βάση το «μαθαίνω να κάνω», δεξιοτήτων. Κατ’ αρχάς είναι όρος επιβίωσης, καθώς καθιστά δυνατή την αυτοτελή κίνηση στο χάος των διαρκώς μεταβαλλόμενων δεξιοτήτων. Η «δια βίου μάθηση», στο χάος αυτό (άρθρο 12 του «νόμου»), δεν είναι, βέβαια, το «γηράσκω αεί διδασκόμενος», για να γυρίσουμε στον Σόλωνα και την (ειρωνική) παράθεσή του από τους εισηγητές του «νόμου». Είναι η δια βίου εξάρτηση από τις επιχειρήσεις εγκατάστασης πνευματικού λογισμού. Από αυτήν, ακριβώς, την εξάρτηση απαλλάσσουν τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών, και η ανάπτυξη, στη συνέχειά τους, δικτύων επαγγελματικής ενημέρωσης. Και στη βάση της επιβίωσης που καθιστούν δυνατή, τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών προσφέρουν την απαιτούμενη γνώση για μια έμπρακτη κριτική στο υφιστάμενο καθεστώς της κλιμακούμενης απαιδευσίας.
Το παράδειγμα των αρχιτεκτονικών σπουδών είναι χαρακτηριστικό ως προς τις αγοραίες απαιτήσεις ικανοτήτων, την πολιτειακή τους κωδικοποίηση και την απόκριση σε αυτά των πολιτειακών ή ιδιωτικών ιδρυμάτων αφενός, και του δημόσιου Πανεπιστήμιου, ως αυτόνομου κοινωνικού Πανεπιστήμιου, αφετέρου. Η Οδηγία Νο. R (80) 16 / 1980, του Συμβουλίου της Ευρώπης, για τις «αρχές σχετικά με την εξειδικευμένη κατάρτιση των αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων, πολιτικών μηχανικών και σχεδιαστών τοπίου», ορίζει στο γνωστικό πεδίο της αρχιτεκτονικής 4 επαγγελματικές ειδικότητες, η μία μόνο από τις οποίες, περιορίζοντας την ιστορική έννοια του όρου, έχει το όνομα αρχιτεκτονική. Οι ειδικότητες αυτές είναι: αρχιτεκτονική, πολεοδομία, σχεδιασμός τοπίου και διατήρηση της αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής κληρονομιάς. Μετά είκοσι έτη, στις επί του θέματος συζητήσεις των ετήσιων συναντήσεων των Ευρωπαϊκών Σχολών Αρχιτεκτονικής, είχα ήδη καταγράψει την ύψωση του αριθμού αυτού στο τετράγωνο. Δεν είναι σχήμα λόγου, οι καταγεγραμμένες στην αγορά στοιχειώδεις απαιτήσεις προσόντων στον ευρύτερο επαγγελματικό χώρο των 4 ειδικοτήτων της οδηγίας έφταναν σχεδόν τις 16, καθώς η αρχιτεκτονική, με την περιορισμένη έννοια του όρου, διακρινόταν σε σχεδιασμό εσωτερικών χώρων, αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και αστικό σχεδιασμό• η πολεοδομία διακρινόταν, σε πολεοδομικό σχεδιασμό και χωροταξία, κ.ο.κ. για κάθε ειδικότητα, ενώ αναπτύσσονταν απαιτήσεις διακεκριμένων επαγγελματικών προσόντων στον χώρο των διασπώμενων ειδικοτήτων που αντιστοιχούν στις επιχειρήσεις μελετών, έρευνας, εκπαίδευσης και οργάνωσης της αγοράς (επαγγελματική κριτική και επιμέλεια εκδόσεων-εκθέσεων). Στο πλαίσιο αυτό, τα πολιτειακά και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα εντέλλονται να διαμορφώσουν τους τέσσερις κύκλους σπουδών κατά έναν τρόπο όπως ο ακόλουθος. Ο εισαγωγικός κύκλος, με ένα ενιαίο πρόγραμμα, μπορεί να καλύπτει το γνωστικό πεδίο της οδηγίας του 1980, διευρυμένο ώστε να εξαντλεί τις ειδικότητες μιας σχολής «μηχανικών του χώρου», ή ένα μέρος του πεδίου αυτού, όπως το ευρύτερο πεδίο της αρχιτεκτονικής που είδαμε πριν. Ο προπτυχιακός κύκλος πρέπει να καλύπτει, με διαφορετικά προγράμματα, τις περιοδικά μεταβαλλόμενες, περιοχές του προηγούμενου γνωστικού πεδίου, καθένα από τα οποία προετοιμάζει την απόκτηση επαγγελματικού τίτλου σε μία εξειδικευμένη δεξιότητα στη γνωστική περιοχή του κάθε προγράμματος. Ο μετα- πτυχιακός κύκλος, συγκροτώντας τα αντίστοιχα προγράμματα, πρέπει να οδηγεί στην απόκτηση επαγγελματικού τίτλου πιστοποίησης μιας εξειδικευμένης δεξιότητας. Ενώ ο καταληκτικός, διδακτορικός κύκλος θα οδηγεί στον τίτλο του ερευνητή ενός θέματος στη γνωστική περιοχή της πιστοποιημένης δεξιότητας.
Τι απαντάει το δημόσιο Πανεπιστήμιο, ως αυτόνομο κοινωνικό Πανεπιστήμιο, σε όλα αυτά; Ένα πρόγραμμα σπουδών «μεταπτυχιακού», όσο θα υπάρχουν οι διακρίσεις, επιπέδου με ενσωματωμένες τις «προπτυχιακές» σπουδές σε μια ενιαία εκπαιδευτική διαδικασία, το οποίο διασφαλίζει: πρόσβαση στο ολοκληρωμένο επάγγελμα του αρχιτέκτονα, που καλύπτει και τις 4 ειδικότητες της Οδηγίας του 1980• και άμεση πρόσβαση στη διαδικασία εκπόνησης διδακτορικής διατριβής στη θεωρία και τον σχεδιασμό (στη λεγόμενη «έρευνα σχεδιασμού») σε όλο το φάσμα των γνωστικών αντικειμένων του κατά τα παραπάνω ολοκληρωμένου επαγγέλματος του αρχιτέκτονα.
Μια ιστορική παρατήρηση πριν κλείσω, την οποία επαναλαμβάνω συστηματικά τόσα χρόνια τώρα κάθε φορά που ανοίγει το θέμα. Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τις δυτικοευρωπαϊκές είναι ότι: εκεί, η κοινωνική μεταρρύθμιση των Πανεπιστημίων άρχισε τη δεκαετία του 1960 και η νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση τη δεκαετία του 1980• εξ ου και η ώριμη απόκριση των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων με τη διακήρυξη του 1988• ενώ εδώ, η μεταρρύθμιση και η αντιμεταρρύθμιση έγιναν μαζί τη δεκαετία του 1980. Ο νόμος 1268 του 1982 εγκαθιστούσε τον ακόλουθο σχιζοειδή διπλό δεσμό. Μεταρρυθμιστική εντολή πλαισίου: κατάργηση του θεσμού της έδρας και εισαγωγή των αρχών της κοινωνικής δημοκρατίας σε ένα Πανεπιστήμιο που αποτελεί αυτόνομη αρχή με δημόσιο χαρακτήρα. Αντιμεταρρυθμιστική εντολή περιεχομένου: Κρατικοποίηση του δημόσιου Πανεπιστήμιου και λειτουργία του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Συγκέντρωση της πανεπιστημιακής διοίκησης μέσω της «Εθνικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιστημών» (ΕΑΓΕ), η οποία εισηγείται τους τίτλους σπουδών και τα περιεχόμενα των πανεπιστημιακών προγραμμάτων, ορίζει τα «αντικειμενικά κριτήρια» της διδασκαλίας και της έρευνας και «διασφαλίζει την αξιολόγηση» προγραμμάτων και προσωπικού. Υπαγωγή της συγκεντρωμένης πανεπιστημιακής διοίκησης στην εκτελεστική κρατική εξουσία μέσω του Εθνικού Συμβούλιου Ανώτατης Παιδείας (ΕΣΑΠ), το οποίο καθορίζει τις κατευθύνσεις των πανεπιστημιακών προγραμμάτων με βάση το «αναπτυξιακό πρόγραμμα της κυβέρνησης». Ένταξη της κυβερνητικά ρυθμιζόμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και έρευνας στην ελεύθερη αγορά των εκπαιδευτικών και ερευνητικών υπηρεσιών.
Ο διπλός δεσμός λύθηκε με το να μην εφαρμοστεί καμιά από τις διατάξεις της αντιμεταρρυθμιστικής εντολής. Δεν έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ότι την τυπική κατάργηση του Ν. 815 ακολούθησε η ουσιαστική κατάργηση των αντιμεταρρυθμιστικών διατάξεων του Ν. 1268. Έκτοτε δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μην επιδιώξει, ανεπιτυχώς έως τώρα, την πραγμάτωση της αντιμεταρρύθμισης. Κορυφαία υπήρξε η αποτυχία της προσπάθειας στο συνταγματικό επίπεδο το 2006-7. Και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη αντιμεταρρυθμιστική κίνηση. Αλλά αυτό δεν είναι «ώριμο», είναι «σάπιο» φρούτο. Γιατί τριάντα χρόνια μετά την αγοραία προσβολή της πανεπιστημιακής ελευθερίας, στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης έχει εδραιωθεί η αξία της διακήρυξης του 1988.
Η «θέσπιση» του «κακού νόμου» που έχουμε μπροστά μας, λοιπόν, είναι ένα «έγκλημα» κατά του Πανεπιστήμιου, το «αδίκημα της καταστροφής» της ηθικής και πνευματικής ελευθερίας της γνώσης. Και δοκιμαζόμενος από την επίγνωση ότι το «έγκλημα» αυτό δεν επιτελείται μόνο με τη θέσπιση αλλά και με την εφαρμογή του «νόμου», οφείλω, κλείνοντας, να πω αυτό που όλοι ξέρουμε. Η τήρηση των θεμελιωδών αρχών της ελευθερίας της γνώσης στο Πανεπιστήμιο επαφίεται στο ήθος και το πνεύμα των πανεπιστημιακών δασκάλων και φοιτητών.

