“Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν”

του Διονύση Γ. Δρόσου* Μια κακή αφετηρία συμμετοχής στην προτεινόμενη διαβούλευση, θα ήταν η άκριτη υπεράσπιση του υπαρκτού ελληνικού Πανεπιστημίου. Μια επίσης κακή αφετηρία θα ήταν να εγκλειστεί κανείς στην εσωστρέφεια και την κλασική ρωμαίικη ομφαλοσκοπική αυτομεμψία και να αντιμετωπίσει κανείς την επίθεση κατά της ανώτατης παιδείας ως ελληνική ιδιαιτερότητα ή ως ζήτημα αποκλειστικά εκπαιδευτικό. Για τις ανάγκες του παρόντος θέματος, ωστόσο, απλώς υπενθυμίζω αυτές τις παραμέτρους- στις οποίες ενδεχομένως να επανέλθω αργότερα- και επικεντρώνω στο ζήτημα της καταγγελλόμενης από την Κυβέρνηση και από κατά παραγγελία εκπομπές των ΜΜΕ της, διαφθοράς των Πανεπιστημίων. Η παρούσα κατάσταση του Πανεπιστημίου είναι μια κατάσταση λιγότερο από ικανοποιητική. Και διαπλοκή μικροεξουσιών υπάρχει και κομματικές συναλλαγές και συντεχνιακά συμφέροντα και δημοσιοϋπαλληλικού τύπου επανάπαυση. Μια κατάσταση όπου αποθαρρύνεται η έρευνα, η πρωτοβουλία, ο νεωτερισμός, η αγάπη για τη γνώση, η ευθύνη για την παρεχόμενη παιδεία. Πριν δούμε αν στο Πανεπιστήμιο υπάρχει μόνον αυτό και τίποτε άλλο, ας δούμε ποιοι είναι οι συντελεστές και τα παραγωγικά αίτια αυτού του καθεστώτος. Κάτι που θα περιμέναμε να κάνει το “κείμενο διαβούλευσης”, εφ’ όσον ευαγγελίζεται μεταρρύθμιση που “να αντέχει στον χρόνο”, αλλά ξεκινά από μια εικόνα του Πανεπιστημίου, η οποία απλώς αναμασά τα στερεότυπα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας (το αντίστροφο επίσης αληθεύει). Δύο είναι οι κατηγορίες υπευθύνων για τη σημερινή κατάσταση της δημόσιας ανώτατης παιδείας: 1.Τα δίκτυα διοικητικών συμφερόντων και μικροεξουσιών μέσα στα Πανεπιστήμια. Τα δίκτυα αυτά περιλαμβάνουν: α) ομάδες (κομματικές, αλλά και -κυρίως μάλιστα- διακομματικές και με σοβαρότατες ευθύνες και της Αριστεράς) Καθηγητών που έχουν ως κύριο έργο τους όχι τη διδασκαλία και την έρευνα, αλλά την αναρρίχηση σε διοικητικά αξιώματα και τη συγκρότηση συμμαχιών και ομάδων συμφερόντων για τη νομή εξουσίας και οικονομικών πόρων, β) ένα σκληρό πυρήνα διοικητικών υπαλλήλων, βαθιά αστοιχείωτων, βιρτουόζων των μειοδοτικών διαγωνισμών (οι απαράτσνικ του Πανεπιστημίου, τους οποίους καμία μεταρρύθμιση δεν έχει τολμήσει θίξει ως συντελεστές διαφθοράς!), οι οποίοι διαχειρίζονται κονδύλια επενδύσεων, εξοπλισμού, ερευνών κτλ, χωρίς τους οποίους δεν βγαίνει ούτε Πρύτανης ούτε διοικείται το ίδρυμα και γ) τους φοιτητές των διαφόρων “φοιτητικών” (κομματικών ουσιαστικά) παρατάξεων, τους οποίους ουδέποτε συναντάς στις αίθουσες διδασκαλίας, αλλά οι οποίοι - εντελώς “απολιτίκ” και με αλλεργία στο βιβλίο, αλλά με τρομερή ενημέρωση στα “realities” και τα σκουπίδια της τηλεοπτικής αφασίας, ετοιμάζουν την αυριανή καριερίτσα τους και ασκούνται από νωρίς στη διαπλοκή και στους οποίους έχει δοθεί απαράδεκτα δυσανάλογη δύναμη στα διοικητικά. Μια άλλη “φυλή” φοιτητών είναι εκείνη που σπουδάζει πραγματικά και υπό αντίξοες συνθήκες συμμετέχει με λαμπρές συχνά επιδόσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. 2. Το ίδιο το δημόσιο και ειδικά η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ή όπως κατά καιρούς μετονομάζεται. Δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα και κόμματα, διότι κάποτε θα πρέπει να αποφασίσουν οι ίδιοι οι πολιτικοί μας και εμείς οι πολίτες ότι υπάρχει συνέχεια του Κράτους, Το ίδιο το δημόσιο ευθύνεται διττά: Πρώτον, έχει θεσπίσει το νομικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γίνονται όλα αυτά και το ίδιο επικυρώνει τη νομιμότητα του όλου πλέγματος της διαφθοράς. Πχ, ακούγεται τελευταία το, πασίγνωστο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, σκάνδαλο της γνωστής οικογένειας στο Τμήμα της κοινωνικής θεολογίας. Ωραία. Σκάνδαλο αισχρό και καραμπινάτο. Ερωτώ: οι κύριοι αυτοί (σύζυγοι, αδέλφια, ξαδέλφια, μπατζανάκηδες κτλ) που εκλέχτηκαν καθηγητές στο ίδιο Τμήμα, ΠΩΣ διορίστηκαν; ΠΟΙΟΣ έκανε τον προβλεπόμενο από τον Νόμο, “έλεγχο νομιμότητας” της εκλογής τους; Όλα αυτά είναι ή δεν είναι αρμοδιότητες του Υπουργείου; Έχουν ή δεν έχουν δημοσιευτεί στα ΦΕΚ οι πράξεις διορισμού τους, ως νόμιμες πράξεις του Κράτους; Μήπως η εν λόγω οικογένεια αυτοδιορίστηκε ή μήπως εισπράττει τις αμοιβές της τόσα χρόνια από το Εθνικό Λογιστήριο του Κράτους υπό την απειλή περιστρόφου; Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο τύπο ευθύνης που έχει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου: Έχει στεφτεί ποτέ κανείς από που στελεχώνεται το επιτελείο των συμβούλων του εκάστοτε υπουργού σε θέματα των ΑΕΙ; Μα από την κορυφή της πυραμίδας της διαφθοράς φυσικά! Από τους πλέον “επιτυχημένους” εκ της ομάδας των καθηγητών που ανέφερα πιο πάνω! Πόσοι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης που ανακάλυψε έκπληκτη (!) τη διαφθορά των πανεπιστημίων, είναι οι ίδιοι πανεπιστημιακοί; Και τι είδους πανεπιστημιακοί; Η δουλειά του πανεπιστημιακού έχεις τρομερές και ατελείωτες απαιτήσεις. Για όποιον πραγματικά ασχολείται με το αντικείμενο, δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Οι διακοπές είναι απλώς συνέχιση της εργασίας υπό άλλες συνθήκες. Και έτσι πρέπει να είναι. Αυτή είναι η δουλειά μας και μας αρέσει. Είναι όπως ποτέ δυνατόν υπό αυτές τις συνθήκες να ασχοληθεί κανείς τόσο συστηματικά με τη διοίκηση, ώστε να γίνει υπουργός για να πετάξει μετά τη σκάλα που τον βοήθησε να “ανέβει”, δηλαδή την πανεπιστημιακή καριέρα ως προθάλαμο της πολιτικής; Αυτός