The Nation 21/11/2011

Το παρόν άρθρο του The Nation, είναι άκρως επίκαιρο, σήμερα που ο Παπανδρέου ζητάει την ψήφο εμπιστοσύνης από τους υπαλλήλους του, που αποτελούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ως υπαλλήλους τις κοτούλες που έχεις στα κλουβιά για να σου γεννούν αυγά, ακόμα και αν αναφερόμασταν σε ορνιθοτροφείο των Μεγάρων και όχι στο ΠΑΣΟΚ. Πως όμως αλλιώς να τους πεις και να ταιριάζει, αφού θα του δώσουν την "εμπιστοσύνη" τους, ενώ ακόμα και ένα αμερικάνικο έντυπο, έστω και δι μέσου της ανταποκρίτριας του, έχει από καιρό διαγνώσει, όχι την ακαταλληλότητα του, αλλά την πλήρη ανικανότητα και εθελοδουλεία του ανδρός.

Διαβάζοντας σήμερα την ηλεκτρονική έκδοση του The Nation, η οποία θα κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή στις 31/11, θεώρησα πως δε θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει μία πραγματική παραίνεση σε βουλευτή, να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον ένοχο για κακουργήματα, μπιστικό του. Έτσι το απέδωσα στα ελληνικά και σας το δίνω για να καταλάβουμε όλοι πως τα χειρότερα όντως έρχονται και μας χτυπούν την πόρτα αξιώνοντας "ψήφο εμπιστοσύνης"

The Nation 21/11/2011 - Greece spins out of control (Η Ελλάδα περιδινίζεται εκτός ελέγχου)

της M. Margaronis

Η απόφαση του Έλληνα Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την Ευρωπαϊκή συμφωνία αντιμετώπίσης του χρέους, της 27ης Οκτωβρίου, άφησε κατάπληκτα τα μέλη του δικού του κόμματος (του Πα.Σο.Κ., τους Ευρωπαίους ομολόγους του και τις χρηματοπιστωτικές αγορές, απειλώντας να μετατρέψει μια φλόγα που σιγοκαίει, σε πυρκαγιά.Την ώρα που γράφω το παρόν κείμενο, είναι στο δρόμο για τις Κάννες για να εξηγηθεί στην G-20 και τους ηγέτες της.

Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, έχει να αντιμετωπίσει τη ψηφοφορία παροχής εμπιστοσύνης, η οποία όμως μπορεί να καταλήξει στον τερματισμό της διακυβέρνησης του.

Στην αίθουσα με τους καθρέφτες, που είναι η ελληνική πολιτική, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να αναλύσει κανείς την πρόθεση και τις συνέπειες της κίνησης του [του Παπανδρέου].

Ήταν μια ξαφνική επιστροφή στις σοσιαλιστικές αρχές; Μία επιστροφή, που κατά δήλωση του ίδιου προς το υπουργικό του συμβουλίο, " η δημοκρατία πρέπει να παραμείνει πάνω από τις αγορές";

Μια άγρια ​​λαϊκιστική ενέργεια από εκείνες που αγαπούσε ο πατέρας του;

Μία ηρωική απόπειρα αυτοκτονίας με τον κίνδυνο να γκρεμιστεί το σύμπαν;

Μια τελευταία προσπάθεια για να αναγκάσει τους πολιτικούς αντιπάλους του και τη χώρα στο σύνολό της να επιλέξουν: Ή μαζί μου ή ξεχάστε το ευρώ;

Ένα απελπισμένο στοίχημα - απειλή προς του πιστωτές με την ελπίδα οι πιστωτές της Ελλάδας θα μαλακώσουν αλλιώς αντιμετωπίζουν άτακτη χρεοκοπία;

Ή όλα τα παραπάνω;

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα τον Οκτώβριο, μετά από τρεις μήνες, βρήκα την κατάσταση κοντά στην διάλυση και τους ανθρώπους σε απόγνωση. Η κατάρρευση δεν είναι πλέον μόνο οικονομική ή πολιτική, ή κοινωνική, αλλά επιστημολογικό [φαινόμενο]: είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς, το τι συμβαίνει. Ο αέρας είναι γεμάτος απειλές και φήμες που αλλάζουν κάθε μέρα: σχέδια για νέες περικοπές και φόρους, μετατοπίζοντας τις ημερομηνίες εφαρμογής τους ή της κατάργησης τους, τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης για τιμωρία όσων δεν συμμορφώνονται. Κανείς δεν ξέρει τι να πιστέψει. Κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει κάτι πιο μακροπρόθεσμο ​από το αύριο. Θεωρίες συνωμοσίας όλων των ειδών, βιασύνη στο να κλείσουν τα κενά, χαοτική όπως τα μαύρο γκράφιτι στους τοίχους.