Ψήφισμα Φ.Σ.

ΌΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εδώ και ενάμιση χρόνο ζούμε την μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας. Η Kυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την κρίση υλοποιεί ένα ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα με μοναδικό κριτήριο τη διασφάλιση της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου. Διάλυση των εργασιακών σχέσεων, μισθοί των 500 ευρώ για τους νέους εργαζόμενους, απελευθέρωση απολύσεων, γενίκευση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις και επίθεση σε κάθε κοινωνική υπηρεσία.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ο νέος νόμος πλαίσιο αποτελεί φυσική συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής που χρόνια προσπαθούν να υλοποιήσουν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η παραγωγή ενός νέου ευέλικτου και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού και η μετατροπή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε κέντρο καταρτισης στην υπηρεσία των επιχειρήσεων.

Η έρευνα και η εκπαίδευση θα καθορίζεται, όχι από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από την ανάγκη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Ακριβώς για αυτό το λόγο στο νέο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει χώρος για δημοκρατία και καταργούν κάθε δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό των σχολών και μαζί με αυτές το άσυλο, για να μπορούν να καταστείλουν τους αγώνες των φοιτητών.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

Βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά από τις 40 μέρες των πλατειών, όπου η κοινωνία αναμετρήθηκε σκληρά μέσα σε συλλογικές διαδικασίες ενάντια στην αυταρχική συμμαχία κυβέρνησης-τρόικας. Σε μία περίοδο που ο κοινωνικός αναβρασμός το επόμενο διάστημα προβλέπεται έντονος, με τις πλατείες να φουντώνουν και πάλι και με πολλούς εργασιακούς κλάδους να έχουν την πρόθεση να συνεχίσουν τις επιτυχημένες κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος και να καλούν σε κινητοποιήσεις και απεργίες, το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση επέλεξε να ανοίξει πόλεμο και να συγκρουστεί ανοιχτά με τη νεολαία ψηφίζοντας μέσα στο καλοκαίρι το νόμο.

Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλη από αγώνας διαρκείας μέχρι την ανατροπή του νόμου. Σήμερα όμως περισσότερο από ποτέ κάθε επιμέρους αγώνες, αποκτά κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει σε όλους ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από την πολιτική της. Ανατροπή του νόμου χωρίς ανατροπή της κυβέρνησης δεν γίνεται. Με την κυβέρνηση που μας έχει ήδη γυρίσει πίσω 50 χρόνια, που θα εκτοξεύσει την ανεργία στο ένα εκατομμύριο δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, το μόνο περιθώριο που υπάρχει είναι η ανατροπή.