είναι ο σκοπός του Πανεπιστημίου; Αυτό το δέλεαρ για να γίνεις Καθηγητής; Είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό εκείνων που το κάνουν αυτό από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους μέχρι κατάργησής του επί ημερών Μνημονίου, ώστε δεν μπορούμε να μιλάμε για συμπτώσεις και μεμονωμένα περιστατικά. Οι κατεξοχήν λοιπόν πρωταγωνιστές της πανεπιστημιακής διαφθοράς, γίνονται κάποια ωραία πρωία υπουργοί, γραμματείς, σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι, κατά παραγγελίαν αρθρογράφοι και επιφυλλιδογράφοι, “εισαγγελείς” των παραθύρων της TV, και πάντα εξυγιαντές (ως εξωγήινοι οι ίδιοι!) του κακού συστήματος που τους εξέθρεψε. Έτσι είχαμε σύμβουλο της νυν Υπουργού, που κραύγαζε υπέρ της “διεθνούς αξιολόγησης”, ενώ η ίδια διορίστηκε καθηγήτρια χωρίς να έχει αναγνωρισμένο πτυχίο!!! Έτσι έχουμε μεγαλόσχημο συνάδελφό της που αποφάσισε να πατάξει την οικογενειοκρατία αναδρομικά για τα τελευταία 15 χρόνια. Μπράβο του! Γιατί όμως μόνο 15 και όχι 20; Μα για να μείνουν θαμμένα τα πεπραγμένα του ιδίου υπέρ της δικής του οικογένειας! Αυτοί είναι που ενορχηστρώνουν την εκστρατεία σπίλωσης και δαιμονοποίησης των Καθηγητών συλλήβδην (μισανοίγωντας διάφορα “κουτιά της Πανδώρας”, που αν τα ανοίξουν διάπλατα, θα βρουν τον εαυτό τους μέσα). Είναι τόσο αξιόπιστοι όσο αξιόπιστη είναι η ελλειμματικής νομιμοποίησης ¨Κυβέρνηση” σε ΟΛΑ τα θέματα. Παρά τις συχνές επισκέψεις τους στην χώρα μας, φαίνεται να έχουν όλοι τους σοβαρό πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα (όπου πχ το “λεφτά υπάρχουν” μεταφράζεται “δεν υπάρχει σάλιο”, το “δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων” μεταφράζεται σε “μείωση 25% και βλέπουμε”). Τέλος πάντων έστω και με τη νοηματική γλώσσα, καταλαβαίνουμε τι μας λένε: η παιδεία, η μόρφωση, η σκέψη, ο πολιτισμός είναι εμπόδια στις οδηγίες που εφαρμόζουν. Ως προς αυτό δεν έχουν πρόβλημα παρερμηνείας: η αγγλική γλώσσα τους είναι ευτυχώς πολύ οικεία• ορισμένων άλλωστε είναι η γλώσσα της πατρίδας τους. Ανάμεσα στις δύο αυτές δυο συμπληγάδες της κακοδαιμονίας του Πανεπιστημίου, υπάρχει και φυτοζωεί μια άλλη αθόρυβη κατηγορία. Είναι εκείνοι οι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι που κάνουν τη δουλειά τους. Εκείνοι για τους οποίους δεν υπάρχουν καθημερινές και σχόλες και οι οποίοι είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, διότι δεν θέλουν ούτε μπορούν να προβάλλονται στα ΜΜΕ, είναι όμως πολύ γνωστοί στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, συμμετέχουν και διοργανώνουν οι ίδιοι επιστημονικά συνέδρια και κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, βρίσκονται σε διάλογο με την διεθνή αφρόκρεμα των επιστημόνων και ερευνητών, σε όλο το φάσμα της γνώσης και των ειδικοτήτων. Αυτοί, μαζί με τους λιγοστούς και εκλεκτούς φοιτητές- εκ των οποίων δεν υπήρξε από όσο γνωρίζω ούτε ένας που να συνέχισε στο εξωτερικό και να μη ΔΙΕΠΡΕΨΕ έναντι συναδέλφων του από τα σοβαρότερα και πλουσιότερα ΑΕΙ του κόσμου- αυτοί λοιπόν στενάζουν, συνθλιβόμενοι από τη συμμαχία των συγκοινωνούντων δοχείων πανεπιστημιακού κατεστημένου και Κράτους. Αποτελεί άθλο ότι υπάρχει αυτό το κομμάτι στα Πανεπιστήμια. Ακούμε συχνά πυκνά πόσο χαμηλά βρίσκονται τα ελληνικά πανεπιστήμια στη διεθνή αξιολόγηση. Όμως: α) Δεν μας λένε τι πόρους διαχειρίζονται τα πανεπιστήμια που βρίσκονται πάνω μας (μήπως τα δικά μας έχουν τη μικρότερη χρηματοδότηση και ειδικά στην έρευνα;) β) Δεν μας λένε ότι οι αμοιβές ενός Καθηγητή είναι μικρότερες από εκείνες ενός οδηγού ΗΣΑΠ, μικρότερες από το 1/3 των αμοιβών ενός Κύπριου συναδέλφου, κοστίζουν λιγότερο από όσο μία διανυκτέρευση υπουργών κατά τις επισκέψεις τους στο εξωτερικό (όπου κάνουν copy- paste ιδεών προς άκριτη και εκτός τόπου εφαρμογή, σε μια χώρα που τους είναι ξένη και απεχθής) και λιγότερο από το 1/4 του κόστους του … πολυτελούς πατώματος του γραφείου άλλης υπουργού, γ) δεν μας λένε, για τις υψηλές διεθνείς διακρίσεις αρκετών Καθηγητών μας, παρά τις συνθήκες αυτές και τέλος δ) δεν μας λένε σε ποιον άλλο τομέα (θεσμικά και όχι ατομικά) πρωτεύει αυτή η “διεφθαρμένη χώρα” που μυστηριωδώς (ταις πρεσβείαις του Εφραίμ μήπως;) κυβερνιέται από “αδιάφθορους”, ώστε να αποτελεί παραφωνία η χαμηλή θέση της στα πανεπιστήμια; ΠΟΥ; στην επιχειρηματικότητα; στην τέχνη; στην πολιτική διοίκηση μήπως; στο ποδόσφαιρο; στη δημοσιογραφία; ΠΟΥ; Η μόνη πρωτιά που ξέρω είναι η συμπερίληψη του πρωθυπουργεύοντος στους 100 μεγαλύτερους global thinkers. Εδώ η προσφορά στο παγκόσμιο γέλιο (πραγματικά global) είναι όντως ασυναγώνιστη. Το κυρίως γέλιο βεβαίως είναι στο ...thinker! Αλλά και αυτό το ανέκδοτο είναι εισαγωγής. Για να τελειώνουμε, οι “προτάσεις”(“αποφασίζομεν και διατάζομεν” ουσιαστικά) για τον “εκσυγχρονισμό” των ΑΕΙ όπως διατυπώνονται στο διαβόητο “κείμενο διαβούλευσης” δεν θίγουν ΚΑΜΙΑ από τις δυο ως άνω πηγές της κακοδαιμονίας. Οι υγιείς δυνάμεις του Πανεπιστημίου όχι μόνον δεν ανέχονται τη συνέχιση της παρούσας κατάστασης, όχι μόνον δεν συσπειρώνονται γύρω από τα συντεχνιακά συμφέροντα, θύματα των οποίων είναι οι ίδιοι, αλλά αντίθετα: ΑΞΙΩΝΟΥΝ μεταρρύθμιση. Και αξιώνουν λογοδοσία και αξιολόγηση για το έργο τους• όμως όχι από αυτούς που κατέστρεψαν το Πανεπιστήμιο για να γίνουν υπάλληλοι του υπουργείου και των διεθνών οργανισμών ούτε από κρατικοδίαιτους δημοσιογραφίσκους, αλλά από τους αρίστους των ακαδημαϊκών ομοτίμων τους (τους peers). Και αυτό ήδη γίνεται και με λαμπρές επιδόσεις, παρά