Η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει πολλές από τις βασικές της λειτουργίες [τις βασικές της υποχρεώσεις], παράλυτη από τις εσωτερικές διαφωνίες, από το ανεφάρμοστο των μέτρων που απαιτούνται από την ΕΕ και το ΔΝΤ και από την οργή των δικών της εργαζομένους [των δημοσίων υπαλλήλων], που για μέρες καταλαμβάνουν κάθε φορά, σημαντικά υπουργεία.

Οι αστυνομικοί είναι συγκλονισμένοι, κακοπληρωμένοι και θυμωμένοι. Μεγάλες περιοχές της πόλης έχουν γίνει απαγορευμένες ζώνες για εκείνους τους άτυχους, που πολλοί από τους οποίους είναι μετανάστες, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ζουν εκεί.

Άποροι άνδρες σπρώχνουν κάρα γεμάτα παλιοσίδερα για να τα πουλήσουν (για δουλειά μιας ημέρας μπορεί να βγάλουν 7 ευρώ αν είναι τυχεροί). Τοξικομανείς χτυπάνε τη δόση τους, επάνω στο πεζοδρόμιο. Άνδρες μπαινοβγαίνουν σε οίκους ανοχής που είναι γεμάτοι με γυναίκες-θύματα trafficking.

Η δύο εβδομάδων απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στην αποκομιδή των απορριμμάτων, άφησε δεξιά - αριστερά, πανύψηλους σωρούς σκουπιδιών σε κάθε γωνιά. 'Αδειο κουτιά τροφίμων, σάπια λαχανικά, υπολείμματα κρέατος, σκισμένα ρούχα και χαρτί τουαλέτας, που περιμένει να αποκομιστεί, πάνω από τους φτωχότερους των φτωχών.

Δεν είναι μόνο οι φτωχοί που υποφέρουν τώρα, αν και είχαν πολύ μικρότερη διαδρομή να διανύσουν κατά την πτώση τους. Η διάβρωση έχει φάει βαθιά τη μεσαία τάξη. Ο καθένας ξέρει κάποιον που έχει χάσει μια δουλειά. Δημόσιοι υπάλλήλοι, από απλούς υπαλλήλους μέχρι πανεπιστημιακούς, από οδοκαθαριστές μέχρι γιατρούς, που έχουν γνωρίσει μια μείωση των εισοδημάτων τους, της τάξης του 30 τοις εκατό.

Στην καρδιά της Αθήνας, τα ενοικιαστήρια είναι παντού. Τα καταστήματα είναι είτε κλειστά ή κάνουν εξαντλητικές εκπτώσεις ακόμα και πολύ κάτω του κόστους, αφού επλήγησαν από την κρίση και από το κύμα διαμαρτυρίας που ξέσπασε στους δρόμους, αφήνοντας σπασμένα παράθυρα και σπασμένα πεζοδρόμια στο πέρασμά του.

Η αγορά χρυσού -για εξαγωγή- είναι μια από τις λίγες νέες επιχειρήσεις που ανθούν. Ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου χονδρικής μου είπε ότι, ακόμη και οι πρώην πλούσιοι πωλούν βέρες τους. Πολλοί φεύγουν αν μπορούν, για την Ευρώπη, για την Αυστραλία. Η Ελλάδα αιμορραγεί σε μορφωμένους νέους. Εκείνοι που μένουν πίσω κοιτάζουν στο μέλλον δίχως να βλέπουν τίποτα. Αν τους ρωτήσεις τι φαντάζονται, τι σκέφτονται, σου απαντούν: "Δεν φαντάζομαι" ή, "για τα παιδιά ανησυχώ" Το πρόβλημα είναι, λένε, ότι δεν έχουμε πιάσει πάτο ακόμα. Δεν ξέρουμε, που είναι ο πάτος. Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Η ποιότητα της διαμαρτυρίας, επίσης, είναι διαφορετική από το καλοκαίρι. Είναι πιο σκοτεινή τώρα. Και πιο ζοφερή, σχεδόν τελετουργική - μυσταγωγική.