Η ως τώρα εξελιξη των κινητοποιήσεων είναι πρωτόγνωρη για την εποχή αφού έχουν αποφασίσει αγωνιστικά πλαίσια και έχουν προχωρήσει σε κατάληψη 301 τμήματα σε όλη την χώρα με πολύ μαζικές γενικές συνελεύσεις. Το εκπαιδευτικο συλλαλητήριο στις 8/9 και η μεγάλη διαδήλωση στη ΔΕΘ θα αποτελέσουν σταθμό για την ανατροπή , όχι μόνο του Νόμου-Πλαίσιο αλλα και του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου που οδηγούν στην εξαθλίωση το σύνολο της κοινωνίας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

· Ανατροπή του Νόμου Διαμαντοπούλου και του συνόλου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης

· Ανατροπή του μνημονίου, του προγράμματος σταθερότητας και των μέτρων που τα συνοδεύουν. Κάτω η κυβέρνηση, η πολιτική της, το μνημόνιο και κάθε επίδοξος διαχειριστής

· Άμεση απεμπλοκή της χώρας από την επιτήρηση ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση τους!

· Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία, την Ασφάλιση. Ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τους τραπεζίτες

· Καμία σκέψη για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο

· Όχι στην κατάργηση του ασύλου

· Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ

Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς, οικονομικούς κι εξεταστικούς φραγμούς.

Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Ισχυρά πτυχία, μοναδική προϋπόθεση για εύρεση δουλειάς

Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες για όλους

Εκπαίδευση κι έρευνα για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας κι όχι της κερδοφορίας

Φοιτητικός Σύλλογος

Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων

Πανεπιστήμιο Αιγαίου Σύρος

Ο Nέος Νόμος Πλαίσιο

Ο Νέος Νόμος-Πλαίσιο όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως(ΦΕΚ)

https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=0Bw9HpWvK3vysMTlmMGEwNDItYTliZS00ZWUzLWEyN2YtODJhYTM2OGM4ZjI0&hl=en

Σλάβοϊ Ζίζεκ: Shoplifters of the World Unite

Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ για το νόημα των ταραχών στη Bρετανία

Δημοσιευμένο στις 19/8/2011 στο London Review of Books

Η επανάληψη, σύμφωνα με τον Χέγκελ, παίζει ένα κρίσιμο ρόλο στην ιστορία: όταν κάτι συμβαίνει μόνο μία φορά, μπορεί να εκληφθεί ως ατύχημα, κάτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η κατάσταση ήταν διαφορετική. Αλλά όταν το ίδιο γεγονός επαναλαμβάνεται είναι ένα σημάδι ότι εκτυλίσσεται μια βαθύτερη ιστορική διαδικασία. Όταν ο Ναπολέων έχασε στη Λειψία το 1813, φάνηκε σαν ατυχία. Όταν έχασε ξανά στο Βατερλό, ήταν σαφές ότι ο χρόνος του τελείωσε. Το ίδιο ισχύει και για τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση. Τον Σεπτέμβριο του 2008, παρουσιάστηκε από κάποιους ως μια ανωμαλία που θα μπορούσε να διορθωθεί μέσω καλύτερων κανόνων κλπ. Τώρα, που τα σημάδια των επαναλαμβανόμενων χρηματιστικών καταρρεύσεων συσσωρεύονται, είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα δομικό φαινόμενο.

Μας λένε ξανά και ξανά ότι ζούμε σε μια κρίση χρέους, και ότι όλοι πρέπει να μοιραστούμε το βάρος και να σφίξουμε το ζωνάρι μας. Όλοι, δηλαδή, εκτός από τους (πολύ) πλούσιους. Η ιδέα της μεγαλύτερης φορολόγησής τους είναι ταμπού: αν το κάναμε, συνεχίζει το επιχείρημα, οι πλούσιοι δεν θα είχαν κανένα κίνητρο να επενδύσουν, λιγότερες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν και όλοι θα υποφέραμε. Ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από τους δύσκολους καιρούς είναι οι φτωχοί να γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Τι πρέπει να κάνουν οι φτωχοί; Τι μπορούν να κάνουν;

Αν και οι ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο προκλήθηκαν από τον ύποπτο πυροβολισμό του Mark Duggan, όλοι συμφωνούν ότι εκφράζουν μια βαθύτερη αναταραχή – αλλά τι είδους; Όπως και στους πυρπολισμούς αυτοκινήτων στα παρισινά banlieues το 2005, οι ταραξίες του Ηνωμένου Βασιλείου [UK rioters] δεν είχαν κανένα μήνυμα να παραδώσουν. (Υπάρχει σαφής αντίθεση με τις μαζικές διαδηλώσεις των φοιτητών το Νοέμβριο του 2010, οι οποίες στράφηκαν επίσης στη βία. Οι φοιτητές έκαναν σαφές ότι απέρριπταν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση). Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τους ταραξίες με μαρξιστικούς όρους, ως μια στιγμή της ανάδυσης του επαναστατικού υποκειμένου. Ταιριάζουν πολύ καλύτερα στην εγελιανή έννοια του “όχλου”, εκείνων που βρίσκονται εκτός οργανωμένου κοινωνικού χώρου, που μπορούν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους μόνο μέσα από “παράλογα” ξεσπάσματα καταστροφικής βίας – αυτό που ο Χέγκελ αποκαλούσε “αφηρημένη αρνητικότητα”.