την ηθική και οικονομική απαξίωση από πλευράς του κράτους. Καθαρά λοιπόν και χωρίς φόβο και πάθος, αυτό που ετοιμάζεται και θα επιβληθεί με τα γκλομπς του global thinker ΔΕΝ είναι μεταρρύθμιση. Κι ας γράφουν ό,τι θέλουν οι μισθοφόροι ιδεολογικοί μαϊντανοί της καταστολής. Είναι πλήρης απορρύθμιση και παγίωση των πλέον αρρωστημένων δικτύων πανεπιστημιακού και πολιτικού κατεστημένου. Το Πανεπιστήμιο καταργείται απλώς και μετατρέπεται σε μεταλυκειακό εκπαιδευτήριο, το δίκτυο κατεστημένων συμφερόντων εδραιώνεται, η έρευνα δεν αναφέρεται καν ως μέρος των πανεπιστημιακών δραστηριοτήτων, οι μισθοί υποβιβάζονται σε μισθούς αγροφύλακα, οι φοιτητές θα πληρώνουν και δίδακτρα από πάνω για να πάρουν όχι πτυχίο ειδικότητας, αλλά “φάκελο προσόντων” (sic!). Όλα αυτά και άλλα, που έχουν αναπτυχθεί λεπτομερώς από εξαίρετους συναδέλφους αλλού, πλήττουν όχι το “πανεπιστημιακό κατεστημένο” ούτε τον “εναγκαλισμό του κράτους” και άλλα ηχηρά παρόμοια. Πλήττον ευθέως και κατ’ εξοχήν τις λεγόμενες (καλώς ή κακώς) ανθρωπιστικές σπουδές, την κριτική σκέψη, ήτοι τη σκέψη απλώς. Διότι εάν η ανθρωπιστική παιδεία παύσει να θεωρείται δημόσιο αγαθό, όπως οι ίδιοι οι κλασικοί του οικονομικού φιλελευθερισμού δεν κουράζονταν να διακηρύσσουν, τότε ποιος μένει να τη χρηματοδοτήσει; Οι “βιομήχανοι” και οι “εφοπλιστές” μας; Μα αυτοί εκπροσωπούνται από άτομα που δεν είναι καν επιχειρηματίες, αλλά απλώς εισοδηματίες, επαγγελματίες της φοροδιαφυγής και της κάρπωσης δημόσιων πόρων, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με τα… politics των Συνδέσμων τους (εθνική νόσος η “διοίκηση”!) και οι περισσότεροι τρέφουν ένα ενδιαφέρον για τον πολιτισμό που φτάνει μέχρι την διοίκηση ποδοσφαιρικών εταιρειών ή τον πιθηκισμό μιας δυτικοτραφούς γκλαμουριάς (σε βαλκανική έκδοση, εννοείται, με πολύ greek folkore και ενίοτε ολίγον από greek orthodoxy• υπάρχει δε τουλάχιστον ένας εξ αυτών που εισπράττει και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης!- τέτοια επιχειρηματικότητα, τέτοιος πατριωτισμός και τέτοια αστική κουλτούρα). Ή μήπως θα χρηματοδοτήσουν οι πρώην γιαουρτοβιομήχανοι τις κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές! Ή μήπως, η αμύθητη (και τόσο “παραγωγική”!) εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία, που θα αρκούσε να χρηματοδοτήσει πέντε Harvard και κάμποσα νοσοκομεία, αλλά μένει στο απυρόβλητο από τους κέρβερους της “παραγωγικότητας”, που δεν λογαριάζουν κανένα “πολιτικό κόστος”; Και πάλι Ουαί υμίν… Το εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο πλήττει ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις που είναι σήμερα τα θύματα της ως άνω διαπλοκής. Εκείνες τις δυνάμεις στις οποίες θα έπρεπε να στηριχθεί κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Δεν τις πλήττουν απλώς: τις αποβάλουν από το Πανεπιστήμιο, αφήνοντάς τους τρεις επιλογές: τη μετανάστευση ή την απασχόληση σε άλλους κλάδους (της “ανθούσας” και “αδιάφθορης” ελληνικής οικονομίας) ή την αυτοκτονία. Θα τα ζήσουμε και τα τρία. Και τα τρία είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα ανεβάσουν στα ύψη την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων! Και θα προσελκύσουν σίγουρα τους καλύτερους επιστήμονες από το εξωτερικό, που διψούν να εργαστούν υπό τόσο ιδεώδεις όρους (και η Αλβανία εξωτερικό είναι άλλωστε). Ας μην έχει κανένας πολίτης την αυταπάτη ότι πρόκειται για ένα κλαδικό επαγγελματικό πρόβλημα. Στη Γερμανία του Χίτλερ και του Γκέμπελς η μεγαλύτερη συμφορά που γνώρισε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός άρχισε με το σύνθημα: Drei Professoren, Deutschland Verloren [“τρεις Καθηγητές και η Γερμανία χάθηκε”]. Η επιχείρηση σπίλωσης και δυσφήμισης των καθηγητών συλλήβδην αφορά απολύτως και εκείνους που δεν είναι καθηγητές, όπως το κυνήγι των Εβραίων αφορά τους μη Εβραίους. Όσοι βρήκαν εύκολα αποδιοπομπαίους τράγους και επαναπαύθηκαν χαιρέκακα που δεν ανήκαν στις “καταραμένες” φυλές, βρέθηκαν στο τέλος να υποστούν οι ίδιοι τις συνέπειες και φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη και τον ανεξίτηλο σπίλο της βαρβαρότητας και του εξανδραποδισμού. Η παιδεία ενδιαφέρει την παρούσα κυβέρνηση όσο την ενδιαφέρει και η υγεία, η δημοκρατία, η κοινωνική συνοχή (ας μη μιλήσουμε για “κοινωνική δικαιοσύνη” και μας πουν “λαϊκιστές”), όσο την ενδιαφέρει η επιβίωση της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων της χώρας, όσο την ενδιαφέρει η υπονόμευση της ζωής εκείνων που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Το “μοντέλο Γουατεμάλα” που ακολουθείται (το “μοντέλο Δανία” μας τελείωσε• έκανε όμως τη δουλειά του μέχρι να πάρουμε τις εκλογές) δεν χρειάζεται ούτε νοσοκομεία (“δεν είναι δουλειά του υπουργού υγείας τα νοσοκομεία, αλλά να φροντίζει να μην πηγαίνουν οι πολίτες στα νοσοκομεία” δηλώνει ο κ. υπουργός- “συνάδελφος”, Καθηγητής Πανεπιστημίου και αυτός, συνταγματολόγος μεν σε θέση λογιστή δε …. για την εξυγίανσή της υγείας!) ούτε πανεπιστήμια ούτε βιβλιοθήκες ούτε ηλικιωμένους (“δεν πεθαίνουν κιόλας” όπως είπε με παράπονο ο ίδιος πολυπράγμων συνάδελφος, ως λογιστής του υπουργείου εργασίας) ούτε παιδιά. Χρειάζεται, καταστολή, τηλεόραση, γήπεδα, ναρκωτικά, φυλακές και νεκροταφεία. Είναι το πρόγραμμα ευθανασίας της νέας Ευρώπης. Και το πείραμα αρχίζει από τον αδύναμο κρίκο: την Ελλάδα. - - * Αναπληρωτής Καθηγητής Τομέα Φιλοσοφίας Τμήματος ΦΠΨ, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Μέγας Καζαμίας του 2011