Το "στρατόπεδο" της άμεσης δημοκρατίας στην Πλατεία Συντάγματος έχει φύγει. Το εκκαθάρισε από την Αθήνα ο δήμαρχος της. Οι αγανακτισμένοι έχουν εγκαταλείψει τις ελληνικές σημαίες τους για να ακολουθήσουν τα συνδικάτα στις διαμαρτυρίες τους ή για να οργανωθούν πιο αθόρυβα στις γειτονιές.

Κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας στις 19-20 Οκτωβρίου φάνηκε σαν όλη η Αθήνα να ήταν έξω στους δρόμους, αλλά χωρίς χαρά ή ελπίδα ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, αλλά κυρίως με οργή.

Συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, περισσότεροι από 100.000 ή περίπου εκεί, περιμένοντας. Μετανάστες πλανόδιοι μικροέμποροι, πωλούσαν μάσκες κατεδαφίσεων και προστατευτικά γυαλιά οικοδομών, μπουκάλια νερού και κεμπάπ. Και τότε λευκό θραύσματα μαρμάρου άρχισαν να πετούν στον αέρα -όχι, ως συνήθως, προς τα ΜΑΤ από τις ζώνες των ταραχοποιών (προβοκάτορες, πράκτορες της κυβέρνησης, φασίστες, αναρχικοί ή όλα τα παραπάνω, ανάλογα με τους οποίους μπορείτε να ακούσετε - (για την πιστότητα της μετάφρασης/απόδοσης: provocateurs, government agents, fascists, anarchists or all of the above), αλλά μεταξύ δύο ομάδων των διαδηλωτών, παρόμοια ντυμένη στα μαύρα, με την πλήρη μάσκα αερίου και πλήρη εξάρτυση. Μέχρι που τα ΜΑΤ άρχισαν να πετούν δακρυγόνα και μετέτρεψαν σε θάλαμο αερίων την πλατεία. Τους οδήγησαν όλους τότε έξω από την πλατεία. Όμως, οι άνθρωποι έμειναν στους δρόμους φωνάζοντας μέχρι αργά το βράδυ, ανάβοντας τους σωρούς των σκουπιδιών, για να διαλύσουν τις τοξικές χημικές ουσίες που αιωρούνταν στον αέρα για ώρες, γδέρνοντας το πίσω μέρος του λαιμού σου και συμπλήρωναν φέρνοντας στο στόμα τη γεύση του άγχους και του φόβου.

Ένας άνθρωπος πέθανε στην πλατεία εκείνη την ημέρα, προφανώς από καρδιακή προσβολή. Ένας 53χρονος άνεργος οικοδόμος, πατέρας δύο κοριτσιών. Δεν ήταν με κανένα τρόπο το πρώτο θύμα αυτής της καταστροφής. Υπάρχουν και οι αυτοκτονίες, οι άρρωστοι που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να πληρώσουν για τα φάρμακα που χρησιμοποιούν για την αγωγή τους. Υπάρχουν οι τοξικομανείς, των οποίων η ένταξη σε προγράμματα θεραπείας έχει σταματήσει. Υπάρχουν τα θύματα εγκλημάτων βίας .

Η βία τρέχει βαθιά τώρα στις φλέβες της πόλης, που εκκρίνεται από τον φόβο και την αδυναμία και την ανασφάλεια. Οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν σπάσει και η κοινωνία έχει καταρρεύσει υπό την πίεση της φτώχειας ενώ οι πολιτικοί αποτυγχάνουν εντελώς να κατανοήσουν την κατάσταση. Θα υπάρξουν περισσότερες ρωγμές μέσω των οποίων θα προκύψει το ξέσπασμα.

Ήταν αυτές οι συνθήκες, το πλαίσιο μέσα στο οποίο, ο Παπανδρέου πήγε στις Βρυξέλλες και επέστρεψε με τη συμφωνία για το 50 τοις εκατό "κούρεμα" (ή ελεγχόμενη αθέτηση πληρωμών - ελεγχόμενη χρεοκοπία) για το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης, με περισσότερους "αστερίσκους και παραπομπές", για να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγματεύσεων μέχρι το τέλος του του έτους. Φραγμός στην πλήρη χρεοκοπία, το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο και μπορεί να φέρει στην κυβέρνηση κάποια ανακούφιση, αλλά δεν θα είναι αρκετό για να κάνει το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο, και επιπλέον θα πλήξει και τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν θα ανακουφίσει το δρακόντειο πρόγραμμα λιτότητας. Δεν θα αποκαταστήσει την κυριαρχία της χώρας, την εθνική της κυριαρχά. Αντίθετα: μιλώντας στα ελληνικά, μετά τη συνάντηση στις Βρυξέλλες, ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε τη συμφωνία ως ένα βήμα μακριά από την εξάρτηση και τόνιζε το ότι "έσωσε" τη χώρα.