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για έναν εργάτη ύποπτο κλοπής: κάθε βράδυ, καθώς φεύγει από το εργοστάσιο, το καροτσάκι που σπρώχνει μπροστά του ελέγχεται προσεκτικά. Οι φρουροί δεν βρίσκουν τίποτα, είναι πάντα άδειο. Τελικά, η αλήθεια αποκαλύπτεται: αυτό που κλέβει ο εργάτης είναι τα ίδια τα καρότσια. Διέφευγε από τους φρουρούς η προφανής αλήθεια, όπως ακριβώς κι από τους σχολιαστές των ταραχών. Μας έλεγαν ότι η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σήμανε το τέλος της ιδεολογίας: η περίοδος των μεγάλων ιδεολογικών σχεδίων που έφταναν στο αποκορύφωμά τους με ολοκληρωτική [totalitarian] καταστροφή είχε παρέλθει. Είχαμε εισέλθει σε μια νέα εποχή ορθολογικής, πραγματιστικής πολιτικής. Εάν ο κοινός τόπος ότι ζούμε σε μια μετά-ιδεολογική εποχή αληθεύει υπό οποιαδήποτε έννοια, μπορούμε να το δούμε σε αυτό το πρόσφατο ξέσπασμα βίας. Ήταν μια διαμαρτυρία μηδενικού βαθμού, μια βίαιη δράση που δεν απαιτούσε τίποτα. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να βρουν νόημα στις ταραχές, οι κοινωνιολόγοι και οι συντάκτες συσκότισαν το αίνιγμα που παρουσιάστηκε στις ταραχές.

Οι διαδηλωτές, αν και μη προνομιούχοι και ντε φάκτο κοινωνικά αποκλεισμένοι, δε ζούσαν στα όρια της λιμοκτονίας. Άνθρωποι με πολύ χειρότερους υλικούς περιορισμούς, μη πούμε για τις συνθήκες φυσικής και ιδεολογικής καταπίεσης, ήταν σε θέση να οργανωθούν σχηματίζοντας πολιτικές δυνάμεις με σαφές πρόγραμμα. Το γεγονός ότι οι ταραξίες δεν έχουν πρόγραμμα είναι επομένως από μόνο του κάτι που πρέπει να ερμηνευτεί: μας λέει πολλά για την ιδεολογικό-πολιτική δυσχέρειά μας και για το είδος της κοινωνίας που ζούμε, μια κοινωνία που εξυμνεί την επιλογή, αλλά στην οποία η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική επιλογή απέναντι στην επιβεβλημένη δημοκρατική συναίνεση είναι η τυφλές υστερικές πράξεις [acting out]. Η αντίθεση με το σύστημα δεν μπορεί πλέον να πάρει τη μορφή μιας ρεαλιστικής εναλλακτικής λύσης, ή έστω ενός ουτοπικού σχεδίου, αλλά μονάχα να λάβει τη μορφή ενός ξεσπάσματος χωρίς νόημα. Ποιο το νόημα της εξυμνούμενης ελευθερίας μας στην επιλογή, όταν η μόνη επιλογή είναι μεταξύ της τήρησης των νόμων και της (αυτο)καταστροφικής βίας;

Ο Alain Badiou έχει υποστηρίξει ότι ζούμε σε έναν κοινωνικό χώρο που βιώνεται ολοένα και περισσότερο σαν “ά-κοσμος” [“worldless”]: σε έναν τέτοιο χώρο, η μόνη μορφή που μπορεί να πάρει η διαμαρτυρία είναι η βία άνευ νοήματος. Ίσως αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους του καπιταλισμού: αν και χάρη στο γεγονός ότι είναι παγκόσμιος περικλείει όλο το κόσμο, διατηρεί έναν “ά-κοσμο” ιδεολογικό αστερισμό στον οποίο οι άνθρωποι στερούνται τους τρόπους εντοπισμού [locating] νοήματος. Το θεμελιώδες δίδαγμα της παγκοσμιοποίησης είναι ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ταιριάξει σε όλους τους πολιτισμούς, από τους χριστιανούς μέχρι τους ινδουιστές και τους βουδιστές, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή. Δεν υπάρχει παγκόσμια “καπιταλιστική κοσμοθεωρία”, ούτε καθαυτό “καπιταλιστικός πολιτισμός”. Η παγκόσμια διάσταση του καπιταλισμού αντιπροσωπεύει την αλήθεια δίχως νόημα.

Το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε από τις ταραχές, συνεπώς, είναι ότι και οι συντηρητικές και οι φιλελεύθερες αντιδράσεις στην αναταραχή είναι ανεπαρκείς. Η συντηρητική αντίδραση ήταν αναμενόμενη: δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τέτοιο βανδαλισμό˙ οφείλει κανείς να χρησιμοποιήσει όλα τα απαραίτητα μέσα για την επαναφορά της τάξης˙ για να αποτραπούν επιπλέον εκρήξεις αυτού του είδους δεν χρειαζόμαστε περισσότερη ανοχή και κοινωνική βοήθεια αλλά περισσότερη πειθαρχία, σκληρή δουλειά και αίσθηση υπευθυνότητας. Το λάθος αυτής της προσέγγισης δεν είναι μόνο ότι αγνοεί την απελπιστική κοινωνική κατάσταση που ωθεί τους νέους σε βίαια ξεσπάσματα αλλά, ίσως πιο σημαντικό, αγνοεί ότι σε αυτά τα ξεσπάσματα αντηχούν οι κρυφές προκείμενες της ίδιας της συντηρητικής ιδεολογίας. Όταν τη δεκαετία του 1990, οι Συντηρητικοί λάνσαραν την καμπάνια “επιστροφή στα βασικά” [back to basics], το αισχρό της συμπλήρωμα αποκαλύφθηκε από τον Norman Tebbitt: “Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα κοινωνικό ζώο αλλά και ένα ζώο με μαρκαρισμένη περιοχή [terittorial]. Πρέπει να αποτελέσει μέρος της ατζέντας μας η ικανοποίηση εκείνων των βασικών ενστίκτων του πρωτόγονου φυλετισμού [tribalism] και του εδαφικού τοπικισμού [territoriality]. Αυτό αφορούσε πραγματικά η “επιστροφή στα βασικά”: η αποδέσμευση του βαρβάρου που καιροφυλαχτούσε κάτω από την φαινομενικά πολιτισμένη, αστική κοινωνία, μέσω της ικανοποίησης των “βασικών ενστίκτων” του βαρβάρου. Στη δεκαετία του 1960, ο Herbert Marcuse εισήγαγε την έννοια της “καταπιεστικής αποεξιδανίκευσης” [repressive desublimation**] για να εξηγήσει την “σεξουαλική απελευθέρωση”: οι ανθρώπινες ορμές θα μπορούσαν να αποεξιδανικευθούν [desublimated] , και ακόμα να υπόκεινται στον καπιταλιστικό έλεγχο – βλέπε, βιομηχανία πορνό. Στους βρετανικούς δρόμους κατά τη διάρκεια της αναταραχής αυτό που είδαμε δεν ήταν άνθρωποι υποβιβασμένοι σε “κτήνη”, αλλά την απογυμνωμένη μορφή του “κτήνους” που παράγεται από την καπιταλιστική ιδεολογία.

