«Η γονεοποίηση της εξουσίας και η βρεφοποίησης της κοινωνίας», ήταν και παραμένει ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της «νόμιμης» βίας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές ενδυμασίες τους. Μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εξουσιοφρενείς αλλάζουν, ανάλογα με τις ανάγκες και τις τεχνολογικές δυνατότητες κάθε ιστορικής εποχής, με σκοπό πάντα την αναγωγή του ανθρώπου σε απλό ανιστορικό είδος πλάι στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, την «κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίστατο στη διατήρηση του είδους» (H. Arendt).
Προς την κατεύθυνση αυτή, έχουν ήδη γίνει τα πιο αποφασιστικά βήματα, με τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου ο οποίος, εσωτερικεύοντας την καθολική κυριαρχία της μισθωτής δουλείας ως μια αδήριτη «αναγκαιότητα» που υπερβαίνει τη θέληση του, παραιτείται από το δικαίωμα του να δημιουργεί τον κόσμο, την ιστορία και τον εαυτό του και έτσι μετασχηματίζεται από ενεργός κινητήρια δύναμη της ιστορίας σε παθητικό ενεργούμενο της: «Αυτός ο τύπος ανθρώπου έχει υλοποιηθεί ιστορικά: Είναι ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, είναι ο άνθρωπος της μάζας, ο ικανοποιημένος με την ευτελή του μόρφωση, τις ασήμαντες αρετές του, την ευτυχία που του προκαλεί η μέτρια τοξικομανία του…Είναι ένας άνθρωπος αδύναμος, αφοπλισμένος, ευνουχισμένος, απομονωμένος. Είναι ο άνθρωπος της ψυχρής τεχνολογίας και των κομματιασμένων συναισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που έχει εξοριστεί μέσα στον εαυτό του.
Σχιζοειδικός έξω απ’ τους τοίχους του ψυχιατρείου, σχιζοφρενικός μέσα σ’ αυτούς». (R. Jaccard: Η εξορία μέσα μας (Αθήνα, Χατζηνικολή, 1981)