Μιλώντας στα γερμανικά για το Bundestag λίγες ημέρες νωρίτερα, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα θα απαιτήσει «μόνιμη επιτήρηση."

Το γεγονός είναι ότι η Γερμανία και τα γερμανικά ταμπλόιντ συκοφαντώντας όλους τους Έλληνες πως φοροδιαφεύγουν, τους προκάλεσαν ιδιαίτερα. Στις 28 Οκτωβρίου η εθνική ημέρα στη μνήμη για την είσοδο στης Ελλάδας στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η στρατιωτική παρέλαση που γινόταν κατά το παρελθόν στη Θεσσαλονίκη, ακυρώθηκε επειδή δεκάδες χιλιάδες βγήκαν να διαδηλώσουν. Στις μαθητικές παρελάσεις σε πολλές πόλεις, οι παρελαύνοντες μαθητές έστρεψαν τα πρόσωπά τους μακριά από κυβερνητικούς αξιωματούχους και ύψωσαν τις γροθιές τυλιγμένο σε μαύρο μαντήλι. Οι μουσικοί παρέλασαν με κρεμασμένες μαύρες κορδέλες στα μουσικά τους όργανα. Ένα πανό στην πλατεία Συντάγματος διακήρυξε, Arbeit Macht Frei. Ο συμβολισμός των πράξεων αυτών είναι διπλά ισχυρό: ότι δεν είναι μόνο το σήμα κατατεθέν της κυβέρνησης ως προδότες και συνεργάτες του κατακτητή, αλλά ανακαλούν μνήμες από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου που διέλυσαν τη χώρα εκτός από την κατοχή, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες, αντιφρονούντων στην ύπαιθρο και εισάγοντας έτσι τριάντα έτη καταστολής.

Ίσως ήταν ότι η προσβολή που ώθησε τον Παπανδρέου να τα έχει ποντάρει όλα σε ένα δημοψήφισμα, το οποίο έρχεται πολύ αργά για να πετύχει οριδήποτε, αλλά επιπλέον αντίθετα εγκυμονεί κινδύνους.

Αυτός [ο Παπανδρέου] είναι ένας άνθρωπος που είδε τον εαυτό του, σαν το λευκό ιππότη της πολιτικής, σαν αυτόν που θα καθαρίσει το πελατειακό σύστημα και τη διαφθορά που προωθήθηκαν από τον πατέρα του και θα πετύχει τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Μπορεί κιόλας να σκέφτηκε, όταν κάλεσε στην ΕΕ και το ΔΝΤ, ότι θα τον βοηθήσουν να το πετύχει.

Έχοντας καλέσει ήδη τους θεούς, (τους δαίμονες του ΔΝΤ της ΕΕ και της ΕΚΤ) είναι πλέον ανίσχυρος να τους ελέγξει. Ούτε μπορεί να κουμαντάρει τους θνητούς του δικού του κόμματος και της δικής του κυβέρνησής, που είναι αποφασισμένη να προστατεύσει το σύστημα που τους εξέθρεψε.

Αντί για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει την προεδρία μιας κυβέρνησης που ασκεί βάναυση πολιτική "καμένης γης", συντρίβοντας την οικονομία της χώρας, φτωχοποιόντας τους ανθρώπους της, ανοίγοντας τις πύλες τις στις πιο βάρβαρες δυνάμεις καταστροφής, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα.

Τι νόημα έχει το δίλημμα που μπορεί να έθεσε στον ελληνικό λαό τώρα; Για να παραμείνουν στην Ευρώπη και να δέχονται περισσότερα χρόνια λιτότητας και εξάρτησης, ή την αθέτηση πληρωμων και να λάβουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, να πάρουν τις πιθανότητές τους ως ένα χρεοκοπημένο κράτος των Βαλκανίων, αποκλεισμένο από τις χρηματοπιστωτικές αγορές;

Όπως ο Φραντς Κάφκα το έθεσε πριν από πολλά χρόνια, υπάρχει ελπίδα, αλλά όχι για εμάς.

πηγή: Jungle Report