Εν τω μεταξύ οι αριστεροί φιλελεύθεροι, ακόμη λιγότερο αναπάντεχα, κόλλησαν στο mantra* τους για κοινωνικά προγράμματα και πρωτοβουλίες για την ένταξη, η παραμέληση των οποίων έχει στερήσει από τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς τις οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές τους: τα βίαια ξεσπάσματα είναι το μόνο μέσο που έχουν για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Αντί να παραδινόμαστε σε φαντασίωσης εκδίκησης, θα έπρεπε να κάνουμε μια προσπάθεια να καταλάβουμε τις βαθύτερες αιτίες των ξεσπασμάτων. Μπορούμε καν να φανταστούμε τι σημαίνει να είσαι νέος σε μια φτωχή, φυλετικά μικτή περιοχή, ύποπτος εκ των προτέρων, με την αστυνομία να σε παρενοχλεί, όχι μονάχα μη απασχολούμενος αλλά συχνά μη απασχολήσιμος, δίχως ελπίδα ή μέλλον; Συνεπάγεται ότι οι συνθήκες στις οποίες βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αναπόφευκτο το ότι θα το ρίξουν στους δρόμους. Το πρόβλημα αυτής της προσέγγισης, όμως, είναι ότι παραθέτει μόνο τις αντικειμενικές συνθήκες που οδηγούν στις ταραχές. Όταν κάνει κανείς ταραχές, κάνει μια υποκειμενική δήλωση, υπόρρητα, για να δηλώσει πώς σχετίζεται με τις αντικειμενικές συνθήκες [στις οποίες βρίσκεται].

Ζούμε σε κυνικούς καιρούς, και είναι εύκολο να φανταστούμε έναν διαδηλωτή ο οποίος, όταν θα τον έπιαναν να λεηλατεί και να πυρπολεί ένα κατάστημα και πιεζόταν να δικαιολογηθεί., θα απαντούσε με τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι κοινωνιολόγοι, επικαλούμενος τη μειωμένη κοινωνική κινητικότητα, την αυξανόμενη ανασφάλεια, την αποσύνθεση της πατρικής φιγούρας, την έλλειψη μητρικής αγάπης στα πρώτα παιδικά χρόνια. Ξέρει τι κάνει, λοιπόν, αλλά, παρόλ’ αυτά, το κάνει.

Δεν έχει νόημα να προβληματιζόμαστε ποιά από τις δύο αντιδράσεις, η συντηρητική ή η φιλελεύθερη, είναι η χειρότερη: όπως θα το έθετε ο Στάλιν, είναι και οι δύο χειρότερες, και αυτό περιλαμβάνει την προειδοποίηση αμφότερων πως ο πραγματικός κίνδυνος από αυτά τα ξεσπάσματα έγκειται στην αναμενόμενη ρατσιστική αντίδραση της “σιωπηλής πλειοψηφίας”. Μια από τις μορφές που πήρε αυτή η αντίδραση ήταν η ‘πρωτόγονη φυλετική’ [tribal] δραστηριότητα των τοπικών (τουρκικών, καραϊβικών, Σιχ) κοινοτήτων οι οποίες οργάνωσαν γρήγορα τις δικές τους μονάδες περιφρούρησης για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους. Οι καταστηματάρχες είναι μικροαστοί που υπερασπίζονται την ιδιοκτησία απέναντι σε μια γνήσια, αν και βίαιη, διαμαρτυρία κατά του συστήματος; Ή εκπροσωπούν την εργατική τάξη αντιπαλεύοντας τις δυνάμεις της κοινωνικής αποσύνθεσης; Κι εδώ επίσης κανείς θα έπρεπε να απορρίψει τις απαιτήσεις να επιλέξει πλευρά. Η αλήθεια είναι πως η διαμάχη ήταν ανάμεσα σε δύο πόλους των μη προνομιούχων: εκείνων που έχουν πετύχει να λειτουργούν εντός του συστήματος εναντίον εκείνων που είναι πάρα πολύ αγανακτισμένοι για να συνεχίσουν να προσπαθούν. Η βία των ταραξιών κατευθυνόταν σχεδόν αποκλειστικά κατά των δικών τους. Τα αμάξια που πυρπολήθηκαν και τα μαγαζιά που λεηλατήθηκαν δεν ήταν σε πλούσιες γειτονιές, αλλά σε αυτές των ταραξιών. Η διαμάχη δεν είναι μεταξύ διαφορετικών κομματιών της κοινωνίας· είναι, στην πιο ριζική της μορφή, η διαμάχη μεταξύ κοινωνίας και κοινωνίας, μεταξύ εκείνων που έχουν τα πάντα και εκείνων χωρίς τίποτα, να χάσουν· μεταξύ εκείνων που δε διακυβεύεται τίποτα στην κοινότητά τους και εκείνων που διακυβεύονται τα πάντα.

Ο Zygmunt Bauman χαρακτήρισε τις ταραχές ως πράξεις “ελαττωματικών και ακατάλληλων καταναλωτών”: πάνω απ’ όλα, ήταν εκδήλωση μιας καταναλωτικής επιθυμίας πραγματωμένης βίαια όταν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με “ορθό” τρόπο – με ψώνια. Ως εκ τούτου, περιέχουν επίσης μια στιγμή γνήσιας διαμαρτυρίας, με τη μορφή μιας ειρωνικής απάντησης στην καπιταλιστική ιδεολογία: “Μας καλείτε να καταναλώσουμε ενώ ταυτόχρονα μας στερείτε τα μέσα να το κάνουμε ορθά – έτσι εδώ το κάνουμε με τον μόνο τρόπο που μπορούμε!” Οι ταραχές είναι ένα παράδειγμα της υλικής δύναμης της ιδεολογίας – αυτά, μάλλον, όσον αφορά την “μετα-ιδεολογική κοινωνία”. Από μια επαναστατική οπτική γωνία, το πρόβλημα με τις ταραχές δεν είναι η βία ως τέτοια, αλλά το γεγονός ότι η βία δεν είναι αληθινά αυτο-επιβεβαιούμενη. Είναι ανίκανη οργή και απελπισία μασκαρεμένες ως επίδειξη δύναμης· είναι ζήλεια μασκαρεμένη ως θριαμβευτικό καρναβάλι.