του Νικού Κουνένη Ιανουάριος Η οικονομική κρίση επιβάλλει μικρές αλλαγές στο πατροπαράδοτο εορταστικό τραπέζι. Το μενού περιλαμβάνει πλέον βραστή γαλοπούλα σε φέτες για τοστ, γαρνιρισμένες με τριμμένη μπομπότα και λεπτοκομμένες λεμονόκουπες και σωταρισμένες με αραιωμένη μουστάρδα. Στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει νέα μέτρα για τη στήριξη της οικονομίας. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται η επιβολή φόρου κινητής περιουσίας, η μετατροπή των μηνιαίων αποδοχών σε δομημένες επενδύσεις πιθανής μελλοντικής εκπλήρωσης και η υποχρέωση καταβολής τέλους τεκνοποίησης στα ζευγάρια που επιμένουν να κάνουν παιδιά στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες. Κατόπιν σκληρής κυβερνητικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, η επιβολή φόρου χρησικτησίας στα παγκάκια στα οποία διαμένουν οι άστεγου μετατίθεται για το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Ο Ανδρέας Λομβέρδος ανακοινώνει δακρυσμένος πως παρά την σθεναρή αντίστασή του έναντι των δανειστών της χώρας, το 30% των νοσοκομείων θα κλείσει. Ενθαρρύνει δε τους πολίτες να ακολουθήσουν έναν υγιεινότερο τρόπο ζωής, ώστε να μη χρειαστεί να ριψοκινδυνεύσουν στα εναπομείναντα, και πλήρως εξυγιανθέντα, νοσηλευτικά ιδρύματα. Μετά από αλεπάλληλες διαψεύσεις, η Πορτογαλία προσφεύγει στον ευρωπαικό μηχανισμό στήριξης. Η ελληνική κυβέρνηση χαιρετίζει τον νέο της εταίρο, και προσφέρεται να τον εκπαιδεύσει στην απαραίτητη τεχνογνωσία. Φεβρουάριος Χίλιοι περίπου οικονομικοπολιτικοί νταβοτζήδες συζητούν και πάλι στο Νταβός για το παρόν και το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας. Κύριο θέμα της φετινής συνάντησης είναι η προστασία των επιχειρηματιών από το κράτος, υπό τον έλεγχο των επιχειρηματιών. Στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση ο κ. Κανένας εκδηλώνει την πρόθεσή του να μονομαχήσει με τους κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά για την πρωθυπουργία. Ο φιλόδοξος πολιτικός, ο οποίος συγκεντρώνει πλέον στις δημοσκοπήσεις ποσοστά ανώτερα του 80%, προτίθεται να εξαγγείλει σύντομα την ίδρυση του κινήματος των Κανενίστας, με στρατηγικό στόχο την οικοδόμηση του εγχώριου και παγκόσμιου κανενισμού. Σε κοινή τους ανακοίνωση οι κ.κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Τάκης Μίχας, Γιάννης Μαρίνος και Στέφανος Μάνος χαιρετίζουν το κυβερνητικό έργο καταπολέμησης της εργασιακής οκνηρίας, καταγγέλλουν κάθε είδους κρατική παρέμβαση στην οικονομία και απαιτούν την άμεση υλοποίηση της θεωρίας της Δημιουργικής Καταστροφής, διατυπωμένης από τον περίφημο κλασικό οικονομολόγο Γιόζεφ Αλόις Σουμπέτερ. Μάρτιος Η Ισπανία προσφεύγει στον ευρωπαικό μηχανισμό στήριξης. Ενθουσιασμένη για το γεγονός, η κυρία Μέρκελ δηλώνει πως επιτέλους οι PIIGS περιορίστηκαν στα χοιροτροφεία τους, προς όφελος της κτηνοτροφικής αναβάθμισης της γηραιάς ηπείρου. Στο πλαίσιο της όγδοης επί πρωθυπουργίας του μεταρρύθμισης του Κράτους, ο Γιώργος Παπανδρέου εξαγγέλλει μεγαλόπνοο σχέδιο μετατροπής των δημοσίων χώρων σε μη κρατικούς, ηπίως κερδοσκοπικούς. Το πιλοτικό πρόγραμμα περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων, και την επιβολή διοδίων στις αδιέξοδες οδούς. Οι συνεχιζόμενες μαζικές διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας αναγκάζουν την τρόικα να ιδρύσει νέα Αρχή με έδρα την Αθήνα, υπό την επωνυμία Κομμαντατούρ. Στο πρώτο διάταγμά της, υπογεγραμμένο από τον χερ Γκίεμπελς, η Αρχή απαγορεύει την κυκλοφορία μετά τη δύση του ηλίου και επιβάλλει στους διαδηλωτές και ταραξίες να φορούν ειδικό διακριτικό αστέρι στο πέτο τους. Απρίλιος Η Ένωση Αμνοεριφίων Ελλάδας καταγγέλλει το βάρβαρο έθιμο του σουβλιστού αρνιού και αντιπροτείνει εορτασμό του Πάσχα με κοψίδια από μπρόκολο, κουνουπίδι και σόγια. Ριζικός κυβερνητικός ανασχηματισμός, εν όψει της δέκατης τέταρτης επικαιροποίησης του μνημονίου. Η Λούκα Κατσέλη παίρνει τη θέση του Ανδρέα Λομβέρδου, ο Ανδρέας Λομβέρδος ξαναπαίρνει τη θέση της Λούκας Κατσέλη, ο Χρήστος Παπουτσής παίρνει τη θέση του Μιχάλη Χρυσοχοίδη και ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης ξαναπαίρνει τη θέση του Χρήστου Παπουτσή. Στους ρόλους του Πάγκαλου και του Παπακωνσταντίνου παραμένουν οι Πάγκαλος και Παπακωνσταντίνου. Αλυσίδα εγκεκριμένων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ελληνικό κράτος κολλεγίων προτίθεται να ιδρύσει ο ιδιοκτήτης σούπερ μάρκετ κύριος Φτερόπουλος. Ο γνωστός επιχειρηματίας ανακοίνωσε ότι η πολιτική προώθησης των νέων ανώτατων εκπαιδευτηρίων θα έχει ως αιχμή της το διαφημιστικό σλόγκαν «Είναι κεφάτος, σπουδάζει στου Φτερόπουλου». Μάϊος Με το άσμα «Αϊ αμ δε φερστ, γιου αρ δε σέκοντ, ιντίντ» ο Λάκης Ντορβάς κατακτά την δέκατη τρίτη θέση στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Η είδηση ότι ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κύριος Ντέιβιντ Κάμερον πάσχει από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, οδηγεί τα χρηματιστήρια σε ραγδαία διολίσθηση και το επιτόκιο euribor σε νέα ιστορικά υψηλά. «Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν είχε και αρθριτικά», δηλώνει συντετριμμένος ο μπάτλερ του, κύριος Κάμερον Ντέιβις. Στο πλαίσιο της προσπάθειας για αναβάθμιση του πολιτικού του λόγου ο Γιώργος Παπανδρέου εγγράφεται σε σεμινάριο με θέμα την ορθή διατύπωση δευτερευουσών προτάσεων. Ενισχυτικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρακολουθεί και σειρά ιδιαιτέρων μαθημάτων, τα οποία παραδίδουν οι έγκριτοι γλωσσολόγοι Κώστας Σημίτης και Μιλτιάδης Έβερτ. Ιούνιος Ο περιφερειάρχης Θεσσαλονίκης κύριος Ψωμιάδης αντιμετωπίζει με γαμοσταυρίδια δημοσιογράφους που τον ρωτούν για πιθανή εμπλοκή του σε νεοπαγές σκάνδαλο, με ενεχόμενους τους μοναχούς εφτά μονών του Αγίου Όρους. «Γιατί παριστάνετε τους έκπληκτους, ρε; Πάντα χρησιμοποιώ το ιερό σύμβολο του σταυρού στους αγώνες μου εναντίον των απάτριδων αμαρτωλών», δηλώνει τρεις ώρες αργότερα σε δεκαεφτά παράθυρα, τα δεκαέξι εκ των οποίων είναι τηλεοπτικά. Υπουργική απόφαση της υπουργού Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου επιτρέπει σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς να συνεργαστούν με παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων. Ο