Μια φορά στα ναυπηγία

(σε φα# ματζόρε)

Ο μουζικάντης ο Γιωργάρας

που τραγούδια λέει πολλά

πέρασε κάποτε απ’ τη Σύρα

με μαντάτα, λέει, καλά.

Στολιστήκαν οι κατοίκοι τ’ όμορφου νησιού

‘βάλαν ρούχα γιορτινά

το μπουζούκι του ν΄ακούσουν

που ευφραίνει την καρδιά.

Νωρίς πήγαν οι πιο προνοητικοί

θέσεις πρώτοι να πιάσουν μπροστά

τον ικανότατο λαϊκό αοιδό

ν’ απολαύσουν από κοντά.

Κι είχε τούτος τραγούδια λαϊκά

να τους πει, και παραδοσιακά

που άλλα τους άρχιζαν με «θα»

κι άλλα τους άρχιζαν με «να».

Το Νεώριο κατάμεστο, Η αυλαία εσηκώθει

τσιμουδιά απ΄το κοινό

κι ο Γιωργάρας στη σκηνή, με το μπουζούκι του ψηλά,

ως ήταν λογικό

Οι Συριανοί χειροκροτήσαν

μέχρι να τους σταματήσει ο σεμνός αοιδός

στο σκαμνί του, σταυροπόδι εκάθησε

ως μπουζουξής σωστός.

Οι πρώτες νότες ντρίγκαραν

πρώτο τραγούδι λέγει,

μα μόλις τα χείλη του άνοιξε

Βάτραχος δραπετεύει.

Χοντρός και στρουμπουλός

‘πα στη σκηνή κοάζει

απτόητος ο αοιδός,

και ξαναδοκιμάζει.

Δεύτερο, τρίτο βάτραχο

και δέκατο και χιλιοστό

εγέμισε η Ερμούπολη

γλίτσα και κοασμό.

Ο κόσμος στο Νεώριο

παίρνει και αγριεύει

με κάθε νέο βάτραχο

το μένος του θεριεύει.

Κι ο Γιωργάρας ο Λαϊκός, που θέλησε στα βιαστικά

δόξα και χρήμα και τιμή

εμάζεψε μόνο ζαρζαβατικά

από το ωραίο νησί.

ΤΕΛΟΣ