Οι ταραχές πρέπει να τοποθετηθούν [situated] σε σχέση με ένα άλλο είδος βίας που η σημερινή φιλελεύθερη πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ως απειλή για τον τρόπο ζωής μας: τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Και στις δύο περιστάσεις, η βία και η αντιβία μπλέκονται σε ένα φαύλο κύκλο γεννώντας η κάθε μία τις δυνάμεις που προσπαθεί να καταπολεμήσει. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με τυφλά passages à l’acte [περάσματα στην πράξη], στα οποία η βία είναι η υπόρρητη παραδοχή της ανικανότητας. Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τις ταραχές στη Μεγάλη Βρετανία ή στο Παρίσι, οι τρομοκρατικές επιθέσεις διενεργούνται στην υπηρεσία του απόλυτου Νοήματος που παρέχει η θρησκεία.

Όμως, οι Αραβικές Εξεγέρσεις δεν ήταν μια συλλογική πράξη αντίστασης που απέφυγε την ψεύτικη εναλλακτική της αυτοκαταστροφικής βίας και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού; Δυστυχώς, το αιγυπτιακό καλοκαίρι του 2011 θα μνημονεύεται πως σήμανε το τέλος της επανάστασης, η περίοδος στην οποία καταπνίχθηκε το χειραφετητικό δυναμικό της. Οι νεκροθάφτες της είναι ο στρατός και οι Ισλαμιστές. Το περίγραμμα της συμφωνίας μεταξύ στρατού (που είναι ο στρατός του Μουμπάρακ) και Ισλαμιστών (που είχαν περιθωριοποιηθεί τους πρώτους μήνες του ξεσηκωμού αλλά τώρα κερδίζουν έδαφος) ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο: οι Ισλαμιστές θα ανεχθούν τα υλικά προνόμια του στρατού και ως αντάλλαγμα θα διασφαλίσουν την ιδεολογική ηγεμονία. Οι χαμένοι θα είναι οι φιλοδυτικοί φιλελεύθεροι, πολύ αδύναμοι – παρά τη χρηματοδότηση της CIA που λαμβάνουν – για να “προωθήσουν τη δημοκρατία”, καθώς και οι πραγματικοί φορείς των συμβάντων της άνοιξης, η αναδυόμενη κοσμική αριστερά που προσπαθεί να στήσει ένα δίκτυο οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, από σωματεία μέχρι φεμινιστές. Η γοργή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης αργά ή γρήγορα θα φέρει τους φτωχούς, που ήταν κατά κόρον απόντες από τις διαδηλώσεις της άνοιξης, στους δρόμους. Θα υπάρξει μάλλον μια νέα έκρηξη , και το δύσκολο ερώτημα για τα πολιτικά υποκείμενα της Αιγύπτου είναι ποιος θα πετύχει να κατευθύνει την οργή των φτωχών; Ποιος θα τη μεταφράσει σε πολιτικό πρόγραμμα: η νέα κοσμική αριστερά ή οι Ισλαμιστές;

Η κυρίαρχη αντίδραση της δυτικής κοινής γνώμης απέναντι στη συμφωνία μεταξύ Ισλαμιστών και στρατού χωρίς αμφιβολία θα είναι μια θριαμβευτική επίδειξη κυνικής σοφίας: θα μας πούνε ότι, όπως ξεκαθαρίστηκε με την περίπτωση του (μη Αραβικού) Ιράν οι λαϊκοί ξεσηκωμοί στις αραβικές χώρες καταλήγουν πάντα σε ένα στρατιωτικό Ισλαμικό καθεστώς. Ο Μουμπάρακ θα εμφανιστεί σαν να ήταν ένα πολύ μικρότερο κακό – καλύτερα να κρατήσεις το διάβολο που ξέρεις παρά να πειραματίζεσαι με τη χειραφέτηση. Απέναντι σε τέτοιον κυνισμό, πρέπει κανείς να παραμείνει χωρίς προϋποθέσεις πιστός στο ριζοσπαστικό-χειραφετητικό πυρήνα του αιγυπτιακής εξέγερσης.

Αλλά θα πρέπει να αποφύγουμε και τον πειρασμό του ναρκισσισμού της χαμένης υπόθεσης: είναι πάρα πολύ εύκολο να θαυμάζεις την υψηλή [sublime] ομορφιά των καταδικασμένων σε αποτυχία εξεγέρσεων. Η σημερινή αριστερά αντιμετωπίζει το πρόβλημα της “καθορισμένης άρνησης”: ποιά νέα τάξη θα πρέπει να αντικαταστήσει την παλιά μετά την εξέγερση, όταν ο υψηλός ενθουσιασμός της πρώτης στιγμής έχει τελειώσει; Σε αυτό το πλαίσιο, το μανιφέστο των Ισπανών indignados [αγανακτισμένων], που εκδόθηκε μετά τις διαδηλώσεις τους το Μάιο, είναι αποκαλυπτικό. Το πρώτο πράγμα που χτυπά στο μάτι είναι ο στοχευμένα απολίτικος τόνος: “Μερικοί από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας προοδευτικούς, άλλοι συντηρητικούς. Μερικοί από εμάς είναι πιστοί, άλλοι όχι. Μερικοί από εμάς έχουν σαφώς καθορισμένη ιδεολογία, άλλοι είναι απολίτικοι, αλλά είμαστε όλοι ανήσυχοι και θυμωμένοι για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική προοπτική που βλέπουμε γύρω μας: η διαφθορά μεταξύ των πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, μας αφήνει αβοήθητους, χωρίς φωνή”. Διαμαρτύρονται για λογαριασμό των “αναφαίρετων αληθειών που πρέπει να τηρούνται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη και τα δικαιώματα των καταναλωτών για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή”. Απορρίπτοντας τη βία, ζητούν μια “ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούνται τα χρήματα πάνω από τους ανθρώπους, να τοποθετηθούν εκ νέου στην υπηρεσία τους. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι προϊόν αυτού που αγοράζω, του λόγου που το αγοράζω και του από ποιόν το αγοράζω”. Ποιος θα είναι οι φορείς αυτής της επανάστασης; Οι indignados έχουν απορρίψει το σύνολο της πολιτικής τάξης, δεξιά και αριστερά, ως διεφθαρμένη και ελεγχόμενη από τη δίψα για εξουσία, παρόλ’ αυτά το μανιφέστο αποτελείται από μια σειρά αιτημάτων που απευθύνεται σε –ποιόν; Όχι στους ίδιους τους ανθρώπους: οι indignados δεν υποστηρίζουν (μέχρι στιγμής) ότι κανένας άλλος δεν θα το κάνει για αυτούς, ότι οι ίδιοι πρέπει να γίνουν η αλλαγή που θέλουν να δουν. Και αυτή είναι η θανάσιμη αδυναμία των πρόσφατων διαμαρτυριών: εκφράζουν μια αυθεντική οργή που δεν είναι σε θέση να μεταμορφωθεί σε ένα θετικό πρόγραμμα κοινωνικοπολιτικής αλλαγής. Εκφράζουν ένα πνεύμα της εξέγερσης, χωρίς επανάσταση.