σταθμός «Μελισσούλα» του Χαλανδρίου ανακοινώνει σχετική συμφωνία με το Πανεπιστήμιο «Στρουμφ Άκι Γιουνιβέρσιτι» της Αλαμπάμα. Ιούλιος Την επιβολή φόρου χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, σακχάρου και ομοκυστεϊνης εισηγούνται από κοινού τα υπουργεία Οικονομικών και Υγείας στο πλαίσιο της κυβερνητικής εκστρατείας κατά των καρδιοαγγειακών παθήσεων. Οι φορολογούμενοι θα είναι στο εξής υποχρεωμένοι να επισυνάπτουν μαζί με τη φορολογική τους δήλωση και τις σχετικές αιματολογικές εξετάσεις. Μεγάλη αντεπίθεση των νατοϊκών δυνάμεων κατοχής στο Αφγανιστάν. Εξακόσιοι τριάντα τέσσερις αμερικανοί, σαράντα εννέα βρετανοί και δυο ιταλοί πεζοναύτες καταλαμβάνουν θέση στρατηγικής σημασίας σε απόσταση δεκαπέντε χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα της χώρας. Στα χέρια των συμμάχων πέφτουν τρία φονταμενταλιστικά ποιμνιοστάσια, δυο τρομοκρατικά βουστάσια και δεκαοχτώ ισλαμικά αγροτεμάχια. Ο πρόεδρος της χώρας κύριος Χαμίντ Καρζάι ευχαριστεί με εθιμοτυπική γονυκλισία τον βρετανό επικεφαλής της μεικτής στρατιωτικής δύναμης, σερ Τζόναθαν Πίτμπουλ. Αύγουστος Τρομεροί καύσωνες στους δυο Πόλους οδηγούν ανθρώπους και ζώα στον θάνατο, εξαιτίας θερμοπληξίας. Η έμπρακτη αλληγεγγύη της διεθνούς κοινότητας εκφράζεται με την αποστολή χιλιάδων ηλεκτρικών ψυγειοκαταψυκτών, σε σχήμα ιγκλού. Μεγάλες πυρκαγιές αφανίζουν τα ελληνικά δάση. Μάχη με τις φλόγες δίνουν οι πυροσβεστικές δυνάμεις προσπαθώντας να διασώσουν τα εκατόν εικοσιτρία πεύκα και τριανταδύο έλατα που αποτελούν τον εναπομείναντα δασικό πλούτο του νομού Ηλείας. Εικασίες ότι η σοβαρή εγκεφαλική διάσειση που υπέστη ο Γιώργος Παπανδρέου πέφτοντας από παιδικό πατίνι μπορεί να συνεπιφέρει έκπτωση των νοητικών του λειτουργιών, διαψεύδονται από τον ελληνοαμερικανό καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ δόκτορα Γκας Καραγκούνις: «Στην περίπτωση του συγκεκριμένου ασθενούς κάτι τέτοιο είναι απολύτως αδύνατο», διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ο διάσημος επιστήμονας. Σεπτέμβριος Μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις ο Γενικός Δείκτης Τιμών του Χρηματιστηρίου Αθηνών ισορροπεί στο ιστορικό χαμηλό των 0,5 μονάδων. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς κύριος Νικηφόρος Γκλαμουρίτης διαβεβαιώνει πως τα δύσκολα ανήκουν πλέον στο παρελθόν και διαβεβαιώνει πως η ανοδική αντίδραση αποτελεί πλέον μονόδρομο. Αίσιο τέλος στην υπόθεση του ΟΣΕ, με αγοραστές τους κτηνοτρόφους Αλόις και Ρόζμαρι Στέμπλινγκερ, κατοίκους του χωριού Εμπερσφέλντεν της Βαυαρίας. «Κάναμε αυτή τη μικρή επένδυση για να εξασφαλίσουμε το μέλλον της Άννα- Κριστίνα και του Σεμπάστιαν, των αγαπημένων παιδιών μας», δηλώνουν πανευτυχείς οι νέοι ιδιοκτήτες. Το ενδιαφέρον στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων μετατοπίζεται πλέον στον διαγωνισμό για την εξαγορά της ΕΥΔΑΠ. Για την απόκτηση της εταιρείας έχουν εκδηλώσει μέχρι στιγμής ενδιαφέρον τρεις ιδιοκτήτες βυτιοφόρων από την Αλσατία, τη Λωραίνη και το Τιρόλο, και ένας απόγονος νερουλάδων από το Μαρούσι. Οκτώβριος «Είμαστε όλοι ενωμένοι, είμαστε όλοι ορεξάτοι. Όλοι μαζί τους φάγαμε!», δηλώνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κύριος Πάγκαλος, βάζοντας τελεία στις φημολογίες για διαστάσεις απόψεων και πρακτικών στους κόλπους της κυβέρνησης. Στο πλαίσιο Πανελληνίου Συνεδρίου για τη σωτηρία του παραπαίοντος πιστωτικού συστήματος της χώρας ο υπουργός Οικονομικών ανακοινώνει νέο σχέδιο κρατικής ενίσχυσης των τραπεζών, ύψους σαράντα τεσσάρων δισεκατομμυρίων ευρώ. Η πλειονότητα των τραπεζιτών αντιμετωπίζει το σχέδιο με σκεπτικισμό, καθώς η πρότασή της να μην υπογραφούν αποδείξεις και άλλα επίσημα έγγραφα σχετικά με την είσπραξη του προαναφερθένος ποσού δεν γίνεται, σε πρώτη φάση, δεκτή από την κυβέρνηση. Δίνοντας ένα παράδειγμα αυτοσυγκράτησης στους εργαζομένους, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος περικόπτει την επίσημη ετήσια του των 320.000 ευρώ κατά 519 ευρώ, ισορροπώντας την στο ποσό των 319. 481 ευρώ. Νοέμβριος Το βραβείο Νόμπελ Χημείας απονέμεται εξ αδιαιρέτου στους ηγέτες των χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης. Οι διακεκριμένοι επιστήμονες τιμώνται για τον άθλο τους να μετατρέψουν το σκατό των λαών τους σε παξιμάδι. Οι πρωτοφανείς βροχές και καταιγίδες που ξεσπούν στο λεκανοπέδιο δημιουργούν μια υδάτινη διαχωριστική γραμμή στη λεωφόρο Λιοσίων, η οποία κόβει στα δυο για είκοσι μέρες την πρωτεύουσα. Ο προσωρινός ποταμός δίνει την ευκαιρία σε χιλιάδες ιδιοκτήτες σκαφών και λάτρεις του ράφτινγκ να ψυχαγωγηθούν στα ορμητικά νερά του, στα οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες, εθεάθησαν επίσης σκυλόψαρα, τσούχτρες και τραπεζίτες. Ενδεδυμένος με μαύρο κολάν, ο έλλην πρωθυπουργός συμμετέχει για μια ακόμη φορά στον διεθνή μαραθώνιο της Αθήνας και αποσπά τα έπαθλα «Μπάτμαν» και «Ράνιγκ Άβερελ». Δεκατρείς ακόμη ευρωπαικές και αμερικανικές τράπεζες οδηγούνται στη χρεοκοπία. Στις τελευταίες δραματικές συνεδριάσεις των διοικητικών τους συμβουλίων τα συμμετέχοντα στελέχη επιδεικνύουν απαράμιλλο θάρρος, αποφασίζοντας θεαματική αύξηση των τελευταίων τους μπόνους. Δεκέμβριος Ντόμινο λαικών εξεγέρσεων στις χώρες του ευρωπαικού νότου και την Ιρλανδία, αναγκάζει τα μέλη των κυβερνήσεών τους σε εσπευσμένη αναχώρηση με ελικόπτερα, προς άγνωστες κατευθύνσεις. Προς το τέλος του μήνα ο έλλην πρωθυπουργός εντοπίζεται τυχαία από ρεπόρτερ στα νησιά Τόγκα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του δημοσιογράφου, ο Γιώργος Παπανδρέου ασχολείται καθημερινά με τον αθλητισμό, τον αυτοερωτισμό και την υγιεινή διατροφή, προετοιμάζοντας παράλληλα τα απομνημονεύματά του τα οποία αναμένεται να υπερβούν τον αριθμό των δεκαπέντε σελίδων. Προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το απρόσμενο κενό εξουσίας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Φώτης Κουβέλης καταφθάνουν ταυτόχρονα στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου και συμπλέκονται βιαίως μεταξύ τους. Η εκδίωξή τους από το εξεγερμένο πλήθος, τούς αναγκάζει να κατευθυνθούν και αυτοί προς το πλησιέστερο ελικοδρόμιο, από όπου και θα αναχωρήσουν εσπευσμένα προς μυστικούς προορισμούς.

Γέμισε πράκτορες η Ευρώπη

Γέμισε πράκτορες η Ευρώπη

from JUNGLE-Report by SPY

Από αυτούς που πληρώνονται από τον Σόρος καλέ, για να κάνουν ζημιές και να προκαλούν αναταραχές στην ευνομούμενη κοινωνία (sic).

Πράαχτορες στην Αγγλία:

Πηγή: http://www.gettyimages.co.uk/Search/Search.aspx?EventId=107403913&EditorialProduct=News

Πράαχτορες στην Ιταλία:

(διασύρουν διεθνώς τη χώρα)

Πηγή: http://www.businessinsider.com/italy-student-protests-2010-11?slop=1

Πράαχτορες στη Γαλλία:

Πηγή: http://www.dailymail.co.uk/news/article-1322441/France-riots-Demonstrations-pension-reforms-continue-ninth-day.html

Πράαχτορες στην Ισπανία:




Πράαχτορες στην Ελλάδα:

Ήταν ένα σύντομο ποστ-διάλειμμα, για να ξεσκεπάσουμε όλους αυτούς που πληρώνει ο Σόρος πανευρωπαϊκά, μέχρι να ετοιμάσει ο SLY το άρθρο του για τον μπατσολάγνο/αυθαιρετολάγνο Αδώνιδα.



ΥΓ: Ευχόμεθα το παρόν να φανεί χρήσιμο σε ΚΚΕ, Λά.Ο.Σ. και λοιπούς πρακτορολόγους.

Πηγη: Jungle Report

Μη φοβάσαι!

Εψιλον, Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο και πώς θα το αχρηστέψουμε

Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Κι όμως, ο αμερικανός καθηγητής Κόρεϊ Ρόμπιν με το βιβλίο του «Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας» αποκαλύπτει ότι ο φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Υπάρχει αντίδοτο; Ναι, λέει ο καθηγητής. Να ξεφοβηθούμε και να αντεπιτεθούμε.

Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας». Ο τίτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια μοιάζει να αναφέρεται (και) στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Κόρεϊ Ρόμπιν έγραψε το βιβλίο όταν μεσουρανούσε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και τη διεθνή πολιτική υπαγόρευε ο φόβος των τρομοκρατικών χτυπημάτων.

Σήμερα τη σκυτάλη στη φοβική ατζέντα παραλαμβάνει ο οικονομικός φόβος, καθώς καλούμαστε να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Η κάμερα της εξουσίας αλλάζει γωνία λήψης, η ταινία εξακολουθεί να είναι θρίλερ. Μια συνέντευξη με το συγγραφέα του «Φόβου» επιβάλλεται, ειδικά τώρα που το αμερικανικό μοντέλο του φόβου και της αυθαιρεσίας στο χώρο εργασίας έρχεται στη χώρα μας μέσω μνημονίου, με την κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων και την καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Οχι, όμως, για να σκιαχτούμε κι άλλο, αλλά επειδή είναι -επιτέλους- καιρός να ξεφοβηθούμε.

Πόσο έχει αλλάξει η πολιτική του φόβου από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση; «Το οικονομικό άγχος παίζει μεγαλύτερο ρόλο τώρα από ό,τι στις αρχές της δεκαετίας και ο φόβος της τρομοκρατίας φαίνεται να έχει υποχωρήσει. Ομως η πολιτική του φόβου παραμένει: οι πολιτικοί ηγέτες και οι ελίτ επιλέγουν κάθε φορά να εστιάσουν σε κάτι ως αντικείμενο ανησυχίας. Πα- ρότι το οικονομικό άγχος έχει αυξηθεί απότομα τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικές ελίτ δεν του έχουν δώσει τόση σημασία - ή τουλάχιστον δεν το αναδεικνύουν σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής τους, όπως έκαναν με το φόβο της τρομοκρατίας. Σε επίπεδο δημοσιονομικών δαπανών και προϋπολογισμού, ο στρατιωτικός τομέας στις ΗΠΑ εξακολουθεί να καλύπτει ένα υπέρογκο ποσό ανελαστικών κονδυλίων».

Θεωρείτε, δηλαδή, ότι οι ελίτ δεν αντέδρασαν επαρκώς στο χρηματοπιστωτικό κραχ του '08; «Η αντίδρασή τους δεν είχε ούτε κατά διάνοια την ίδια ένταση με την οποία αντέδρασαν στα χτυπήματα τις 11ης Σεπτεμβρίου. Τους πήρε πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις επιπτώσεις του κραχ και σε κανένα βήμα της διαδικασίας δεν ξόδεψαν αρκετά χρήματα, ούτε έκαναν αρκετά για να αντισταθμίσουν τα προβλήματα που προξένησε το κραχ, όπως έχουν εύστοχα υποδείξει κριτικές φωνές σαν του Πολ Κρούγκμαν. Ολα αυτά επιβεβαιώνουν το κεντρικό επιχείρημα του βιβλίου μου: αν ο φόβος είναι πολιτική κατασκευή, αυτό σημαίνει ότι δεν γεννιούνται όλοι οι φόβοι ίσοι. Σε κάποιους δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ό,τι σε άλλους».