Η κατάσταση στην Ελλάδα φαίνεται πιο ελπιδοφόρα, κάτι που οφείλεται μάλλον στην πρόσφατη παράδοση προοδευτικής αυτό-οργάνωσης (η οποία εξαφανίστηκε στην Ισπανία μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο). Αλλά ακόμα και στην Ελλάδα, το κίνημα διαμαρτυρίας δείχνει τα όρια της αυτο-οργάνωσης: οι διαδηλωτές διατηρούν ένα χώρο ισότητας και ελευθερίας χωρίς κεντρική αρχή να τον ρυθμίζει, ένα δημόσιο χώρο όπου σε όλους παραχωρούνται ίσα χρονικά διαστήματα για να μιλήσουν και ούτω καθεξής. Όταν οι διαδηλωτές άρχισαν να συζητούν τι να κάνουν στη συνέχεια, πώς να προχωρήσουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία, η πλειοψηφική άποψη ήταν ότι αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν ένα νέο κόμμα ή μια άμεση απόπειρα κατάληψης της κρατικής εξουσίας, αλλά ένα κίνημα που θα έχει ως στόχο να ασκήσει πίεση στα πολιτικά κόμματα. Αυτό σαφώς δεν είναι αρκετό για να επιβάλει μια αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Για να γίνει αυτό, κανείς χρειάζεται ένα ισχυρό σώμα σε θέση να καταλήξει σε γρήγορες αποφάσεις και να τις υλοποιήσει με όλη την απαραίτητη σκληρότητα.

Σημειώσεις της μετάφρασης:

* mantra: επαναλαμβανόμενη ιερή συλλαβή ή φράση στη βουδιστική και την ινδουιστική θρησκεία.

** repressive desublimation: αλλού έχει μεταφραστεί και ως “καταπιεστική απομεταρσίωση”

Μετάφραση: Κων/νος Σ. και Θάνος Ανδρίτσος

στα Αγγλικα εδώ

Πηγη

Occupy wall street!!

Alright you 90,000 redeemers, rebels and radicals out there,

A worldwide shift in revolutionary tactics is underway right now that bodes well for the future. The spirit of this fresh tactic, a fusion of Tahrir with the acampadas of Spain, is captured in this quote:

"The antiglobalization movement was the first step on the road. Back then our model was to attack the system like a pack of wolves. There was an alpha male, a wolf who led the pack, and those who followed behind. Now the model has evolved. Today we are one big swarm of people."

— Raimundo Viejo, Pompeu Fabra University
Barcelona, Spain

The beauty of this new formula, and what makes this novel tactic exciting, is its pragmatic simplicity: we talk to each other in various physical gatherings and virtual people's assemblies … we zero in on what our one demand will be, a demand that awakens the imagination and, if achieved, would propel us toward the radical democracy of the future … and then we go out and seize a square of singular symbolic significance and put our asses on the line to make it happen.

The time has come to deploy this emerging stratagem against the greatest corrupter of our democracy: Wall Street, the financial Gomorrah of America.

On September 17, we want to see 20,000 people flood into lower Manhattan, set up tents, kitchens, peaceful barricades and occupy Wall Street for a few months. Once there, we shall incessantly repeat one simple demand in a plurality of voices.

Tahrir succeeded in large part because the people of Egypt made a straightforward ultimatum – that Mubarak must go – over and over again until they won. Following this model, what is our equally uncomplicated demand?

The most exciting candidate that we've heard so far is one that gets at the core of why the American political establishment is currently unworthy of being called a democracy: we demand that Barack Obama ordain a Presidential Commission tasked with ending the influence money has over our representatives in Washington. It's time for DEMOCRACY NOT CORPORATOCRACY. We're doomed without it.

This demand seems to capture the current national mood because cleaning up corruption in Washington is something all Americans, right and left, yearn for and can stand behind. If we hang in there, 20,000-strong, week after week against every police and National Guard effort to expel us from Wall Street, it would be impossible for Obama to ignore us. Our government would be forced to choose publicly between the will of the people and the lucre of the corporations.

This could be the beginning of a whole new social dynamic in America, a step beyond the Tea Party movement, where, instead of being caught helpless by the current power structure, we the people start getting what we want whether it be the dismantling of half the 1,000 military bases America has around the world to the reinstatement of the Glass-Steagall Act or a three strikes and you're out law for corporate criminals. Beginning from one simple demand – a presidential commission to separate money from politics – we start setting the agenda for a new America.

Go to adbusters.org and tell us what you think. Post a comment and help each other zero in on what our one demand will be.

And then let's screw up our courage, pack our tents and head to Wall Street with a vengeance September 17.

Δυνατότητα πτυχίου στα τρία χρόνια με το νέο νόμο πλαίσιο

Ο νέος νόμος πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, προσφέρει τη δυνατότητα απόκτησης πτυχίου στα τρία χρόνια, ενώ θα παρουσιαστεί την Πέμπτη (30/06) σε άτυπο υπουργικό συμβούλιο και το Σαββατοκύριακο (02-03/06) στη Σύνοδο πρυτάνεων στον ΒόλοΕιδικότερα, οι σπουδαστές στα Πανεπιστήμια θα πρέπει να συγκεντρώσουν 180 πιστωτικές μονάδες, ώστε να αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο.

Οι βασικές αρχές του νέου Νόμου παρουσιάστηκαν την Τρίτη (28/06) στη συνεδρίαση του ΚΤΕ Παιδείας του ΠΑΣΟΚ από την Υπουργό Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου.