Ποιος είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων στην κατασκευή του πολιτικού φόβου, ειδικά σε μια εποχή κρίσης των ΜΜΕ; «Θεωρώ ότι οι αλλαγές στο ρόλο των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας γενικότερα στην πολιτική του φόβου είναι μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Οταν έγραψα το "Φόβο" η μπλογκόσφαιρα ήταν ακόμα στο ξεκίνημά της. Υπήρχε κριτική απέναντι στα ΜΜΕ, αλλά περιοριζόταν σε κάποιες λίγες αριστερές φωνές. Πλέον η κριτική απέναντι στα ΜΜΕ εκφράζεται από περισσότερες πηγές, με μεγαλύτερη δριμύτητα, από αρθρογράφους που επιτελούν έργο ζωτικής σημασίας. Μπορεί αυτές οι φωνές να μην επαρκούν για να αναχαιτίσουν τη χιονοστιβάδα πολιτικού φόβου -πολλοί από αυτούς έγραφαν ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ χωρίς να καταφέρουν να τον σταματήσουν-, προσφέρουν όμως ένα πολύτιμο βήμα στα κοινωνικά κινήματα και στους ακτιβιστές, για να εκφράσουν την κριτική τους και να αρθρώσουν εναλλακτικές προτάσεις. Οι δημοσιογράφοι εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να υπηρετούν το μηχανισμό του φόβου, έχουν όμως να αντιμετωπίσουν κάποιους πολύ σοβαρούς αντιπάλους - και αναφέρομαι κυρίως στα ανεξάρτητα μέσα στο διαδίκτυο».

Χρησιμοποιείτε διαφορετικές λέξεις (φόβος, τρόμος, άγχος, ολοκληρωτισμός) για να περιγράψετε την έννοια του πολιτικού φόβου στη σκέψη διαφορετικών φιλοσόφων. Ποια προσέγγιση θεωρείτε πιο επίκαιρη; «Η προσέγγιση του Χομπς (την οποία αποκαλώ "φόβο") προσφέρει το πιο χρήσιμο πεδίο εκκίνησης για να αρχίσουμε να κατανοούμε την πολιτική του φόβου σήμερα. Αν και διαφωνώ με στοιχεία της ανάλυσής του (οπωσδήποτε διαφωνώ με την πολιτική του θέση), ο Χομπς εστιάζει στα κριτικά στοιχεία του φόβου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο θεωρητικό: αναδεικνύει το ρόλο των ελίτ εντός και εκτός της κρατικής μηχανής και της πολιτικής ιδεολογίας, στο πώς καθορίζουν τι πρέπει να φοβόμαστε στον δημόσιο βίο, πώς προσλαμβάνουμε αυτούς τους φόβους και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Ασχολείται με το πώς οι πολιτιστικοί θεσμοί καλλιεργούν το φόβο. Στην εποχή του ήταν οι εκκλησίες και τα πανεπιστήμια· στην εποχή μας είναι τα ΜΜΕ. Επί πλέον, αναδεικνύει τη σχέση μεταξύ εσωτερικής πολιτικής και διεθνούς ασφάλειας. Εκεί που πιστεύω ότι κάνει λάθος είναι πως δίνει υ- περβολική έμφαση στην ενότητα κράτους και κοινωνίας των πολιτών. Θεωρώ ότι αυτοί οι θεσμοί μπορούν να είναι αποσπασματικοί και διαχωρισμένοι και, παρ' όλα αυτά, να εξακολουθούν να γεννάνε το φόβο».

Αντίθετα με τον Χομπς, εσείς υποστηρίζετε ότι ο φόβος δεν είναι εποικοδομητικός. Τι μπορεί να μας εμπνεύσει αντί για το φόβο; «Το σημείο εκκίνησης για μένα είναι η διανοητική και ηθική κληρονομιά της Αριστεράς, η έμφαση στην ισότητα, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στη δικαιοσύνη. Ο φόβος γίνεται καθοριστικός παράγοντας στη δημόσια ζωή, όταν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο να μας παρακινήσει σε δράση. Γι' αυτό και η πολιτική του φόβου είναι τόσο ισχυρή σε μετεπαναστατικές ή αντεπαναστατικές εποχές όπως η δική μας. Οσο δυναμώνουν τα κοινωνικά κινήματα, η λαϊκή απαίτηση για ελευθερία και ισονομία τόσο λιγότερο επιρρεπείς γινόμαστε στην πολιτική του φόβου».

Στο κεφάλαιο του βιβλίου σας «Η αμερικανική εκδοχή του φόβου» περιγράφετε πώς λειτουργεί ο πολιτικός φόβος στις ΗΠΑ. Τι το ξεχωριστό έχουν οι ΗΠΑ σε σχέση με τα ευρωπαϊκά κράτη; «Οι ΗΠΑ έχουν τρία χαρακτηριστικά που τις διαφοροποιούν από τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη: Πρώτο, η κυβέρνηση είναι περισσότερο πολυδιασπασμένη απ' ό,τι (για πα- ράδειγμα) η κυβέρνηση της Γαλλίας ή της Βρετανίας. Η κεντρική μας κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον χωρίζεται σε τρία όργανα, το καθένα από τα οποία μπορεί να θέσει βέτο σε πολλά σημεία, και να ακυρώσει την πολιτική δράση. Αυτή η κυβέρνηση με τη σειρά της μοιράζεται την εξουσία της με 50 ομοσπονδιακές κυβερνήσεις και πολλές περισσότερες δημοτικές. Οπότε το πολιτικό μας σύστημα είναι λιγότερο ικανό για συνολική δράση. Κατά δεύτερο λόγο, οι θεσμοί της κοινωνίας των πολιτών (εκκλησίες, πανεπιστήμια, ομάδες πολιτών κ.λπ.) έχουν σημαντικές εξουσίες απέναντι στο κράτος. Και πάλι, ακόμα κι αυτοί οι θεσμοί έχουν δικαιώματα βέτο.

»Σε αντίθεση με πολλούς προοδευτικούς και συντηρητικούς διανοητές, που θεωρούν ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν την κοινωνία μας πιο ελεύθερη, το δικό μου επιχείρημα είναι ότι οι πολλοί αλληλοαναιρούμενοι θεσμοί κάνουν την κοινωνία μας πιο καταπιεστική. Τέλος, σ' εμάς στις ΗΠΑ υπάρχει τεράστια απορρύθμιση στους χώρους εργασίας. Ο κύριος μηχανισμός καταπίεσης και καταναγκασμού σ' αυτήν τη χώρα δρα στους χώρους εργασίας, και αυτό συμβαίνει επειδή οι εργοδότες στις ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει πολύ περισσότερη δύναμη από ό,τι τα αφεντικά στην Ευρώπη».

Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο στον εργασιακό χώρο, που αυξάνεται παράλληλα με τους δείκτες ανεργίας και το βάθεμα της κρίσης; «Εχει αποδειχθεί ότι η πολιτική του εκφοβισμού στο χώρο εργασίας είναι πάντα πιο έντονη σε καταστάσεις υψηλής ανεργίας. Οταν οι εργαζόμενοι δεν έχουν περιθώρια να βρουν αλλού δουλειά, αν πιστεύουν ότι πρέπει να νιώ- θουν τυχεροί που έχουν έστω μια δουλειά, έστω και με άθλιους όρους, τότε είναι πολύ πιο ευάλωτοι στις διαθέσεις των εργοδοτών απ' ό,τι σε περιόδους χαμηλής ανεργίας. Αυτό, όμως, που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο είναι το πώς αντιδρά το κράτος, με εναλλακτικές λύσεις, επιδόματα ανεργίας, προγράμματα απασχόλησης κ.λπ. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ότι, καθώς τα επιδόματα στερεύουν και η ύφεση βαθαίνει, τουλάχιστον όσον αφορά την απασχόληση, τα παραδοσιακά στηρίγματα στα οποία οι άνθρωποι βασίζονταν παλιότερα, όπως οι θεσμοί του κράτος πρόνοιας, τώρα απλώς δεν υπάρχουν. Αυτό και μόνο αρκεί για να κάνει τους εργαζόμενους να φοβούνται περισσότερο».

Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, το Χόλιγουντ, οι εργοδότες, η αστυνομία, οι διάφοροι προφήτες της Νέας Εποχής, μας επαναλαμβάνουν σε κάθε τόνο : «Να φοβάστε, να φοβάστε πολύ». Πώς μπορούμε να αγνοήσουμε το φόβο, όταν με κάθε τρόπο μάς λένε ότι η αντίσταση είναι μάταιη και αυτοκαταστροφική; «Μπορούμε απλώς να πούμε όχι. Ο πολιτικός φόβος είναι αποτελεσματικός μόνον όταν εμείς, οι πολίτες, τον δεχόμαστε και τον αναπαράγουμε. Αν αρνηθούμε το φόβο, τους χαλάμε τη συνταγή. Σκεφτείτε όλα τα μεγάλα κινήματα στην Ιστορία, τις εξεγέρσεις των σκλάβων, την αντίσταση στο φασισμό, τους πολιτικούς διαφωνούντες στη Σοβιετική Ενωση και πολλούς άλλους. Ολοι τους αρνήθηκαν να συναινέσουν στη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής του φόβου, και μ' αυτήν τους την πράξη κατέστησαν την πολιτική του φόβου λιγότερο αποτελεσματική από ό,τι εάν δεν υπήρχε αντίσταση. Ο Χομπς σ' αυτό ήταν τρομερά διεισδυτικός. Είχε πει ότι η εξουσία είναι σαν τη δόξα ή τη φήμη: Ενδυναμώνεται καθώς προελαύνει. Είναι σαν τη χιονοστιβάδα. Ανακόψτε την επέλασή της - και δεν θα αυξηθεί».

Γράφετε πως ο φόβος της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται για να καταστείλει τα εργατικά κινήματα, το συνδικαλισμό, το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία, καταπατώντας ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας. Πώς θα περιγράφατε τη σημερινή κατάσταση; «Φοβάμαι πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει από τότε που έγραψα το βιβλίο μου για το φόβο. Το εργατικό κίνημα σήμερα είναι πιο αδύναμο απ' ό,τι ήταν πριν από 10 χρόνια. Τα μέλη των συνδικάτων μειώνονται, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς, σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα συμμετέχει στην κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στα σωματεία των εκπαιδευτικών. Τα σωματεία των εκπαιδευτικών είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του εργατικού κινήματος, τουλάχιστον εδώ στις ΗΠΑ. Αν καταφέρουν να μας κάνουν να γονατίσουμε, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς, αλλά για όλους τους εργαζόμενους».

Μια πρακτική συμβουλή για να ξεφοβηθούμε; «Οργανωθείτε στα συνδικάτα σας. Εν ανάγκη, δημιουργήστε εσείς συνδικάτα και δράστε συλλογικά μέσα σ' αυτά. Στις ΗΠΑ το κυριότερο παράδειγμα για το πώς να αψηφάς το φόβο είναι τα εργατικά συνδικάτα. Δεν ξέρω πώς είναι σ' εσάς στην Ελλάδα, αλλά σ' εμάς είναι πολύ δύσκολο για έναν εργαζόμενο να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση. Οι εργοδότες χρησιμοποιούν κάθε είδους ραδιουργία και εκφοβισμό για να το εμποδίσουν. Οπότε, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι οργανώνονται συνδικαλιστικά, αυτό σημαίνει όχι μόνον ότι έχουν ξεπεράσει τους μηχανισμούς του φόβου, αλλά και ότι έχουν οχυρωθεί εναντίον τους.

»Αυτοί οι μηχανισμοί συμπεριλαμβάνουν την απειλή (αλλά και την πραγματοποίηση) της απόλυσης, την απειλή (και την πραγματοποίηση) της επίπληξης και της τιμωρίας, την απειλή (και την πραγματοποίηση) της παρενόχλησης και του προπηλακισμού σε ώρα δουλειάς. Η εργατική συνδικαλιστική δράση είναι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε το φόβο που κυριαρχεί στους χώρους εργασίας».

Κόρεϊ Ρόμπιν

Ποιος είναι

* Πολιτικός διανοητής, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Κόρεϊ Ρόμπιν διδάσκει πολιτική επιστήμη στο Brooklyn College και στο Graduate Center του City University of New York - δύο από τα κορυφαία δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα στις ΗΠΑ.

* Οι μελέτες του επικεντρώνονται στα φαινόμενα του συντηρητισμού, του νεοσυντηρητισμού και της αντεπανάστασης στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Αρθρα του έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο, περιοδικό και επιστημονικό Τύπο - από τη «New York Times» και την «Washington Post» ώς τα προοδευτικά περιοδικά «The Nation» και «Dissent» και τις ακαδημαϊκές επιθεωρήσεις «Political Science Review», «Social Research», «Theory and Event».

* Το βιβλίο του «Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας», αν και γράφτηκε το 2004, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο, κυρίως στην ανάλυση για τον εργασιακό φόβο.

Διαβάστε

.............. 1 ..............

Zygmunt Bauman, «Ρευστός φόβος», μτφρ. Γιώργος Θ. Καράμπελας, εκδόσεις Πολύτροπον

Ο κορυφαίος ευρωπαίος στοχαστής ανατέμνει

τους μοντέρνους φόβους της εποχής μας.

Αν διαβάστε ένα μόνο βιβλίο για το φόβο,

ας είναι αυτό.

.............. 2 ..............

Χάντερ Σ. Τόμπσον, «Φόβος και παράνοια

στο Λας Βέγκας», μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Πατάκη

Ενα άγριο ταξίδι στην καρδιά του αμερικάνικου ονείρου. Μυθιστόρημα, gonzo δημοσιογραφικό παραλήρημα, ένα ψυχεδελικό τριπάκι στην έρημο της Νεβάδας, ένα ρέκβιεμ για τα κινήματα του '60, μια ελεγεία για το φόβο και την παράνοια που θεριεύουν μέσα μας, αλλά και γύρω μας.

Δείτε

«Η βιτρίνα» (The Front), σκην. Μάρτιν Ριτ, 1976

Νοικιάστε το, κατεβάστε το, δείτε το με κάθε τρόπο. Αριστουργηματική τραγικωμωδία, με ήρωα έναν σεναριογράφο της Μαύρης Λίστας (μεγαλειώδης ο Ζίρο Μόστελ), που βρίσκει ως βιτρίνα του έναν σερβιτόρο (ιδανικός ως φοβητσιάρης ο Γούντι Αλεν). Ο άνθρωπος-βιτρίνα, αρχικά απολίτικος και ατομιστής, σπάει σιγά σιγά το κέλυφος του φόβου και αναρωτιέται «τι στο διάολο πραγματικά συμβαίνει».