Η κ. Διαμαντοπούλου υποστήριξε ότι έχει εξασφαλίσει την αποδοχή των διατάξεων του από μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας που επιθυμεί μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας.

Επιφυλάξεις, ωστόσο εξέφρασαν, βουλευτές του ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια της συνεδρίασης.

Συγκεκριμένα ο βουλευτής και καθηγητής πανεπιστημίου, Κ. Καρτάλης δήλωσε ότι διαφωνεί με την άμεση συγκρότηση των Συμβουλίων Διοίκησης των ΑΕΙ σε βάρος των νυν διοικήσεων των πανεπιστημίων και ζήτησε μεταβατική περίοδο πριν από την εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης.

Να υπενθυμιστεί πως ο νέος Νόμος για τα πανεπιστήμια θα δίνει διορία 12 μηνών από την στιγμή που θα ψηφιστεί στους πρυτάνεις των ΑΕΙ για να τον εφαρμόσουν.

Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα πρέπει να έχουν δρομολογήσει τις διαδικασίες για την συγκρότηση των νέων Συμβουλίων Διοίκησης που θα τους αντικαταστήσουν, αλλιώς η χρηματοδότηση τους κόβεται.

Ο κ. Καρτάλης εξέφρασε τις επιφυλάξεις του και για τον τριετή προπτυχιακό κύκλο στα πανεπιστήμια της χώρας.

Να σημειωθεί ακόμα πως σήμερα τα πανεπιστημιακά πτυχία δίνονται μετά από 4 χρόνια φοίτησης, εκτός πολυτεχνικών και γεωπονικών σπουδών που απαιτούν φοίτηση 5 ετών καθώς και ιατρικών που απαιτούν 6 χρόνια.

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τόνισε περαιτέρω ότι το νέο Συμβούλιο Διοίκησης που προτείνεται από το Νόμο συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα Ιδρύματα που σήμερα είναι κατανεμημένες μεταξύ των οργάνων διοίκησης του.

Αντιρρήσεις εξέφρασε και η βουλευτής, Εύα Καϊλή η οποία στάθηκε κυρίως στο θέμα της υποχρηματοδότησης των πανεπιστημίων αλλά και σε διατάξεις του που χαρακτηρίστηκαν ως αντισυνταγματικές με το επιχείρημα ότι θίγουν τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα τους.

Πάντως, η κυρία Διαμαντοπούλου απάντησε ότι όλα τα θέματα συνταγματικότητας του Νόμου έχουν λυθεί καθώς έχουν γίνει πολλές συσκέψεις με συνταγματολόγους και νομικούς συμβούλους του Υπουργείου.

Η κυρία Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε και στις νέες διατάξεις για το πανεπιστημιακό άσυλο, λέγοντας ότι με το νέο νόμο “θα είναι πιο προσγειωμένες στις ακαδημαϊκές ελευθερίες.”

Είπε ότι θα δίνει δυνατότητα στις διοικήσεις των ΑΕΙ να διαφυλάξουν την διακίνηση των ιδεών όπως κρίνουν καλύτερα.

Αναλυτικότερα σύμφωνα με τις διατάξεις του νέου νόμου:

- Καταργούνται οι λογαριασμοί για έρευνα στα πανεπιστήμια. Δημιουργείται νέος κοινός υπερ-λογαριασμός, νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Τα οικονομικά των πανεπιστημίων θα διαχειρίζεται αυτόνομα η διοίκηση του.

- Τα χρήματα του κράτους θα "μοιράζει" στα ΑΕΙ ανεξάρτητη Αρχή, ενώ οι πρώτοι της αξιολόγησης θα παίρνουν ειδικό μπόνους 15-20% επιπλέον στην ετήσια χρηματοδότηση τους.

- Χορηγίες και Εδρες ιδιωτών θεσπίζονται στα πανεπιστήμια, ώστε να μπορούν να προσελκύουν χρήματα εκτός κρατικής χρηματοδότησης.

- Συμβόλαια θα μπορούν να κάνουν τα πανεπιστήμια με διάσημους καθηγητές από το εξωτερικό για να διδάξουν στα προγράμματα τους

- Τα Συμβούλια Διοίκησης στην διοίκηση των ΑΕΙ θα αποτελούνται από 15 μέλη. Οκτώ εκλεγμένα από τα μέλη πανεπιστημίου. Επτά επιλεγμένα από τους οκτώ πρώτους εκλεγμένους (πανεπιστημιακοί, προσωπικότητες ή τεχνοκράτες μη πανεπιστημιακοί)

- Ο πρύτανης δεν θα εκλέγεται αλλά θα διορίζεται από το Δ.Σ. μετά από διεθνή διαγωνισμό. Ολοι οι νυν πρυτάνεις των ΑΕΙ θα πάψουν σύντομα να είναι πρυτάνεις, αλλά θα μπορούν να κριθούν εκ νέου στον διεθνή διαγωνισμό.

- Η Σύγκλητος των πανεπιστημίων παραμένει κεντρικό όργανο λειτουργίας τους, αλλά θα μειωθούν τα μέλη της και στο μέλλον θα έχει 15 έως 30 μέλη, ανάλογα με το μέγεθος του κάθε πανεπιστημίου.

- Καταργείται η βαθμίδα του λέκτορα. Οι διδάσκοντες θα προσλαμβάνονται στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή, ενώ θα μονιμοποιούνται στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή.

- Στις προαγωγές διδασκόντων, τα αρμόδια συμβούλια θα έχουν από 5 έως 7 μέλη, όλα στο ίδιο επιστημονικό αντικείμενο με τον κρινόμενο. Οι 4 θα είναι έλληνες πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα, αλλά από άλλο πανεπιστήμιο πλην του κρινόμενου και οι 3 ξένοι πανεπιστημιακοί με συμμετοχή μέσω τηλεδιασκέψεων.

- Οι πρωτοβάθμιοι καθηγητές θα κρίνονται ανά 5 χρόνια. Εάν ένας καθηγητής αποτύχει στην κρίση του θα μειώνεται στο 65% ο μισθός του, ενώ θα έχει το δικαίωμα να κριθεί ξανά μετά από 3 χρόνια. Εάν αποτύχει ξανά, θα χάνει την καθηγητική του θέση και θα μετατάσσεται σε άλλη θέση στον δημόσιο τομέα.

Sxolio: Me to neo nomo plaisio vgaineis sthn anergia ena xrono nwritera!